«Μωραίνει Κύριος…»

Βλακεία - Αυτοσυντήρηση : 5 - 0 !

Το είδαμε κι αυτό! Ομάδα-συμμορία 5 ανηλίκων νεαρών, λήστευε στην Θεσσαλονίκη περαστικούς προκειμένου -όπως απεδείχθη- να βιντεοσκοπούν τα… «κατορθώματά» τους και να τα ανεβάζουν, με καμάρι, στο διαδίκτυο! Στους αστυνομικούς, που κληθέντες προσέτρεξαν, ένας 15/χρονος από δαύτους -σαν ντόπιος Ρίνγκο!- στάθηκε απέναντι, έβγαλε περίστροφο, το όπλισε (!) και τους σημάδευε, ενώ οι υπόλοιποι την… «κοπάνησαν»!!! Τελικά, το όπλο ήταν ψεύτικο και ο ανόητος νεαρός, μαζί με την κομπανία του, «μπουζουριάστηκαν» από τους αστυνομικούς που ενήργησαν ψύχραιμα και προωθήθηκαν γιά τα… περαιτέρω!!!

Ας αρχίσουμε από το… «έλασσον». Η δικαιολογία ήταν: … «Το κάναμε γιά πλάκα. Γιά να βιντεοσκοπήσουμε τη σκηνή και να την ανεβάσουμε στο ίντερνετ». Και τώρα τα σοβαρά. Πρώτον, πιστοποιείται ο εκτραχηλισμός της νεολαίας, που τείνει να πάρει μεγάλες διαστάσεις, με την έλλειψη οικογενειακής συνοχής, φροντίδας, γονικής επιμέλειας και διαπαιδαγώγησης, η οποία συνοδεύεται από αντίστοιχη παραμέληση σε όλες τις βαθμίδες παιδείας. Αποτέλεσμα η φρενήρης κούρσα της νεολαίας στην κατωφέρεια της αντικοινωνικής παραβατικότητος που -εκ του ασφαλούς- οδηγεί στην βαριά εγκληματικότητα.

Στη συνέχεια, εντυπωσιάζει η υποδειγματική ψυχραιμία των αστυνομικών, οι οποίοι ευρισκόμενοι απέναντι στην κάνη του όπλου ενός ηλίθιου νεαρού δεν τον «γάζωσαν» με τα δικά τους, όπως ώφειλαν γιά λόγους αυτοάμυνας, και όπως θα ενεργούσε και ο τελευταίος Αμερικανός συνάδελφός τους. Απόλυτα φυσιολογικά και με τυπικές διαδικασίες απαλλαγμένος πάσης κατηγορίας και πάσης συνέπειας! Εννοείται πως, εν τοιαύτη περιπτώσει, θα λυσσομανούσαν οι προοδευτικούριοι συριζαρέοι γιά την… υπερβολική και… άσκοπη βία της Αστυνομίας, καθώς οι Αστυνομικοί θα έπρεπε να καταλάβουν, εξ αποστάσεως, πως το περίστροφο ήταν ψεύτικο και… μπλα, μπλα, μπλα! (Εγκληματική ευθύνη στον Μητσοτάκη και την Μαρέβα… τα γνωστά!).

Το, κατ΄ εμέ, κεντρικό σημείο της όλης ιστορίας είναι η απύθμενη βλακεία του νεαρού με το περίστροφο και της παρέας του, οι οποίοι δεν διεννοήθησαν το αυτονόητο, έστω και ως πιθανότητα. Την αντίδραση των αστυνομικών, οι οποίοι και διαθέτουν αληθινά όπλα και, το σπουδαιότερο, δεν… παίζουν!

Τώρα η βλακεία νίκησε και της βγήκε, την επόμενη φορά όμως;;;

Βολονταρισμός... όψιμος!

Κατ΄ αρχήν, ο ελληνοποιημένος όρος προκύπτει από το λατινικό "voluntas", που σημαίνει "θέληση". Με το "-σμός" στο τέλος συγκεκριμενοποιούμε, ως φιλοσοφική θεωρία, την επιλογή να κινούμεθα, να ενεργούμε και να ζούμε -τέλος πάντων- με βάση τη βούληση, τις παρορμήσεις, το συναίσθημα και τις επιθυμίες μας. Με σχετική αντίστοιχη κατάργηση της κοινής λογικής, της δεοντολογίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ηθικής.

Στην ξεχαρβαλομένη κατάντια των πραγματικών αξιών και την αποσυναρμολόγηση της έλλογης ελληνικής γλώσσας, (Μπαμπινιώτη κλείσε αυτιά και μάτια), θα μπορούσαμε να τον πούμε και: "ετσιγουσταρισμό"!

Όμως, το χειρότερο είναι πως ο διάχυτος και αχαλίνωτος βολονταρισμός -επί παντός επιστητού- δεν συγκαλύπτεται, δεν αναγνωρίζεται ως σπίλος ζωής, ούτε καταχωνιάζεται -κρυφίως και αιδημόνως- ως λάθος, αμάρτημα και απερίσκεπτη προσωπική... αδυναμία, αλλά διατυμπανίζονται με υπερηφάνεια και καμάρι ανήκουστες λέξεις και πράξεις -ηθικά και ανεξίτηλα στίγματα ανίερων πεπραγμένων και καταστάσεων- λες και πρόκειται γιά κατορθώματα και όχι... άγη! Σημεία των καιρών...

Βαθύτατα γαλουχημένος σ΄ έναν μικροαστικό κομφορμισμό, που με διαμόρφωσε ιδιόρρυθμα, βλέπω και ακούω τερατώδη γεγονότα. Αμήχανος και περιδεής, παρακολουθώ να χτίζονται γύρω μου και με χαρακτηριστική αμεριμνησία -"χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ"- τα προσωπικά, τα δικά μου "Τείχη", τα οποία με συντρίβουν και με πνίγουν σιγά-σιγά.

Σοφά λόγια που καταντούν ουτοπία, κάτω από την υποκρισία, το ψέμα, την απιστία...

Ένας σοφός γιατρός είπε κάποτε:

-"Τα καλύτερα φάρμακα είναι η αγάπη και η φροντίδα". Και

κάποιος τον ρώτησε:

-"Κι αν δεν βοηθήσουν, γιατρέ; "

Ο γιατρός -αφού σκέφτηκε λίγο- απάντησε:

- «Αυξήστε τη δόση"!

