(με την μοναξιά της ψυχής, καταλύτη και κολαούζο της).
Όταν η οργή γίνεται τόσο αδηφάγα και ζητεί τόσο «πολύ τόπο», που δεν διαθέτει η υπομονή σου σε αντίστοιχο μέγεθος, τότε δημιουργείται πρόβλημα στις ανθρώπινες σχέσεις. Δυσεπίλυτο έως -συνήθως, όπως αποδεικνύεται- άλυτο, αφού κλονίζει -κατά σειράν- εκτίμηση, σεβασμό και εμπιστοσύνη. Οπότε… αλίμονο! Σπίτια διαλύονται, οικογένειες διαμελίζονται, φιλίες χαλάνε, έρωτες μαραίνονται, ελπίδες φυλλορροούν…
Τότε, το μόνο που απομένει -και πρέπει να απομείνει, ως ανακουφιστικό αντίβαρο- είναι η σιωπή. Μιά σιωπή απέραντη, καταλυτική, λυτρωτική. Σιωπή ζωντανή και… βροντερή, συνάμα, που επιστρατεύεται επειγόντως γιά να καλύψει με το πέπλο της ντροπές και συντρίμμια. Μέχρις ότου οι πληγές που άνοιξαν να επουλωθούν -ο πανδαμάτωρ χρόνος θα αναλάβει την περιποίησή τους- ώστε η Ζωή να συνεχίσει το επίπονο ανηφόρι της. Αγκομαχώντας και φορτωμένη με στίγματα που θα παραμένουν ανεξίτηλα και τύψεις σουβλερές και αιώνιες. Που θα φανερώνουν και υπενθυμίζουν τις ανθρώπινες ατέλειες, την ροπή σε επιπόλαιες αδυναμίες και την ένδοση σε άνομα πάθη, που αποδεικνύουν την εγγενή ελαττωματικότητα στη δομή της ανθρώπινης φύσεως. Διαπίστωση που καθιστά ουτοπία την αναζήτηση ιδανικών καταστάσεων και ματαιότητα την προσδοκία ιδεατής τελειότητος στα ανθρώπινα.
Ώσπου, εν τέλει -και εν μέσω ανοχών, συμβιβασμών, υποχωρήσεων, αυτοκριτικής και νοσταλγικής μνήμης- το πραγματικό και ανεπίστροφο «τέλος» να σφραγίσει, «καταπίνοντας» και διαλύοντας, τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου