Καταφύγιο στην κατάθλιψη

Ένα κτήμα δίχως λύκο, πρωινάδικο άνευ "σύκο"!

 

   Πάνω που η παρατεταμένη κατάσταση της χώρας με έφερνε στα όρια της κατάθλιψης, ο Θεός μου έστειλε τον... "Τζακ"! Ένα εγκαταλελειμένο μικρό αρσενικό λυκόσκυλο, θύμα κι αυτό της κρίσης και της αστοργίας των αφεντικών του, περιπλανιόταν αδέσποτο στη γειτονιά και ψευτοζούσε από την ελεημοσύνη κι ευσπλαχνία των περιοίκων, τρώγοντας μέχρι φλούδια από αγγούρια και ντομάτες! Η συνέχεια προφανής και αναμενόμενη...

   Τα λυκόσκυλα, από τα πλέον ευγενικά και νοήμονα του είδους, είχαν πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά και το κτήμα μου, μέχρις ότου και τα δυό ορφάνεψαν από ένα κτηνιατρικό σφάλμα και μιά άσχετη θεραπεία γιά άσχετη πιθανή ασθένεια που έστειλε το τελευταίο μου εναπομείναν, τη "Λούλου", πρόωρα στο χώμα. Αφού εκεί καταχωνιάζονται όλα τα ιατρικά λάθη που γίνονται σε βάρος ανθρώπων, πόσο μάλλον αυτά που συμβαίνουν στα ζώα, τα οποία δεν μπορούν ν' αντιδράσουν, να μιλήσουν, να διαμαρτυρηθούν. Απλά, πεθαίνουν, στέλνοντάς σου, ακόμη και με την τελευταία τους ματιά, αγάπη. Αγάπη και μόνο αγάπη. Α' ναι, και αφοσίωση! (Κάτι από βλέμμα μεταξύ Ζωής και Βίτσα, γιά να μην ξεχνάμε τελείως και τη ζοφερή μας πραγματικότητα)!

   Τώρα πλέον, η καλή μου μοίρα αποκατέστησε ένα κενό, δικαίωσε την αρχαία παροιμία του υπότιτλου(!) και μου έδωσε μερικά αντισώματα γιά τα δεινά που έρχονται. Ελπίζω ν' αποδειχθούν αποτελεσματικά.