"Των φρονίμων ολίγα"

Μετά ολιγοήμερη απουσία λόγω κεραυνών και επακόλουθης τηλεφωνικής βλάβης, επανέρχομαι... "δημήτριος".

Κάπου πήρε τ΄ αυτί μου πως ο κ. Τσίπρας-Πινόκιο μίλησε στην Βουλή και είπε -μεταξύ άλλων- και το εξής χαριτωμένο: «…Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αυριανός πρωθυπουργός… κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.»!

Η δήλωση αυτή με θορύβησε και με αναστάτωσε πολύ. Διότι, ως μελλοντικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα μου είναι αδύνατον να συνεργαστώ μαζί του, καθ΄ όσον η αντιπάθειά μου προς το πρόσωπό του, πολύ φοβάμαι πως έχει, ήδη, διαρρεύσει.

Έτσι, γιά το καλό της χώρας τον καλώ, δημόσια από τούτη την στήλη, να αποσύρει αυτή του την επιδίωξη, καθ΄ όσον, (έχοντας πολύ περισσότερες πιθανότητες να εκλεγώ), στην απίθανη περίπτωση που εκλεγεί και εκείνος, θα υπάρξει πρόβλημα συνεργασίας των κορυφαίων θεσμικών παραγόντων της Ελληνικής Δημοκρατίας. Οπότε η τοιαύτη δυσαρμονία θα προκαλεί συνεχή προβλήματα με τεράστιες επιπτώσεις και βλάβες στα εθνικά μας συμφέροντα.

Κατά συνέπειαν, του συνιστώ, να μην σπεύδει να εκτίθεται!

Περιμένοντας το ξημέρωμα...

Καθώς περιμένεις, καθηλωμένος στη μοναξιά σου, να φύγει η αργοπορημένη φθινοπωριάτικη νύχτα. Καθώς ακούς τους -βασανιστικά αργούς- χτύπους του παλιού ρολογιού και τους συντονίζεις μ΄ αυτούς της καρδιάς σου. Καθώς, κατά την γνωστή πρακτική, μετράς πρόβατα που πηδούν το φράχτη, μέχρις ότου ο Μορφέας καταδεχτεί να σε πάρει, κάποια πρόχειρα έμμετρα και πρωτόλεια σκαρφίσματα του μυαλού παρελαύνουν στο εκράν του. Τα αποτυπώνω βιαστικά με μισοκοιμισμένα ορνιθοσκαλίσματα, πριν τα όνειρα -τρελές μαινάδες σε ξέφρενο οργασμό- χοροπηδώντας γύρω μου, με παρασύρουν λυτρωτικά στον μαγικό τους κόσμο.

Μικρός απολογισμός

-Μπλεγμένος στης ζωής το ραβαΐσι,

κανένας ν΄ αποφύγει δεν μπορεί

της μοίρας τα γραμμένα στο κιτάπι,

το πότε θα του σβήσει το κερί.

-Στο καπηλειό της καθισμένος τη γωνία,

με βλέμμα θολωμένο κι απλανές,

κοιτάζει το καρτούτσο του ν΄ αδειάζει

κι ο νους του αλαργεύει προς το «χθες».

-Στα νειάτα που δεν χάρηκε όπως πρέπει,

σ΄ αυτά που λαχταρούσε το κορμί,

στα όσα «ναι» αναγκάστηκε να ενδώσει,

και όσα αποστερήθηκε. Στα «όχι» και τα «μη».

-Σαν φίδια που τον ζώνουνε οι πόνοι

και κλέβουνε τον ύπνο του τα βράδια,

οι τύψεις που κατάντησαν ρουτίνα

και τον τραβούν στον πάτο σαν βαρίδια.

-Ο προβληματισμός τώρα ανώφελος φαντάζει

κι ο λογισμός του στον κατήφορο τον τρέχει

μαρτυρική η πορεία της ζωής του μοιάζει,

αφού γνωρίζει θετικά, πως δεύτερη δεν έχει.

Ζωή – Ανυπαρξία = 0 – 1 !

Ρέκβιεμ για έναν απελθόντα παιδικό φίλο…

Χθες πληροφορήθηκα τον θάνατο ενός αγαπημένου παιδικού φίλου, του Βασίλη Παπαδόπουλου, γεγονός που επισυνέβη στις 28/10.

Γνωριστήκαμε παίζοντας ποδόσφαιρο στο γήπεδο Χαλανδρίου. Εγώ με το Νο 10 στην φανέλα του Ορφέα Κολωνού κι εκείνος ιδιοκτήτης και παίκτης, φανέλα Νο 4, του Κεραυνού Ψυχικού -και μετέπειτα ΑΠΟΨ- στον πρώτο αγώνα της Δοκίμου Κατηγορίας Αθηνών, κατά το φθινόπωρο του 1958. Υπήρξαμε προσωπικοί αντίπαλοι και μου έμαθε, καθ΄ ότι ήμουν πιό αδύνατος, ευέλικτος και ταχύτερος, πως στο ποδόσφαιρο κάποιοι κλωτσάν, εκτός από την μπάλα, και τα πόδια των αντιπάλων!

Αργότερα, μεταγραφόμενος στην ομάδα του τερμάτισα εκεί την ποδοσφαιρική μου καριέρα… ελέω Πολυτεχνείου. Προλάβαμε όμως να γίνουμε πολύ καλοί φίλοι, σε μια φιλία που κράτησε μιά ζωή, την οποία χαλάρωσαν ελαφρώς οι συνθήκες ζωής και οι εγγενείς με την ηλικία αδυναμίες του σώματος.

Λεβέντης, γαλαντόμος, μπεσαλής και μεγαλόψυχος. Αλλά, συνάμα, τραχύς, αδίστακτος, ξεροκέφαλος και πειραχτήρι, στα πλαίσια ενός, μονίμως, κακομαθημένου μεγάλου παιδιού, ως μοναχοπαίδι αριστοκρατικής και πολύ εύπορης οικογένειας.

Ο Βασίλης, ακράτητος χιουμορίστας, είχε ιδιόρρυθμα χούγια, όπως το… «φρυδάκι». Εκεί που συνομιλούσες μαζί του, ξαφνικά με τον δείκτη του δεξιού του χεριού… ακουμπούσε το φρύδι σου και το έστρωνε με παλινδρομική κίνηση, δεξιά-αριστερά!

