Η αυτογνωσία, το μεγαλύτερο παιδί της ωριμότητος με κάνει να συνειδητοποιώ και να προβληματίζομαι πάνω σε κάποιες, -δυσδιάκριτες στα χρόνια της νιότης- καταστάσεις, οι οποίες δημιουργούνται προϊόντος του... «Πανδαμάτορος». Γεννιούνται, ψιθυρίζουν αρχικά και στο τέλος... κραυγάζουν, κυριαρχώντας και προπορευόμενες στη σκέψη μου.
Με την ανεμελιά της νεότητος χαμένη πλέον στα κατάβαθα της μνήμης, ξεθώριασαν κι οι εικόνες μιάς χαρούμενης οικογενειακής σύναξης, γαρνιρισμένης με άτακτες παιδικές φατσούλες γύρω από ένα απλό κέικ της μάνας, με καρφιτσωμένα πάνω στο στρογγυλό του σώμα μερικά αναμμένα σπαρματσέτα να δίνουν το χλωμό τους φως, περιμένοντας το αδύναμο φύσημα του εορτάζοντος να τα σβήσει υπό τους πανηγυρισμούς μικρών και μεγάλων.
Με το πέρασμα των χρόνων, τέτοιοι εορτασμοί -με μαθηματική ακρίβεια ένας κάθε χρόνο!- έτρεφαν όνειρα, γεννούσαν ελπίδες, επιβράβευαν επιτυχίες, ξόρκιζαν αστοχίες, κάλυπταν λάθη και ατσάλωναν τη θέληση γιά επιτυχίες, δημιουργία καριέρας, επίτευξη στόχων. Γιά προκοπή και πρόοδο... Citius, altius, fortius !
Ώσπου το «peak» της ακμής πέρασε απαρατήρητο μέσα στον αγώνα -τη ρουτίνα, αλλά και την αναγκαιότητα- της βιοπάλης, με την σπουδή και την προσπάθεια γιά πρόοδο και ανέλιξη να κλέβουν την παράσταση.
Μπερδεμένος στην φενάκη της αυτοπεποίθησης, την ψευδαίσθηση της απόλυτης ισχύος και την ματαιότητα της διάρκειας, παραμέλησα την αυτογνωσία που -κρυμμένη πίσω από την κουρτίνα του πεπρωμένου και το ημίφως του παρασκηνίου- παρακολουθούσε σιωπηλή, ανέκφραστη και μελαγχολική τα τεκταινόμενα της ανθρώπινης αλαζονείας. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά... «γενέθλια» μέχρις ότου η φυσική κατρακύλα και η αναμενόμενη βιολογική ανεπάρκεια ν΄ αρχίσει να γίνεται αισθητή. Αρχικά σαν αμφισβήτηση και μετά ως βεβαιότητα, καθώς ο χρόνος την εμπεδώνει τελικά και κυρίαρχα, σκίζοντας κάθε περγαμηνή προγενέστερης ακμαιότητος. Λειτουργώντας σαν πρωινός ήλιος που διαλύει την πρωινή αχλή και σαν πρωινός καφές που διαλύει την πρωινή νύστα.
Σήμερα, με τα πάμπολλα σβησμένα κεριά στην πλάτη να δημιουργούν αποπνικτική νεφελώδη ατμόσφαιρα και καθώς οι καπνοί τους διεγείρουν συνείδηση, φέρνουν δάκρυα στα μάτια και πόνο στη ψυχή, αδυνατώ να συλλάβω κάθε έννοια χαράς, που υποτίθεται φέρνουν τα... γενέθλια! Πλην -ίσως- εκείνης που κυοφορείται από τη συνειδητοποίηση της προσέγγισης, κατά ένα ακόμη βήμα, της ανυπαρξίας και την απαλλαγή από το μαρτύριο της διαιώνισης κάθε ανημποριάς, ανίας και μοναξιάς. Του κλεισίματος ενός κύκλου και την ολοκλήρωση μιάς, άνευ περαιτέρω νοήματος, ύπαρξης. Οπότε, κάθε ευχή τύπου «χρόνια πολλά», ηχεί στ΄ αυτιά περισσότερο σαν κατάρα.
Προσωπικά, με τον κύκλο συγγενών και φίλων γύρω μου να στενεύει απελπιστικά και απειλητικά, αδυνατώ, πλέον, να συμμετέχω σε τέτοιου είδους... ραβαΐσια.
Είπαμε να γερνάμε, βρε παιδιά, αλλά όχι και να το... «πανηγυρίζουμε» κιόλας!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου