Η ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΟ ΛΑΟ.

Λύση, απειλή, ή μιά ακόμη ανόητη… «κούφια»;

Ο άλλος δρόμος γιά την έξοδο από την κρίση και πάταξη του καπιταλισμού. Η οικογένεια του αγωνιστή Πόρκυ τον ξέρει...

    Παπαγαλίζεται μετ’ επιτάσεως, ακόμη κι από τα πιό σοβαρά συριζαρέϊκα «στελέχη», (ονομαστική: το «στέλεχον»), η πιθανότητα προσφυγής στις κάλπες. Γιά ν’ αποφασίσει, λέει, ο λαός. Καθ’ ότι, λέει επίσης, στη δημοκρατία -λέει πάντα- δεν υπάρχουν αδιέξοδα! Η γνωστή, χιλιοειπωμένη πομφόλυγα, που ανάθεμα κι αν κανείς από τους κατ’ εξοχήν αντιδημοκράτες κομμουνιστές του ολοκληρωτισμού, που την πιπιλάνε σαν καραμέλα, καταλαβαίνει το πραγματικό νόημα της φράσης. Πάντως, η χρεωκοπία και εξαθλίωση μιάς χώρας, όσο δημοκρατική κι αν είναι -ή θέλει να λέγεται-  συνιστά ήδη από μόνη της ένα αδιέξοδο. Και μάλιστα τεράστιο και οδυνηρό! 

   Ο πολύς Παπαδημούλης, «στέλεχον» ευρωπαϊκής κοπής αυτός -κρίμα που τον εκτιμούσα- πικαρισμένος και πεισμωμένος δήλωσε:

   - Αν επιμείνουν οι δανειστές, θα πάμε σ’ εκλογές και ο Τσίπρας θα πάρει, όχι 36%, αλλά 46%! 

   Μπράβο κολονέλο! Και λοιπόν; Εγώ λέω να πάρει και 86%. Τί θα βγει μ’ αυτό; Τί θα κερδίσει η χώρα; Πιστεύει κανείς πως θα τρομάξουν οι δανειστές και θα πουν:

   - Αμάν, τί κακό μας βρήκε! Πάρτε λεβέντες μου αβέρτα παρά και μη σας νοιάζει. Αφού σας θέλει ο λαός… χαλάλι σας! Πάρτε τα να βολέψετε το… πρόγραμμά σας κι όταν, με το καλό, τα φάτε, ελάτε πάλι. Όσο θα έχετε… νωπές εντολές του λαού σας, μη σας νοιάζει τίποτα. Εμείς εδώ είμαστε, βρε κουτά!  Αλίμονο, γιατί είναι οι φίλοι; Γιά τα δύσκολα είμαστε, βρε. Γιά να σας δανείζουμε ευρώ και να σας χαρίζουμε… αλληλεγγύη, παλιομπαγάσικα! Μιά χώρα μόρτες «Ζορμπάδες» έχει η Ευρώπη και θα την αφήσουμε να διαλυθεί; Να χαθεί ο… σπόρος; Α΄, πα,πα,πα,πά! 

   Σοβαρευόμενοι όμως, εκλογές αυτή την ώρα δεν έχουν νόημα και σκοπιμότητα. Χειρότερα θα κάνουν τα πράγματα και θα δημιουργήσουν το απόλυτο κομφούζιο, ολοκληρώνοντας την οικονομική καταστροφή. Το κουτοπόνηρο επιχείρημα: «Ο λαός δεν έδωσε εντολή γιά ρήξη, αλλά γιά μιά άλλη πολιτική, οπότε πάμε να τον… ξαναρωτήσουμε!», είναι πέρα για πέρα βλακώδες. Σιγά μην οι πάσης φύσεως εξαπατημένοι πολίτες γνώριζαν επακριβώς και στην τρίχα τί ψήφιζαν. Οι περισσότεροι, με την ατέλειωτη δημαγωγία, την συνεχή άρνηση και την απέραντη παροχολογία να τους τρώει επί χρόνια τ’ αυτιά, στο τέλος  έχαψαν το δόλωμα της ψευτονταϊλίδικης μεγαλοστομίας, (πεντοζάλης, σκίζω τα μνημόνια, τέρμα ο ΕΝΦΙΑ και άλλα τέτοια… «ηδύποτα») και τώρα καλούνται να ρουφήξουν… τ’ αυγό! Ο ΣΥΡΙΖΑ, στα πρότυπα του Αντρέα, έταξε λαγούς με πετραχήλια στον κάθε πικραμένο, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις, ποικίλης, ή έστω και μερικής… ικανοποίησης. Γνωρίζω πάμπολλους, τέως νουνεχείς, που ψήφισαν Τσίπρα γιά να… μην κάνει όσα έταζε(!), ή να κάνει… κάποια από δαύτα!! Η ουσία είναι πως ο λαός -καλώς ή κακώς- ανέθεσε στο «αριστερό τσούρμο», (όπως το βάφτισε ο νεώτερος… δανδής Δάνδολος), να κυβερνήσει τη χώρα. Και αυτό πρέπει να κάνουν τα «κοκοράκια» τύπου Λαφαζάνιν και «παλληκαράκια της φακής» με παιδικό μυαλό τύπου Στρατούλωφ. Σοβαρή διακυβέρνηση όμως σημαίνει σκέψη, (παρανοϊκή), περίσκεψη, (ανύπαρκτη), μόρφωση, (τώρα τα πιάσαμε τα λεφτά μας), σύνεση, (μάλιστα, ο σοφός αιώνιος φοιτητής και… Μέντωρ), πείρα, (διαδηλώσεις, καταλήψεις) και κυρίως ευθύνη αποφάσεων, (πριτς! Πάσα στον λαό).

   Συνεπώς η προσφυγή σε εκλογές ή δημοψήφισμα ισοδυναμεί με ανευθυνότητα, φυγομαχία και -εν τέλει- λιποταξία, ευθυνοφοβία και ανικανότητα. Όσον αφορά το διακύβευμα των εκλογών δεν μπορεί να είναι άλλο παρά επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ή παραμονή κάτω από την ομπρέλα της Ευρώπης. Με όσα σκληρά και επώδυνα μέτρα αυτό συνεπάγεται, μπας και σουλουπώσουμε την νοοτροπία μας -πρώτα- και μετά την οικονομία μας. Χωρίς κορδακισμούς, εθνικολαϊκίστικες κορώνες και γελοίους τσαμπουκάδες εσωτερικής κατανάλωσης. 

   Όλοι γνωρίζουμε την εξής παροιμία και αναγνωρίζουμε τη σοφία της: «όπου φτωχός κι η μοίρα του». Ε΄, λοιπόν, ήρθε η ώρα να την αποδεχτούμε και να προσπαθήσουμε, δουλεύοντας σκληρά, να πάψουμε να είμαστε… φτωχοί. Μόνον έτσι θ’ αλλάξει κι η μοίρα μας. Όχι με φούμαρα μπαρουφακέικα και ψευτοπαληκαριές εντυπωσιασμού αμούστακων νεαρών, που επειδή έμαθαν να ξεσηκώνουν τα… «δεκαπενταμελέ», νομίζουν πως έγιναν και… ηγέτες. 

   Γιά οικονομία χρόνου και αντοχής αναγνωστών σταματώ εδώ, προς το παρόν. Θα επανέλθω όμως, αναλύοντας διεξοδικά το κάθε σενάριο. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ως προετοιμασία σε κάθε ενδεχόμενο.

   Μιά παλιά στερεοελλαδίτικη παροιμία, (χωρίς πλάκα), έλεγε: «Γιά ψιλή, γιά χοντρή, τώρα την αρπάξαμε. Πάμε παρακάτω να δούμε τί θα γίνει».