Χαρακτηριστικά θυμάμαι μία ποδοσφαιρική συνάντηση με τον άσπονδο γείτονα, τον Εθνικό Ψυχικού, όπου το μισό Ψυχικό είχε πλημμυρίσει -μέσα, έξω- το Ζηρίνειο με τους θεατές να κρέμονται σαν σταφύλια στην εξέδρα. Όπως ήταν φυσικό, ο αγώνας ολοκληρώθηκε με μία γενική σύρραξη παικτών και θεατών. Επακόλουθο, όλο το ποδοσφαιρικό αληταριό, με την ποδοσφαιρική στολή, να «τσουβαλιαστούμε», τσούρμο, στο αστυνομικό τμήμα της Κηφισιάς και να γεμίσουμε το γραφείο ενός αμήχανου και, μάλλον, έντρομου από την απροσδόκητη φασαρία που του έλαχε, μικρόσωμου Διοικητού. Εκεί, ο Βασίλης ανέλαβε να εξηγήσει τα συμβάντα, κατά τη δική μας εκδοχή. Και ξαφνικά, με τον Διοικητή καθισμένο πίσω από το γραφείο του, ο Βασίλης, εκεί που του… εξηγούσε όρθιος, σκύβει και του κάνει… «φρύδι»!!!

Δεν υπάρχει κωμικότερη σκηνή. Με έναν εμβρόντητο, κατάπληκτο, άφωνο και με γουρλωμένα μάτια Αστυνομικό! Τα ουρλιαχτά που ακολούθησαν και η οργή του κατευνάστηκαν με την επέμβαση των ψυχραιμότερων και, τελικά, αποφύγαμε το μπουντρούμι.

Ο Βασίλης είχε τελειώσει την Σχολή Αναβρύτων μοιραζόμενος το ίδιο δωμάτιο με τον Διάδοχο Κωνσταντίνο και υπήρξε ο μοναδικός -εκείνα τα χρόνια- που διέκοψε την στράτευσή του γιά λόγους… σπουδών. Του πήραν αναβολή και τον έστειλαν να σπουδάσει στο Κολέγιο του Eaton! Εκεί, και μέχρι να εκδιωχθεί κλοτσηδόν, μαζί με διάφορους άλλους κοπρίτες, έδεναν τα σεντόνια κόμπο και κατέβαιναν τις νύχτες από τα παράθυρα, αλητεύοντας στις διάφορες πάμπς του Λονδίνου. Τελικά, μπορεί δίπλωμα να μην πήρε, πρόλαβε όμως να σουφρώσει κάμποσες ασημένιες αλατοπιπεριέρες με σφραγίδες και οικόσημα του Eaton, τις οποίες επεδείκνυε με υπερηφάνεια η μητέρα του στις δεξιώσεις που έκανε, σε μία-δύο των οποίων παρευρέθηκα κι εγώ!

Σέ κάποιο θερινό μου ταξίδι -σπουδαστής ων του Πολυτεχνείου- είχα την ευκαιρία, μαζί με τον μπαντζανάκη μου Μανόλη -δραπέτη κι αυτόν σήμερα από τα εγκόσμια- που αλητεύαμε ανά τας… «Ευρώπας», να μας προσφέρει ο Βασίλης ποτά στον Playboy Club. Αυτό με τα γυμνόστηθα «κουνελάκια», που βρισκόταν -κάπου στο Μαίηφερ- του οποίου υπήρξε επίλεκτο μέλος.

Θυμάμαι ακόμη πως, σε αντάλλαγμα της διδαχής που του προσέφερα -πώς να τηλεφωνεί τζάμπα στην Ελλάδα, κολλώντας με καλάι ένα συρματάκι σε νόμισμα δύο σεληνίων που το έριχνες στη σχισμή, αλλά κρατώντας με το σύρμα μέσα στον κερματοδέκτη, απέτρεπες να πέσει στον κουμπαρά του, με αποτέλεσμα και η συνδιάλεξη να διαρκεί κατά… βούληση και στο τέλος της να τραβάς πίσω και το νόμισμα!!!- μας προσέφερε το κωμικότερο γεγονός της ζωής μου. Η σκηνή διαδραματίστηκε στο μετρό του Λονδίνου, το περίφημο Άντεργκράουν, πηγαίνοντας στο σπίτι που μέναμε, στο Earl΄s Court. Στο βαγόνι -όπως σε όλα τα βαγόνια τραίνου- υπάρχει χειρολαβή, που όταν τραβηχτεί, σε περίπτωση κινδύνου, ειδοποιείται ο μηχανοδηγός να σταματήσει τον συρμό. Επιγραφή στο κάτω μέρος έλεγε πως η άσκοπη χρήση επισύρει πρόστιμο 5 λιρών.

Το βαγόνι ήταν τίγκα, καθήμενοι και όρθιοι. Αξιοπρεπείς κυρίες με ωραία καπέλα και γυναικείες τσάντες, συμπαθέστατες γιαγιάκες αφοσιωμένες στο… πλέξιμο, σοβαροί κύριοι με χαρτοφύλακες, διπλωμένες ομπρέλες και κομψά μπαστουνάκια. Όλα… «μέγκλα», που λέγαμε παραφράζοντας την φράση: «made in England»! Ξαφνικά, ο Βασίλης λέει χαμηλόφωνα: -«Μάγκες, κρατηθείτε!», και αφού βεβαιώθηκε πως αγκαλιάσαμε σφιχτά τις κολώνες… χράπ!!! κατεβάζει τον λεβιέ και…. πανζουρλισμός! Μαζί με το ανατριχιαστικό στρίγκλισμα των τροχών πάνω στις ράγες, το βαγόνι… κουλουβάχατα! Στα λίγα δευτερόλεπτα που κράτησε ο… χαλασμός, όλα έγιναν αχταρμάς. Οι όρθιοι ξαπλώθηκαν, ή βρέθηκαν στην αγκαλιά των καθημένων. Άλλη έψαχνε το καπελίνο της, άλλη βογκούσε κάτω από το βάρος ευτραφούς κυρίου που της έπεσε ουρανοκατέβατος, άλλος έψαχνε το χαρτοφύλακά του και άλλος, ντροπιασμένος, αναζητούσε την… περούκα του κάτω από τα καθίσματα! Μέσα στον γενικό χαμό, ευτυχώς, τα τρανταχτά γέλια μας πέρασαν απαρατήρητα. Σε λίγο, ένα αδύνατο κοντό ανθρωπάκι, με σκούρα μπλε στολή, καπέλο, γυαλάκια και ένα μπλοκ στο χέρι, άνοιγε δρόμο με δυσκολία ανάμεσα στον ανθρώπινο χυλό και πλησίασε στο σημείο του alarm, προκειμένου να δει τί συμβαίνει. Και τότε έγινε το εξής εκπληκτικό και ενδεικτικό της εγγλέζικης νοοτροπίας. Ο Βασίλης -ψύχραιμος και σοβαρός- βγάζει και του δίνει ένα… πεντόλιρο, ο υπάλληλος -το ίδιο σοβαρός και ήσυχος- το παίρνει, κάτι σημειώνει στο μπλοκ, λέει… «thank you», χαιρετά κανονικά και… φεύγει!!! Και το πιό περίεργο… κανείς ταλαιπωρημένος επιβάτης δεν μας πλάκωσε στο ξύλο, όπως θα έπρεπε κανονικά, ούτε -καν- έβγαλε κιχ διαμαρτυρίας!

