ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΙ ΝΕΜΕΣΙΣ

Ευτυχώς, έφυγαν οι δεξιοί. Δυστυχώς, ήρθαν οι… αδέξιοι!

Μάλιστα... Τα πιάσαμε τα λεφτά μας!!!

   ΠΡΙΝ: (Γιά να φρεσκάρουμε μνήμες και να μην ξεχνιόμαστε) 

    - Λύσσαξαν να πάρουν την εξουσία, εκβιάζοντας εκλογές με το θέμα του Προέδρου, γιά να… σώσουν την Ελλάδα.
    - Απειλούσαν την προηγούμενη κυβέρνηση με ειδικά δικαστήρια, αν… δεσμεύσουν τη χώρα  συμφωνώντας με τους… τοκογλύφους-δανειστές.   
   - Προειδοποιούσαν τους πιθανούς υποψήφιους επενδυτές πως αν τολμήσουν να… επενδύσουν στη χώρα, θα χάσουν τα λεφτά τους.   
   - Πολέμησαν κάθε εγκατεστημένο επενδυτή, («Ελληνικός χρυσός». Σκουριές Χαλκιδικής), προσπαθώντας να απογοητευτεί. Να τα μαζέψει και να φύγει.   
   - Πολέμησαν τις συμφωνίες γιά αξιοποίηση του Ελληνικού και παραχώρηση του Αστέρα Βουλιαγμένης.   
   - Λοιδορούσαν τους  Ευρωπαίους εταίρους και διαδήλωναν κατά της ηγεσίας των. (Μέρκελ, go home!).   
   - Αποκαλούσαν περιφρονητικά… «μερκελιστές» όλους εκείνους που διαπραγματεύονταν σοβαρά και συνετά, μέσα στα πλαίσια και τα όρια των δυνατοτήτων, του μεγέθους, του ειδικού βάρους και των αναγκών μιας -ουσιαστικά- χρεοκοπημένης, άρα ήδη ταπεινωμένης χώρας που βγήκε στη ζητιανιά. (Σημ. Περηφάνια και χρεοκοπία δεν συμβιβάζονται! Νόμος απαράβατος).

   ΤΩΡΑ:

    - Συγκρότησαν κυβερνητικό θίασο από ένα «αριστερό τσούρμο», (Βαρουφάκειος ρήση), με κάτι απίθανους τύπους που ανέσυρε η εκλογική κουτάλα από τον πάτο του βαρελιού και… εφόρμησαν ν’ αλλάξουν τη χώρα, την Ευρώπη και… τον κόσμο ολάκερο! Το μόνο που κατάφεραν είναι να της αλλάξουν τα... φώτα και να την καταποντίσουν τελείως. Εξευτελίζοντας, με το παρδαλό τους ντύσιμο και την ακατανόητη συμπεριφορά τους στα διεθνή fora κάθε έννοια ευπρέπειας και αξιοπρέπειας, κατάφεραν να εξανεμίσουν και τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας και σοβαρότητος που μας είχαν απομείνει, δημιουργώντας, ταυτοχρόνως, και ένα κύμα σφοδρής αντιπάθειας γιά την Ελλάδα -στα όρια της απέχθειας- και το πραγματικό ελληνικό πρόβλημα. Με λίγα λόγια, συρθήκαμε στο τέλμα της ανυποληψίας και της ευτέλειας. Και το μόνο που πέτυχαν είναι να ξεπουπουλιάσουν και το τελευταίο ψυχικό όπλο που μας είχε απομείνει -κι αυτό υπερτροφικά φουσκωμένο από την αλόγιστη δημαγωγία τους- την ελπίδα.  
  - Ένας μάτσο από αμόρφωτους, ανόητους,  γραφικούς αγκυλωμένους παλαιοσταλινικούς γεροντάκους, ανάκατα με  νεοκομμουνιστικά νούμερα της συμφοράς και της πλάκας, γαρνιρισμένο με διάφορα έξαλλα θηλυκά «νούμερα» της συνομοταξίας των σούργελων, έχουν αρχίσει την παρέλαση από τα κανάλια -βούτυρο στο ψωμί τους- και ωρύονται άναρθρα κατά των…  τοκογλύφων εκβιαστών, του Σαμαρά και του -προφανώς πανίσχυρου!!!- λόμπυ του, που δεν αφήνουν τον Αλέξη τον Τσίπρα να… προκόψει και τη χώρα να ξελασπώσει με τους όρους που θέλουν εκείνοι.   
   - Με κάθε τελική έκβαση των διαπραγματεύσεων, ο λογαριασμός έρχεται οπωσδήποτε. Αλμυρός και παραφουσκωμένος. Αφού φούσκωσαν τον λαό με φούμαρα υπεραισιοδοξίας, (-Θα χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι κι οι δανειστές-τοκογλύφοι θα τα κάνουν πάνω τους!), και απογείωσαν τις προσδοκίες του με υπερφίαλα νταηλίκια και ψευτοκοκορέματα που θύμιζαν… Μουσολίνι στις δόξες του, τον ανέβασαν στα ουράνια της ουτοπίας και τώρα τον αφήνουν να σκάσει κάτω, σαν καρπούζι, πάνω στη λαμαρίνα των φόρων που του… εξασφάλισαν. Κάτι σαν τον άμυαλο Ίκαρο που θέλησε να φτάσει στον Ήλιο. Και πλήρωσε με τη ζωή του την υπερφίαλη κι ασυλλόγιστη Βλασφημία του! 

   Το έργο αυτό, ο… σοφός ελληνικός λαός το έχει δει κατ’ επανάληψη, χωρίς όμως και να συνετίζεται από προηγούμενα παθήματα. Γι’ αυτό, αντί να ψάχνει γιά συνετούς και μετρημένους ηγέτες, που θα τον κυβερνήσουν στο χώρο του εφικτού και το μέτρο του αποτυπώματός μας στον παγκόσμιο χάρτη, αναζητεί… σωτήρες και… «μεγαλουργίες»! Έτσι, ενδίδει αφελώς και συστηματικά στα γλυκόλαλα κελαϊδίσματα του κάθε επιτήδειου δημαγωγού! Αυτό γινόταν ανέκαθεν. Από την εποχή του Κλέωνα, κι ακόμη πάρα πίσω. Με τα ίδια συμπτώματα και τα πανομοιότυπα επακόλουθα. Άλλωστε, το επίθετο «δημαγωγός» είναι πανάρχαια ελληνική λέξη. Όμως το ποντίκι, όσο κι αν βρυχάται, παραμένει ποντίκι και γάτες δεν τρομάζει. Και ο «ψυχρολουσμένος» στις συναντήσεις κορυφής, (και πάτου!), ο αλαζών Δεκαπενταετής πλοίαρχος, αν δεν ήταν… «άθεος» θα γνώριζε την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου: «Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται», αφού στο δεύτερο σκέλος της εμπίπτει. Οπωσδήποτε και αυτούσια!

   Συμπέρασμα: Οι παλιοί αριστεροί που βίωσα και με πολλή συγκίνηση θυμάμαι, (και τιμώ), είχαν αυθεντική λεβεντιά και ανυπόκριτη περηφάνια. Επωμίστηκαν την ευθύνη των αποφάσεων και του αγώνα τους και ανέλαβαν, αγόγγυστα, να πληρώσουν τα επίχειρα και τις συνέπειες της ήττας τους. Χωρίς να ψάχνουν ψευτοδικαιολογίες ανευθυνότητος. Γι’ αυτό τιμήθηκαν και τιμώνται από φίλους και αντιπάλους.