Προ του τέλους...

... και μπροστά στη κάλπη.

Λίγη υπομονή ακόμη και το απροσδόκητο, όπως εξελίχθηκε, μαρτύριο του νυν προεκλογικού αγώνα μεθαύριο τελειώνει.

Αναζητώντας πάντα το καλό, θετικό, αληθές και ωφέλιμο μέσα στο κακό, αρνητικό, ψευδές και βλαβερό των ανόητων, ανούσιων και υπερβολικών πολιτικών βερμπαλισμών και μεγαλοστομιών που ακούστηκαν τους τελευταίους μήνες, το βρήκα στην τηλεφωνική μου περιπέτεια με τις ελαττωματικές τηλεφωνικές γραμμές της COSMOTE, που μου στέρησαν ίντερνετ και επαφή μαζί σας. Γιατί μου επέτρεψε την αποχή από την αθλιότητα του τελευταίου πολιτικού παιχνιδιού. Μιά αθλιότητα που αρχίζει απ΄ αυτήν καθαυτή την ποιότητα κάποιων πρωταγωνιστών και τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν. Με καλύτερη κι επιεικέστερη επιχειρηματολογία τους το... ψεύδος και την παραπληροφόρηση! Όπου -και ευτυχώς- απέφυγα μιά αναπόφευκτη αηδή εμπλοκή, προστατεύοντας -συνάμα και κατά το δυνατόν- το ήδη κλονισμένο νευρικό μου σύστημα.

Έτσι, παρακολούθησα, βουβός και αμήχανος, έναν πολιτικό αγώνα-«ξεκατίνιασμα»- χαμηλού ήθους και αντιαισθητικού ύφους. Με πρωταγωνιστή ένα σπιθαμιαίου αναστήματος ανθρωπάκι, πλεονάζουσας αλαζονείας. Με φοβερή εγωπάθεια και υπέρμετρη υπεροπτική εξουσιολαγνεία την οποία εξωτερικεύει με τον γνωστό φανατισμό που χαρακτηρίζει τα... «κακιασμένα» άτομα της δικής του σεξουαλικής ιδιοπλασίας.

Ασυνάρτητος, μυθομανής και απροκάλυπτα ψεύτης κατάφερε -ακολουθώντας τα χνάρια του προγενέστερου νάρκισσου Μπαρουφάκη, (Γιάνη με ένα «ν»)- να ξεγελάσει, με τη σειρά του, το χαζότερο τμήμα της -εξ ορισμού- ουτοπικής αριστεράς, η οποία -στο σύνολό της- αρνείται να αποδεχθεί την χρεωκοπία των μαρξιστικών θεωριών και χάφτει εύκολα το δόλωμα που της πετάει ο κάθε λαϊκιστής κουτοπόνηρος ... «ψευτομεσσίας», που προκειμένου να οδηγηθεί στην ουτοπική εξουσία, σπεύδει να τον υποδεχθεί με ζητωκραυγές, να τον αγκαλιάσει αδίστακτα και να τον ανακηρύξει «ηγέτη», μέχρις ότου -σε «τρεις ημέρες μετά το Ωσανά»- να καταλάβει περί ποίου ντενεκέ πρόκειται και να πετάξει κι αυτόν στα... σκουπίδια. Επί του παρόντος, σε κλασσικό κλαυσίγελο, απολαμβάνουμε κάτι μεταξύ παρτίδας «Μονόπολης» και σόου Σεφερλή.

Και τώρα επί της ουσίας. Η διαφαινόμενη ηυξημένη προδιάθεση γιά αποχή, οφείλεται, πέραν από τις άκριτες αντιπολιτευτικές κορώνες και τους κυκλοφορούντες βλακώδεις βερμπαλισμούς κοινωνικής δυσαρέσκειας ποικίλης αφετηρίας, που διαδίδει συγχρονισμένα κορυβαντιούσα η συσπειρωμένη αντιπολίτευση, και στην ανία και ραστώνη που δημιουργεί η σημερινή πραγματικότητα. Προφανώς δεν ζούμε σε παραδείσους αφθονίας και οικονομικής ευεξίας, ούτε πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας κι ευδαιμονίας. Η καθημερινότητα, οσονούπω, γίνεται σκληρότερη καθώς ο αδηφάγος υπερκαταναλωτισμός γίνεται συνεχώς απαιτητικότερος και οι Έλληνες -συνεπείς προς το DNA τους- έχουν μάθει να γκρινιάζουν μόνιμα, να απαιτούν περισσότερα και να τα ζητούν από το... Κράτος.

Η πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας, τηρουμένων των διεθνών συγκυριών και της παγκοσμιοποιουμένης οικονομίας δεν έχει καμμία σχέση με την εικόνα που προσπαθεί να της προσδώσει η οργίλη αντιπολίτευση.

Με βιώματα πάμπολλων χρόνων πίσω μου, ποτέ δεν θυμάμαι αντίστοιχες θηριώδεις εξόδους σε κάθε αργία και την ευκαιρία που δημιουργεί αυτή. Το «πήξιμο» κι η ασφυξία στις εθνικές οδούς που δημιουργεί η πλημμύρα των αυτοκινήτων, η πληρότητα σε ταβέρνες, εστιατόρια, καφέ, ξενοδοχεία, πλαζ και η πληθώρα των συνεχώς πολλαπλασιαζομένων πολυτελών αναγκών του πληθυσμού είναι πολύ λογικό να αυξάνει και την ανάγκη εξεύρεσης χρήματος γιά την ικανοποίησή τους. Και όταν αυτό «χτυπάει» ταβάνι, οι ελλείψεις γίνονται και ορατές και, ενίοτε, ασφυκτικές.

Εν κατακλείδι, η κάλυψη αναγκών περνά από δύο κανάλια. Πρώτον τη μείωση των περιττών, πολυτελών και άχρηστων από δαύτες και, μετά, τη συνεχή, συνεπή και άοκνη προσπάθεια για τις αναγκαίες. Ο αγώνας και η εργατικότητα...

Ως μη αιθεροβάμων, θεωρώ πως δεν πρέπει να αναζητούμε παραδείσους επί Γης, γιατί -απλούστατα- δεν υπάρχουν τέτοιοι. Και καθώς η διατήρηση κεκτημένων είναι δυσκολότερη από την απόκτηση, ο αγώνας γιά την ανέλιξη θα πρέπει να είναι αέναος και πείσμων. Με τον στόχο να υπακούει στη λογική, την ευθυκρισία και την προσβασιμότητα. Κραυγές και υποσχέσεις από πολιτικά «νούμερα» τύπου Κασσελάκη, Ανδρουλάκη, Βελόπουλου, Ζωής, κ.λπ., όχι μόνο δεν εγγυώνται επίλυση προβλημάτων, αλλά -αντιθέτως- με την καλλιέργεια ανέφικτων προσδοκιών και φρούδων ελπίδων, οδηγούν ταχέως σε κοινωνική αναστάτωση, ταξικές συγκρούσεις, φτώχεια, μιζέρια και οπισθοδρόμηση. Η περίπτωση Μπαρουφάκη είναι πρόσφατη γιά να ξεχαστεί και η απειλή εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μοιραία δαμόκλειος σπάθη.

Συνεπώς, όχι μόνο η ανόητη επιλογή της αποχής - «Εξουσιοδοτώ εσένα να αποφασίσεις γιά μένα, γιατί εγώ είμαι ηλίθιος και ανίκανος να το κάνω»!!!- αλλά και η επιπόλαια διασπάθιση της ψήφου στην κάλπη δεν προδίδει σωφροσύνη, αφού κάθε λάθος επιλογή θα στερήσει τη χώρα από σοβαρή, σταθερή και συνεπή ηγεσία.

Πηγαίνετε να ψηφίσετε και μπροστά στην κάλπη σκεφθείτε και επιλέξατε: Σάλτο στο κενό με πορεία... βάρκα στο άγνωστο, ή -κατ΄ ελάχιστον και παρά τις ενδεχόμενες γκρίνιες- το... μη χείρον βέλτιστον που εγγυάται η σοβαρότητα των... σοβαρών;