Αξέχαστε, αγαπημένε Βασιλάκη, καλοτάξιδος. Την μεταπροσεχή Κυριακή, 5/12, θα έχω την ευκαιρία να σε αποχαιρετίσω, μαζί με τους δικούς σου, από τον Α΄ Νεκροταφείο. Να επικοινωνήσω νοερά μαζί σου και να σου ψιθυρίσω: -«Φίλε, περίμενέ με -προπομπός- στο καζάνι της Κόλασης. Να ξέρεις δεν πρόκειται ν΄ αργήσω. Θα σμίξουμε πάλι και θα κάνουμε πλάκες -όπως τότε με την… «Φτερού»- στον Αρχιδιάβολο. Εσύ, μάλιστα, θα του κάνεις και «φρύδι», καθώς θα μας ανακατέβει την καζάνα με την κουτάλα του. Και πού ξέρεις, μπορεί -σκασμένος στα γέλια- να κατεβάσει τον θερμοστάτη του καζανιού μας»!

Λυπάμαι…

Πολύ λυπάμαι, γιατί ξόδεψα τη νιότη μου πουλώντας την σ΄ έναν ανόητο και ανώφελο -όπως απεδείχθη- ιδεαλισμό, που με κάνει να μην μπορώ να διαχειριστώ, σήμερα, τα γεράματα. «Παλιός γάιδαρος, καινούρια περπατησιά»… δεν γίνεται.

Κοιτώντας παλιές φωτογραφίες, (μεσαίος κάτω, αρχηγός της ομάδος βόλεϊ του Βαρβακείου, κάπου 1957 ή ΄58, στο Φωκιανό), και με τη μνήμη να «ξεφουρνίζει» χαμένες ευκαιρίες που πέρασαν… «ανεπαισθήτως» τότε, ενώ τώρα προβάλλονται κοροϊδευτικά στο εκράν του νου, ο πόνος τους πολλαπλασιάζεται και μεγεθύνεται.

Έτσι, το «Che fece… il gran rifiuto» του αγαπημένου μου Αλεξανδρινού Μέντορα μοιάζει να χλομιάζει λιγάκι, καθώς: "Ουκ έστι μετάνοια εν Άδη".

Λόγια μεγάλων ανδρών.

Λίγα από τα πολλά

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αναφέρει ότι «στην Ελλάδα, περίπου δύο στα δέκα παιδιά βιώνουν τουλάχιστον ένα επεισόδιο σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης έως την ενηλικίωση», επισημαίνοντας ότι η 18η Νοεμβρίου είναι «το ετήσιο ευρωπαϊκό κάλεσμα να ανανεώσουμε τη δέσμευση ως κοινωνία στη μηδενική ανοχή απέναντι στο φαινόμενο αυτό».

Λογικό κι αναμενόμενο -λέω με τη σειρά μου- ο χαρακτήρας αυτών των κακοποιημένων παιδιών να διαστρεβλώνεται και να αποκτούν συμπλέγματα. Να έχουν πολύ κακή σχολική συμπεριφορά, με αποτέλεσμα να μένουν αμόρφωτα και ενηλικιωνόμενα, να φθονούν την επιτυχία και πρόοδο των άλλων και να μισούν την κοινωνία, από την οποία επιθυμούν διακαώς να πάρουν ρεβάνς γιά την ασημαντότητά τους και τα παιδικά τους τραύματα, επιτιθέμενοι ολομέτωπα -παντί τρόπω και πάση θυσία- εναντίον της. Το "τσούξιμο", βλέπεις, δεν ξεχνιέται ποτέ!

Με βάση τα ανωτέρω και όσα, λυσσώδη, βλέπω και ακούω να συμβαίνουν γύρω μου σκέφτομαι και προβληματίζομαι γι΄ αυτά τα παιδικά τραύματα. Μήπως ;;

ΛΕΣ ;;; 

Ακάρ: «Τα μέλη του κόμματος του Τσίπρα λένε ότι λέμε και εμείς»

© Παρέχεται από: Protothema.gr

Τον ΣΥΡΙΖΑ και τις θέσεις που έχει εκφράσει για την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά, επικαλέστηκε ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ, θέλοντας να αποδείξει πως υπάρχουν ελληνικά κόμματα που συμφωνούν με τους ισχυρισμούς της Άγκυρας, γιά τους νέους εξοπλισμούς και τις συμμαχίες στις οποίες προχωράει η Αθήνα. Είπε λοιπόν ο Τούρκος υπουργός:

-«Δείτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα μέλη του κόμματος του Τσίπρα, με ξεκάθαρο τρόπο κινούμενα με βάση αυτά που είπαμε εμείς και απευθυνόμενοι στην παρούσα κυβέρνηση λένε πως: Αυτή η επιθετική ρητορική και οι επιθετικές ενέργειες βλάπτουν τον ελληνικό λαό. Για αυτό το λόγο εγκαταλείψτε αυτή τη λογική και αυτές τις ενέργειες”» δήλωσε συγκεκριμένα ο Ακάρ (06:52 στο βίντεο) μιλώντας την Τρίτη στην Επιτροπή Σχεδιασμού και Προϋπολογισμού της τουρκικής βουλής γιά τον προϋπολογισμό του 2022.

