DE PROFUNDIS

Στοχασμοί

Η πολιτική ποτέ δεν υπήρξε ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων μου.
Στα νιάτα μου προηγούντο η δουλειά,ο αθλητισμός, τα ταξίδια, η τέχνη, ο ποδόγυρος και αργότερα η οικογένεια, που γέμιζαν ασφυκτικά τη ζωή μου, μην αφήνοντας καθόλου χώρο γιά πολιτική ενασχόληση. Κάτι μέσα μου απωθούσε την "εξουσία", το "imperium", γενικά. Βοηθούσαν, βέβαια, σ’ αυτό και οι κενοί και αδιαμόρφωτοι χώροι της ζωής που σου επέτρεπαν, εκείνα τα χρόνια, να κινηθείς με άνεση και να μπορέσεις να δημιουργήσεις και δημιουργηθείς, ανάλογα με την αξία και τις ικανότητές σου, σε μιά ατμόσφαιρα σχετικά ήπιας κοινωνικής διαπάλης. Χωρίς μεγάλες εντάσεις και σκληρές αντιπαλότητες. Και, πάνω απ’ όλα, με διάχυτη κοσμιότητα κι ευγένεια στις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Χλιαρά πράγματα, δηλαδή !
Υπήρχε ανοιχτός ορίζοντας γιά τα όνειρά σου και πισίνα με άφθονο και καθαρό νερό γιά να κολυμπήσεις δημιουργικά, σε επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο. Χωρίς να χρειάζεται να "γλείψεις" και προσκυνήσεις κομματικές αυλές.
Μπορούσες άνετα να πιάσεις τη ζωή, σαν ταύρο απ’ τα κέρατα, και να τη παλέψεις, χωρίς πολιτικά στηρίγματα, μέσα και πολιτική δράση. Αυτό το αφήναμε γιά τους «βαρεμένους», τα «ψώνια», όπως τους αποκαλούσαμε, τότε !

Πρωτοψήφισα επί χούντας, στα δημοψηφίσματα της πλάκας από αντίδραση και τζαναμπετιά ! Φανερά και προκλητικά, σαν ελάχιστη πράξη διαμαρτυρίας και αντίδρασης.
Μέχρι τη πτώση της η συμμετοχή μου στα πολιτικά δρώμενα ήταν συμβολική έως αμελητέα περιοριζόμενη στην ανάγνωση εφημερίδων. Κι αυτό με πολλή σκωπτική διάθεση μιάς και όλες ήσαν φερέφωνα της Χούντας.
Και κάπως έτσι συνέχισα.
Εκείνο που με ταρακούνησε πρώτα , πολιτικά, ήταν η Παπανδρεϊκή φαυλότης. Αρχής γενομένης από τον, τάχα, σοσιαλισμό του, κάτι που καπηλεύτηκε αλλά δεν εφήρμοσε ποτέ .
Η μόνη σχέση του ΠΑΣΟΚ με το σοσιαλισμό βρίσκεται στο τίτλο του !
Όχι ότι με χάλαγε η μη εφαρμογή του, αλλά με ενοχλούσε (και μ’ ενοχλεί) η κοροϊδία, τύπου «πανηγυρίζουμε το διώξιμο των βάσεων, όταν την προηγουμένη είχαμε υπογράψει την παραμονή τους» ! Η γραμμή της διακυβέρνησης στη βάση του «φαίνεσθαι» και όχι του «είσθαι» και στην εξαπάτηση του λαού. Η διγλωσσία, η πολιτική κουτοπονηριά και ο απέραντος λαϊκισμός με τα καλοπιάσματα και την αφειδή ικανοποίηση άκριτων συντεχνιακών απαιτήσεων. Στη λογική του «δος ημίν σήμερον». Γεγονός που γέννησε, γαλούχησε και εξέθρεψε το σημερινό κατάντημα της χώρας.

Όταν η ζωή, μαζί με τα νιάτα, μου πήρε το πλείστον των ενδιαφερόντων μου, καταπιάστηκα με τη πολιτική ενασχόληση, ελαφρά και αφανάτιστα, λόγω και του αρκετού ελεύθερου χρόνου μου, διατυπώνοντας ελεύθερες πολιτικές, όχι κομματικές, σκέψεις, μέσω κυρίως, των ιστοσελίδων και κάποιων δημοσιεύσεων στο τύπο.
Ξέροντας από τι συνθήκες ζωής έρχομαι, βλέποντας τι γίνεται, αλλά, κυρίως, προβλέποντας, δυστυχώς, ένα ζοφερό γιά τη νέα γενιά μέλλον, (κάτι που με βασανίζει ιδιαίτερα αφού διαθέτω κι εγώ κατιόντες), προσπαθώ να αρθρώσω μιά αδύναμη αλλά σταθερή φωνή στη κατεύθυνση της λογικής, της ψυχραιμίας και του μέτρου. Με την ελπίδα ότι κάποια, έστω λίγα, αυτιά νέων ανθρώπων θ’ ακούσουν, θα ενδιαφερθούν, θα προβληματισθούν και θα χαράξουν μιά άλλη πορεία, ανασχετική. Κόντρα στην ιλιγγιώδη κατηφόρα που τραβούν, ανεξάρτητα πολιτικής θέσης, τα πράγματα σήμερα.
Κόντρα στη καταστροφή που δημιουργούν ο υπερκαταναλωτισμός, η αδιαφορία, ο πολιτικαντιδισμός και ο παραλογισμός.
Υπερασπίζομαι, πάνω απ’όλα, την ανάγκη συναίσθησης του κινδύνου καταστροφής του ανθρώπινου πολιτισμού, σε παγκόσμια κλίμακα. Και τη συναίσθηση της κρισιμότητος της περαιτέρω διατήρησης της ζωής στο πλανήτη, λόγω ανεξέλεγκτου υπερπληθυσμού, υπεράντλησης και απομείωσης των φυσικών πόρων, μόλυνσης του περιβάλλοντος και μεταβολής του κλίματος με τις καταστροφικές συνέπειες και την, ένεκα τούτων, άμεση ανάγκη λήψης δραστικών μέτρων αποτροπής του μοιραίου.
Υποστηρίζω την επιστροφή στο μέτρο και τη προσγείωση στο κόσμο των πραγματικών αναγκών και τη πλήρη απολάκτιση των Σειρήνων των πλάνων, δήθεν, «κεκτημένων δικαιωμάτων» και του φρενήρους καταναλωτισμού, μέσω του υπερδανεισμού.
Ενάντια στα μοντέρνα συμπτώματα ενός άκρατου καπιταλισμού και της δημιουργίας αεριτζίδικων «τραπεζικών προϊόντων», υπερπληθώρας καταναλωτικών δανείων που εκμαυλίζουν τους ανόητους «πεινώντας» και «διψώντας» στερημένους και τους ωθούν ν’ απλώνουν τα πόδια τους πέρα απ’ το πάπλωμα των δυνατοτήτων τους. Και να τρών, μονοκοπανιά, σήμερα το ψωμί των επόμενων χρόνων.
Υποστηρίζω, σε ελλαδικό επίπεδο, την αναγκαιότητα πραγματικής παιδείας (όχι εκπαίδευσης), που θα δημιουργήσει τη προϋπόθεση κάθε, περαιτέρω, υγιούς ανάπτυξης και λειτουργίας της κοινωνίας. Τον ήρεμο και νηφάλιο διάλογο όλων των τάξεων και τον καθορισμό ισχυρών, δικαίων και κοινωνικά αποδεκτών, θεσμικών πλαισίων γιά ομαλή συλλειτουργία και συνεργασία κεφαλαίου και εργασίας κάτω από τη σκέπη ενός δίκαιου και αδιάφθορου κράτους.
Και κάθε άλλη συγκλίνουσα σκέψη και πρόταση προς αυτή τη κατεύθυνση, θα με βρίσκει πάντοτε σύμφωνο, απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Κάποιοι θα με πουν, σίγουρα, αιθεροβάμονα. Και, σίγουρα, θα ήμουν αν δεν γνώριζα καλά, όπως όλοι, ότι κάπως έτσι λειτουργούν, ήδη, κάποια σκανδιναβικά κράτη. Άρα δεν ζητώ πράγματα ανέφικτα, όπως π.χ. το να περπατήσουμε στο ταβάνι, αλλά κάτι, δύσκολο μέν λόγω ελληνικής νοοτροπίας και ιδιοσυγκρασίας, όμως οπωσδήποτε εφικτό και πραγματοποιήσιμο.
Γιατί ο Φινλανδός κι όχι ο Έλληνας ! Γιατί ρε, γαμώτο !