Η «αξίωσις» ως «δικαίωμα».

Ανέκαθεν θαύμαζα τον Στέλιο Ράμφο, τον οποίο θεωρώ ως τον σπουδαιότερο, παραμένοντα εν ζωή, σύγχρονο φιλόσοφο. Δυστυχώς, αργά ανακάλυψα κάποιες σκέψεις του σχετικά με το μεγάλο σύγχρονο ζήτημα που απασχόλησε και θα απασχολεί εσαεί -έστω υποδόρια- την ελληνική κοινωνία. Δηλαδή τον επίμαχο «γάμο» των ομοφύλων.

Έτσι, και αναγκαστικά, παραβαίνω την απόφασή μου να κλείσω μέσα μου το ζήτημα και να μην ασχοληθώ περαιτέρω με δαύτο, και αναρτώ αποσπασματικό τμήμα των σκέψεών του, με πολύ μικρές -μη αλλοιωτικές, αλλά διευκρινιστικές- μικροπαρεμβάσεις προκειμένου να γίνει πιό κατανοητός.

«...Θεωρώ ότι η λέξη δικαίωμα τρομάζει τους ανθρώπους κάθε φορά που ανασύρεται στην επιφάνεια. Ξέρετε, το δικαίωμα παρουσιάζεται σαν ένα είδος απαράβατης αρχής. Δεν βρέθηκε κανείς χριστιανός να πει καθαρά πως το δικαίωμα δεν είναι κανών δικαίου, το δικαίωμα, απλά, είναι αξίωσις. Αξιώνω κάτι είτε βάσει του νόμου είτε βάσει της λογικής. Και αξιώνοντάς το, διεκδικώ να το κάνει και ο άλλος αποδεκτό.

Υπ’ αυτή την έννοια η βάση κάθε συζητήσεως έχει υπονομευτεί. Στη δική μας περίπτωση το δικαίωμα του ανθρώπου, του ομοφυλόφιλου εν προκειμένω, ή του «φιλομόφυλου» όπως μ’ αρέσει να το λέω εγώ, (Σημείωση δική μου: Κατά το «φιλάνθρωπος», «φιλόζωος», κ.λπ.), είναι το δικαίωμά του να αισθάνεται ίσος με τον άλλο άνθρωπο.

Ο φιλομόφυλος δεν είναι ούτε ανήθικο, ούτε άρρωστο άτομο... Απλώς είναι προσηλωμένος ερωτικά προς το ίδιο φύλο, κάτι που σημαίνει πως έχει παραιτηθεί από την αναπαραγωγή και τη γονεϊκότητα. Γιατί η γονεϊκότητα, μέσω της αναπαραγωγής, απαιτεί δύο φύλα.

Επικαλούνται πως ο γάμος είναι δικαίωμα εκ της ισότητος και πως αυτό είναι το κρίσιμο και μ’ αυτό σταματάει η συζήτηση. Δεν πρόκειται περί αυτού. Ο γάμος των φιλομοφύλων διεκδικεί ισότητα, αλλά το κάνει με βάση μια απατηλή ισοδυναμία. Δηλαδή, με βάση την επιθυμία προς τον όμοιο, διεκδικεί, (Σημείωση δική μου: διάβαζε «αξιώνει»), ισοδυναμία προς τον γάμο ο οποίος προσθέτει στην επιθυμία προς τον άνθρωπο του άλλου φύλου, τη γονεϊκότητα... (Σημείωση δική μου: Κάτι από το οποίον, βάσει της προηγουμένης παραγράφου, έχει ήδη παραιτηθεί!).

Δεν αρκεί, αν βάλουμε δίπλα σε κάποιον ένα παιδί, αυτό να τον κάνει και γονέα. Δεν αρκεί η επιθυμία ενός ενηλίκου να λογαριάζεται ως γονέας γιά να τον κάνει γονέα. Η γονεϊκότητα είναι μια άλλη κατάσταση...».

Συμπέρασμα: Γιά να μην τα μπερδεύουμε και μπερδευόμαστε. Όπως άλλο το «συναίσθημα» -δηλαδή το «θέλω»- και άλλο η «λογική» -δηλαδή το «πρέπει»- έτσι άλλο η «αξίωσις» και άλλο το «δικαίωμα»! Κάτι που, εν προκειμένω, ο μεγάλος φιλόσοφος θεωρεί ως... "Ανερμάτιστο δικαιωματισμό"!