Παρουσιάζοντας γιά μία ακόμη φορά το «άσπρο» ως «μαύρο», και ερμηνεύοντας το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας σύμφωνα με τα συμφέροντα της Άγκυρας, ο Ακάρ έστρεψε τα πυρά του κατά Ελλάδας και Κύπρου, παρουσιάζοντας ως … «θύμα» την Τουρκία.

Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας επανέλαβε πως η χώρα του θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά της στο Αιγαίο Πέλαγος και στην Ανατολική Μεσόγειο, ισχυρίστηκε πως οι συμμαχίες και οι εξοπλισμοί της Ελλάδας βλάπτουν την αλληλεγγύη στο ΝΑΤΟ και πως η χώρα μας κακομεταχειρίζεται τους μετανάστες που επιχειρούν να εισέλθουν στα εθνικά θαλάσσια χωρικά ύδατα.

Μετά τις απειλές και τις προειδοποιήσεις ωστόσο, έτεινε χέρι φιλίας προς την Ελλάδα ζητώντας δίκαιη «μοιρασιά» στο θαλάσσιο πλούτο της περιοχής.

Σχόλιο δικό μου: Όχι που θα έχαναν οι συριζαρέοι την ευκαιρία ν΄ αποδείξουν, άλλη μιά φορά, τον γραικυλισμό τους. Αρκεί να φύγει... ο Μητσοτάκης, γιά να πάρουν αυτοί "καρέκλα και κουτάλα", και συμφωνούν, όχι μόνο με τον Τούρκο, αλλά ακόμη και με τον διάβολο!

Η μελαγχολία του φθινοπώρου

  "Αν μ΄ αγαπήσεις…"

Η μελαγχολία μπορεί να προκύψει από πολλά αίτια και να εκφραστεί με διάφορους τρόπους. Ακόμη και μιά γοητευτική (!!!) κοπέλα, όπως αυτή της εικόνας, είναι ικανή να την γεννήσει. Όταν σου ανοίγει, μεν, την όρεξη, αλλά γιά… «όμφακες», που -προφανείς οι λόγοι- δεν μπορείς να γευτείς, ως «γηραιά αλώπηξ».

Από τα έγκατα του πηγαδιού της Ζωής, καθώς κατεβαίνω δρομαίως το ογδοηκοστό μέτρο του, η μελαγχολία δεν χρειάζεται ειδικό κίνητρο γιά να αναβλύσει. Ξεπηδά αυτόματα, αυθόρμητα και αναπόφευκτα πλημμυρίζοντας την μικρή λιμνούλα της υπάρξεώς. Ειδικές παράμετροι και προσπίπτουσες αιτίες, απλά, την επιταχύνουν ή της αυξομειώνουν την ένταση, δίνοντας στον πίδακά της ποικίλα κι ενδιαφέροντα σχήματα. Όπως στα συντριβάνια στις πλατείες που χαζεύουν τα παιδάκια. Οπότε η ελεγεία της ζωής θα μπορούσε να απεικονιστεί σαν μιά ωραία αιθέρια ύπαρξη, με πολλά… «τζίζζζζ», ή σαν ένα προχειρογραμμένο και απλοϊκό στιχούργημα -όπως αυτό- ενός «φίλου» μου.

Αν μ΄ αγαπήσεις…

-Αν μ΄ αγαπήσεις μιά φορά / θα σ΄ αγαπήσω δυό,

αλλ΄ αν μου κόψεις τα φτερά / φαρμάκι φέρε μου να πιώ.

-Ποιά η αξία μιάς ζωής, / αγάπης στερημένη,

μοίρα ν΄ αλλάξεις δεν μπορείς, / βάρκα ναυαγισμένη.

-Τώρα που γύρισες ξανά / στην άδεια μου αγκάλη

κι ήρθες με ξέπλεκα μαλλιά, / μην ξαναφύγεις πάλι.

-Ορίζεις πιά το πνεύμα μου / κι εγώ τους λογισμούς σου.

Καρδιά μου, σάρκα κι αίμα μου, / η ανάσα μου δική σου.

-Μωρό μου αντιφατικό, / τρελό απ΄ τα γεννοφάσκια,

θολώνω και παραμιλώ, / κοιτώντας σε στα μάτια.

-Ξέρω καλά πού φώλιαζες, / τριάντα πέντε χρόνια,

φλόγα κεριού τρεμόπαιζες, / μ΄ αχνόφεγγες αιώνια.

-Δώσ΄ μου τις έγνοιες σου Κυρά, / αυτά που σε πικραίνουν

και φόρτωσε στους ώμους μου / τα όσα σε βαραίνουν.

-Στις πλάτες θα τα κουβαλώ, / καημός να μην σε φτάνει,

μπαταρισμένο μου σκαρί, / πού ψάχνεις γιά λιμάνι.

-Κι αν, όπως είσαι άστατη, / σαλπάρεις γι΄ άλλα μέρη,

ώρα καλή σου, αγάπη μου, / θα σου κουνώ το χέρι.

"Sic transit gloria mundi..."

    Κοντά 55 χρόνια μετά. Στ΄ αλήθεια πότε πέρασαν χωρίς να το καταλάβω...

Τα τρία ΜΜΜ στα οποία, μοιραία, καταλήγεις…

Ατενίζοντας τη Δύση

-Μοναχικότητα = Ελεύθερη καταληκτική επιλογή, συνήθως απόρροια πικρής πείρας από προηγούμενη έντονη κοινωνικότητα, ή «συμμετοχή» στα κοινά. Σύστοιχη με την απομόνωση και, προφανώς, απαρχή ψυχοπαθητικής παθήσεως.

-Μοναξιά= Υλοποίηση της προαναφερθείσης διαθέσεως, με βαθειά κατάδυση στο άδυτο της ψυχής, μέχρι την ήρεμη, διακριτική και σιωπηλή… «απόσυρσή» σου από τα εγκόσμια.

-Μνήμη = Σήμερα διάβασα, και έμαθα, την πιό ρηξικέλευθη και εντυπωσιακή αποτύπωση του όρου, τον οποίον -κατά προσφιλές μου... χούι- τροποποίησα, επεμβατικά, ελαφρώς:

«Μνήμη είναι το κύριο όνομα της θλίψεως. Ενικού -μόνο- αριθμού. Άκλιτο και αμετάκλητο»! (Παράφραση επεξηγηματική ορισμού που άκουσα τυχαία από κάποιον πολιτικό, ο οποίος ανεβαίνει συνεχώς στην εκτίμησή μου από τον καιρό που παράτησε αυτήν τη παλιοδουλειά).

