"Η ώρα του παιδιού"

Προσπαθώντας να ξεφύγει από τη ζοφερή κυρίαρχη μοναξιά και τα μεγάλα του προβλήματα, ο νους καταφεύγει στο σκάρωμα μικρών και διασκεδαστικών. Ενάντια στην πλήξη και την αδράνεια...

Αν θέλετε και σεις να ξεγελάσετε κάποια δική σας ενοχλητική πραγματικότητα, συγκεντρώσeτε την πνευματικότητά σας και σπαζοκεφαλιάστε... ανώδυνα!

ΒΡΕΙΤΕ ΚΙ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΕΤΕ

1) Ο Λάκης, ο Σάκης κι ο Τάκης είναι αδέλφια. Το άθροισμα των ηλικιών όλων είναι 12 και το γινόμενο 64. Ο Σάκης είναι γαλανομάτης κι ο Λάκης ο ψηλότερος.

Ερώτημα: Ποία η ηλικία του Τάκη;

ΕΝΩ

2) Η Λούλα, η Σούλα και η Τούλα είναι, επίσης, αδελφές. Το άθροισμα των ηλικιών τους είναι 13 και το γινόμενο 36. Η Λούλα είναι ξανθιά και η μόνη που πηγαίνει σχολείο.

Ερώτημα: Πόσων χρόνων είναι η Σούλα; 

Τα Τέμπη, οι Ιερεμιάδες, η καπηλεία, η φαυλότητα..

"Ουαί υμίν υποκριταί και Φαρισαίοι" 

Η πραγματική θλίψη, ο αληθινός πόνος και η ουσιαστική στέρηση, γιά τον άδικο χαμό των 57 αθώων επιβατών τοις μοιραίας αμαξοστοιχίας, μέγιστο μέρος των οποίων ήσαν νεαρά παιδιά, ανήκουν δικαιωματικά στους συγγενείς, τους φίλους, τους «δικούς» τους ανθρώπους. Γιατί αυτοί βιώνουν τραγικά την έλλειψη των χαμένων προσφιλών. Αυτών που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να φέρει πίσω. Ούτε και η πολυακουσμένη επίκληση... «Δικαιοσύνη» μπορεί να σημάνει κάτι πέραν μιάς απέραντης... ψευδαίσθησης. Τα παιδιά... χάθηκαν! Έφυγαν ανεπιστρεπτί... Γι΄ αυτό και ο θρήνος τους είναι βουβός, σεμνός και συγκλονιστικός.

Αντιθέτως, αυτή η συγκίνηση που εκπέμπουν κάνει ιδιαιτέρως αισθητή την αντίθεση -το κοντράστ- με την ενορχηστρωμένη υποκριτική θρηνωδία και την «ιερή αγανάκτηση» των ολοφυρωμένων Ιερεμιάδων της αντιπολίτευσης, η οποία δεν αφήνει τίποτε ακαπήλευτο και ανεκμετάλλευτο. Κουτοπόνηρες, δακρυρροούσες και θορυβώδεις Ιερεμιάδες, με συνεχές και κουραστικό αντικυβερνητικό σλόγκαν το... «συγκάλυψη»!

Αν κάποιος, εγκύπτοντας στο τραγικό γεγονός, επιστρατεύσει ψυχραιμία, καθαρή ματιά, περίσσεια λογική και διαθέτει μερικές σχετικές με τον σιδηρόδρομο γνώσεις, θα βγάλει τα σωστά συμπεράσματα, σχετικά με την όλη υπόθεση που λεγόταν ΣΕΚ, μετά ΟΣΕ και τώρα... ΤRΑΙΝΟSΕ .

(Σημ. Στην αρχή της σταδιοδρομίας μου και γιά λόγους εξασφαλίσεως του minimum guarantee επιβιώσεως, υπήρξα γιά ένα χρόνο επί συμβάσει υπάλληλος των ΣΕΚ, πριν γίνουν ΟΣΕ. Διεύθυνση Μελετών, οδός Κατακουζηνού στην Πλ. Κάνιγγος. Δεν το άντεξα δεύτερον και παραιτήθηκα. Όμως πρόλαβα να μάθω αρκετά και να καταλάβω περισσότερα!)

Οπότε:

α) Η συνολική δομή και συγκρότηση των Ελληνικών Σιδηροδρόμων ήταν απηρχαιωμένη, η συγκρότηση πλημμελής και η λειτουργία του προβληματική.

β) Το προσωπικό, τυπικό δημοσιοϋπαλληλικό -άρα αντιπαραγωγικό- και, εν πολλοίς, συνονθύλευμα πολιτικών διορισμών και φαβοριτιστικών επιλογών.

γ) Οι ατέλειες και ελλείψεις του δικτύου ήσαν, είναι και θα είναι επί μακρόν ακόμη, πάμπολλες και καλύπτονται από την ικανότητα, την ευσυνειδησία, την φιλοτιμία και την πείρα των ολίγων καλών υπαλλήλων.

δ) Η εφαρμογή ακόμη και του τελειότερου και ασφαλέστερου αυτομάτου συστήματος ρυθμίσεως και ελέγχου της κυκλοφορίας των συρμών, θα υπόκειται ΠΑΝΤΑ στην επίβλεψη από κάποιο άγρυπνο μάτι του Ανθρώπου. Και το σφάλμα -μηχανικό ή ανθρώπινο- θα ελλοχεύει ΠΑΝΤΑ.

ε) Με όλες και όσες ελλείψεις υπήρχαν στο σύστημα, αυτό «δούλευε» αποτελεσματικά επί χρόνια. Γιατί στις κατάλληλες θέσεις-πόστα ευρίσκοντο υπεύθυνα άτομα. Με γνώση, πείρα και επίγνωση των καθηκόντων τους.

Εν προκειμένω -και για κακή τύχη της χώρας- η Ελλάδα οδηγήθηκε άδικα σε μία, ακόμη, εθνική τραγωδία. Ήρκεσαν, ένας άθλιος, άπειρος, ασυνείδητος και άσχετος σταθμάρχης, κυρίως, και δευτερευόντως ένας απρόσεκτος μηχανοδηγός, ο οποίος δεν αντελήφθη ότι επ΄ αρκετό διάστημα «έτρεχε» στη σιδηροτροχιά καθόδου και όχι ανόδου. Και το κακό... "μπαμ" έγινε.

Τα αποτελέσματα γνωστά, τα αίτια επίσης, καθώς και οι κουτοπόνηρες βυζαντινολογίες της τυχάρπαστης αντιπολιτεύσεως.

Ως προς τις ευθύνες, τώρα. Πλην των δύο προμνησθέντων, οι οποίοι ευθύνονται βασικά, υπάρχουν ακόμη ευθύνες γιά μιά σειρά άλλων. Γιά όσους από αμέλεια παρέβησαν το τυπικό οργανόγραμμα εκείνης της ημέρες, καθώς και σε όσους, (και πολιτικά πρόσωπα, ίσως), τοποθέτησαν -και τοποθετούν- ανίδεους τύπους σε κρίσιμα πόστα. Άκριτα και μόνο με ρουσφετολογικά, ή κομματικά κριτήρια.

Όσο γιά τα "κροκοδείλια δάκρυα" κάποιων, ας τα κρατήσουν γιά την αθλιότητά τους.

«Stefano furioso» !

 

Σαν σύγχρονος Λουδοβίκος Αριόστο, ενθουσιασμένος από τον ουρανοκατέβατο και ενθουσιώδη ηγέτη του -επ΄ ολίγον ακόμη- λεγόμενου ΣΥΡΙΖΑ, χειροκροτώ την μεγαλειώδη εικόνα-παράσταση που παρουσίασε το τελευταίο Συνέδριο του κόμματος. Και ακούγοντας τις απίθανες μπουρδολογίες που ελέχθησαν εκεί, μαζί με τα κηρύγματα μίσους κάποιων ραμολιμέντων... «ηττημένων του Εμφυλίου», βγαλμένα από «χαράδρες του Γράμμου» και έγκατα αρρωστημένων ψυχών, επικροτώ το διάχυτο σύνθημα: «Στέφανε άλλαξέ τα όλα»!

Οπότε, ο... ηγέτης ακούγοντας το σύνθημα, προχωρεί στις αλλαγές και ορμά ακάθεκτος, ως νέος "Ορλάνδος μαινόμενος". Αρχίζοντας, βέβαια, από τον... σεξουαλικό προσανατολισμό της παράταξης, η οποία υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του θα μετασχηματιστεί, σύντομα, σε γνωστού τύπου ... «Σωματείο»!

Avanti Stefano skertsozo!

Να δω την σχετική, εξάχρωμη, σημαία να κυματίζει, περήφανα και... λικνιστικά, στην «Κουμουντούρου», πριν πεθάνω, κι ας πεθάνω την ίδια στιγμή!

Αχ΄, φουκαράδες παλιοί αριστεροί, που παρακολουθείτε, σίγουρα, αποσβωλομένοι από κατάπληξη, την κατάντια και ξεφτίλα της, πάλαι ποτέ, περήφανης και λεβέντικης Αριστεράς...

ΦΥΓΉ... ΑΛΛΟΥ!

   Όταν το μυαλό  πιέζεται, ψάχνει διεξόδους. Η επίλυση της πιό κάτω εξισώσεως είναι μιά καλή τέτοια!

   Περιμένω απαντήσεις. Η λύση αύριο!

«... με τη βρόχα να πέφτει... straight through”!

Με τις αυλαίες να πέφτουν κι αυτές βροχή -π.χ. συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ- στην ανεύθυνη και θεοπάλαβη εποχή μας, νομίζω πως ο ξεχασμένος μονόλογος του Ζαμπέτα, ταιριάζει -κουτί- στην περίπτωση.

Παρ΄ όλον τον χιουμοριστικό του χαρακτήρα, εμένα με συγκινεί πολύ...

«Φιλοκαλώντας μετ΄ ευτελείας και φιλοσοφώντας άνευ......».

 

Όλα άρχισαν τυχαία. Με προσπίπτουσα παράμετρο μιά όχι και πολύ καλή τωρινή ψυχολογία.

Εντελώς συμπτωματικά έπεσε στην αντίληψή μου μιά πολύ σπουδαία διαπίστωση-απόφθεγμα του μεγάλου Γάλλου φιλόσοφου του προηγούμενου αιώνα. Του Ζαν-Πώλ Σαρτρ, η οποία ταιριάζει -γάντι- με την, σχεδόν, μόνιμη τα τελευταία χρόνια κατάστασή μου:

“Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, αυτό σημαίνει πως έχεις κακή παρέα.”!

Πέραν από το πολύ επιτυχημένο λογοπαίγνιο της φράσης, που σε κάνει να κοντοσταθείς λίγο, προκειμένου να την... «πιάσεις» νοηματικά, ένα πικρό χαμόγελο βγαίνει ως πρώτη, αυτόματη και αυθόρμητη αντίδραση στη μεγάλη αυτήν αλήθεια.

Προφανώς και δεν θεωρείται καλή παρέα η μοναξιά. Όμως όχι γι΄ αυτό που εννοεί ο Σαρτρ, αλλά γιατί -απλούστατα- αν δεν ήταν δεν θα την ένοιωθες έτσι! Θα τα πηγαίνατε... περίφημα!

Θέλοντας να... διαψεύσω την ορθότητα εφαρμογής του αποφθέγματος επάνω μου, καταπιάστηκα με διάφορες αναλύσεις επικαίρων καταστάσεων, προκειμένου να διεισδύσω στη γενικότερη σημερινή μου πραγματικότητα -με τίς αξίες, τις παραδοχές και τα ενδιαφέροντα της εποχής- αλλά και τις διολισθήσεις των μεγάλων κατακτήσεων, που έχτισαν τις δημοκρατικές ελευθερίες, οι οποίες μέχρι προ ολίγων ακόμη χρόνων δεν υπήρχαν, καταπλακωμένες στα υπόγεια μιάς άκρας συντηρητικότητος.

Έτσι με την ορμή των υπερβολικά χειραφετημένων νιάτων και τη ρύμη της ακόρεστης και ανεξέλεγκτης επιθυμίας των ενστίκτων και των υλικών απολαύσεων, σε συνδυασμό με τη στέρηση που έφερνε από παλιά το πλήθος των «μη», των «όχι» και των «δεν», και την δυνατότητα, πλέον, της κάθε ακόλαστης κι ανάρμοστης επιθυμίας, δεν ήθελε και πολύ η περίφημη ζητούμενη «ελευθερία», (με τη φόρα της δήθεν ... «απελευθέρωσης»), να εξοκείλει στην αγκαλιά της... «ελευθεριότητος». Τα συμπτώματα πολλά, προφανή και αδιαφιλονίκητα.

Τελικά, μετά από πολλά δείγματα και παραδείγματα, κατέληξα στο ότι η «Απόλαυση» -ως είσπραξη και αντάλλαγμα «Επιθυμίας»- δεν βρίσκεται στο κάτι που θέλεις και κάνεις, αλλά σ΄ αυτό που θα μείνει, όταν συναισθανθείς και συνειδητοποιήσεις αυτό που έκανες. Μέτρον το ατομικό ηθικό έρμα.

Κι επειδή το ένα φέρνει το άλλο και καθώς στη γειτονιά μου στην Αθήνα υπάρχει η οδός Αριστίππου και μιά περίεργη μανία με ήθελε να ανιχνεύω το «who is who» των ονομάτων των πέριξ του σπιτιού μου δρόμων, κατάλαβα, τώρα στα ύστερα, το πόσο με βρίσκουν αντίθετο οι απόψεις του ιδρυτού της Ηδονιστικής Σχολής, του Αρίστιππου του Κυρηναίου, ο οποίος, μη ορρωδώντας προ ουδενός, θεωρούσε σκοπό της ζωής την... «αρπαγή» κάθε απολαύσεως, αδιαφορώντας γιά την ηθική και πνευματική διάστασή τους.

Έτσι, καταλήγω λόγω βιώματος, πως κάποτε η μοναξιά σού δίνει και καλές ευκαιρίες βαθύτερης ενδοσκόπησης . Όμως, άχρηστης δυστυχώς, καθώς αυτή έρχεται αργά και χωρίς αντίκρισμα. Όταν, πλέον, δεν υπάρχει ικανό πεδίον εφαρμογής και εξαργύρωσης.

Οπότε, από τις δύο μόνο αξίες που παρεδέχετο ο Αρίστιππος, την Ηδονή και τον Πόνο, συμβιβάζομαι πλέον -εκών, άκων- μόνο με τον δεύτερο...

«Μηκέτι καιρός», κατά Θαλή εκ Μιλήτου. Σε τόπο, χρόνο, δυνατότητες, διάθεση...

Άρα, «Ουκ έστι μετάνοια εν τω Άδη»!

«Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε»!

 

Κατ΄ αρχήν, θυμίζω τον γνωστό μύθο του Αισώπου. Ένας χωρικός έψηνε στη θράκα σαλιγκάρια και ο γιός του, που άκουγε το τσιτσίριγμα του ψησίματος, νόμισε πως τα σαλιγκάρια... τραγουδούσαν. Και τα... επέπληξε με την πιό κάτω φράση!

