Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ. Μια σπουδαία Ελληνίδα.

Κατά την προσωπική μου άποψη, η σημαντικότερη Ελληνίδα που γέννησε ο 20ος αιώνας είναι η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, η πρώτη γυναίκα Πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Χθες παρακολούθησα μιά ραδιοφωνική εκπομπή από την οποία η σπουδαία κυρία Αρβελέρ μας πλημμύρησε πάλι με την σοφία της.

Θυμάμαι, κάπου 5-6 χρόνια πριν, όταν γινόταν συζήτηση και προτάσεις γιά εκλογή Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, (εξελέγη η κ. Αικατερίνη Σακελλαροπούλου), είχα τολμήσει να αναρτήσω την ευχή να επιλεγεί η κ. Αρβελέρ.

Από την χθεσινή της ομιλία-ποταμό με εντυπωσίασαν δύο σημεία. Πρώτον η άποψη πως ενώ τα ιστορικά γεγονότα έχουν αντικειμενική υπόσταση, όμως η ερμηνεία τους -άρα και η καταγραφή της Ιστορίας εν γένει- είναι υποκειμενική υπόθεση, καθ΄ όσον η προσωπική οπτική αυτών που την γράφουν είναι καταλυτική και αποφασιστική.

Δεύτερον, η πρωταρχική ερμηνεία της λέξεως «αμαρτία», (και των παραγώγων της, π.χ. αμαρτάνω, κλπ.), σηματοδοτούσε την αστοχία βέλους κατά την τοξοβολία! Και εν συνεχεία συμπεριέλαβε τις πάσης φύσεως αστοχίες ηθικής και θρησκευτικής φύσεως. Αυτή η ερμηνεία μου έλυσε την απορία του πρώτου στίχου του τροπαρίου της Κασσιανής, («Η εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα γυνή...»), καθ΄ όσον η ζωή της, πριν μονάσει, δεν πρόδιδε αμαρτίες ηθικού τύπου, π.χ. σαν την Μαρία από τα Μάγδαλα, αλλά μάλλον την αστοχία της να γίνει σύζυγος του Θεόφιλου και Αυτοκράτειρα. Επίσης μου ερμήνευσε ακριβώς μία λέξη που από μικρός έβλεπα στην τελευταία σελίδα πολλών βιβλίων. Την λέξη «ημαρτημένα» που αφορούσε τυπογραφικά λάθη τους.

Γενέθλια. Σκέψεις μελαγχολικές πάνω σε μιά αμφιλεγόμενη -πλέον- γιορτή.

Η αυτογνωσία, το μεγαλύτερο παιδί της ωριμότητος με κάνει να συνειδητοποιώ και να προβληματίζομαι πάνω σε κάποιες, -δυσδιάκριτες στα χρόνια της νιότης- καταστάσεις, οι οποίες δημιουργούνται προϊόντος του... «Πανδαμάτορος». Γεννιούνται, ψιθυρίζουν αρχικά και στο τέλος... κραυγάζουν, κυριαρχώντας και προπορευόμενες στη σκέψη μου.

Με την ανεμελιά της νεότητος χαμένη πλέον στα κατάβαθα της μνήμης, ξεθώριασαν κι οι εικόνες μιάς χαρούμενης οικογενειακής σύναξης, γαρνιρισμένης με άτακτες παιδικές φατσούλες γύρω από ένα απλό κέικ της μάνας, με καρφιτσωμένα πάνω στο στρογγυλό του σώμα μερικά αναμμένα σπαρματσέτα να δίνουν το χλωμό τους φως, περιμένοντας το αδύναμο φύσημα του εορτάζοντος να τα σβήσει υπό τους πανηγυρισμούς μικρών και μεγάλων.

Με το πέρασμα των χρόνων, τέτοιοι εορτασμοί -με μαθηματική ακρίβεια ένας κάθε χρόνο!- έτρεφαν όνειρα, γεννούσαν ελπίδες, επιβράβευαν επιτυχίες, ξόρκιζαν αστοχίες, κάλυπταν λάθη και ατσάλωναν τη θέληση γιά επιτυχίες, δημιουργία καριέρας, επίτευξη στόχων. Γιά προκοπή και πρόοδο... Citius, altius, fortius !

Ώσπου το «peak» της ακμής πέρασε απαρατήρητο μέσα στον αγώνα -τη ρουτίνα, αλλά και την αναγκαιότητα- της βιοπάλης, με την σπουδή και την προσπάθεια γιά πρόοδο και ανέλιξη να κλέβουν την παράσταση.

Μπερδεμένος στην φενάκη της αυτοπεποίθησης, την ψευδαίσθηση της απόλυτης ισχύος και την ματαιότητα της διάρκειας, παραμέλησα την αυτογνωσία που -κρυμμένη πίσω από την κουρτίνα του πεπρωμένου και το ημίφως του παρασκηνίου- παρακολουθούσε σιωπηλή, ανέκφραστη και μελαγχολική τα τεκταινόμενα της ανθρώπινης αλαζονείας. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά... «γενέθλια» μέχρις ότου η φυσική κατρακύλα και η αναμενόμενη βιολογική ανεπάρκεια ν΄ αρχίσει να γίνεται αισθητή. Αρχικά σαν αμφισβήτηση και μετά ως βεβαιότητα, καθώς ο χρόνος την εμπεδώνει τελικά και κυρίαρχα, σκίζοντας κάθε περγαμηνή προγενέστερης ακμαιότητος. Λειτουργώντας σαν πρωινός ήλιος που διαλύει την πρωινή αχλή και σαν πρωινός καφές που διαλύει την πρωινή νύστα.

Σήμερα, με τα πάμπολλα σβησμένα κεριά στην πλάτη να δημιουργούν αποπνικτική νεφελώδη ατμόσφαιρα και καθώς οι καπνοί τους διεγείρουν συνείδηση, φέρνουν δάκρυα στα μάτια και πόνο στη ψυχή, αδυνατώ να συλλάβω κάθε έννοια χαράς, που υποτίθεται φέρνουν τα... γενέθλια! Πλην -ίσως- εκείνης που κυοφορείται από τη συνειδητοποίηση της προσέγγισης, κατά ένα ακόμη βήμα, της ανυπαρξίας και την απαλλαγή από το μαρτύριο της διαιώνισης κάθε ανημποριάς, ανίας και μοναξιάς. Του κλεισίματος ενός κύκλου και την ολοκλήρωση μιάς, άνευ περαιτέρω νοήματος, ύπαρξης. Οπότε, κάθε ευχή τύπου «χρόνια πολλά», ηχεί στ΄ αυτιά περισσότερο σαν κατάρα.

Προσωπικά, με τον κύκλο συγγενών και φίλων γύρω μου να στενεύει απελπιστικά και απειλητικά, αδυνατώ, πλέον, να συμμετέχω σε τέτοιου είδους... ραβαΐσια.

Είπαμε να γερνάμε, βρε παιδιά, αλλά όχι και να το... «πανηγυρίζουμε» κιόλας!!!

«Η αβάσταχτη -(και αφάνταστη, συμπληρώνω)- ελαφρότητα του Είναι»!

 

Συνηθέστατα, οι μεγάλες αλήθειες και οι διαχρονικές αξίες διατυπώνονται απλά και λακωνικά. Όμως απαιτούν βαθειά και πλατειά σκέψη ώστε να γίνουν αντιληπτές. Και τεράστιο ηθικό έρμα γιά να γίνουν αποδεκτές και εφαρμοστούν. Κλασσικό παράδειγμα απλότητος και αξίας τα αρχαία δελφικά προστάγματα.

Στη σύγχρονη εποχή -την πολύπλοκη, την καταναλωτική, την αμοραλιστική- είναι λογικό οι διάφοροι «Μέντορες» να σκέπτονται πιό περίπλοκα, πιό δυσνόητα και να εκφράζονται ανάλογα, αλλά, δυστυχώς, να μη γίνονται αντιληπτοί και κατανοητοί. Με τον λόγο τους να περνά εφαπτομενικά από εγκέφαλο και αισθήσεις και την ουσία του χωρίς να διδάξει, να προβληματίσει, να παραδειγματίσει και να «φρενάρει» την άκριτη και άκρατη υλιστική μας προδιάθεση. Ο εγωισμός, η αλαζονεία, η αδιαφορία, το ένστικτο και τα βαριεστημένα: «...έλα μωρέ» και «σιγά... και τί έγινε», να επικρατούν -κατά κράτος- της λογικής, της δεοντολογίας, της ηθικής, της αξιοπρέπειας.

(Ο Τσέχος Κούντερα και ο δικός μας ο Ράμφος, ανέκαθεν αποτελούσαν βασικά πνευματικά μου πρότυπα, που μαζί με τον ανυπέρβλητο Καβάφη επηρεάζουν τους δρόμους μου).

Τελευταία -και ατράνταχτη απόδειξη -(μεταφορικά ως προς την ερωτική ιστορία του βιβλίου του Κούντερα)- της αλήθειας που κουβαλά ο τίτλος του είναι η τελευταία πυρκαγιά που προκάλεσαν στην Ύδρα κάποιοι «σκαφάτοι» παγκόσμιοι πρωταθλητές ηλιθιότητος. Με την Ελλάδα σε ασφυκτικό κλοιό πυρός, αυτοί σε πάρτυ πάνω στο πολυτελές σκάφος τους γιόρταζαν αμέριμνοι και -όντες γιΆ τα πανηγύρια-πανηγύριζαν πετώντας... πυροτεχνήματα. Αποτέλεσμα... κατάκαψαν το μοναδικό πευκοδάσος του νησιού!!!

Το χειρότερο όλων είναι πως σ΄ αυτόν τον ορυμαγδό της αντικοινωνικής, αμοραλιστικής κι εγωιστικής συμπεριφοράς, λίγοι συνειδητοποιούν τα λάθη τους, λιγότεροι παραδειγματίζονται απ΄ αυτά και ελάχιστοι δεν τα επαναλαμβάνουν.

Κλαδέματα, σκουπίδια και πυρκαγιές.,

 

Ως γνωστόν, η Ελλάδα είναι γεμάτη από χωράφια τα οποία, πολύ λογικό, βρίθουν από αγριόχορτα τα οποια, κατά το θέρος, αποτελούν διάσπαρτες θερμικές βόμβες. Καθώς και από πλήθος ανεύθυνων, αδιάφορων και επιπόλαιων ιδιοκτητών, που συμβάλλουν στην πυροδότησή τους.

Η διαχείριση του φαινομένου, λόγω μεγέθους, κόστους, προσωπικού και διατιθεμένου χρόνου, είναι δυσχερέστατη και αναποτελεσματική.

Συμπέρασμα, κάθε καλοκαίρι η χώρα βρίσκεται στο έλεος του καλού Θεού, των καιρικών συνθηκών, της τύχης, της ανθρώπινης βλακείας και κάθε διαβολικής σκέψης και ενέργειας.

Στην καλύτερη περίπτωση, η εθελοντική μέριμνα και ιδιωτική προσπάθεια συγκεντρώνουν σε σακούλες απορριμμάτων όγκους κλαδεμένων και ξερόχορτων, οι οποίοι εγκαταλείπονται διάσπαρτοι -τήδε κακείσε- σε δρόμους και πεζοδρόμια, με στρουθοκαμηλική συμπεριφορά των περιοίκων. Δηλαδή στο έλεος της καλής μας τύχης!

Κάνω, λοιπόν, μιά απλή σκέψη-πρόταση. Όλοι οι δήμοι -ιδίως εκείνοι που έχουν στη δικαιοδοσία τους πολλές χέρσες εκτάσεις- να οικοδομήσουν ένα απλό και οικονομικό κτίσμα-κλίβανο αποτεφρώσεως, όπου μαζί με τα εποχιακά κλαδέματα και ξερόχορτα θα αποτεφρώνονται και όλα τα μεγάλα και αλλόκοτα οικιακά απορρίμματα, (π.χ. καρέκλες, κρεβάτια, κλπ.), που αφήνονται δίπλα στους κάδους σκουπιδιών.

Τα πιό πάνω ας θεωρηθούν ως μία πρώτης προτεραιότητος ιδέα αμέσου αντιμετωπίσεως του πιεστικού φαινομένου, με την περαιτέρω αξιοποίηση της παραγομένης θερμικής ενεργείας, ή και πάσης άλλης εναλλακτικής εκμεταλλεύσεως τέτοιων προϊόντων, να επαφίεται -σε δεύτερο χρόνο- στους σχετικούς... ειδικούς.

Αναμφίβολα, υπάρχουν πιό σύνθετες, πιό οργανωμένες και πιό παραγωγικές λύσεις, (π.χ. κονιορτοποίησις και παραγωγή φυσικού λιπάσματος, κατά μία προχωρημένη σουηδική τεχνολογία). Όμως κάτι τέτοιο -οπωσδήποτε σύνθετο και προχωρημένο- απαιτεί πιό πολύπλοκες και πιό δαπανηρές κατασκευές και εγκαταστάσεις. Η ιδέα μου είναι απλή, σύντομη, ταχύτερης εφαρμογής και, κυρίως, ... SOS απαιτήσεως.

Όλα τα΄χε η Μαριορή... τα «Ινστιτούτα» της έλειπαν!

Ζητείται νοημοσύνη... πέραν την "τεχνητής".

Σπάω το κεφάλι μου γιά να καταλάβω που το πάει ο κουτοπόνηρος Τσίπρας με το νέο κόλπο που μας ξεφούρνισε και τις φρέσκες μπούρδες που -πομπωδώς και σοβαροφανώς- μας σερβίρει τώρα! Και μάλιστα σε... παγκόσμια κλίμακα!

«Ινστιτούτο», το λέει, ταράζοντας τα λιμνασμένα νερά της δήθεν αποχώρησής του, μετά την αποτυχημένη πρωθυπουργία του, σε μιά μεθοδευμένη προσπάθεια υπόμνησης της ύπαρξής του στο πολιτικό -έστω- παρασκήνιο!

Μιά ματιά στο πάνελ των θεατών της χθεσινής «βαρύγδουπης» σύναξης, «αγκαλιάζει» ένα μεγάλο μέρος από την πανευρωπαϊκή αποτυχημένη αριστερίλα, μαζί με κάποιους σοβαρούς, όντως, ανθρώπους της υγιούς αριστεράς, οι οποίοι «μαζώχτηκαν» γιά ν΄ ακούσουν σαχλές κοινοτοπίες, φαύλες υποσχέσεις και χιλιοειπωμένα ευχολόγια, που στοχεύουν αποκλειστικά στην παλινόστηση στην λατρευτή τους εξουσία. Με μόνη προσθήκη, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, την καταφυγή, πλέον, στην... «ενότητα των κεντροαριστερών και... προοδευτικών δυνάμεων». Μπας και ξεγελάσουμε πάλι τους χαζούς και ρεφάρουμε πολιτικά.

Ένα απεγνωσμένο βήμα προ του οριστικού πολιτικού ενταφιασμού! (Στα «πάνω» μόνοι μας, στα «κάτω»... ελάτε όλοι μαζί, να μας σώσετε)! Γνωστή αριστερή τακτική, αλλά με οπισθόβουλη πάντα σκέψη το... «καπέλωμα» των άλλων υπό την δική τους ... αρχηγία. Συνταγή αποδεδειγμένης κυβερνητικής αποτυχίας στην ελληνική πραγματικότητα!

Και την ωραία αυτή... «σούπα» της αριστερής ουτοπίας, δονκιχωτισμών και οραματισμών την χαλάει ο ουρανοκατέβατος και όψιμος αριστερός-καπιταλίστας Κασσελάκης, ο οποίος γιά να μην υστερήσει εξήγγειλε δικά του ιδρύματα και... «Ινστιτοιούτα»!! Μύλος!!!

Προσπαθώ...

Αριστερή ανανδρία;

Μέσα σ΄έναν θεοπάλαβο κόσμο και μιά απίθανη ανοργανωσιά της Cosmote, προσπαθώ να βρω μιάν άκρη και να ανασυγκροτηθώ.

Στο φωτεινό διάλειμμα που μου προσφέρεται τώρα -μέχρι να διακοπεί πάλι η σύνδεση- μόλις προλαβαίνω μερικές σκέψεις γύρω από την θλιβερή τελευταία υπόθεση του άθλιου ποινικολόγου. (Το "άθλιος" θα συνοδεύει κάθε άνανδρο που σηκώνει χέρι σε μιά -εκ φύσεως- αδύναμη και ανυπεράσπιστη γυναίκα, ακόμη και αν έχει χίλια δίκια να θυμώνει μαζί της).

Δεν ξέρω τα πολιτικά φρονήματα του ψευτονταή δικολάβου, όμως εικάζω εκ του ασφαλούς πως θα ανήκει στον ευρύτερο αριστερό χώρο, γιατί αυτή η απόλυτη σιγή από όλα τα... "ευαίσθητα" πολιποίκιλα αριστερά μέσα, (τρολάκια, έντυπα, ηλεκτρονικά, me too, κλπ), με οδηγούν σ΄αυτό το συμπέρασμα. Αν ο "παλληκαράς" ήταν δεξιός θα είχε πέσει, ήδη, ο ουρανός να τον καταπλακώσει.

Αλοίμονο, η λεβεντιά, η εντιμότητα και η αξιοπρέπεια έχουν πλέον κομματική χροιά....

(Προσωπικά εύχομαι -και προσεύχομαι- η νημεμία στη σύνδεσή μου με το internet να διαρκέσει. Οποία κατάντια ευχής....!).

«Όστις βούλεται οπίσω του... ελθείν»!

"Η διορία του Νέρωνος"

Παρακολουθώντας την προεκλογική διαδικασία και τις διαδρομές των μεγάλων κομμάτων, διακυβεύω μιά πρόβλεψη. Παρομοιάζοντας τον ταλαιπωρημένο και αμήχανο εν πολλοίς κορμό του Σύριζα, (άνευ... «προοδευτική συμμαχία»), με «ζυμάρι» και τον ουρανοκατέβατο ηγέτη του με... «τρίχα» -μεταφορικά και πραγματικά- περιμένω την αντίδραση των αρμόδιων οργάνων!

Η προεκλογική μουγκαμάρα μου θύμιζε ηρεμία προ... τυφώνος. Με την εμπειρία της μοίρας του... «Γιάνη» τους, εκτιμώ πως έρχεται... εξωπέταξις. Και μάλιστα δρομαίως...

Η σιωπή τους μου θυμίζει κάποιους στίχους του πολυαγαπημένου μου Καβάφη:

«Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε

του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.

«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται...»

Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.

Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή

είν΄η διορία που ο θεός τον δίδει

γιά να φροντίσει γιά τους μέλλοντας κινδύνους.

...............................................»

Άμυαλο κι αλαζονικό κοκοράκι, να΄ξερες τί σε περιμένει... στη γωνία;

Όσο γιά μένα, σπάω το κεφάλι μου να βρω τον... Γάλβα. Ή τουλάχιστον, το δίδυμο που αθροίζει τα εβδομήντα τρία του χρόνια...

Αν υποθέσουμε ως έναν εκ των Μαμουλάκη ή Φαραντούρη, αναζητείται κι ένας εικοσιπεντάρης!

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

 Όταν η επιπολαιότητα επικρατεί της σωφροσύνης...

Μιά ολόκληρη ήπειρος προετοιμάζεται γιά την αυριανή της εκλογική αναμέτρηση και την τελική λήψη αποφάσεων. Δυστυχώς, δεν μπορώ να προβλέψω στάσεις, να προκαταλάβω καταστάσεις και να προλάβω ενέργειες. (Ποιός είμαι άλλωστε...;). Μόνο γιά τον εαυτό μου μπορώ να αποφασίζω. Από εκεί και πέρα μιά μελαγχολική σκέψη κάνω και σαν δραματική ευχή μπορώ να διατυπώσω. Μην ευτελίζετε τους εαυτούς σας με παρορμητικές, βιαστικές και επιπόλαιες αποφάσεις που -σε βάθος χρόνου- θα ενεργοποιήσουν μετάνοια και θα προσθέσουν βάρος σε μιά κατάφορτη συνείδηση. Κλείστε αυτιά και μάτια σε γλυκόλαλα κελεύσματα κάθε ψεύτικης προσδοκίας και πρόσκαιρης ικανοποίησης ενστίκτων.

Η πραγματικότητα ξεπερνά τις ψευδαισθήσεις, ενώ η υπαρκτή και πληκτική, ίσως, ρουτίνα της, ουσιαστικά αποτελεί σιγουριά και σταθερότητα. Η γνώση και επίγνωσή τους προσδίδουν αξιοπρέπεια, έρμα στήριξης και αποτελούν ασφαλές ορμητήριο και αφετηρία μιάς, μικρότερης έστω, αλλά παγιωμένης ευτυχίας με ελπίδες και προοπτική εξελικτικής βελτιώσεως. Με επίγνωση δεδομένων, λελογισμένες προσδοκίες και εφικτούς στόχους. Χωρίς υποσχεσιολογίες και δημαγωγικές πεποιθήσεις γιά ουτοπικές αλλαγές. Κοντόφθαλμη αερολογία γιά προφανή εξαπάτηση και δονκιχωτικό κυνήγι ανεμόμυλων, που οδηγούν ταχύτατα σε μεγαλύτερα βάθη απελπισίας και απογοητεύσεως.

Κατά τα λοιπά... «Ες αύριον τα σπουδαία...»

Προ του τέλους...

... και μπροστά στη κάλπη.

Λίγη υπομονή ακόμη και το απροσδόκητο, όπως εξελίχθηκε, μαρτύριο του νυν προεκλογικού αγώνα μεθαύριο τελειώνει.

Αναζητώντας πάντα το καλό, θετικό, αληθές και ωφέλιμο μέσα στο κακό, αρνητικό, ψευδές και βλαβερό των ανόητων, ανούσιων και υπερβολικών πολιτικών βερμπαλισμών και μεγαλοστομιών που ακούστηκαν τους τελευταίους μήνες, το βρήκα στην τηλεφωνική μου περιπέτεια με τις ελαττωματικές τηλεφωνικές γραμμές της COSMOTE, που μου στέρησαν ίντερνετ και επαφή μαζί σας. Γιατί μου επέτρεψε την αποχή από την αθλιότητα του τελευταίου πολιτικού παιχνιδιού. Μιά αθλιότητα που αρχίζει απ΄ αυτήν καθαυτή την ποιότητα κάποιων πρωταγωνιστών και τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν. Με καλύτερη κι επιεικέστερη επιχειρηματολογία τους το... ψεύδος και την παραπληροφόρηση! Όπου -και ευτυχώς- απέφυγα μιά αναπόφευκτη αηδή εμπλοκή, προστατεύοντας -συνάμα και κατά το δυνατόν- το ήδη κλονισμένο νευρικό μου σύστημα.

Έτσι, παρακολούθησα, βουβός και αμήχανος, έναν πολιτικό αγώνα-«ξεκατίνιασμα»- χαμηλού ήθους και αντιαισθητικού ύφους. Με πρωταγωνιστή ένα σπιθαμιαίου αναστήματος ανθρωπάκι, πλεονάζουσας αλαζονείας. Με φοβερή εγωπάθεια και υπέρμετρη υπεροπτική εξουσιολαγνεία την οποία εξωτερικεύει με τον γνωστό φανατισμό που χαρακτηρίζει τα... «κακιασμένα» άτομα της δικής του σεξουαλικής ιδιοπλασίας.

Ασυνάρτητος, μυθομανής και απροκάλυπτα ψεύτης κατάφερε -ακολουθώντας τα χνάρια του προγενέστερου νάρκισσου Μπαρουφάκη, (Γιάνη με ένα «ν»)- να ξεγελάσει, με τη σειρά του, το χαζότερο τμήμα της -εξ ορισμού- ουτοπικής αριστεράς, η οποία -στο σύνολό της- αρνείται να αποδεχθεί την χρεωκοπία των μαρξιστικών θεωριών και χάφτει εύκολα το δόλωμα που της πετάει ο κάθε λαϊκιστής κουτοπόνηρος ... «ψευτομεσσίας», που προκειμένου να οδηγηθεί στην ουτοπική εξουσία, σπεύδει να τον υποδεχθεί με ζητωκραυγές, να τον αγκαλιάσει αδίστακτα και να τον ανακηρύξει «ηγέτη», μέχρις ότου -σε «τρεις ημέρες μετά το Ωσανά»- να καταλάβει περί ποίου ντενεκέ πρόκειται και να πετάξει κι αυτόν στα... σκουπίδια. Επί του παρόντος, σε κλασσικό κλαυσίγελο, απολαμβάνουμε κάτι μεταξύ παρτίδας «Μονόπολης» και σόου Σεφερλή.

Και τώρα επί της ουσίας. Η διαφαινόμενη ηυξημένη προδιάθεση γιά αποχή, οφείλεται, πέραν από τις άκριτες αντιπολιτευτικές κορώνες και τους κυκλοφορούντες βλακώδεις βερμπαλισμούς κοινωνικής δυσαρέσκειας ποικίλης αφετηρίας, που διαδίδει συγχρονισμένα κορυβαντιούσα η συσπειρωμένη αντιπολίτευση, και στην ανία και ραστώνη που δημιουργεί η σημερινή πραγματικότητα. Προφανώς δεν ζούμε σε παραδείσους αφθονίας και οικονομικής ευεξίας, ούτε πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας κι ευδαιμονίας. Η καθημερινότητα, οσονούπω, γίνεται σκληρότερη καθώς ο αδηφάγος υπερκαταναλωτισμός γίνεται συνεχώς απαιτητικότερος και οι Έλληνες -συνεπείς προς το DNA τους- έχουν μάθει να γκρινιάζουν μόνιμα, να απαιτούν περισσότερα και να τα ζητούν από το... Κράτος.

Η πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας, τηρουμένων των διεθνών συγκυριών και της παγκοσμιοποιουμένης οικονομίας δεν έχει καμμία σχέση με την εικόνα που προσπαθεί να της προσδώσει η οργίλη αντιπολίτευση.

Με βιώματα πάμπολλων χρόνων πίσω μου, ποτέ δεν θυμάμαι αντίστοιχες θηριώδεις εξόδους σε κάθε αργία και την ευκαιρία που δημιουργεί αυτή. Το «πήξιμο» κι η ασφυξία στις εθνικές οδούς που δημιουργεί η πλημμύρα των αυτοκινήτων, η πληρότητα σε ταβέρνες, εστιατόρια, καφέ, ξενοδοχεία, πλαζ και η πληθώρα των συνεχώς πολλαπλασιαζομένων πολυτελών αναγκών του πληθυσμού είναι πολύ λογικό να αυξάνει και την ανάγκη εξεύρεσης χρήματος γιά την ικανοποίησή τους. Και όταν αυτό «χτυπάει» ταβάνι, οι ελλείψεις γίνονται και ορατές και, ενίοτε, ασφυκτικές.

Εν κατακλείδι, η κάλυψη αναγκών περνά από δύο κανάλια. Πρώτον τη μείωση των περιττών, πολυτελών και άχρηστων από δαύτες και, μετά, τη συνεχή, συνεπή και άοκνη προσπάθεια για τις αναγκαίες. Ο αγώνας και η εργατικότητα...

Ως μη αιθεροβάμων, θεωρώ πως δεν πρέπει να αναζητούμε παραδείσους επί Γης, γιατί -απλούστατα- δεν υπάρχουν τέτοιοι. Και καθώς η διατήρηση κεκτημένων είναι δυσκολότερη από την απόκτηση, ο αγώνας γιά την ανέλιξη θα πρέπει να είναι αέναος και πείσμων. Με τον στόχο να υπακούει στη λογική, την ευθυκρισία και την προσβασιμότητα. Κραυγές και υποσχέσεις από πολιτικά «νούμερα» τύπου Κασσελάκη, Ανδρουλάκη, Βελόπουλου, Ζωής, κ.λπ., όχι μόνο δεν εγγυώνται επίλυση προβλημάτων, αλλά -αντιθέτως- με την καλλιέργεια ανέφικτων προσδοκιών και φρούδων ελπίδων, οδηγούν ταχέως σε κοινωνική αναστάτωση, ταξικές συγκρούσεις, φτώχεια, μιζέρια και οπισθοδρόμηση. Η περίπτωση Μπαρουφάκη είναι πρόσφατη γιά να ξεχαστεί και η απειλή εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μοιραία δαμόκλειος σπάθη.

Συνεπώς, όχι μόνο η ανόητη επιλογή της αποχής - «Εξουσιοδοτώ εσένα να αποφασίσεις γιά μένα, γιατί εγώ είμαι ηλίθιος και ανίκανος να το κάνω»!!!- αλλά και η επιπόλαια διασπάθιση της ψήφου στην κάλπη δεν προδίδει σωφροσύνη, αφού κάθε λάθος επιλογή θα στερήσει τη χώρα από σοβαρή, σταθερή και συνεπή ηγεσία.

Πηγαίνετε να ψηφίσετε και μπροστά στην κάλπη σκεφθείτε και επιλέξατε: Σάλτο στο κενό με πορεία... βάρκα στο άγνωστο, ή -κατ΄ ελάχιστον και παρά τις ενδεχόμενες γκρίνιες- το... μη χείρον βέλτιστον που εγγυάται η σοβαρότητα των... σοβαρών;

«D- Day”. 80η επέτειος.

 

Σαν σήμερα χαράματα, πριν από 80 χρόνια, ξεκίνησε μιά τεράστια πολεμική επιχείρηση που σηματοδότησε την αρχή του τέλους του μεγαλύτερου πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με κατάληξη την συντριβή των δυνάμεων του άξονος και επικράτηση των Συμμάχων. Στην αρχή της... αρχής έλαβαν μέρος χιλιάδες σκάφη -αποβατικά και μη- καθώς και χιλιάδες αεροπλάνα, πέρασαν στις νορμανδικές ακτές της Γαλλίας, στην αρχή 1,5 εκατομμύρια στρατιώτες και συνολικά, μέχρι τέλους Ιουνίου, διπλάσιοι.

Η μάχη της Νορμανδίας μπόρεσε να διεξαχθεί και να κερδηθεί χάρη σ' αυτήν την απόβαση, που ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική απόβαση που έγινε ποτέ στην ιστορία. 3.000.000 στρατιώτες, κυρίως Αμερικανοί, Βρετανοί, Καναδοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, αλλά και άλλες συμμαχικές δυνάμεις ( Ελεύθερες γαλλικές δυνάμεις, Πολωνοί, Βέλγοι, Τσεχοσλοβάκοι, Ολλανδοί, Νορβηγοί και Έλληνες). Μεγάλο μέρος της επιτυχίας οφείλεται και στο γεγονός του αιφνιδιασμού των Γερμανών, οι οποίοι περίμεναν, μεν, απόβαση, αλλά εκτιμούσαν ως πιθανότερη ακτή αυτήν πέριξ του Καλαί, λόγω εγγυτέρας αποστάσεως από τα λιμάνια της Βρετανίας.

Και μιά λιγότερο γνωστή λεπτομέρεια. Μέσα στο πλήθος των πολεμικών σκαφών που μετέφεραν στρατεύματα από τις βρετανικές ακτές στην Νορμανδία ήσαν και δύο ελληνικές φρεγάτες. Τα ονόματά τους, νομίζω, ήσαν «Κριεζής» και «Τομπάζης».

Έτσι, με μεγάλη συγκίνηση και μεγαλύτερη εθνική υπερηφάνεια άκουσα στη σημερινή τελετή μνήμης αυτού του σπουδαίου γεγονότος την ανάκρουση και του ελληνικού εθνικού Ύμνου.

Τιμή και δόξα σ΄εκείνους που έπεσαν "τότε", γιά να ζούμε ελεύθεροι εμείς... "τώρα"!