«Ήταν… εποικοδομητικό το κλίμα, το ’φαγε κι ο γάιδαρος…»!

Όλο λάδι, λάδι και τηγανίτα… τίποτα!

Ο κομήτης του "Χάλιεϋ" και η... ουρά του!

    Όπως ήταν αναμενόμενο οι «εταίροι-δανειστές-τοκογλύφοι», (επιλογή επιθέτου κατά βούληση και κατά πού φυσάει ο άνεμος), μάλλον συνεχίζουν να μας κάνουν πλάκα. Και τραβούν σε μάκρος την… διαπραγμάτευση, συμφωνώντας μόνο στο ότι διαφωνούν, μεν, μαζί μας αλλά το… ξανασυζητάμε. Ενώ εμείς, τζιτζιριζόμενοι  χωρίς σάλιο μετρητού, δηλώνουμε μονίμως… αισιόδοξοι. 

   Άξιον προσοχής το γεγονός ότι, ενώ κατηγορούσαμε τους ξένους πως ρίχνουν συνεχώς στο τραπέζι νέα θέματα προς συζήτηση, αυτό το βιολί το παίζουμε εμείς. Πορευόμαστε με "ό,τι θυμόμαστε χαιρόμαστε" και την μπάλα χαμένη, ανάμεσα στη δημιουργική ασάφεια του τυχοδιώκτη Νάρκισσου, την αερολογία του πρεφαδόρου... Μέντορα και το μόνιμο ηλίθιο χαμόγελο του «Άνθρωπου που γελά», (αντίγραφο Μητσοτάκη και Χαζογιώργου).  Και κάθε τόσο, από δω το 'χουν, από κει το φέρνουν, τσουπ! ξεφουρνίζουν κουτοπόνηρα το colpo grosso, δηλαδή το κούρεμα του χρέους που θα τους δώσει τον πολυπόθητο... ρούμπο! Με τους Ευρωπαίους να αποκλείουν αμέσως κάθε σχετική συζήτηση. 'Ενα παιχνίδι που θυμίζει το κλασσικό μίκυ μάους, με τον γάτο Συλβέστρο να μηχανεύεται τρόπους να φάει το καναρίνι και τη γιαγιά να τον πιάνει πάντα στα πράσα και να τον κατακεφαλιάζει με τον κόπανο! 
   Τελευταίο εφεύρημα γιά την συνέχιση του παραμυθιού των διαπραγματεύσεων, η εννεάμηνη παράταση του μνημονίου! Είναι προφανές πως το αριστερό τσούρμο που κυβερνά τη χώρα δεν δίνει δεκάρα γιά την οικονομική εξαθλίωση που προκαλεί στη χώρα η παρατεινόμενη αβεβαιότητα. Ίσα, ίσα που την επιδιώκει κι όλας, αφού η προλεταριοποίηση της Ελλάδος αποτελεί απώτερο στόχο της. Ύπό μία, βεβαίως, προϋπόθεση: Να φορτώνει την ευθύνη σε άλλους και αυτή να φαίνεται πως παλεύει γιά... το δίκιο του λαού! Και να κυριαρχεί βγαίνοντας από πάνω, κερδίζοντας δημοφιλία και ψήφους. Δυστυχώς χαχόλοι που χάφτουν αμάσητα τέτοια παραμύθια υπάρχουν ακόμη πολλοί στη χώρα της αμνημοσύνης, που κατατρόπωσε τα... μνημόνια. Μέχρι να ξυπνήσουν, (άν, όταν κι εφ' όσον),... έχουμε καιρό! Μετά από εννιά μήνες "κοιλόπονο" ποιός ζεί και ποιός πεθαίνει.

   Το βέβαιον είναι πως οι… «εταίροι-δανειστές-τοκογλύφοι», όλο και "σπρώχνουν"  -τσούκου, τσούκου και λίγο, λίγο-  ανάμεσα στα δύο "σκέλη" που τους… παρουσιάσαμε, προκειμένου να κλείσουν την μαύρη τρύπα του… δημοσιονομικού μας κενού, ανεβάζοντας και τον λογαριασμό που θα πληρώσουν οι πολίτες, μόλις εκείνοι… «ολοκληρώσουν». (Την… «διαπραγμάτευση», όπως θα λέγεται πλέον το… "πήδημα", στη συριζαρέικη διάλεκτο!). Και εμείς, στο μεταξύ, θα το «φχαριστιόμαστε» και θα δηλώνουμε… ικανοποιημένοι από την... πρόοδο της διαδικασίας, ή μάλλον «αυτοϊκανοποιούμενοι» με την αδάμαστη κυβέρνηση που έχουμε! (-Κούκλα, είσαι γιά μιά «διαπραγμάτευση»; Στα σβέλτα και στα όρθια;).

   Πάντως, με τέτοιο "εποικοδομητικό κλίμα" που επικρατεί στη δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση - πολύ ενοχλητική φράση γιά το δούλεμα που μας κάνουν-   σε τέσσερις μήνες θα χτίζαμε μέχρι… ουρανοξύστη, με την υπάρχουσα σύγχρονη τεχνολογία. Και να σκεφτεί κανείς πως μιλάμε όχι γιά αρχή τέλους, αλλά γιά τέλος αρχής. Τα ζόρικα έπονται…   
   Όμως ποιός νοιάζεται αν η μεσαία τάξη διαλύεται; Άλλο που δεν θέλουν!  Η ανώτερη οικονομικά και -κυρίως- πνευματικά τάξη, που αποτελεί ενόχληση στα σχέδια των Στρατούλωφ, Λαφαζάνιν και του... Λεουτζίκου, έχει ήδη πάρει την άγουσα της κοπάνας από καιρό κι έτσι εδώ, σε λίγο, θα παραμείνει μόνο ένας απέραντος ανθρώπινος χυλός, ένα χαρμάνι αποτελούμενο από τον πολυπολιτισμικό πολτό των πάσης φύσεως εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών, το ελληνικό κατακάθι των απανταχού "ιδιότροπων" και περιθωριακών τύπων και το δύσμοιρο -συνεχώς συρρικνούμενο- υπόλοιπο των αναγκασμένων να παραμένει καθηλωμένο στον τόπο του. Κυρίως συνταξιούχοι. Ο ακίνητος στόχος όλων των κυβερνήσεων.