-«Ενώ τα «σπίτια» σας καίγονται εσείς τραγουδάτε»!

Σήμερα το πρωί άκουσα κάποιες χθεσινές απίθανες παπαρδέλες... συνέδρων, ενώ τώρα παρακολουθώντας το κόσμιο... μαλλιοτράβηγμα των συριζαρέων... «προοδευτικών συμμάχων», απορώ πώς η χώρα γλύτωσε -από την 5/ετή αριστερή λαίλαπα- με τόσο λίγες αμυχές!

Απολαύστε τον αμίμητο εσμό στην αποθέωση της παράστασης φαρσοκωμωδίας που δίνει -πού αλλού- στον αρμόδιο κατάλληλο χώρο. Το ταπί του... ΤΑΕΚΒΟΝΤΟ!!!

Ενώ διαλύονται σαν κομματικός σχηματισμός, αυτοί νοιάζονται γιά τις προεδρικές υποψηφιότητες. Η Γεροβασίλω, ή το... Κασσελάκι σε ρόλο... «Ιφιγένειας». Εννοείται όχι της Ευριπίδειας, της «... εν Ταύροις», αλλά -μετά τα επικείμενα εκλογικά αποτελέσματα- της... «εν Μαύροις»!

Η μοίρα των ανθρώπων.

Μελαγχολικές διαπιστώσεις

Κάποτε, στην πρώιμη νιότη μου, άκουγα μεγαλύτερους να δηλώνουν, μελαγχολικά:

-«Βλέπω με θλίψη, συνεχώς να λιγοστεύουν απελπιστικά, γύρω μου, όσοι με χρειάζονται «εδώ». Και όσοι παραμένουν, περιμένουν και προσδοκούν να... «φύγω», γιά διαφορετικούς λόγους έκαστος. Ενώ πληθαίνουν δραματικά οι φωνές εκείνων που με καλούν... «πάνω». Γιατί -απλά- σ΄ εκείνους, τους άδολους που μ΄ αγάπησαν πραγματικά, λείπω τώρα αφόρητα».

Τότε, πατώντας γερά με τα πόδια στη γη και με τα μυαλά στους αιθέρες, ούτε άκουγα, ούτε, καν, έδινα σημασία στα «εγκόσμια». Τώρα, όμως, που η παγκόσμια νομοτέλεια καλύπτει κι εμένα... Τώρα που τα γεύομαι, τα καταλαβαίνω!

Η δύναμη της σκεψης και το καταφύγιο της ψυχής.

 

Όταν γιά μιά ζωή κουβαλάς ένα απωθημένο, μοιραία κάποτε αυτό θα ξεχειλίσει και θα βγεί. Τις πιό πολλές φορές χωρίς να ξέρεις. Ούτε πως και γιατί δημιουργήθηκε, ούτε πως και πότε θα εκτονωθεί και θα λησμονηθεί. Απλά και απροσδιόριστα.

Γιά μένα, αυτό θα μπορούσε να υλοποιηθεί και να "χωρέσει" σ΄αυτό το τραγούδι. Πρωτακουσμένο στα πρώτα παιδικά μου χρόνια, ζυμώθηκε από τη φαντασία μου, "φορέθηκε" κάπου και μετά... έπεσε σε λήθαργο, παρασυρμένο από τη ρύμη της καθημερινότητος. Αναστήθηκε, τυχαία ή θεόσταλτα, και μνημονεύτηκε, ανεξήγητα, στην συγγγραφή της "Θητείας σε θέση λίμπερο" του... "φίλου" μου. Και τώρα -στα πολύ ύστερα- με συνοδεύει επίμονα κάθε βράδυ στον ύπνο μου, αρνούμενο να γυρίσει στα βάθη της μνήμης κι από εκεί στη λήθη. Με την ίδια πάντα ένταση και συγκίνηση. "Παλιακός", βλέπεις...

Η ηχηρή παρέμβαση Τσίπρα και το καϋμενούλι το... Κασσελάκι!

Όταν τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα.

Αναμφίβολα ο ουρανοκατέβατος αμερικανοτραφής «μνηστήρας» της αριστεράς αποτελεί -θεσμικά και ουσιαστικά- ξένο σώμα γιά τον Σύριζα και υποψήφιος γιά εκπαραθύρωση.

Αμερικανοσπουδασμένος, εφοπλιστής με βίλλες ένθεν κακείθεν, μόνο «αριστερϊλα» δεν όζει. Και όμως υπερψηφίστηκε γιά αρχηγός!

Η εγγενής μικρόνοια, ο μπλαμπαδισμός κι ο φαφλατισμός αυτής της παρατάξεως δεν της επέτρεψε να παραδειγματιστεί από το προηγούμενο πάθημα, από τον τον άλλον... σαχλέουρα αλεξιπτωτιστή. (Αυτόν με το ένα «ν»).

Έτσι, όπως οι πρώτοι Ινδιάνοι του Ελ Σαλβαντόρ που θαμπώθηκαν από τον Κολόμβο και αντήλλασσαν μαζί του χρυσάφι με γυαλιστερά μπιχλιμπίδια, τα σαΐνια του Σύριζα «τσίμπησαν» πάλι στο έωλο σύνθημα... «Ψηφίστε με και θα νικήσω τον Μητσοτάκη»! Και το έκαναν!!!

Η παντελής έλλειψη σοβαρότητος και ευφυΐας του χώρου, δεν επέτρεψε να δούν πως "ο... βασιλιάς είναι γυμνός", κατά το γνωστό παραμύθι του Άντερσεν. Και την... ξαναπάτησαν, καθ΄ όσον η άνους αριστερά προσφέρεται, μιά χαρά, ως εφαλτήριον εξόδου στην πολιτική όλων των δευτεροκλασάτων «ψώνιων» αυτής. Η περίπτωση Κασσελάκη είναι άλλο ένα τέτοιο δείγμα. Όμως στο πιό παλαβό, το πιό παρδαλό και το πιό... «τζαζλό».

Δεν χρειάζονται ειδικές προφητικές δυνατότητες γιά να μαντευθεί η συνέχεια. Αργά ή γρήγορα, η κλασσική αριστερή κωλοτούμπα θα δώσει μία ακόμη θεαματική παράσταση. (Οι πιό παλιοί αριστεροί θα θυμούνται κάποτε πως στο μεταπολεμικό ΚΚΕ, κοιμήθηκαν το βράδυ Ζαχαριαδικοί και το πρωί ξύπνησαν Κολιγιαννικοί!). «Ο πρόεδρος εξωπετάχτηκε, ζήτω ο πρόεδρος»!

Προσωπικά, νοιώθω πολύ δυσαρεστημένος γιατί ο Μητσοτάκης θα χάσει έναν αντίπαλο πολύ, πολύ του χεριού του και ο Βουλαρίνος του ΣΚΑΙ θα κινδυνέψει να μείνει χωρίς... θεματιολογία. Όμως έχω μεγάλη περιέργεια να δω τα μούτρα του «Τρίο Κάσσελ». Της «Γκμοχ» Τζάκρη, της «φράου» Αυγέρη και της «άκριτης» Ακρίτα. Μαζί με το σε πόσο χρόνο θα κάνουν κι αυτές την κωλοτούμπα τους!

«Χλιβερέ» μου Κασσελάκη, που λένε κι οι Κεφαλλονίτες... Θα σου απομείνουν μόνο η οίηση, η αλαζονεία κι η μεγαλομανία... "Η νύφη, (Τσίπρας), εφταρνίστηκε και σχόλασεν ο γάμος". 

Τώρα σειρά έχουν οι... μελισσουργοί!! Και σε αναμονή... οι ψαράδες!

 Αρχαίος Δίολκος

Μετά την, καθ΄όλα, επιτυχημένη παρέλαση-κατεβασιά των αγροτοκτηνοτρόφων στην πρωτεύουσα σειρά παίρνουν οι μελισσοκόμοι. Έχουν κι αυτοί αιτήματα!

Σημειώνοντας την χρονική σύμπτωση με αντίστοιχες καρναβαλικές εκδηλώσεις σε Πάτρα, Βενετία, Ρίο ντε Τζανέιρο και αλλαχού, παρατηρώ μιά αδικία, λόγω εγγενούς αδυναμίας. Οι κακότυχοι ψαράδες δεν μπορούν να συμμετάσχουν στην γενικευμένη διαδικασία, αν και -χωρίς πλάκα- έχουν όντως αδικηθεί από την κοινοτική οδηγία που απαγόρευσε την χρήση ανεμότρατας στις ελληνικές θάλασσες, γιά λόγους προστασίας του γόνου.

Γι΄αυτό κι εγώ -πάντα δημιουργικός και ρηξικέλευθος- προτείνω, όπως πάντα, την ενδεδειγμένη λύση. Εκείνη του αρχαίου Δίολκου της Κορίνθου!, προ της διάνοιξης του Ισθμού, (όταν ήταν ακόμη... "πορθμός"). Όπως, ακριβώς, εικονίζεται κατωτέρω! Έτσι, όλα τα θλιβερά κουφάρια των διάσπαρτων ξύλινων καϊκιών που βλέπω στις διάφορες ακτές θα μπορέσουν να συγκεντρωθούν, με λίγη προσπάθεια, διαμαρτυρόμενα ειρηνικά, στο Σύνταγμα...

«Η κάθοδος των Μυρίων».

Διαίσθησις...

"Τότε" και "Τώρα"

Οσμίζομαι μεγάλες φασαρίες σήμερα από την πρωτοφανή κινητοποίηση των αγροτών και την ομαδική τους κάθοδο στην πρωτεύουσα, κατά τα πρότυπα των Ευρωπαίων συναδέλφων τους.

Μπορεί οι προθέσεις της πλειοψηφίας τους να είναι σαφείς, καθαρές και στοχευμένες, όμως λογαριάζουν... «χωρίς τον ξενοδόχο». Εν προκειμένω, ξενοδόχος είναι η -παντού και πάντα- ενεδρεύουσα αρισεριλοάναρχη «προβοκάτσια», που τρίβει χέρια, οργανώνεται και περιμένει.

Πολύ φοβάμαι πως απόψε θα καεί πάλι η Αθήνα. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και τούτη τη φορά δεν θα μοιάζει καθόλου με... φάρσα.

Εύχομαι να διαψευστώ...

«Τεχνητή νοημοσύνη».

Γιά τον Θεό... σταματήστε τους!

Ο όρος "τεχνητή νοημοσύνη" αναφέρεται στη σχεδίαση και την υλοποίηση υπολογιστικών συστημάτων που μιμούνται στοιχεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ανήκει, ως επιστήμη, στον κλάδο της πληροφορικής. Κατ΄ αυτήν, τα εν λόγω συστήματα υπονοούν και εμπεριέχουν κάποια στοιχειώδη ευφυΐα και εκτελούν ορισμένες νοητικές λειτουργίες, (π.χ. μάθηση, προσαρμοστικότητα, εξαγωγή συμπερασμάτων, κατανόηση από συμφραζόμενα, επίλυση προβλημάτων κλπ.)

Η αρχή της σχετικής έρευνας έγινε -πού αλλού- στην Αμερική, με θεμελιωτή κάποιον επιστήμονα, ονόματι Τζον Μακάρθι, ο οποίος ανήγαγε και ονόμασε τον τομέα αυτόν ως «επιστήμη και μεθοδολογία της δημιουργίας νοημόνων μηχανών». Ένα περίπλοκο και δυσνόητο συνονθύλευμα αλγορίθμων, ανώτερων μαθηματικών και κοινής λογικής.

Η τεχνητή νοημοσύνη αποτελεί σημείο τομής -διάβαζε «μπερδεύει και μπερδεύεται- πολλών επιστημών, όπως, π.χ. πληροφορική, ψυχολογία, νευρολογία, φιλοσοφία, γλωσσολογία και πλήθος άλλων, με στόχο τη σύνθεση ευφυούς συμπεριφοράς κάποιων μηχανών, (ρομπότ).

Λόγω του δυσνόητου στους πολλούς ιστορικού -εμού μη εξαιρουμένου- περιορίζομαι στα τρομακτικά και καταστροφικά αποτελέσματα που προοιωνίζεται η εξέλιξη -και εφαρμογή στην πράξη- αυτής της νεόφερτης επιστήμης, εξαργυρωμένη στην καθημερινότητα της Ανθρωπότητος.

Στο σημείο αυτό ας μου επιτραπεί μικρή αναδρομή στα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος, ως επιρροή του πάνω στη Φύση και την διατάραξη -άλλοτε γιά καλό κι άλλοτε γιά κακό- της θεσπισμένης Θείας Νομοτέλειας. (Εκτός αν, όλα αυτά τα... ανθρώπινα «καμώματα» αποτελούν μέρος της! Δηλαδή αν είναι ταγμένα από τον Δημιουργό ως «εμβρυουλκά εξελίξεων»).

Πρόχειρα αναφέρω μερικά ονόματα και... «κατορθώματα». Γιά καλό»: Κοχ – φυματίωση, Παστέρ - μικροβιολογία, Φλέμινγκ – πενικιλλίνη και... ανακαλύψεις που, τελικά, λειτουργούν γιά κακό: Νόμπελ – δυναμίτιδα, Φέρμι – διάσπαση ατόμου, Στράσσμαν –επίτευξη διάσπασης, Οππενχάιμερ – ατομική βόμβα, Τέλερ – πυρηνική βόμβα.

Όλοι βιώνουμε -αλλά λίγοι συνειδητοποιούν- την μεγάλη κλιματική αλλαγή, λόγω αλόγιστης συμπεριφοράς, υπερκατανάλωσης φυσικών πόρων και υπερεκπομπών καυσαερίων, η οποία οδηγεί την Γη σε ερήμωση. (Λιώσιμο παγετώνων, άνοδος θερμοκρασίας, αύξηση στάθμης θαλασσών, μείωση ωφέλιμων βροχοπτώσεων, μείωση πρωτογενούς παραγωγής, κ.λπ.).

Τελικά, σαν κερασάκι στην τούρτα, έρχεται τώρα η «τεχνητή νοημοσύνη» να ολοκληρώσει, (όταν εξελιχθεί, όπως σύντομα προβλέπεται), την διάλυση των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Κρατείστε την πρόβλεψή μου και κάποτε θα με θυμηθείτε: Αυτό θα γίνει με τον αποπροσανατολισμό, τον αποσυντονισμό και την αποδιοργάνωση που θα επιφέρει η διασπορά των πάσης φύσεως «FAKE» σε ολόκληρο το μήκος και το πλάτος των παγκόσμιων επικοινωνιών. Όταν δεν θα μπορείς να διακρίνεις το αληθινό από το ψεύτικο που θα σου πλασάρεται ως... «αληθινό», ξεγελώντας τα μάτια και τ΄ αυτιά σου!

Προσπαθήστε να φανταστείτε κάτι τέτοιο σε επίπεδο Παγκόσμιας Ηγεσίας και... αναλογιστείτε τί "Βαβέλ" μας επιφυλάσσει το μέλλον, αν δεν βρεθεί -σύντομα- τρόπος να σταματήσει αυτός ο εφιάλτης.

Όλα τα΄ χε η Μαριορή -εκτός από φυσική νοημοσύνη- η «τεχνητή» της έλειπε!!! 

Η «αξίωσις» ως «δικαίωμα».

Ανέκαθεν θαύμαζα τον Στέλιο Ράμφο, τον οποίο θεωρώ ως τον σπουδαιότερο, παραμένοντα εν ζωή, σύγχρονο φιλόσοφο. Δυστυχώς, αργά ανακάλυψα κάποιες σκέψεις του σχετικά με το μεγάλο σύγχρονο ζήτημα που απασχόλησε και θα απασχολεί εσαεί -έστω υποδόρια- την ελληνική κοινωνία. Δηλαδή τον επίμαχο «γάμο» των ομοφύλων.

Έτσι, και αναγκαστικά, παραβαίνω την απόφασή μου να κλείσω μέσα μου το ζήτημα και να μην ασχοληθώ περαιτέρω με δαύτο, και αναρτώ αποσπασματικό τμήμα των σκέψεών του, με πολύ μικρές -μη αλλοιωτικές, αλλά διευκρινιστικές- μικροπαρεμβάσεις προκειμένου να γίνει πιό κατανοητός.

«...Θεωρώ ότι η λέξη δικαίωμα τρομάζει τους ανθρώπους κάθε φορά που ανασύρεται στην επιφάνεια. Ξέρετε, το δικαίωμα παρουσιάζεται σαν ένα είδος απαράβατης αρχής. Δεν βρέθηκε κανείς χριστιανός να πει καθαρά πως το δικαίωμα δεν είναι κανών δικαίου, το δικαίωμα, απλά, είναι αξίωσις. Αξιώνω κάτι είτε βάσει του νόμου είτε βάσει της λογικής. Και αξιώνοντάς το, διεκδικώ να το κάνει και ο άλλος αποδεκτό.

Υπ’ αυτή την έννοια η βάση κάθε συζητήσεως έχει υπονομευτεί. Στη δική μας περίπτωση το δικαίωμα του ανθρώπου, του ομοφυλόφιλου εν προκειμένω, ή του «φιλομόφυλου» όπως μ’ αρέσει να το λέω εγώ, (Σημείωση δική μου: Κατά το «φιλάνθρωπος», «φιλόζωος», κ.λπ.), είναι το δικαίωμά του να αισθάνεται ίσος με τον άλλο άνθρωπο.

Ο φιλομόφυλος δεν είναι ούτε ανήθικο, ούτε άρρωστο άτομο... Απλώς είναι προσηλωμένος ερωτικά προς το ίδιο φύλο, κάτι που σημαίνει πως έχει παραιτηθεί από την αναπαραγωγή και τη γονεϊκότητα. Γιατί η γονεϊκότητα, μέσω της αναπαραγωγής, απαιτεί δύο φύλα.

Επικαλούνται πως ο γάμος είναι δικαίωμα εκ της ισότητος και πως αυτό είναι το κρίσιμο και μ’ αυτό σταματάει η συζήτηση. Δεν πρόκειται περί αυτού. Ο γάμος των φιλομοφύλων διεκδικεί ισότητα, αλλά το κάνει με βάση μια απατηλή ισοδυναμία. Δηλαδή, με βάση την επιθυμία προς τον όμοιο, διεκδικεί, (Σημείωση δική μου: διάβαζε «αξιώνει»), ισοδυναμία προς τον γάμο ο οποίος προσθέτει στην επιθυμία προς τον άνθρωπο του άλλου φύλου, τη γονεϊκότητα... (Σημείωση δική μου: Κάτι από το οποίον, βάσει της προηγουμένης παραγράφου, έχει ήδη παραιτηθεί!).

Δεν αρκεί, αν βάλουμε δίπλα σε κάποιον ένα παιδί, αυτό να τον κάνει και γονέα. Δεν αρκεί η επιθυμία ενός ενηλίκου να λογαριάζεται ως γονέας γιά να τον κάνει γονέα. Η γονεϊκότητα είναι μια άλλη κατάσταση...».

Συμπέρασμα: Γιά να μην τα μπερδεύουμε και μπερδευόμαστε. Όπως άλλο το «συναίσθημα» -δηλαδή το «θέλω»- και άλλο η «λογική» -δηλαδή το «πρέπει»- έτσι άλλο η «αξίωσις» και άλλο το «δικαίωμα»! Κάτι που, εν προκειμένω, ο μεγάλος φιλόσοφος θεωρεί ως... "Ανερμάτιστο δικαιωματισμό"!

Από τις μεγάλες αλήθειες του Αρκά.

Απλά, προσυπογράφω... μελαγχολικά!

 

Στον απόηχο της τελευταίας ψηφοφορίας...

 Κλείνοντας το θέμα.

Ο Μέγας Αρχιτέκτων με την Υπέρτατη Σοφία Του «έχτισε» το Σύμπαν. Με την δημιουργία της Γης όρισε και τους Κανόνες λειτουργίας της. Κατ΄ αρχήν θέσπισε όρια εντός των οποίων θα κινούνται τα πάντα. Το ένα ως έναρξη, που λέγεται «Γέννηση» και το άλλο, το τέλος, που είναι ο «Θάνατος». Το «ξετύλιγμα» από την αρχή ως το τέλος αποτελεί τη «Ζωή».

Πλην των αναντίρρητων ακρογωνιαίων και αμάχητων σημείων -Αρχή και Τέλος- η «Ζωή», ως διαδρομή, λέγεται «Φύση» και διέπεται από πλήθος Κανόνων, που ονομάζονται «Νόμοι».

Οι Νόμοι αυτοί έχουν εξαιρέσεις, οι οποίες και τους επαληθεύουν, ποικίλλοντας τη Ζωή και στερούντες την μονοτονία της.

Θεμελιακός Νόμος όλων των έμβιων όντων είναι η αναπαραγωγή με στόχο την διαιώνισή τους. Γι΄ αυτόν τον σκοπό, η Σοφία του Δημιουργού έφτιαξε δύο αντίθετα φύλα, τα οποία ενούμενα αναπαράγουν αενάως νέα άτομα, κ.ο.κ. Πρόσθετη βασική μέριμνα γιά την προστασία του είδους είναι η θεϊκή «προικοδότησή» του με Ένστικτο και Λογική, των οποίων το άθροισμα είναι σταθερό. (Λίγο το πρώτο, πολύ το δεύτερο και αντιστρόφως). Ενστικτωδώς, η προστασία του είδους θέλει την οργάνωση των «μονάδων» σε αγέλες, ως αρχέτυπο κοινωνικής δομής. Ο Άνθρωπος, ως το πλέον νοήμον Ον της Δημιουργίας, έχει υποτάξει το Ένστικτό στη Λογική και συνεχώς εξελίσσει την Κοινωνία του με σκοπό την ισονομία και ισοπολιτεία και εν τέλει την «ευτυχία» όλων των μελών της. Όμως όλες αυτές οι διεργασίες υπόκεινται στην προλεχθείσα νομοτέλεια των εξαιρέσεων.

Στην προκείμενη περίπτωση όλα εκκινούν από την «εξαίρεση» και ιδιοσυστασία του σεξουαλικού προσανατολισμού. Αναμφίβολα, η ομοφυλοφιλία των ειδών αποτελεί εκτροπή από τον φυσικό νόμο της αναπαραγωγής και διαιώνισης του είδους. Η απόδειξη είναι απλή. Γενικευομένης της ομοφυλοφιλίας το είδος θα συρρικνώνεται συνεχώς, μέχρι οριστικής εξαφάνισης, ενώ η εξαφάνισή της δεν δημιουργεί επιπτώσεις. Άρα...

Ο άρτι ψηφισθείς στη Βουλή σχετικός νόμος, κουβάλησε -ως διαδικασία- υπερβολές και παρεξηγήσεις. Με κορυβαντιώδεις πανηγυρισμούς από την πλευρά των κομψά αποκαλουμένων «λοάτκι +», οι οποίοι αισθάνθηκαν ξαφνικά σαν απελευθερωμένοι ισοβίτες και κατήφεια στην πλευρά των «σεξουαλικώς ορθοδόξων», οι οποίοι προδικάζουν το... τέλος του Κόσμου. Με τους «πολιτικάντηδες» να κατηγορούν αλλήλους, χωρίς να τεκμηριώνουν το γιατί. Τρίχες!!! Μία πραγματικότητα που ήρθε στην επιφάνεια προς νομιμοποίηση, με όλη την απωθημένη γελοιότητα, ένθεν κακείθεν. Όχι από την ουσία του πράγματος, αλλά από τον τρόπο αντιδράσεως σ΄ αυτήν. Τίποτε δεν προστέθηκε, ούτε αφαιρέθηκε από μία κατάσταση που υπήρχε και θα υπάρχει... εσαεί.

(Σημ. Χαρακτηριστική και συγκινητική η ανάγνωση κειμένου από τον βουλευτή κ. Σπ. Μπιμπίλα. Ένας λυτρωτικός πανηγυρικός λόγος που μου θύμισε Νεόφυτο Βάμβα στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου).

Τελικά, το ζήτημα δεν είναι πολιτικό, αλλά κοινωνικό, οπότε ξεφεύγει -και πρέπει- από κομματικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Οι αντιθέσεις και διαχωρισμοί είναι αναμενόμενοι και διατρέχουν όλο το πολιτικό φάσμα και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Απλά η πολιτική καπηλεία του θέματος προσδίδει «γράδα» γελοιότητος σε όποιον την επιχειρεί.

Και τώρα στο διά ταύτα. Προσωπικά το θέμα μου είναι αδιάφορο. Έχω λύσει το πρόβλημα διά της καταργήσεώς του. Το μόνο που με ενοχλεί αφάνταστα είναι ο εξεζητημένος και προκλητικά υπερβολικός τρόπος παρουσίασης μιάς ομόφυλης τελετής συμβιώσεως.

Νυφικά, στολισμοί, φανφάρα και φρου-φρου τελετουργικά μυστηρίου, όπου δυό γενειοφόροι και μουστακαλήδες προχωρούν αργά-αργά, προς τον τελούντα το γαμήλιο «μυστήριο», κρατημένοι χεράκι-χεράκι, να κοιτιούνται ξελιγωμένοι και να φιλιούνται περιπαθώς. Και όλα αυτά, φόρα παρτίδα, μπροστά σ΄ έναν μαρκουτσοφόρο της ΤV γιά την διάχυση στο πανελλήνιο.

Και επιστέγασμα. Μέχρις ότου η τεχνολογία μπορέσει να «κατασκευάσει» άνδρα με ωάρια και θηλασμό και γυναίκα με σπέρμα, θα αρνούμαι να δεχθώ τον όρο... «ισότητα» μεταξύ τους. Θα μένω προσκολλημένος στην «αναλογικότητα» και την «ισοτιμία» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εννοείται στα πλαίσια των φυσικών τους δυνατοτήτων. Τα νομικά τερτίπια και οι αφύσικες, αντιανθρώπινες, λεκτικές φιοριτούρες δεν με ξεγελούν και δεν με παρασύρουν. Ούτε οι αποφάσεις των Βουλών. Οι μόνες «Βουλές» που αναγνωρίζω -ως άνθρωπος και μηχανικός- είναι αυτές του Μεγάλου Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος.

Τελεία και παύλα...

Ένα «πυροφάνι» αλλοιώτικο από τα άλλα!

Σήμερα -επί τέλους- ψηφίζεται το πολύ σοβαρό νομοσχέδιο γιά τα ομόφυλα «ερωτευμένα» και θα μπορέσει -απρόσκοπτα πλέον- η Βουλή των Ελλήνων να ασχοληθεί και με επουσιωδέστερα προβλήματα χώρας και λαού.

Με την τακτοποίηση των οικογενειακών του, το Στέφανο Κασσελάκη θα μπορεί -ξένοιαστο πλέον- να πάει φαντάρο.

Τιμής ένεκεν σ΄ αυτή τη στράτευση αναρτώ μικρό απόσπασμα από το μυθιστόρημα του γνωστού... «φίλου» μου, («Μια θητεία σε θέση λίμπερο»), το οποίον ασχολείται με έργα και ημέρες της δικής του στρατιωτικής θητείας.

Πιστεύω θα σας διασκεδάσει...

« ....Σ’ αυτό το σημείο, κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ εκτενέστερα σ’ ένα πολύ ευγενικό και διασκεδαστικό νυχτερινό παιχνιδάκι-σπορ συναναστροφής, που ονομάζεται: «πυροφάνι» και το οποίο παίζεται, αποκλειστικά σχεδόν, στους στρατιωτικούς θαλάμους, ιδίως νεοσυλλέκτων.

Στο όμορφο αυτό παιχνίδι, ενώ μετέχουν όλοι οι ένοικοι του θαλάμου, το απολαμβάνουν, κάθε φορά όλοι, πλην ενός, όπως γίνεται -ας πούμε- στον «μουτζούρη». Το ποιός είναι αυτός, θα γίνει αντιληπτό, αμέσως μετά την περιγραφή που επακολουθεί.

Κατ’ αρχήν, συντάσσεται μελέτη των χαρακτηριστικών ύπνου εκάστου υποψήφιου θύματος-συναδέλφου. Αυτό γίνεται πάντα μετά από σχετική επιμελή παρατήρηση και αναφορά από τους θαλαμοφύλακες, οι οποίοι αναγκαστικά διανυκτερεύουν -ιδίως τις ώρες του βαθέως ύπνου- όπου για να περάσουν την ώρα τους, περιέρχονται τον θάλαμο, ανιχνεύουν και επισημαίνουν μερικά αξιοπρόσεκτα χαρακτηριστικά των κοιμωμένων συναδέλφων, τα οποία και αναφέρουν στην επιτροπή «πυροφανίου». Ήτοι, βάρος ύπνου, ένταση ροχαλητού, συχνότητα στριφογυρίσματος διάρκεια παραμιλητού και διάφορα άλλα στοιχεία, τα οποία η επιτροπή λεπτομερώς μελετά και εξετάζει, ούτως ώστε να επιλέξει τους προσφορότερους και καταλληλότερους «παίκτες».

Την συμφωνηθείσα ώρα ενάρξεως του παιχνιδιού, όλος ο θάλαμος ξύπνιος, περιμένει το θέαμα, πλην του επιλεγέντος ως πρωταγωνιστή, ο οποίος, όπως προείπαμε, έχει εκτιμηθεί ότι κοιμάται βαριά και ροχαλίζει μακάρια. Κάποιοι πλησιάζουν, ανασηκώνουν την κουβέρτα, από το κάτω μέρος, και ανάμεσα στα δάκτυλα των αποκαλυπτομένων γυμνών ποδιών τοποθετούν μαλακά, αλλά καλά σφηνωμένη, μία εφημερίδα, την οποία προηγουμένως είχαν κάνει χωνί, όπως οι παλιοί ιχθυοπώλες, προκειμένου να την γεμίσουν με γόπες, μπακαλιάρους, κ.λπ. Ακολούθως, μ’ έναν αναπτήρα, βάζουν φωτιά στην εφημερίδα και όλοι, πλέον, περιμένουν, υπομονετικά και ήσυχα, την εξέλιξη του παιχνιδιού.

