Όταν η «επαιτεία» γίνεται -με τσαμπουκά- απαίτηση, διεκδικείται ως «δικαίωμα» και βαφτίζεται… «δίκιο».

… και η ομαδική παράκρουση ενός λαού που «κολυμπάει» ανάμεσα στις κόκκινες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και τις αρλούμπες των Ανερμάτιστων του Καμμένου.

-Εμπρός στη στράτα  που χάραξε ο... Στρατούλης. Με τον... Μέντορα και τον... Λεουτσίκο! (Υπό την οικονομική καθοδήγηση των συντρόφων Μηλιού και... Λαπαβίτσα)

   Όποιος δεν έχει γνωρίσει, από πρώτο χέρι, τί εστί σκληρός «κομμουνισμός» και δεν τον έχει  υποστεί στο πετσί του, δικαιολογείται. Με την χαριτωμένη εκείνη αφέλεια του αδαούς που δεν φοβάται να πιάσει ένα γυμνό ηλεκτρικό καλώδιο με τάση. Οι παλιοί όμως… δεν δικαιολογούνται με τίποτα. 

   «Κομμουνισμός», πέρα απ’ όλα τα άλλα, είναι μιά λεκτική ουτοπική μυθοπλασία και ένα, φαινομενικά, ελκυστικό παραμύθι, (κοινωνική δικαιοσύνη, ισότης και άλλα τέτοια «ιδανικά ωραία» στο άκουσμα), που σαγηνεύει -μεταφορικά και πραγματικά- ιδίως τους νέους, άπειρους και αγνούς, πριν αυτοί βγουν στη βιοπάλη και αντικρίσουν το πραγματικό πρόσωπο της ζωής. Ένα παραμύθι που, όμως, δεν διαθέτει Πεντάμορφες και Κοκκινοσκουφίτσες, αλλά μόνο Τέρατα και Κακούς λύκους. Με τη διαφορά πως αυτό το διαπιστώνεις πολύ αργά. Άμα μπεις στην ουτοπία του, όπως οι αστακοί στο κλουβί.  Έξοδος δεν υπάρχει, τουλάχιστον δημοκρατικά, αφού εκεί δεν υπάρχει... δημοκρατία, παρά μόνον ως λέξη με άλλο νόημα. Όπως, λόγου χάρη, λέμε... «θεσμοί» και εννοούμε... «τρόικα»!

   Όταν έχεις περάσει, κατά την πενταετία 1975-1980, πολλές ημέρες στη «σκουληκαντέρα», μιά 500, περίπου, μέτρων μήκους εργατική πολυκατοικία της Solo Utsa, της Βουδαπέστης, με άπειρα διαμερίσματα -αποκλειστικά δυάρια των 30 τετραγωνικών- όπου στο καθένα στοιβάζονταν πέντε και έξη άτομα τριών γενεών, παίρνεις γρήγορα μιά ιδέα γιά το τί σημαίνει «κομμουνιστικός παράδεισος». Ενώ την ίδια εποχή η Δυτική Ευρώπη εκτοξευόταν οικονομικά. Έχοντας μάλιστα γνωρίσει και κάποιον Έλληνα πρόσφυγα, δάσκαλο στο επάγγελμα, χωρισμένο με παιδί που μεγαλώνει ο ίδιος, να ζει σε μιά γωνιά υποστέγου, ο οποίος το πρωί μαζεύει σε μιά άκρη τα λίγα μπογαλάκια του, προκειμένου το υπόστεγο να λειτουργήσει ως συνεργείο αυτοκινήτων και το απόγευμα που αυτό κλείνει, να μαζεύει το παιδί του από το σχολείο και να απλώνει ξανά το… «σπιτικό» του στο γκαράζ, ε΄, τότε το… εμπεδώνεις! (Σημειωτέον πως ο ταλαίπωρος, μπαϊλντισμένος και απελπισμένος από τη ζωή του, μου εξομολογήθηκε πως -ώρες, ώρες- του ερχόταν ν’ αρπάξει το γιό του και να φουντάρουν μαζί στον Δούναβη από καμιά γέφυρα! Δεν θεωρώ απίθανο και να το έκανε τελικά).

   Με πλήρη επίγνωση εκατοντάδων περιστατικών αναλόγου ανθρώπινου εξευτελισμού, κοινωνικής εξαθλίωσης και καταναγκασμού σε μόνιμη -και χωρίς ελπίδα- αναξιοπρεπή διαβίωση, από ταξίδια σε Κίνα, Ρωσία, Καμπότζη, Αλβανία, Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία, η άπωσή μου σε κάθε άκουσμα περί κομμουνισμού, λειτουργεί, περίπου, ως ενστικτώδης αντίδραση. Όπως κλείνει ένα μάτι όταν πάει να του μπει μυγάκι. 
   Ανατριχιάζω στην ιδέα και μόνο της μετατροπής της κοινωνίας των σκεπτόμενων ανθρώπων σε αγέλη λοβοτομημένων ανθρωποειδών, χωρίς λογικό ειρμό και συναίσθημα, παρά μόνο υποταγή, αποδοχή και... χειροκρότημα. Μιά προσεκτική ματιά στο απίθανο τσούρμο που μας προέκυψε τελευταίως και μας αποκαλύφθηκε αναδυόμενο ξαφνικά από το πουθενά, πείθει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο γιά το πού πάει το πράγμα στη χώρα.

   Έτσι τώρα, καθώς βλέπω τον εφιάλτη να έρχεται -ενώ ένα ανόητο πλήθος όχι μόνο  δεν μπορεί να το αντιληφθεί, αλλά το… χαίρεται κιόλας και το πανηγυρίζει(!), θεωρώντας λεβεντιά την ξεφτίλα που μας εξισώνει με τη Ζάμπια και μαγκιά την πρωτοφανή πολιτική αθλιότητα να δηλώνεις επίσημα «άσπρο» τώρα και σε μιά ώρα να το γυρίζεις σε… «μαύρο», αποθεώνοντας την αναξιοπιστία σου ως κυβέρνηση και χώρα, εξαγριώνοντας αυτούς από τους οποίους κρέμεσαι οικονομικά- αισθάνομαι πλήρη απογοήτευση κι απελπισία. Ακόμη χειρότερα αν αυτές οι γελοιότητες είναι μέρος… μιάς ηλίθιας στρατηγικής προς την τελική μας απομόνωση και τον μετασχηματισμό της χώρας σε Λαϊκή Δημοκρατία, (χωρίς αδιέξοδα), τύπου Βενεζουέλας, (αλλά και χωρίς πετρέλαια)!

   Θεωρώντας εαυτόν εγγύς της μεγάλης… «απογείωσης», άρα και σχετικώς αδιάφορο γιά το μέλλον, κάποιες στιγμές με πιάνω να επιχαίρω στην ιδέα της… ολοκλήρωσης αυτού του μετασχηματισμού. Δηλαδή της αποκοπής από φυσικούς συμμάχους και φίλους της δύσμοιρης πατρίδος, της οπορτουνικής πολιτικής και της μετατροπής της, τελικώς, σε κομμουνιστικό άθυρμα, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ιδεοληψίες και τα συμπλεγματικά απωθημένα μερικών ψυχανώμαλων, ευρέως φάσματος ανωμαλιών. Θα μας άξιζε, προκειμένου να τιμωρηθούν οι άφρονες... ιδεολόγοι της φραπεδιάς, της εγκληματικής ανοησίας και της πλάκας. Όμως, στη στιγμή συνέρχομαι, σκεπτόμενος πως με ακολουθούν δύο γενεών κατιόντες. Μπουκώνω το μυαλό μου με νοερό πιπέρι και ζητώ ταπεινά συγχώρεση γιά τη βλασφημία από τον Δημιουργό.