Η «στερημένη» κυρία Ίνγκεμποργκ Μπόουχελ.

«Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν»

Η υπόθεση της «περίεργης» Ολλανδής δημοσιογράφου είναι γνωστή. Όπως και τα ενοχλητικά και απαράδεκτα -γιά μένα- αποκαλυπτόμενα χούγια της. Όλοι όσοι ασχολούνται με το γεγονός αφήνουν υπονοούμενα γιά δαύτη, τάχα διαχωρίζοντας τη θέση τους από τους άλλους, τους κακούς σεξιστές και χυδαίους σχολιαστές, (μεταξύ αυτών και την αφεντιά μου!), που μιλούν ξεκάθαρα. Γιά το ποιόν και τους σκοπούς της επιθέσεώς της στον Μητσοτάκη. Έτσι, την κάνουν μεν ρόμπα με το γάντι, αλλά βγάζοντας την ουρά τους απ΄ έξω.

Αυτή η υποκριτική συμπεριφορά μου θυμίζει το εξής ανέκδοτο:

-Στον προθάλαμο γυναικολόγου περιμένουν τη σειρά τους γιά εξέταση μερικές γυναίκες. Ανοίγει την πόρτα του ιατρείου η νοσοκόμα και λέει: -«Γιά λόγους προσωπικών δεδομένων δεν λέμε ονόματα. Να περάσει η κυρία με την… βλεννόρροια»!

Η σιτεμένη κυρία δημοσιογράφος, 61 ετών παρακαλώ, ζει επί 40 χρόνια, προφανώς χωρίς να έχει μάθει ελληνικά, στην Ύδρα. Και συζεί τον τελευταίο καιρό με κάποιον νεαρό -23 ετών- λαθρομετανάστη Αφγανό! Σε μιά μικρή κοινωνία πού όλοι και βλέπουν, και ξέρουν και μιλούν.

Όσο προοδευτικός κι αν είναι κάποιος, ή να το παίζει έτσι -π.χ. οι αριστεροί συριζάριοι- μιά τέτοια σχέση είναι ανάρμοστη -που είσαι Κλίντον- και, κατά την προσωπική μου άποψη, την οποία στεντόρεια διατυπώνω, εντελώς ανήθικη. Λόγω της διαφοράς ηλικίας και μόνο.

Συνεπώς, μία τέτοια «κυρία» δεν δικαιούται να μιλάει, όπως μίλησε, στον Πρωθυπουργό της χώρας, προσβάλλοντας -θρασύτατα και με ψεύδη- και τον ίδιο και τη χώρα. Μόνο ελαφρυντικό, πέραν των ερωτικών της επιλογών και προτιμήσεων, οι εν γένει πολιτικές, ανθελληνικές και φιλοσυριζαρέικες απόψεις της.

Μνήμες και νοσταλγίες.

 Αφιέρωμα στον "απελθόντα" Χρήστο Κυριαζή, (και το τραγούδι του : "Έχω κλάψει...").

Με τοίχο πανύψηλο εμπρός και καθήλωση στη μοναξιά του σήμερα, μόνη διαφυγή η αναπόληση του παρελθόντος. Ένας πολιτικός γάμος, ένας αλλόθρησκος (!!!) -άτυχοι κι οι δύο- και ένας μακρόχρονος θρησκευτικός, με άφησαν στο τέλος μόνο. Με μόνη παρέα το... άρωμά τους! Η μία το "Eternity", η άλλη το "La vie est belle" και η τρίτη, η εικονιζόμενη Κάριν στο Αλεποχώρι το καλοκαίρι του ΄66, την φρεσκάδα ενός άγνωστου μοσχοσάπουνου.

Απελπισμένη διέξοδος, στο πουθενά, από τα αδιέξοδα…

 

Κάθε φορά που αισθάνομαι ασφυξία από τα δεινά που με κυκλώνουν και την ηλικιακή ανημποριά που με κατατρύχει, προσφεύγω στο ζωογόνο καταφύγιο της ποιήσεως. Ανάλογα με την έμπνευση -φτωχή κι αδύναμη πλέον- ή τον δανεισμό από τα «αποθησαυρίσματα» της μνήμης.

Η αηδής και ανόητη πολιτική συμπεριφορά των στείρων και ανεδαφικών ολετήρων του συριζαρέικου εσμού, απλά υπερτονίζει το αδιέξοδο, επιβαρύνει την απελπισία και χρωματίζει εντονότερα το «μαύρο της ψυχής μου, καθώς νοιώθω να κατεδαφίζεται ό,τι υγιές και όμορφο είχα -με κόπο, αγάπη, θυσία και προσπάθεια- προσπαθήσει να χτίσω.

UN FADO GRECO

-Στιγμές-στιγμές, κι απρόσμενα

ξεθάβει μνήμες το μυαλό,

γωνιές της γης, βιώματα,

ταξίδια, έρωτες, φυγές...

-Γρήγορα κύλησε ο καιρός,

τρεμάμενες αναλαμπές,

σκιές, μπερδέματα του νου,

χείλη στεγνά, βλέμμα θολό.

-Μιά ματαιότης η ζωή,

τελειώνει πριν αρχίσει,

πόσο κοινότοπα όλα αυτά,

σαν παραμύθι της γιαγιάς.

-Xιλιοειπωμένο άκουσμα

κάποιας αφήγησης παλιάς,

μπουμπούκι που μαραίνεται

γοργά, πριν καν ανθίσει.

Μικρό μνημόσυνο σε έναν… «περίεργο», γραφικό και καλοκάγαθο αθηναϊκό τύπο!

-«Φτεράάά…»

Τον Ανδρέα Νομικό -το επίθετό του το πληροφορήθηκα άρτι- τον γνώριζα από τα πρώιμα νειάτα μου, περί το 1957, όταν κρατούσα το βιβλιοπωλείο του αποβιώσαντος πατέρα μου, στην οδό Ακαδημίας. Νεαροί κι οι δύο, σε μιά ανέμελη, γενικά, εποχή είχαμε πολύ διάθεση γιά χιούμορ και πειράγματα.

Θυμάμαι έντονα κάποιον Αύγουστο- περί το 1959- όπου γυρνώντας με καράβι στον Πειραιά από Άνδρο, μετά έναν, εκεί, φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα του Κεραυνού Ψυχικού, όπου αγωνιζόμουν τότε, με τον Ανδριακό Άνδρου συναντήσαμε στην αποβάθρα την… «Φτερού» - Αντρέα! Ήταν ντυμένος εξαντρίκ, μακιγιαρισμένος και στολισμένος στην τρίχα, σαν Καρνάβαλος!

-«Φεύγω, βρε», φώναξε στη νεαρή ποδοσφαιρική αληταρία του Ψυχικού, η οποία -άλλο πού δεν ήθελε- τον περικύκλωσε αμέσως γιά καζούρα. «Πάω στη Σύρα να… καταταγώ»!

Προφανώς εννοούσε το Κέντρο νεοσυλλέκτων Ναυτικού που υπήρχε τότε, (τώρα δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη), στη Σύρο. Επίσης προφανώς, η πλάκα κράτησε μέχρι την αναχώρηση του πλοίου! Και τώρα η συνέχεια. Τρεις ημέρες μετά, η ιαχή… «Φτεράάά…», δονούσε πάλι την Αθήνα!

Άλλο ενσταντανέ. Μερικά χρόνια μετά, το βιβλιοπωλείο μας είχε μεταφερθεί στην οδό Σόλωνος, αφού το παλιό οίκημα της οικογενείας Βερναρδάκη, που το στέγαζε έπρεπε να κατεδαφιστεί για να γίνει πολυκατοικία. Απέναντι ήταν το φυσικομαθηματικό φροντιστήριο του Κανέλλου, με τον σπουδαίο φιλόσοφο-μαθηματικό και συνεργάτη Κανέλλο να ξημεροβραδιάζεται στο μαγαζί μας. Φανατικός καπνιστής, κυκλοφορούσε με μιά τεράστια τσιμπούκα πάντα στο στόμα. Μία μέρα, που η φωνή… «φτεράάά» ξεσήκωνε τους καταστηματάρχες του δρόμου και τους σπουδαστές του φροντιστηρίου κρεμασμένους στα παράθυρα να ξεφωνίζουν τον Αντρέα, αυτός από το δρόμο, με μελιστάλακτη φωνή, στέλνοντας…

φιλάκια

τους έλεγε:

-«Βρε σεις, μπορείτε να μου λύσετε ένα… ρήμα»;

Εκείνη τη στιγμή, βγαίνει από μαγαζί ο Κανέλλος με την τσιμπούκα στο στόμα. Ψηλός, σωματώδης, μουστακαλής, και πέφτει -φάτσα με φάτσα- με τη φτερού. Ο Αντρέας, επιστρατεύοντας ένα ναζιάρικο ύφος και με πονηρή συστολή και το δάχτυλο στο στόμα, λέει επιτιμητικά και, τάχα μου, σιγανόφωνα, στον μεγάλο δάσκαλο: -«Καλέ, δεν ντρέπεσαι… Και στο δρόμο;», υπονοώντας προφανώς το… τσιμπούκι! Το σκαστό, ξεκαρδιστικό γέλιο του Κανέλλου, ακόμη αντηχεί στ΄ αυτιά μου. Με τον μεγάλο δάσκαλο, έκτοτε, να μην παραλείπει να χαριεντίζεται με την «Φτερού», κάθε φορά που την έπαιρνε χαμπάρι να περνά από τον δρόμο.

«Καλό Παράδεισο» και… καλή συνάντηση, άκακε και χαρακτηριστικέ τύπε μιάς Αθήνας που ολοένα απορφανίζεται από τις πηγές της δροσιάς και αμεριμνησίας της. 

Αμπελοφιλοσοφώντας εν μέσω φονικής πανδημίας…

(με την μοναξιά της ψυχής, καταλύτη και κολαούζο της).

Όταν η οργή γίνεται τόσο αδηφάγα και ζητεί τόσο «πολύ τόπο», που δεν διαθέτει η υπομονή σου σε αντίστοιχο μέγεθος, τότε δημιουργείται πρόβλημα στις ανθρώπινες σχέσεις. Δυσεπίλυτο έως -συνήθως, όπως αποδεικνύεται- άλυτο, αφού κλονίζει -κατά σειράν- εκτίμηση, σεβασμό και εμπιστοσύνη. Οπότε… αλίμονο! Σπίτια διαλύονται, οικογένειες διαμελίζονται, φιλίες χαλάνε, έρωτες μαραίνονται, ελπίδες φυλλορροούν…

Τότε, το μόνο που απομένει -και πρέπει να απομείνει, ως ανακουφιστικό αντίβαρο- είναι η σιωπή. Μιά σιωπή απέραντη, καταλυτική, λυτρωτική. Σιωπή ζωντανή και… βροντερή, συνάμα, που επιστρατεύεται επειγόντως γιά να καλύψει με το πέπλο της ντροπές και συντρίμμια. Μέχρις ότου οι πληγές που άνοιξαν να επουλωθούν -ο πανδαμάτωρ χρόνος θα αναλάβει την περιποίησή τους- ώστε η Ζωή να συνεχίσει το επίπονο ανηφόρι της. Αγκομαχώντας και φορτωμένη με στίγματα που θα παραμένουν ανεξίτηλα και τύψεις σουβλερές και αιώνιες. Που θα φανερώνουν και υπενθυμίζουν τις ανθρώπινες ατέλειες, την ροπή σε επιπόλαιες αδυναμίες και την ένδοση σε άνομα πάθη, που αποδεικνύουν την εγγενή ελαττωματικότητα στη δομή της ανθρώπινης φύσεως. Διαπίστωση που καθιστά ουτοπία την αναζήτηση ιδανικών καταστάσεων και ματαιότητα την προσδοκία ιδεατής τελειότητος στα ανθρώπινα.

Ώσπου, εν τέλει -και εν μέσω ανοχών, συμβιβασμών, υποχωρήσεων, αυτοκριτικής και νοσταλγικής μνήμης- το πραγματικό και ανεπίστροφο «τέλος» να σφραγίσει, «καταπίνοντας» και διαλύοντας, τα πάντα.

Υπόθεση «Κορωνοϊός».

Φρενίτις, «οπαδική» παράκρουση και την Εκκλησία αγουροξυπνημένη από τον μεσαιωνικό της λήθαργο.

Παρακολουθώ με πολύ σκεπτικισμό, όπως όλοι οι στοιχειωδώς νουνεχείς, την παγκόσμια τραγωδία που λέγεται «Covid 19».

Πέραν από την -αυτή καθ΄ αυτή- επιδημία και την θανατηφόρο πορεία της, αυτό που με προβληματίζει ιδιαίτερα είναι η πολιτική καπηλεία, αφ΄ ενός, αλλά και η σκοταδιστικού θρησκευτικού αφιονισμού εκμετάλλευσή της. Και τα δύο στοχεύουν στη χειρότερη, από πλευράς πνευματικής συγκροτήσεως, μορφώσεως και ευφυΐας, μερίδα του πληθυσμού, ο οποίος -αφιονισμένος από ηλίθια, ανεδαφικά, ψευδή και έωλα επιχειρήματα- φανατίζεται και οδηγείται στην αυτοκαταστροφική άρνηση του σωτήριου εμβολιασμού.

Ως προς το πολιτικό σκέλος, η κουτοπόνηρη τακτική των πολιτικών περιττωμάτων που συσπειρώνονται στα δύο άκρα, οσάκις η κατοχή της εξουσίας λειτουργεί ως συγκολλητικό αίτιο, (Τσίπρας – Καμμένος), παρά τον αμοραλιστικό πολιτικό συγκερασμό τους -ψιλολεπτομέρειες άνευ σημασίας, εμπρός στην γλυκειά «κουτάλα» της- η εξήγηση είναι προφανής. Με μόνη παρατήρηση την αδίστακτη και «λωτοφαγική» συμπεριφορά του θρασύτατου αριστερού πολιτικού νάνου, ο οποίος συμπεριφέρεται, κρίνει, κατακρίνει, υπόσχεται και τάζει, λες και δεν κυβέρνησε μέχρι προχθές, απογυμνώνοντας την αριστερά από την -επί έτη- συμπυκνωμένη γοητεία των λόγων της και την απομυθοποιημένη εντελώς στην εφηρμοσμένη κυβερνητική της τακτική. Την... «δια πρώτη» και «τελευταία» -όπως πιστεύω- ασυνάρτητη αριστερή διακυβέρνηση του αμόρφωτου και παντελώς ανίκανου πολιτικού αριστεροδέξιου συνονθηλεύματος.

Περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η στάση της… «χριστεπωνύμου αγέλης», της ευεπίφορης σε χειραγώγηση -ή ποδηγεσία- ένεκα θρησκευτικού σκοταδιστικού φανατισμού, ο οποίος οφείλεται, κυρίως, σε έλλειψη μορφώσεως -σε βάθος- και στην απλοϊκότητα μεγάλου πλήθους ιερέων, οι οποίοι -διακατεχόμενοι οι ίδιοι απ΄ αυτόν- στηρίζουν ολόκληρο το θρησκευτικό οικοδόμημα κατήχησης και λειτουργίας στο… μεσαιωνικό ιεροεξεταστικό «πίστευε και μη ερεύνα»! Και προχωρούν… θριαμβευτές διασπείροντας την άγνοια και τον ιό στους αφελείς, οι οποίοι παραγνωρίζουν πως ακόμη και ο Χριστός ο ίδιος εβίωσε, στην ανθρώπινη υπόστασή του, αντίστοιχα πάθη και βασανιστήρια στα οποία Τον υπέβαλλαν οι διώκτες και αρνητές του. Έτσι, αντί να δέχονται και υπακούουν στα κελεύσματα της Επιστήμης, ακολουθούν τις οδηγίες διαφόρων τσαρλατάνων, ανοήτων και πολιτικών καραγκιόζηδων -σαν τον καραφλό «ηγέτη», ο οποίος πουλάει φάρμακο κατά της… φαλάκρας και χειρόγραφες επιστολές του Ιησού Χριστού!!!, στην προσπάθεια να «χτίσει» το 3% των απαιτούμενων ψηφοφόρων, γιά να εξασφαλίσει την επανεκλογή του!

Ευτυχώς, έστω και την υστάτη, αφυπνίστηκαν μερικοί Ιεράρχες -κάποιοι απλά απεγκλωβίσθησαν από τον γενικό σκοταδιστικό κλοιό των φανατικών- και έδειξαν την σωστή κατεύθυνση, προκειμένου να παταχθεί η μάστιγα της πανδημίας.

(Σημ. Θα παρακαλούσα θερμά, όσους -τυχόν- θρησκαμύντορες σπεύσουν να εξακοντίσουν αράς και ύβρεις εναντίον του… αιρετικού και βλάσφημου -εμού- ο οποίος αρνείται τον αδιάκριτο συναγελασμόν στις Εκκλησίες, τον συλλήβην ασπασμόν των ιερών εικόνων και την Θεία Κοινωνία με τον παραδοσιακόν τρόπο σε περιόδους πανδημίας, να κατεβάσουν τα όπλα, καθ΄ όσον οι -απ΄ ευθείας - προσωπικές σχέσεις μου με τον Θεό είναι, κατά πολύ, ισχυρότερες και αποδεδειγμένες στην πράξη, από το μέγιστο μέρος εκείνων, που με βαθειές γονυκλισίες, υποκριτικές μετάνοιες και μεγάλους σταυρούς θεωρούν πως «τακτοποιούν» τις σχέσεις τους μαζί Του, αναπαύοντας έτσι την αμαρτωλή συνείδησή τους.) 

Το συριζαριό τώρα -επί τέλους- δικαιώνεται!

Η εκδίκηση… των «ποδιών» κατά της «κεφαλής».

"Με τα φώτα νυσταγμένα και βαρειά, σταματάνε οι νταλίκες..."

Όταν, κάποτε, έλεγαν πως «η καριέρα είναι χολέρα» και «η αριστεία είναι ρετσινιά», εσείς τους λοιδορούσατε! Και θέλατε τα παιδιά σας να γίνουν γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, οικονομολόγοι και άλλες τέτοιες αηδίες που, τελικά, θα τα έκαναν να ψωμολυσσάν στην ανεργία, ή την κακοπληρωμένη υποαπασχόληση!

Ε΄, ναι λοιπόν, εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω… νταλικέρης! Να έχω πεσμένο στα πόδια μου όλον τον Κόσμο να με παρακαλάει. Κι εγώ να υποβάλω τους όρους εργασίας μου! Κι εσείς, κορόιδα, τρίψτε παντελόνια στην καρέκλα γιά πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, masters και κουροφέξαλα, τροφοδοτώντας μετά την παγκόσμια ανεργία.