Τρογκίρ. Μικρή μεσαιωνική πόλη, κοντά στο Σπλίτ.
Αναμφίβολα, η διαχείριση των απορριμμάτων αποτελεί μέτρον υπευθυνότητος και πολιτισμού ενός ανθρώπου, μιάς κοινωνίας, ενός λαού. Από την άκριτη και αυθόρμητη απαλλαγή ενός αναμμένου αποτσίγαρου από το παράθυρο του αυτοκινήτου -με συχνά ολέθριες συνέπειες σε δάσος και περιβάλλον- μέχρι την επιδεικτικά κρατούμενη με το χέρι έξω από το παράθυρο -πίφ βρωμάει!- κακοδεμένη σακούλα σκουπιδιών και το -συνήθως άστοχο- … λαίη απ προς τον κάδο των σκουπιδιών, εμπρός από τον οποίον, συνηθέστατα, περνάμε βιαστικοί και με αρκετή ταχύτητα, μπας και ενοχληθεί η αριστοκρατική μας όσφρηση! Και αυτό προς μεγίστη τέρψη των καιροφυλακτούντων αδέσποτων τετράποδων, τα οποία, μοιραίως, διασπείρουν την μπόχα και την αθλιότητα, κρατώντας την χώρα στέρεα στην χορεία της τριτοκοσμικότητος,
Όποιος, δυστυχώς όχι και πάρα πολλοί, διαθέτουν τον περιλάλητο και σπανίζοντα κοινό νου καταλαβαίνουν εύκολα το τί, ποιός και γιατί ευθύνονται γι΄ αυτή την εθνική καθυστέρηση και την στείρα εμμονή στη λειτουργία της χώρας εκτός… «κανονικότητος». Από τον ανεύθυνο «ωχαδελφισμό» της έλλειψης αγωγής μέχρι την υπεύθυνη ένταξη σε πολιτικούς σχηματισμούς που στηρίζουν αυτή την απουσία κανονικότητος.
Μιά μικρή έξοδος, έστω και σε χώρες όψιμης συγκρότησης, αρκεί για ένα -έστω λειψό- πασάλειμμα πολιτισμού.
Στο πρόσφατο ολιγοήμερο οδοιπορικό στα βορειοδυτικά όρια της Βαλκανικής, ομολογώ πως μου έλειψαν αφόρητα… το σκουπιδομάνι, η «ωχαδελφίστικη» τσαπατσουλιά και η παντοία ασέλγεια επί τοίχων και μαντρότοιχων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου