Κατά την προσωπική μου άποψη, η σημαντικότερη Ελληνίδα που γέννησε ο 20ος αιώνας είναι η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, η πρώτη γυναίκα Πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Χθες παρακολούθησα μιά ραδιοφωνική εκπομπή από την οποία η σπουδαία κυρία Αρβελέρ μας πλημμύρησε πάλι με την σοφία της.
Θυμάμαι, κάπου 5-6 χρόνια πριν, όταν γινόταν συζήτηση και προτάσεις γιά εκλογή Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, (εξελέγη η κ. Αικατερίνη Σακελλαροπούλου), είχα τολμήσει να αναρτήσω την ευχή να επιλεγεί η κ. Αρβελέρ.
Από την χθεσινή της ομιλία-ποταμό με εντυπωσίασαν δύο σημεία. Πρώτον η άποψη πως ενώ τα ιστορικά γεγονότα έχουν αντικειμενική υπόσταση, όμως η ερμηνεία τους -άρα και η καταγραφή της Ιστορίας εν γένει- είναι υποκειμενική υπόθεση, καθ΄ όσον η προσωπική οπτική αυτών που την γράφουν είναι καταλυτική και αποφασιστική.
Δεύτερον, η πρωταρχική ερμηνεία της λέξεως «αμαρτία», (και των παραγώγων της, π.χ. αμαρτάνω, κλπ.), σηματοδοτούσε την αστοχία βέλους κατά την τοξοβολία! Και εν συνεχεία συμπεριέλαβε τις πάσης φύσεως αστοχίες ηθικής και θρησκευτικής φύσεως. Αυτή η ερμηνεία μου έλυσε την απορία του πρώτου στίχου του τροπαρίου της Κασσιανής, («Η εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα γυνή...»), καθ΄ όσον η ζωή της, πριν μονάσει, δεν πρόδιδε αμαρτίες ηθικού τύπου, π.χ. σαν την Μαρία από τα Μάγδαλα, αλλά μάλλον την αστοχία της να γίνει σύζυγος του Θεόφιλου και Αυτοκράτειρα. Επίσης μου ερμήνευσε ακριβώς μία λέξη που από μικρός έβλεπα στην τελευταία σελίδα πολλών βιβλίων. Την λέξη «ημαρτημένα» που αφορούσε τυπογραφικά λάθη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου