Πολιτικοί διάττοντες αστέρες.

 

Στα τελευταία χρόνια, την αυλαία άνοιξε ο Νάρκισσος με το ένα «ν» στο όνομα. Η συριζαρέικη αριστερά, ανερμάτιστη, άπειρη και πολιτικά αναλφάβητη, με επικεφαλής έναν πονηρό, αλλά όχι ευφυή νεαρό ηγέτη έψαχνε αγωνιωδώς γιά «φρέσκα» και απάτητα σκαλοπάτια τα οποία θα βοηθούσαν στην ανηφορική πορεία του Σύριζα προς την εξουσία. Μαγεμένοι από την ακαταλαβίστικη μπουρδολογία του «κομήτη» Μπαρουφάκη, τόσον η συντηρητική δημογεροντία, όσο και οι νεαροί… ψευτοεπαναστάτες του καναπέ και του ROLEX, πίστεψαν πως στο ιδιόρρυθμό του πρόσωπο βρήκαν τον οικονομικό τους Μέντορα. Και -εν ριπή οφθαλμού- τον έχρισαν… Υπουργό των Οικονομικών! Τα αποτελέσματα γνωστά. Εσωτερική ξεφτίλα, εξωτερικό ρεζιλίκι και -πυξ, λαξ- εκπαραθύρωση του παμπόνηρου παρλαπίπα δημαγωγού, ο οποίος όμως κατάφερε στο μικρό του πέρασμα από την εξουσία, με τα τρελά του καπρίτσια, να ταράξει διεθνή ύδατα, να δημιουργήσει ψευδεπίγραφα είδωλα και να φουσκώσει τους τραπεζικούς του λογαριασμούς, μοσχοπουλώντας τις οικονομικές του παπαρδέλες σε ανόητους και αφελείς ανά την Υφήλιο.

Οι παγκόσμιοι ατσίδες… «ινφλουενσαρέοι» το ΄πιασαν στο φτερό! Και εκμεταλλευόμενοι -αφ΄ ενός - το κενό στην ευεπίφορη σαχλαμάρας και φούμαρων απορφανισμένη και παραπαίουσα συριζαρέικη παράταξη και -αφ ΄ετέρου- την γενικότερη ποιότητα του χώρου, «προσγείωσαν»… ουρανοκατέβατα έναν νέον αριστερό (!) Μεσσία! Το όνομα αυτού… Κασσελάκης!!!

Μπλοϋμ! ο μετεωρόλιθος -ιδιόρρυθμος, ιδιότροπος και αντισυμβατικός- Στέφανος- … στα λιμνάζοντα νερά της θερινής πολιτικής ραστώνης. Θόρυβος, τζέρτζελο και ατέρμονη μπουρδοφιλολογία γύρω από τον νέο πολιτικό διάττοντα αστέρα, από τις μηχανές των ΜΜΕ, που από το βαριεστημένο ρελαντί πάτησαν απότομα… τέρμα γκάζι!

Παρακολουθώντας προσεκτικά τα καλοφτιαγμένα -και καλοσερβιρισμένα- σχετικά με το παρελθόν, το παρόν και τα υποσχόμενα γιά το μέλλον του προκάτ ηγέτου της … «αριστεράς και της προόδου», δεν έχω καμμία αμφιβολία γιά την πολιτική του κατάληξη.

Ένα ακόμη ψευτολαμπερό γυαλάκι, τύπου Μπαρουφάκη, που μοστράρει ο «μηχανισμός-Κολόμβος» στους αφελείς «Ινδιάνους- συριζαρέους» προκειμένου να αρπάξει το χρυσάφι τους. Δηλαδή την ψήφο και υποστήριξή τους. Και μετά… βλέπουμε!

Προβλέπω φαρσοκωμωδία, κλαυσίγελον και... ίδομεν. «Κοντός ψαλμός… αλληλούια».

Εις μνήμην… (Σε μιά δύσκολη, συναισθηματικά, ημέρα)

 

…...

- Καλημέρα.

-Καλημέρα, ποιά είσαι εσύ, ρώτησε ο μικρός πρίγκηπας; Φαίνεσαι πολύ όμορφη!

-Είμαι μιά αλεπού.

-Έλα να παίξεις μαζί μου, νοιώθω πολύ λυπημένος.

-Δεν μπορώ, δεν μ΄ έχουν εξημερώσει.

-Κρίμα. Τί θα πει … «εξημερώσει»;

-Γιά να μην ξέρεις δεν θα΄ σαι από δω.

-Όχι και γυρεύω φίλους.

-«Εξημερώνω» σημαίνει να κάνω δεσμούς.

-Δεσμούς;

-Άκου. Γιά σένα είμαι μιά αλεπού. Όμοια μ΄ εκατό χιλιάδες αλεπούδες και γιά μένα είσαι ένα αγοράκι, όμοιο μ΄ άλλα εκατό χιλιάδες. Αν όμως μ΄ εξημερώσεις, τότε θα γίνεις γιά μένα ο ένας και μοναδικός στον κόσμο. Κι εγώ η μοναδική γιά σένα. Και τότε ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου!

-Κατάλαβα. Όμως υπάρχουν τόσα πολλά και περίεργα στη Γή που θα πρέπει να σου μάθω. Γιά να «εξημερωθείς» και εγκλιματιστείς στον πραγματικό κόσμο, ώστε να ζεις μόνο με το αίσθημα και τη λογική και όχι μόνο με το ένστικτο. Γιατί τότε θα νοιώσεις την αξία της αγάπης και της συντροφικότητος. Σαν ανάγκη ζεστασιάς και ποιότητος στη ζωή σου.

-Η ζωή μου είναι μονότονη, απαντά η αλεπού. Εγώ κυνηγώ κότες κι οι άνθρωποι εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο… Αν μ΄ εξημερώσεις όμως, η ζωή μου θα γίνει ηλιόλουστη. Τα πατήματα των ανθρώπων που θ΄ ακούω θα με τρομάζουν, τα δικά σου όμως θα μοιάζουν με γλυκιά μουσική.

-Άσε με, λοιπόν, να σ΄ εξημερώσω. Και τότε θ΄ απαλλαγείς από τον φόβο της μοναξιάς, την αγωνία της ανασφάλειας, τον φόβο των άλλων ανθρώπων και την κενότητα που σε περιβάλλει.

Η αλεπού σώπασε… και κοίταξε πολλή ώρα στα μάτια τον μικρό πρίγκηπα.

-Σε παρακαλώ… «εξημέρωσέ» με, του είπε…

-Θα προσπαθήσω. Τί πρέπει να κάνω;

-Πρώτον να έχεις μεγάλη υπομονή. Μετά θα καθίσεις κάπως μακριά μου και δεν θα μιλάς. Τα λόγια φέρνουν παρεξηγήσεις. Και κάθε μέρα θα έρχεσαι όλο και πιό κοντά μου. Μέχρι…

-Χμμ, κατάλαβα, κούνησε το κεφάλι του ο μικρός πρίγκηπας…

Σκόρπια ενθυμήματα από τον «Μικρό Πρίγκηπα».

………………

-Αντίο, είπε στην αλεπού…

-Αντίο του είπε κι εκείνη.

-Ποιό είναι το τελευταίο σου μυστικό, τη ρώτησε;

-Είναι πολύ απλό, του απάντησε.

-Ποιό;

-Με την καρδιά βλέπεις σωστά. Τα μάτια δεν βλέπουν την ουσία. Είναι τυφλά. Με την καρδιά πρέπει να την γυρεύεις. Η καρδιά μόνο τη βλέπει και τη νοιώθει.

-Συμβολισμός είναι αυτό;

-Όχι, είναι η αλήθεια.

-Καλά, αντίο… 

Αναμνήσεις παμπάλαιες...

Είναι κάποιες στιγμές, φορτισμένες περίεργα, που το ένστικτο σε οδηγεί -αλάθητο- σε κάποιες αμετακίνητες συνειδησιακά σταθερές. Και πιό «σταθερή» απ΄ όλες η αφετηρία της ζωής σου. Ή έλλογη αφετηρία απ΄ όπου ξεκίνησε η μικρή ατμομηχανή της ύπαρξής σου.

Μιά, μάλλον αγιάτρευτη, βλάβη στο μακρύ κατακόρυφο νεύρο που διατρέχει το σώμα, λειτούργησε σαν πιστολιά αφέτη, ή σαν σφύριγμα σταθμάρχη. Η μικρή προσωπική ατμομηχανή της ύπαρξής μου κίνησε πλέον, αργά-αργά, γιά τον τελευταίο της ταξιδιωτικό κύκλο. Ο ακατάστατος νυχτερινός ύπνος, σε μιά αδιατάρακτη παύλα του, έβγαλε απ΄ τα απώτατα βάθη της μνήμης το μικρό χρυσόμαλλο αγόρι που γοήτευε τα πρώτα παιδικά μου όνειρα με το διάβασμα -σε πρωτόλεια προεκδοτική μορφή- του εντυπωσιακότερου αναγνώσματος της πρωτοσχολικής μου ηλικίας, του «Μικρού πρίγκηπα».

Με το λούστρο της ωριμότητος, καταλαβαίνω πλέον, πως η «αλεπού» δεν μπορεί να εξημερωθεί, αλλά το μικρό τριαντάφυλλο μπορεί να ζήσει αιώνια, μέσα στη γυάλινη κάψα που το έκλεισα. Ανθηρό, μυρωδάτο και μπλέ σαν την θάλασσα, (κατά την προσωπική μου χρωματική επιλογή).

Έπρεπε να περάσουν πάνω από 8 δεκαετίες γιά να μπορέσω να εισχωρήσω στο μυαλό του Σαιντ-Εξυπερύ και το αθώο πνεύμα του «Μικρού πρίγκηπα». Παραμένοντας όμως, πάντα, ένας «μικρός» που δεν μεγάλωσε και ένας «πρίγκηπας», που δεν ένοιωσε ποτέ σαν… τέτοιος!

 

Κράτος "λαγωός", κοινωνία φοβισμένη…

Χρόνια δεν μπορώ να καταλάβω κάποιες υποκριτικές και φοβικές συμπεριφορές ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.

Γνωρίζοντας -πιστεύω συμπαθητικά καλά- την ελληνική γλώσσα, την οποίαν υπεραγαπώ και κοπίασα πολύ γιά να μάθω αρκετά μυστικά της, θεωρώ αδιανόητη, ταπεινή, ευτελή και εντελώς υποκριτική την ομαδική και επίσημη "μή χρήση" κάποιων λέξεων και φράσεων, οι οποίες αποφεύγονται συστηματικά, αν και κυριολεκτούν, μπας και ενοχληθούν ορισμένοι… «διάφοροι»! Και αντικαθίστανται ανοήτως, περιφραστικά και… «ως περί διαγραμμάτου», δηλώνοντας, μεταξύ άλλων, και μία αδιανόητα δουλική υποταγή σε όσους αναφέρονται.

Έτσι, αδυνατώ να καταλάβω την εμμονή στον... παράτυπο όρο… «παράτυποι μετανάστες», αντί του ορθού: «λαθρομετανάστες»! ! ! Η επικαλούμενη δικαιολογία:… «δεν υπάρχουν λαθραίοι… άνθρωποι», πλήν του χαρακτηρισμού της -δικός μου- ως … βλακώδης, προδίδει, συν τοις άλλοις, και άγνοια της ελληνικής γλώσσας, καθ΄ όσον ο χαρακτηρισμός αφορά την ενέργεια και όχι αυτόν που την κάνει. Π.χ. οι λέξεις «λαθρεπιβάτης», «λαθρέμπορος», «λαθραναγνώστης», «λαθροθήρας», κ.λπ. δεν αφορούν λαθραίους… ανθρώπους, αλλά κάποιους κανονικούς -κανονικότατους- οι οποίοι κάνουν συγκεκριμμένες πράξεις… «λάθρα»! Και το «λάθρα» αποτελεί ωραιότατη και χαρακτηριστική αρχαία λέξη, η οποία σημαίνει… «κρυφίως». Δηλαδή, ακριβώς ό,τι κάνει όποιος εισέρχεται κρυφά -και προφανώς παράνομα, παράτυπα, ή όπως διάολο λέγεται κομψά(!) αυτή η πράξη- σε μιά ξένη χώρα.

Άλλη φοβική φράση, που φανερώνει δουλική υποταγή, είναι ο χαρακτηρισμός… «ευπαθείς και ευαίσθητες ομάδες» (με τελευταίως χρησιμοποιούμενο και το υπέρκομψο… «ρομά»), αντί του ορθού… τουρκογυφταρέοι του κερατά!, προκειμένου να αναφερθούν σε μιά άκρως απροσάρμοστη κοινωνική συνομοταξία -αυτονομημένη και με άκρως αντικοινωνική και παραβατική συμπεριφορά- που έχει, συνήθως, ολέθριες επιπτώσεις πάνω στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς η ίδια να έχει επίγνωση του πώς ζεί, πώς συμπεριφέρεται και πόσο βλάπτει. (Π.χ. κλοπή καλωδίων τραίνων, σιδερένια καπάκια στους δρόμους, φωτιές γιά καθαρισμό χαλκοκαλωδίων, κ.λπ, ).

Επί της ουσίας, αξίζει να σημειωθεί πως ο όρος «γύφτος» δεν ξεκίνησε προσβλητικός, αλλά κατάντησε τέτοιος από τον προσδιορισμό ανθρώπων με συγκεκριμένη ιδιότυπη, κακή και παραβατική συμπεριφορά. Αποτελεί παραφθορά της λέξης «αιγύπτιος» και χαρακτήριζε την εντοπιότητα παλιών σιδηρουργών. Π.χ. «κάρφωσαν τον Χριστό με γύφτικα καρφιά». Θυμάμαι με συγκίνηση, σε παλιές κινηματογραφικές ταινίες να χρησιμοποιείται ευρέως η λέξη «gipsy», καθώς και ο όρος «τσιγγάνος», (π.χ. τσιγγάνικα βιολιά, η τσιγγάνα Κάρμεν στην έξοχη όπερα του Ζωρζ Μπιζέ, η τσιγγάνα Εσμεράλδα του Βίκτορος Ουγκώ, κ.λπ.).

Προσωπικά, όταν κάποτε πήρα μέρος, ως διαιτητής, σε μία διένεξη εργολάβου με μεγάλη υαλουργική εταιρεία του Αιγάλεω, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω κάμποσους τσιγγάνους διακινητές γιαλικών και να θαυμάσω την συναλλακτική εντιμότητα, την εμπορική συνέπεια και την «μπέσα» στο λόγο τους. Κάτι που, δυστυχώς, αδυνατώ να διακρίνω σήμερα, καθώς όλα τα καλά στοιχεία αυτών των ανυπότακτων κοινωνικών ομάδων έχουν εκλείψει, ενώ έχουν διατηρηθεί -επηυξημένα μάλιστα- όλα τα κακά.

Περιμένοντας τη βροχή...

Ανατρέχοντας στα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι το σκωπτικό… «μιά βροχή σας σώζει» που λέγαμε -εν όψει ποδοσφαιρικού ντέρμπυ- γιά τους αντιπάλους μας, υπονοώντας ότι με τη βροχή θα αναβληθεί ο αγώνας και θα γλυτώσουν την… συντριβή!

Σήμερα, όπου η λυσσαλέα πολιτική αντιπαλότητα πήρε ολοκληρωτικό χαρακτήρα και περιλαμβάνει κάθε -θεμιτό ή αθέμιτο- μέσο, με χρήση όλων των, εν δυνάμει, καταστροφικών μηχανισμών δολιοφθοράς της δύσμοιρης πατρίδας, το σύνθημα αποκτά αγωνιώδη τραγική προσδοκία.

Οι ύπουλοι στον σχεδιασμό, και πανεύκολοι στην εκτέλεση, εμπρησμοί αποτελούν το ανίερο εργαλείο των άθλιων υπονομευτών που στοχεύουν στο, πρακτικά αδύνατον να προστατευτεί αποτελεσματικά λόγω μεγέθους, μαλακό υπογάστριο της χώρας, που λέγεται «δάσος». Ένα ευαίσθητο, «ανοχύρωτο» και ουσιαστικό αδύνατο να αμυνθεί γεωγραφικό στοιχείο, πάνω στο σώμα του οποίου κάθε χτύπημα είναι ολέθριο. Τόσο γιά την χώρα, όσο, κυρίως, και την οικονομία της.

Ακούω και διαβάζω τους μύριους γραικύλους -από ηθικούς αυτουργούς έως πανάθλιους και θρασύδειλους εκτελεστές- να σπεκουλάρουν τις πυρκαγιές προσδοκώντας πολιτικά οφέλη πάνω στα αποκαΐδια και… φρίττω με την διάχυτη υποκρισία, τα κροκοδείλια δάκρυα και τις… «σωτήριες», τάχα, υποδείξεις.

Κοντολογίς, όλοι -ανεξαρτήτως απαξάπαντες - όσοι έχουν πάσης φύσεως δόλιο συμφέρον να πλήξουν τη χώρα -και εμμέσως την κυβέρνηση- χρησιμοποιώντας ύπουλα και χαμερπή μέσα, αποτελούν, εν δυνάμει, ύποπτο εχθρικό παράγοντα και χρήζουν ανάλογης αντιμετωπίσεως.

Ας αφήσουμε τα πολλά λόγια. Το ποιόν, το παρελθόν, οι διακηρύξεις και τα έργα όλων είναι πασίγνωστα. Οι μέθοδοι και τα… «εργαλεία» διαφέρουν. Και καθοδηγητής τους πάντα ο… «αείμνηστος» Νικολό Μακιαβέλι.

Επιπόλαιες συμπεριφορές, μελαγχολικές διαπιστώσεις .

 Τρογκίρ. Μικρή μεσαιωνική πόλη, κοντά στο Σπλίτ.

Αναμφίβολα, η διαχείριση των απορριμμάτων αποτελεί μέτρον υπευθυνότητος και πολιτισμού ενός ανθρώπου, μιάς κοινωνίας, ενός λαού. Από την άκριτη και αυθόρμητη απαλλαγή ενός αναμμένου αποτσίγαρου από το παράθυρο του αυτοκινήτου -με συχνά ολέθριες συνέπειες σε δάσος και περιβάλλον- μέχρι την επιδεικτικά κρατούμενη με το χέρι έξω από το παράθυρο -πίφ βρωμάει!- κακοδεμένη σακούλα σκουπιδιών και το -συνήθως άστοχο- … λαίη απ προς τον κάδο των σκουπιδιών, εμπρός από τον οποίον, συνηθέστατα, περνάμε βιαστικοί και με αρκετή ταχύτητα, μπας και ενοχληθεί η αριστοκρατική μας όσφρηση! Και αυτό προς μεγίστη τέρψη των καιροφυλακτούντων αδέσποτων τετράποδων, τα οποία, μοιραίως, διασπείρουν την μπόχα και την αθλιότητα, κρατώντας την χώρα στέρεα στην χορεία της τριτοκοσμικότητος,

Όποιος, δυστυχώς όχι και πάρα πολλοί, διαθέτουν τον περιλάλητο και σπανίζοντα κοινό νου καταλαβαίνουν εύκολα το τί, ποιός και γιατί ευθύνονται γι΄ αυτή την εθνική καθυστέρηση και την στείρα εμμονή στη λειτουργία της χώρας εκτός… «κανονικότητος». Από τον ανεύθυνο «ωχαδελφισμό» της έλλειψης αγωγής μέχρι την υπεύθυνη ένταξη σε πολιτικούς σχηματισμούς που στηρίζουν αυτή την απουσία κανονικότητος.

Μιά μικρή έξοδος, έστω και σε χώρες όψιμης συγκρότησης, αρκεί για ένα -έστω λειψό- πασάλειμμα πολιτισμού.

Στο πρόσφατο ολιγοήμερο οδοιπορικό στα βορειοδυτικά όρια της Βαλκανικής, ομολογώ πως μου έλειψαν αφόρητα… το σκουπιδομάνι, η «ωχαδελφίστικη» τσαπατσουλιά και η παντοία ασέλγεια επί τοίχων και μαντρότοιχων.

Μαυροβούνιο. «Η Παναγία των Βράχων».

 

   Υπήρξε το πιό συγκλονιστικό, γιά μένα, σημείο της πρόσφατης 11/μερης περιπλάνησης  πού είχα στις  Δαλματικές ακτές. Κι ας μην κατάφερα να το προσεγγίσω με βαρκάκι, αλλά -απλά- να το θαυμάσω  από ψηλά. Από τον αυτοκινητόδρομο  που ένωνε το Κότορ, στον μυχό του μακρύτερου φιόρδ την Νότιας Ευρώπης, με το κροατικό Ντουμπρόβνικ.

   Ένας βράχος στη μέση της θάλασσας  λειτούργησε κάπως σαν… φόλι  σε κοτέτσι, όπου -γύρω  στον 15^ον αιώνα-  οι θεοσεβούμενοι κάτοικοι του απέναντι χωριού, του Πέραστ -ναυτικοί οι περισσότεροι- τον… «γαρνίρισαν»  με μπόλικους φερμένους βράχους  και έτσι σχημάτισαν ένα μικρό, τεχνητό  νησάκι, πάνω στο οποίο έχτισαν -τί άλλο θα έπρεπε και μπορούσαν-  μικρή εκκλησία. Την αφιέρωσαν στην Θεοτόκο, την ονόμασαν «Παναγία των Βράχων» και την έχρησαν προστάτιδα των ναυτικών, (Gaspa ad  Skrpjela).

   Δεν μπόρεσα -κι ακόμη δεν μπορώ- να καταλάβω  το πώς και το γιατί η εικόνα αυτής της σπιθαμιαίας νησίδας, στο μέσον  των  ακύμαντων γαλάζιων νερών  και οι  γαλάζιοι τρούλοι  ναού και καμπαναριού, με  συγκινούν τόσο και οδηγούν  τη σκέψη μου σε μακρινούς, περίπλοκους  και ανεξήγητους συνειρμούς.

«Όταν η ζωή κάνει… μικρούς κύκλους»

 ...και στο βάθος, το παλιό Ντουμπρόβνικ.

-Εγώ θα σαϊτεύω, αρχίζει ο Έρωτας.

-Αχ΄ μη, πονάει, λέει η Καρδιά.

-Δεν πρέπει, έχεις παιδιά και σύζυγο, προστρέχει η Ντροπή.

-Θα σου περάσει, σπεύδει ο Χρόνος.

-Έτσι θα πρέπει, συμπληρώνει  το Χρέος.

-Όμως εγώ θα θυμάμαι, πετάγεται η Μνήμη.

-Κι εγώ θα υπάρχω πάντα, αναστενάζει η Αγάπη.

-Ωραία,  έτσι γίνομαι ανυπόφορος! επιχαίρει ο Πόνος.

-Μα πώς αλλοιώς, αφού  σε καίω, εξηγεί η Πεθυμιά.

-Πάντως  εγώ βασανίζομαι,  στενάζει το Σώμα.

-Ναι, αλλά εγώ  άντεξα, παρηγοριέται  η Ηθική.

-Και  εγώ κοιμάμαι ήσυχη, κλείνει η Συνείδηση.

-Αυτή τη φορά πρυτάνευσα, σφραγίζει η  Λογική.

-Καλάάάά… Άσ΄ τους να ματαιοπονούν!  σαρκάζει ο Θάνατος.

-Οπότε εγώ θα γράψω, ολοκληρώνει η Ιστορία.

 

«Χρη σιγάν ή κρείσσονα σιγής λέγειν».

" Όλα τά΄χε η Μαριορή... το κροατικό αληταριό της έλειπε"!

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί η κρατική μηχανή θα πρέπει -εξ ορισμού- να ταυτίζεται με την εκάστοτε Κυβέρνηση.

Οι Κυβερνήσεις εναλλάσσονται, η κρατική μηχανή παραμένει μόνιμη και σταθερή, όπως συμβαίνει σε όλα τα σύγχρονα και πολιτισμένα κράτη. Και, ει δυνατόν, τα στελέχη της να μην εκδηλώνουν εμφανώς πολιτικές προτιμήσεις και φρονήματα. Μόνο πίστη στο καθήκον και επαγγελματική συνέπεια και επάρκεια στις απαιτήσεις του.

Τα ανώτατα στελέχη του κρατικού μηχανισμού είναι πιθανόν, λογικό και σύνηθες -ίσως και επιβαλλόμενο σε ορισμένες θέσεις- γιά λόγους ασκήσεως γενικότερης πολιτικής, να αντικαθίστανται παρακολουθούντα τις αντίστοιχες Κυβερνήσεις.

Στην προκείμενη περίπτωση εισβολής των βαρβαρικών χουλιγκανικών κροατικών ορδών, αναμφίβολα οι αρμόδιες αρχές ασφαλείας ολιγώρησαν -ως μη ώφειλαν- και αδράνησαν εγκληματικά, μολονότι είχαν ειδοποιηθεί προς τούτο από τις αντίστοιχες ιντερπολικές αρχές του Μαυροβουνίου: «Προσοχή! Το νού σας γιατί επέρχεται στη χώρα σας κύμα χούλιγκανς και μπαχαλάκηδων από Κροατία. Μόλις πέρασαν από εδώ!». Και αυτή η αντιεπαγγελματική -τουλάχιστον- συμπεριφορά της Αστυνομίας στοίχησε μιά ζωή και όλα τα επακόλουθα.

Προφανώς, μια σωστή και επιχειρησιακά επαρκής Αστυνομία μπορεί -και πρέπει- να προλαμβάνει τέτοιου είδους γεγονότα, πολλώ δε μάλλον ένεκα της εμφανέστατης προετοιμασίας τους. Πομπώδης κάθοδος των… «μυρίων, μαυροντυμένων και κοντοκουρεμένων που επέλαυναν συντεταγμένοι και με φάλαγγα οχημάτων, διασχίζοντας, καθ΄ ύψος, ολόκληρη την ελληνικήν επικράτεια! Με τα εντεταμένα όργανα ασφαλείας… να τους παρακολουθούν σιωπηλά, άβουλα και… διακριτικά!

Σε μιά τέτοια ακατανόητη… «επέλαση», ο αρμόδιος Υπουργός -όταν, αν και εφ΄ όσον λαμβάνει γνώση- ευθύνεται γιά τις εντολές κινητοποιήσεως που θα δώσει στα ανώτερα όργανα ασφαλείας. Δεν κατεβαίνει ο ίδιος στο δρόμο να σταματήσει το κομβόι! Όμως τέτοιο σήμα κινδύνου είχε ήδη σταλεί, αρμοδίως, από Μαυροβούνιο. Και αυτό το σήμα δεν πιστεύω πως εστάλη στον Υπουργό… Οικονόμου και αυτός αδιαφόρησε ή ολιγώρησε, οπότε αυτός ευθύνεται και πρέπει να… εξοβελιστεί παραιτούμενος!

Η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά την ανικανότητα, ολιγόνοια και τον φατριασμό που διακατέχει και διαποτίζει σε βάθος ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό και τους περιλάλητους… «αρμούς εξουσίας», γεγονός που δημιουργεί ανίατη και καταστροφική γάγγραινα στο σώμα του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας. Απ΄άκρου σε άκρον. Μόνη λύση -αλλά και οδυνηρή- η εκτεταμένη χρήση χειρουργικού νυστεριού γιά στρογγυλοκαθισμένους και διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς και το φραγγέλιο του ξεμπροστιάσματος γιά τα πολιτικά κοθόρνια που κατακλύζουν τα κανάλια, διασπείροντας χολή, μίσος, διχόνοια και… βλακεία. Μόνο που σε μιά τέτοια περίπτωση, δηλαδή αν γίνουν τα όσα «θεραπευτικά» δέοντα, θα ξεσηκωθούν τα ίδια θρασίμια και θα εγκαλέσουν πάλι τον Μητσοτάκη ως… αντιδημοκράτη και «δικτάτορα»!

Έτσι, με τον νέο κύκλο αντιπαράθεσης που ανοίγει, υφιστάμεθα στα διάφορα ΜΜΕ, νέο χείμαρρο ακατάσχετης φλυαρίας, με ποταμούς κροκοδείλιων δακρύων γιά το αδικοσκοτωμένο παλληκάρι, οφειλόμενους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς, τάχα, και τόνους μελάνης στα κατακίτρινα -όχι υποχρεωτικά αεκτζίδικα- έντυπα. Και να πάλι οι γνωστές λαλίστατες γλωσσοκοπάνες πασιονάριες της αντιπολιτεύσεως που αυτές θα… μας έσωζαν –προτάσσοντας τα πλούσια στήθη τους στη μάχη κατά των Κροατών- και να τα αστράτευτα και άκαπνα από τον αγώνα της ζωής κλωνοποιημένα κομματοκούταβα του κομματικού σωλήνα, που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν στον πολιτικό στίβο και να… κυβερνήσουν, αντί να πάνε να «παίξουν» στην… «τούρτα της μαμάς» της ΕΡΤ.

Κοντολογίς, όταν οι συνθήκες απαιτούν σύνεση, περισυλλογή, ορθοφροσύνη και –κυρίως- ομοψυχία, να θυμάστε πάντα την πυθαγόρειο ρήση του τίτλου.

Η σπέκουλα της αθλιότητας και η αθλιότητα της σπέκουλας.

 Και βασιλιάς όλων… η βλακεία!

Εισαγόμενοι τραμπούκοι Κροάτες δολοφόνοι. (Λες και δεν μας έφθαναν οι δικοί μας)!

Ποτάμια τα δάκρυα της θλιμμένης υποκρισίας και τόνοι τα μελάνια της γραπτής αγανάκτησης. Κοινός παρονομαστής η πολιτική καπηλεία των πάντων. Ιδίως απ΄ αυτούς που εξέθρεψαν την αλητεία και γιγάντωσαν την πάσης φύσεως απειθαρχία και κοινωνική… «ανακατωσούρα» και τώρα σπεύδουν να εκμεταλλευτούν πολιτικά, μέχρι το κούτσεμα της φοράδας απ΄τ΄αυτί!.

Γνωστή η αριστερή… «ευαγγελική» ρήση: «Ποτέ η κανονικότητα δεν αποτέλεσε ευκαιρία για την Αριστερά»!

Ρουβίκονες, μπαχαλάκηδες, αναρχικοί, τουρκόγυφτοι, «ανθρωπιστές» δολοφόνοι, (Κουφοντινέοι, κ.λπ ), απαξάπαντες όλοι στη διάλυση της χώρας και της κοινωνίας. Όλα στάχτη και μπούρμπερη…

Θα σας φάμε… όλους!», κραυγάζει η γηραλέα ανθρωποφάγος ενζενύ! «Με το καλό ή με το ζόρι…», απειλούσε ο γνωστός συριζάριος «δυσκοίλιος», (μελαμψός κι αγνώριστος τώρα από το εκλογικό φούμο, που τον "πασάλειψε" ο λαός).

Όλοι δαύτοι, εχοντας ενστερνιστεί και υποθάλψει το παρδαλόχρωμο ντόπιο αληταριό, προκειμένου να ικανοποιήσουν την πολιτική τους μισαλλοδοξία, το άσβεστο ταξικό τους μίσος και την ακόρεστη εξουσιολαγνεία τους, επενδύουν τώρα -άστοχα κι αστόχαστα- και στο εισαγόμενο δολοφονικό φσσισταριό!

Τελικά, η βλακεία -όσων «τσιμπάνε» εννοείται στις σειρήνες της καταστροφής και καταστροφολογίας- είναι απέραντη. Ο Αϊνστάιν που την υπολόγιζε, στο περίπου, ισομεγέθη με το Σύμπαν, δικαιώνεται άλλη μία φορά!

Συνθήκη της Λωζάνης. (24 - 7 – 1923).

 Μερικές σκέψεις πάνω σε ιά Συνθήκη πολυσυζητημένη. παρεξηγημένη, άγνωστη εν πολλοίς και ατελής, λόγω νεωτέρων όρων και μεταβολών πραγματικότητος, π.χ. ΑΟΖ, χωρικά ύδατα, κ.λπ.

Η Συνθήκη της Λωζάνης υπήρξε απόρροια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της Μικρασιατικής καταστροφής που ακολούθησε την κακοσχεδιασμένη και κακοεκτελεσμένη ελληνική εκστρατεία στην Μικρά Ασία. Συμμαχική εντολή και έπαθλο για την συμμετοχή της Ελλάδος στο στρατόπεδο των νικητών, (Αντάντ), και τακτοποίηση προαιώνιων λογαριασμών με την Τουρκία. Την ηττημένη στον Α΄Π.Π. αλλά νικήτρια στην Μικρασιατική εκστρατεία.

Η Συνθήκη αυτή περιέχει 143 άρθρα, πολλά των οποίων τακτοποίησαν -ανεπιστρεπτί- πολλά ζητήματα, π.χ. ανταλλαγή πληθυσμών, (Τούρκοι – Έλληνες), νομιμοποίησαν de facto καταστάσεις ή είναι αδιάφορα γιά την Ελλάδα. Ενδιαφέρον γιά μας και την σημερινή πραγματικότητα έχουν μόνο μερικά από τα πρώτα.

Επιστράτευσα την προσοχή μου διαβάζοντας με προσοχή αυτά και… «διαγώνια» τα υπόλοιπα. Με κούρασε η προσπάθεια και –με την ιδιότητα του απλού ανθρώπου και του κοινού νου κατέληξα και αναφέρω:

-Άρθρον 12.

Μεταξύ άλλων αναφέρεται σαφώς και κατά λέξιν: «… η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τη 13 Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις την κυριαρχία της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός των Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων, (Μαυρυών), ιδία των νήσων Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας, επικυρούνται υπό την επιφύλαξιν των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τας υπό την κυριαρχίαν της Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρον 15. Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης , αι νήσοι αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλλίων της ασιατικής ακτής παραμένουσι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν.

Άρα:

α) Τα νησιά Λήμνος, Σαμοθράκη, Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία επικυρούνται στην Ελλάδα, με την Τουρκία να απεκδύεται πάσης διεκδικήσεως. Όσον για τις πιθανές ιταλικές επιφυλάξεις, το θέμα έληξε με την πλήρη παραχώρηιν των όποιων νησιών κατείχαν οι Ιταλοί, κατά το 1948, (μετά τον Β΄Π.Π.).

β) Τα Ίμια, τα οποία απέχουν 3,7 μίλλια από τις τουρκικές ακτές ΔΕΝ ανήκουν, κατά την Συνθήκη, στην Τουρκία. Το πολύ-πολύ, να θεωρηθούν από την Τουρκία ως «γκρίζα ζώνη» -αφού δεν αναφέρεται πουθενά το πού θα ανήκουν- και χρήζουν περαιτέρω διαπραγματεύσεων. (π.χ. Δικαστήριον Χάγης). ΟΜΟΙΩΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΣΕΣ ΝΗΣΙΔΕΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΡΗΤΩΣ ΣΤΗΝ, ΕΝ ΛΟΓΩ, ΣΥΜΒΑΣΗ.

- Άρθρον 13.

Προς εξασφάλισιν της ειρήνης η Ελληνική Κυβέρνησις υποχρεούται να τηρεί εν ταις νήσοις Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία τα ακόλουθα μέτρα:

α) Αι ειρημέναι νήσοι δεν θα χρησιμοποιηθούν εις εγκατάστασιν ναυτικής βάσεως ή εις ανέγερσιν οχυρωματικού τινός έργου.

β) Θα απαγορευθή εις την Ελληνικήν στρατιωτικήν αεροπλοΐαν να υπερίπταται του εδάφους της ακτής της Ανατολίας.

Αντιστοίχως, η Οθωμανική Κυβέρνησις θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοΐαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων.

γ) Αι ελληνικαί στρατιωτικαί δυνάμεις εν ταις ειρημέναις νήσοις ΘΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΘΩΣΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΥΝΗΘΗ ΑΡΙΘΜΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΝ ΚΑΛΟΥΜΕΝΩΝ, ΟΙΤΙΝΕΣ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΕΚΓΥΜΝΑΖΩΝΤΑΙ ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ, ως και εις δύναμιν χωροφυλακής και αστυνομίας, ανάλογον προς την εφ΄ ολοκλήρου του ελληνικού εδάφους υπάρχουσαν τοιαύτην.

Άρα:

α) Οι τουρκικοί ισχυρισμοί περί εξοπλισμού των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου αφορούν μόνον -και συγκεκριμένα- τα τέσσερα νησιά, (Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος, Ικαρία). Τα υπόλοιπα δεν… «παίζουν» σ΄ αυτό το τουρκικό αίτημα.

β) Η ανάπτυξη, όμως, ολόκληρης τουρκικής στρατιάς στα τουρκικά παράλια, ακριβώς απέναντι από τα νησιά αυτά και η διακηρυγμένη -διά στόματος Ερντογάν- απειλή: «Θα έρθουμε νύχτα!», επιβάλλει γιά λόγους στοιχειώδους φρόνησης την προληπτική αμυντική οργάνωση αυτών των νησιών. Με ολόκληρη «Στρατιά Αιγαίου» -όπως κομπορρημονούν αυτάρεσκα οι Τούρκοι- απέναντι, το να μείνουν άοπλα τα νησιά θυμίζει το… «σφάξε με αγά μου ν΄αγιάσω!». Γι΄αυτό, προνοούντες, λέμε… «δεν σφάξανε»!! Το γεγονός της ειβολής στην Κύπρο είναι νωπό και αξέχαστο.

-Άρθρον 14.

Αι νήσοι Ίμβρος και Τένεδος παραμένουσαι υπό τουρκικήν κυριαρχίαν, θα απολαύουσιν ειδικής διοικητικής οργανώσεως αποτελουμένης εκ τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύησιν εις τον μη μουσουλμανικόν ιθαγενή πληθυσμόν δι΄ ό,τι αφορά εις την τοπικήν διοίκησιν και την προστασίαν προσώπων και περιουσιών.

Η διατήρησις της τάξεως θα εξασφαλίζεται εν αυταίς δι΄αστυνομίας στρατολογουμένης μεταξύ του ιθαγενούς πληθυσμού, τη φροντίδι της ως άνω προβλεπομένης τοπικής διοικήσεως, υπό τας διαταγάς της οποίας θα διατελή.

Αι συνομολογηθείσαι και συνομολογοθησόμεναι μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων συμφωνίαι, αι αφορώσαι εις την ανταλλαγήν των ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών, δεν θα εφαρμοσθώσι εις τους κατοίκους των νήσων Ίμβρου και Τενέδου.

Διαπίστωση: «Κολοκύθια με τη ρίγανη»!!! Παρά τα, ως άνω, ωραία και ρομαντικά, στα νησιά αυτά δεν έμεινε ρουθούνι ελληνικό! Μόνο τώρα τελευταία -και γιά τα μάτια του κόσμου- επέστρεψαν κάτι λίγοι και ηρωικοί Έλληνες, οι οποίοι βιώνουν την τουρκική καταπίεση.

-Άρθρον 15.

Η Τουρκία παραιτείται υπέρ Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψών, Σύμης και Κω, των κατεχομένων υπό της Ιταλίας ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΗΣΙΔΩΝ ΤΩΝ ΕΞ΄ΑΥΤΩΝ ΕΞΑΡΤΩΜΕΝΩΝ, ΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟΥ.

Σχόλιον: Ουδέν. Το άρθρο είναι σαφές και ας λέει ό, τι θέλει η τουρκική προπαγάνδα.

-Άρθρον 20.

Η Τουρκία δηλοί ότι αναγνωρίζει την προσάρτησιν της Κύπρου, ανακηρυχθείσαν υπό της Βρεττανικής Κυβερνήσεως την 5ην Νοεμβρίου 1914.

Σχόλιο: Καλά χαιρετίσματα! Την αναγνώριση την είδαμε!

Η Οικονομία, ως συριζαρέικο… «ατού»!

Τρείς το λάδι, τρεις το ξύδι… κι έξι το λαδόξυδο!

(Οι λογαριασμοί του Καραγκιόζη)

Διαβάζοντας τους λογαριασμούς κάποιου ηλίθιου κι αστοιχείωτου συριζάριου, που θέλησε να πλήξει τον Μητσοτάκη, θυμήθηκα την κομπορρημοσύνη του Broεδρου, που έφυγε με… φόρα: «Η Οικονομία είναι το ατού μου»!!!

Μιλάμε τώρα γιά τύπους που μαγεύτηκαν από τον νάρκισσο Μπαρουφάκη και τον έφεραν -ουρανοκατέβατο- μαζί με τις μπαρούφες του, στο Υπουργείο των Οικονομικών της χώρας!

Ένας τέτοιος οικονομικός κολοσσός -με θρασύτητα «εΦάμελη» της ασχετοσύνης του- υπολόγισε το κόστος της παρασχεθείσης οικονομικής αποζημιώσεως από την παρούσα κυβέρνηση στους τουρίστες-θύματα της πρόσφατης πυρκαγιάς στη Ρόδο ως εξής: Πήρε: άτομα 19.000, αεροπορικά εισιτήρια 300 ε, ημερήσιο κόστος παραμονής σε ξενοδοχείο 100 ε και ημέρες παραμονής 7, και τα πολλαπλασίασε όλα… μαζί συμπούρμπουλα! Ήτοι: 19.000 Χ 300 Χ 100 Χ 7 και έβγαλε το εξωφρενικό ποσό κόστους στα … 3.990.000.000! Δηλαδή κοντά 4 δις!

Βλέποντας το πράγμα λογικά -και με τα δικά του νούμερα- το πραγματικό κόστος της όλης υποθέσεως είναι: 19.000 Χ (300 + 100 Χ 7) = 19.000 Χ 1000 =19.000.000 ε.

Δεν σκέφθηκε ο αδαής βλαξ πως -με την ασχετοσύνη των λογαριασμών του- αν 19.000 τουρίστες ισοδυναμούν γιά τη χώρα 4 δις, εβδομαδιαίως, πόσα τρισεκατομμύρια θα έμπαζαν ετησίως τα εκατομμύρια των τουριστών που συρρέουν εδώ κάθε χρόνο.

Αυτά ν΄ακούτε και να βλέπετε και να φτύνετε τον κόρφο σας γιά το εκλογικό αποτέλεσμα που αξιωθήκαμε στις τελευταίες εκλογές!

«Ήταν» ένα τόσο δα μικρό γατάκι…

 Δεν ήταν αυτό. Όμως ήταν κάπως έτσι...

   Τα εισαγωγικά στο «ήταν» προφανή και δεν χρήζουν -υποθέτω- περαιτέρω επεξηγήσεως. Το βρήκα προ διμήνου -περίπου- στην αυλή ενός γειτονικού σπιτιού. Ο φίλος γείτονας μου άφησε το κλειδί της αυλόπορτάς του γιά να ρίχνω, πού και πού, καμιά ματιά. Άλλωστε, τόσα γίνονται σήμερα. Ιδίως σε μιά εξοχική περιοχή που «πεθαίνει» τον χειμώνα κι ανασταίνεται -μαζί με τον Κύριο- από το Πάσχα και πέρα.

   Ένα από τα… «τόσα» που συνέβησαν ήταν και η απρόβλεπτη εμφάνιση, σε μιά απάνεμη γωνιά της αυλής, ενός παρδαλόχρωμου νεογέννητου γατιού, του οποίου το αδύναμο νιαούρισμα-κλάμα πρόδιδε, μαζί με την ηλικία, πείνα και εγκατάλειψη. Η συνέχεια γνωστή και αναμενόμενη. Μπήκε κι αυτό στην μακρά χορεία των μικρών τετράποδων διαβόλων που μοιράζονται μαζί μου ό, τι απέμεινε από την πετσοκομμένη -ελέω Κατακούτελου- τέως αξιοπρεπή σύνταξή μου.

   Το γατάκι, χαρούμενο, ζωηρό και παιχνιδιάρικο, ανταπέδιδε την φροντίδα μου με απεριόριστη εμπιστοσύνη κι αγάπη. Το έπαιρνα στα χέρια, το χάιδευα κι αυτό με κοίταζε με τις μικρές παμπόνηρες χαντρούλες που είχε στις κόγχες των ματιών του. Δεν το πήρα σπίτι πειθόμενες σε κάποια υπόσχεση που είχα δώσει, αλλά και από φόβο των δικών μου χοντρομπαλάδων και κακομαθημένων κοπριτών, οι οποίοι έτσι και το πετύχαιναν, μικρό και άμαθο από τον κίνδυνο όπως ήταν, θα το ξέσκιζαν σίγουρα. Το άφησα να στεριώσει στο μέρος που βρέθηκε, έμαθε κι εγκλιματίστηκε. Και, όλα πήγαιναν μιά χαρά.

   Κάθε χάραμα και κάθε σούρουπο με περίμενε στην πόρτα του δικού μου κτήματος και με συνόδευε με χαρούμενα νιαουρίσματα, τσαλίμια, πηδηματάκια και μπερδέματα ανάμεσα στα πόδια μου, μέχρι το σπίτι και τα πιατάκια του, τα οποία πήγαινα να τροφοδοτήσω -πάντα και ανελλιπώς- με φαγητό και νερό.

   Σύντομα, άλλες δύο γάτες -μεγάλες αυτές- η μία μπασταρδοσιαμέζα κι η άλλη παρδαλή και… γκαστρωμένη, πιθανότατα μάνα αυτού του γατιού, ήρθαν να προστεθούν στη συντροφιά και το ημερήσιο συσσίτιο, το οποίο κατέστη οδυνηρότερο γιά την τσέπη μου. Όμως… χαλάλι!

   Χθες το γατάκι δεν ήρθε στο πρωινό ραντεβού μας. Πήγα και το βρήκα εγώ στην αυλή του.  Με κοίταξε σαν μαστουρωμένο. Ακίνητο, σιωπηλό, άκεφο κι αδιάφορο στην πρόκληση της λαχταριστής κονσέρβας ψαριού που καταβρόχθιζαν με βουλιμία οι άλλες γάτες. Μόλις που δοκίμασε κι αμέσως, με μικρό αναγούλιασμα, έβγαλε λίγο άσπρο υγρό, που -μάλλον αισιόδοξα- έσπευσα να αποδώσω σε δυσπεψία, ποντάροντας στις επτά ψυχές που κρύβουν μέσα τους οι γάτες κι ευελπιστώντας πως το «δικό μου, πλέον, γατί», άντε να μείνει με τις… έξι, το πολύ πέντε! Δεν χάθηκε, δα, κι ο κόσμος…

   Το απόγευμα, όμως, κατάλαβα πως κάποια από τις φόλες που σκορπίζουν απλόχερα στην περιοχή μερικές ντόπιες «ευγενικές και πολιτισμένες ψυχές», γιά να φιλέψουν τα υπάρχοντα αδέσποτα σκυλιά, βρήκε λάθος αποδέκτη. Λίγο ζεστό γάλα, που με μια μικρή σύριγγα του έβαλα στο λαρύγγι, προσπαθώντας να «σώσω την παρτίδα», δεν έφερε το ποθητό αποτέλεσμα.

   Σήμερα το ξημέρωμα το βρήκα ξυλιασμένο. Με μιά σταγόνα γάλακτος ξεραμένη στο μισάνοιχτο στόμα και μιά απορία ζωγραφισμένη στα ορθάνοιχτα μάτια του.

   Ήταν ένα τόσο δα μικρό γατάκι… «Ήταν»…

 

Βλακεία, θράσος, ή αλητεία; Ίσως και όλα μαζί!

 

Χθες στις ειδήσεις παρακολούθησα πως σε κάποιους Δήμους -δείγμα γενικότερης συμπεριφοράς- υπήρχαν ξέφραγα οικόπεδα τα οποία εντελώς ασυνείδητοι συμπολίτες είχαν μετατρέψει σε σκουπιδότοπους και χωματερές. Κάποιοι από δαύτους, κάτοικοι αυτών των περιοχών, διεμαρτύροντο γι΄αυτήν την κατάσταση περιμένοντας να κατέβει εξ ουρανού κάποιος -οπωσδήποτε υποχρεωμένος- να τα καθαρίσει. Πιστοί στην ελληνική πραγματικότητα όπου: «Χίλια μύρια γαϊδούρια ασελγούν στο περιβάλλον περιμένοντας ένα εργατικό μουλάρι να καθαρίσει την κόπρο τους»!

Και μετά, αν γίνει το κακό και καούν σαν τα ποντίκια, θα τους φταίει… κάποιος άλλος που δεν έσπευσε να καθαρίσει τις βρωμιές τους. Ο Δήμος, το Κράτος, τα γνωστά. Και θα ζητούν κι αποζημίωση και γιά τα αυθαίρετά τους που λαμπάδιασαν και γιά τα σόγια τους που κάηκαν.

Τυπική περίπτωση γραικύλικης αμοραλιστικής συμπεριφοράς και ανευθυνότητος. «Ψεκάστε, γαμ…τε, τελειώσατε»! Έσείς...

Οι άλλοι φταίνε. Πάντα. Ναι… οι εξωγήινοι!!!

9.31΄ Απόψε!

 

Μην παραλείψετε απ΄αυτήν την ώρα και μετά ν΄απολαύσετε μία από τις δύο μεγαλειώδεις πανσελήνους του έτους. Όσοι την χάσουν -γιά οποιονδήποτε λόγο- θα έχουν άλλη μία ευκαιρία στις 31 του μηνούς, με ώρα 9.36΄. (Ως γνωστόν η φάση κάθε διαρκεί 29, 5 ημέρες... και κάτι ψιλά, οπότε στον φετεινό Αύγουστο πέφτουν δύο πανσέληνοι).

Έτσι, όσοι μελαγχολούν κάθε πανσέληνο θα το πάθουν δύο φορές φέτος και όσοι "διαολίζονται"... το ίδιο!