Συνηθέστατα, περίπου 9 στις 10, η συνέχεια είναι κάπως έτσι: Μόλις η φωτιά φτάσει στο πόδι και αρχίζει να μεταδίδει τα πρώτα θερμά μηνύματα στον μακαρίως «υπνώττοντα» -που όπως προείπαμε κοιμόταν βαριά και ροχάλιζε σαν δράκος από την κούραση- εκείνος στην αρχή, μόλις νοιώσει ελαφρά θερμική ενόχληση, κουνάει τα δάχτυλα, μετά αρχίζει να στριφογυρίζει, ολόκληρος και, ακολούθως -εντελώς ξαφνικά κι απότομα- αφού κάνει μερικές γρήγορες πεταλιές, σα να βρισκόταν σ’ ένα νοερό ποδήλατο, πετάγεται όρθιος λες και συνάντησε εμπρός του τον Βελζεβούλ αυτοπροσώπως, που τον άρπαξε απ’ τον γιακά και τον πέταξε στο καζάνι της κόλασης.

- Βοήθεια μωρέ παιδιά, καίγομαι!

Όταν, μετ’ ολίγον, ξυπνήσει εντελώς και αποκτώντας επαφή με την πραγματικότητα, συνειδητοποιήσει τί ακριβώς συνέβη, η συνέχεια -με πιθανότητες 10 στα 10- έχει ως εξής: Αρχίζει τις Χριστοπαναγίες, τα γαμωσταυρίδια και όσες άλλες βλαστήμιες μπορούσε να γεννήσει μια γόνιμη και δημιουργική νεανική φαντασία, κατάλληλα υποδαυλισμένη από αναμμένη εφημερίδα στο μέσον ενός λυτρωτικού ύπνου, ύστερα από μια επίπονη και κοπιαστική ημέρα. Με κάτι αγριοφωνάρες που επισκιάζουν τα χαχανητά του λόχου και μαζεύουν έντρομα στο θάλαμο, όλα τα άγρυπνα περίπολα που τριγυρίζουν το στρατόπεδο, τα οποία, μόλις ενημερωθούν, συμμετέχουν στο παιχνίδι χαχανίζοντας. Πάμπολλα αριστουργήματα του μοναδικού σε ευρηματικότητα ελληνικού υβρεολόγιου, έχουν εφευρεθεί και πρωτοεμφανιστεί σε κάποιες τέτοιες υπέροχες στιγμές εμπνευσμένου και πηγαίου αυθορμητισμού. Κάτι, που μόνο το απαράμιλλο φανταρίστικο «πυροφάνι» μπορεί να δημιουργήσει.

Το πολύ διασκεδαστικό αυτό νυχτερινό παιχνίδι παίχτηκε πάρα πολλές φορές στο λόχο, μέχρις ότου, λόγω του μεγάλου σάλου που δημιουργούσε, το πήρε χαμπάρι ο διοικητής και πλάκωσε αιφνιδίως ένα βράδυ. Έπιασε στα πράσα την «επιτροπή», της έριξε από μια, κατά κεφαλήν, 20/άρα (φυλακή, εννοείται) και τα πράγματα, δυστυχώς, ηρέμησαν.

Κρίμα όμως, γιατί το παιχνίδι αυτό ήταν πολύ απολαυστικό. Απολύτως ενδεικνυόμενο για χώρους ομαδικής διανυκτέρευσης, όπως παιδικές κατασκηνώσεις, θερινές ομαδικές στρωματσάδες, ορειβατικούς συλλόγους σε δράση, κ.λπ.»

Οι αγρότες… θέλουν!

Ή βάλτε τώρα που γυρίζει.

Απ΄ ότι κατάλαβα, στο «αγροτικό» γίνεται της τρελής και της κακομοίρας!

Ό, τι κι αν τους δώσει ο Μητσοτάκης, που το αντέχει η Οικονομία, εκείνοι θέλουν κι άλλα.

Ελπίζω να μην εκμεταλλευτούν την συγκυρία ηγεσίας του Σύριζα και ζητήσουν και… ! (Επ΄ευκαιρία και της σημερινής γιορτής).

Αυτό ας το ζητήσουνουν, αν και οψέποτε, ο Κασσελάκης γίνει πρωθυπουργός. Υπομονή "νταβραντισμένοι" λεβέντες...

«Μάγκας ο φωνακλάς».

Τίτλοι τέλους…

Σήμερα -Τρίτη και 13- στις 14.40΄ακριβώς, η αγνή ψυχούλα του μικρούλη μου «Μάγκα» πέταξε, κατ΄ευθείαν, γιά τον Ουρανό.

Γεννημένος αδέσποτος, ή παραπεταμένος, τριγύριζε στη γειτονιά γιά 2,5 -3 περίπου χρόνια, αναστατώνοντάς την με την αγριοφωνάρα του, ώσπου τον «μάζεψα» και τον... "σπίτωσα". Έτσι έζησε μαζί μας ευτυχισμένος γιά άλλα 10,5 χρόνια, εμπνέοντάς με -συν τοις άλλοις- στο να γράψω κάποιο διήγημα γι΄αυτόν.

Τώρα, σε βαθειά γεράματα πλέον, με αδυναμία στηρίξεως στα πόδια του και με αγχωτικές προσπάθειες σερνάμενος, χωρίς να βλέπει, χωρίς να ακούει και με αραιές επιληπτικές κρίσεις, τον… «έφυγα» προ ολίγου προστατεύοντας την αξιοπρέπεια που δικαιούται κάθε όν στας δυσμάς του βίου του, από την αθλιότητα της αναπόδραστης ανημποριάς και το βάσανο που αυτή φέρνει.

Γλυκέ μου «Μάγκα» κατευώδιο. Και… καλή μας αντάμωση. 

"Ομοφοβία" και… σαχλολογία!

Η ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια και με λεπτές ουσιαστικές αποχρώσεις εννοιών και αντίστοιχων λέξεων, ώστε να ξεπέφτει σε διάφορες γλωσσικές σφαιρικότητες, που συνιστούν γλωσσικά ατοπήματα.

Τελευταίο -και πολύ διαδεδομένο- γλωσσικό… φάουλ η λέξη «ομοφοβία» και τα σχετικά παράγωγά της, π.χ. «ομοφοβικός», κ.λπ.

Σε όλες τις σύνθετες λέξεις, με δεύτερο συνθετικό τα « -φοβία», «-φόβος», κ.λπ. το συνθετικό αυτό «χρωματίζει» με φόβο το πρώτο. Π.χ. «ξενο-φοβία» = φόβος γιά τους ξένους, «κλειστο-φοβία» = φόβος για κλειστούς χώρους, (ασανσέρ, αεροπλάνο, κ.λπ.), «υψο-φοβία» = φόβος που δημιουργείται από το μεγάλο ύψος, «αρρωστοφοβία» = φοβική μανία για πιθανή αρρώστια, κ.λπ.

Στην περίπτωση των λέξεων … «ομοφοβία» και «ομοφυλοφοβία», δεν υπάρχει κανένας φόβος ούτε γιά την γενετήσια διαστροφή που λέγεται «ομοφυλοφιλία, ούτε για τους πάσης φύσεως ομοφυλόφιλους. Δικαίωμα του καθενός η όποια συμπεριφορά, αρκεί να μην ενοχλεί και προκαλεί. Συνεπώς ο πάσης φύσεως… «φόβος» δεν εγκλείεται στην πολυδιαδεδομένη -και λόγω Κασσελάκη- πολυσυζητημένη σεξουαλική «ιδιαιτερότητα». Άρα η δήθεν… «-φοβία» είναι ανύπαρκτη ως τρόπος αντιμετώπισης της ομοφυλοφιλίας και έωλη ως γραμματική έννοια.

Καλό θα ήταν -και σκόπιμον- η επέμβαση του κ. Μπαμπινιώτη και των συν αυτώ σχετικών γλωσσολόγων, προκειμένου να προσδιορισθεί κάποια αντικατάστατη λέξη, με ορθή απόδοση όρων, εννοιών και καταστάσεων.

Προσωπικά -πρόχειρα και χωρίς κανένα «φόβο» και εμπάθεια προς το σχετικό ερωτικό… «φρούτο»- και ως φανατικός ετεροφυλόφιλος ρίχνω στο τραπέζι προς συζήτηση τους όρους: «ομοάπωση», «ομοαπωθητικός» και -σέ ακραία όντως εκδοχή- το… «ερωτική ομοαηδία», όπου εκφράζονται επακριβώς τα συναισθήματα όλων όσοι… «ψένουν το ψάρι από την μία πλευρά», παρά τα αντίθετα πιστεύω του γνωστού… «λεβέντη άντρακλα»! 

Ο άγνωστος Βαν Γκογκ.

Ο "Γύρος των Κρατουμένων" ζωγραφίστηκε από τον Βαν Γκογκ, όταν ο ίδιος ήταν έγκλειστος στο ψυχιατρείο του Saint-Rémy. Δεν είναι τόσο διάσημο έργο του ζωγράφου, όσο, π.χ., η "Έναστρη Νύχτα" ή τα "Ηλιοτρόπια", αλλά αυτός ο πίνακας σε ανατριχιάζει, αν καταλαβεις την ιστορία που κρύβεται μέσα και πίσω από αυτόν.

Το σκηνικό διαδραματίζεται σε σε μιά μικρή, κλειστή, αυλή της φυλακής -στον λεγόμενο "λάκκο με τα φίδια"- όπου οι κρατούμενοι ασκούσαν ένα καθημερινό δικαίωμα να ξεμουδιάσουν λιγάκι, κάνοντας κύκλους σε μιά συνεχή, ατέρμονα και μονότονη πορεία, χωρίς διέξοδο.

Ένας από τους κρατούμενους όμως, αυτός σε πρώτο πλάνο με τα κόκκινα μαλλιά, ξεχωρίζει από την ανώνυμη μάζα των υπολοίπων κρατουμένων. Δώστε προσοχή... καθώς φαίνεται σαν να σας κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια. Υπάρχει μιά επίγνωση στο βλέμμα του. Σε αντίθεση με όλους τους άλλους, που μοιάζουν όχι με άντρες αλλά με μηχανές. "Αυτοκίνητα" που κάνουν κύκλους επειδή τους επιβάλλουν... να κάνουν κύκλους. Αυτός ο κρατούμενος όμως έχει μιά στάση, κάπως σαν αναμονή γιά επανάσταση. Σύμφωνα με κάποιους ειδικούς παρατηρητές και γνώστες, αυτός ο κρατούμενος θα πρέπει να ήταν ο ίδιος Βαν Γκογκ. Περιφρονημένος και αποκλεισμένος από την κοινωνία που είδε μόνο... ανθρώπινη αποτυχία και έναν τρελό σε έναν πίνακα, ο Van Gogh μας αφηγείται την ιστορία του μέσα από αυτόν. Την ιστορία ενός ανθρώπου που παρεξηγηθηκε.

Επίσης, αν κοιτάξετε πιο προσεκτικά το έργο, θα παρατηρήσετε μιάν ασήμαντη λεπτομέρεια που σε πολλούς διαφεύγει. Ψηλά στον τοίχο της φυλακής υπάρχουν δύο μικρές πεταλούδες. Έχουν ανοίξει φτερά και φαίνεται να θέλουν να πετάξουν μακριά. Να φύγουν μακριά από όλη την ασχήμια του κόσμου. Να ελευθερωθούν, να λυτρωθούν! Αυτές οι πεταλούδες αντιπροσώπευαν μιάν ελπίδα γιά τον Βαν Γκογκ... "Ελπίδα" και "Ελευθερία".

Εδώ, θυμάμαι κάποια λόγια του Πιέρ-Πάολο Παζολίνι; «Η απόρριψη ήταν πάντα μιά απαραίτητη χειρονομία. Άγιοι, ερημίτες, αλλά και διανοούμενοι, αποτελούν τους λίγους που έχουν γράψει ιστορία. Είναι αυτοί που είπαν ΟΧΙ!».

Ο Van Gogh -στον γύρο των κρατουμένων- μας λέει το ίδιο πράγμα: "Ο μόνος κρατούμενος που μπορεί να δει πεταλούδες, (τα σύμβολα ελπίδας και ελευθερίας), είναι αυτός που δεν κρατάει το κεφάλι κάτω, αλλά τολμά και σηκώνει τα μάτια του στον ουρανό". 

Η Φράου Χούθι... ελάλησεν!

"Να σταματήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη τους... εκβιασμούς".

Μάαα...στα!!!

Με το συμπάθιο… Όχι κύριε Καθηγητά!

 

Ο απόλυτα σεβαστός καθηγητής κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης διατύπωσε μία άκρως ρηξικέλευθη καινοτόμο άποψη, σχετικά με την εισαγωγή των αποφοίτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην τριτοβάθμια. Προτείνει την κατάργηση των Πανελληνίων εξετάσεων, ως προαγωγική διαδικασία, και την αντικατάστασή τους με συνολική θεώρηση και αξιολόγηση των μαθητών από την πρόοδο κατά την τριετή τους φοίτηση στο Λύκειο.

Κατ΄ αρχήν η ιδέα είναι απόλυτα ορθή, καθ΄ όσον είναι όντως σκληρό μια σχετική αποτυχία, σε μία «άτυχη στιγμή» όπως αποτελούν οι Πανελλήνιες εξετάσεις, να ακυρώνουν προσπάθεια ετών. Όμως αυτό το σύστημα αποτελεί το ολιγότερο κακό και άδικο, ως εκ τούτου, βέλτιστον. Άλλωστε, η τύχη αποτελεί πάντα ακρογωνιαίο παράγοντα της Ζωής.

(Σημείωση: Γιά μία -κυριολεκτικά- μονάδα έχασα ένα χρόνο στις εισαγωγικές εξετάσεις στη Σχολή των πολιτικών μηχανικών του ΕΜΠ).

Ακούγοντας τα επιχειρήματα που προτάσσονται για την μη εγκατάσταση ξένων Πανεπιστημίων στη χώρα, δηλαδή την… «αγορά» πτυχίων από τους… «πλούούούσιους», πιστεύω ακράδαντα -με πλήρη επίγνωση της ελληνικής κουτοπονηριάς και μπαγαποντιάς- πως με «γήπεδο» πιστοποιήσεως αξιών ολόκληρη τη χώρα και αξιολογητές το σύνολον του εκπαιδευτικού προσωπικού, στο προτεινόμενο από τον κ. Μπαμπινιώτη σύστημα εισαγωγής, το σχετικό όργιο διαφθοράς και χρηματισμού θα γνωρίσει αποθέωση.

Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία δεν αποτελεί «κοινωνία αγγέλων». Μετά το καθιερωμένο, πλέον, «ιατρικό φακελάκι», με την πρόταση Μπαμπινιώτη μας περιμένει ένα ακόμη, γενικό και πιό φουσκωμένο, το «καθηγετικό»!