Τα Τέμπη, οι Ιερεμιάδες, η καπηλεία, η φαυλότητα..

"Ουαί υμίν υποκριταί και Φαρισαίοι" 

Η πραγματική θλίψη, ο αληθινός πόνος και η ουσιαστική στέρηση, γιά τον άδικο χαμό των 57 αθώων επιβατών τοις μοιραίας αμαξοστοιχίας, μέγιστο μέρος των οποίων ήσαν νεαρά παιδιά, ανήκουν δικαιωματικά στους συγγενείς, τους φίλους, τους «δικούς» τους ανθρώπους. Γιατί αυτοί βιώνουν τραγικά την έλλειψη των χαμένων προσφιλών. Αυτών που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να φέρει πίσω. Ούτε και η πολυακουσμένη επίκληση... «Δικαιοσύνη» μπορεί να σημάνει κάτι πέραν μιάς απέραντης... ψευδαίσθησης. Τα παιδιά... χάθηκαν! Έφυγαν ανεπιστρεπτί... Γι΄ αυτό και ο θρήνος τους είναι βουβός, σεμνός και συγκλονιστικός.

Αντιθέτως, αυτή η συγκίνηση που εκπέμπουν κάνει ιδιαιτέρως αισθητή την αντίθεση -το κοντράστ- με την ενορχηστρωμένη υποκριτική θρηνωδία και την «ιερή αγανάκτηση» των ολοφυρωμένων Ιερεμιάδων της αντιπολίτευσης, η οποία δεν αφήνει τίποτε ακαπήλευτο και ανεκμετάλλευτο. Κουτοπόνηρες, δακρυρροούσες και θορυβώδεις Ιερεμιάδες, με συνεχές και κουραστικό αντικυβερνητικό σλόγκαν το... «συγκάλυψη»!

Αν κάποιος, εγκύπτοντας στο τραγικό γεγονός, επιστρατεύσει ψυχραιμία, καθαρή ματιά, περίσσεια λογική και διαθέτει μερικές σχετικές με τον σιδηρόδρομο γνώσεις, θα βγάλει τα σωστά συμπεράσματα, σχετικά με την όλη υπόθεση που λεγόταν ΣΕΚ, μετά ΟΣΕ και τώρα... ΤRΑΙΝΟSΕ .

(Σημ. Στην αρχή της σταδιοδρομίας μου και γιά λόγους εξασφαλίσεως του minimum guarantee επιβιώσεως, υπήρξα γιά ένα χρόνο επί συμβάσει υπάλληλος των ΣΕΚ, πριν γίνουν ΟΣΕ. Διεύθυνση Μελετών, οδός Κατακουζηνού στην Πλ. Κάνιγγος. Δεν το άντεξα δεύτερον και παραιτήθηκα. Όμως πρόλαβα να μάθω αρκετά και να καταλάβω περισσότερα!)

Οπότε:

α) Η συνολική δομή και συγκρότηση των Ελληνικών Σιδηροδρόμων ήταν απηρχαιωμένη, η συγκρότηση πλημμελής και η λειτουργία του προβληματική.

β) Το προσωπικό, τυπικό δημοσιοϋπαλληλικό -άρα αντιπαραγωγικό- και, εν πολλοίς, συνονθύλευμα πολιτικών διορισμών και φαβοριτιστικών επιλογών.

γ) Οι ατέλειες και ελλείψεις του δικτύου ήσαν, είναι και θα είναι επί μακρόν ακόμη, πάμπολλες και καλύπτονται από την ικανότητα, την ευσυνειδησία, την φιλοτιμία και την πείρα των ολίγων καλών υπαλλήλων.

δ) Η εφαρμογή ακόμη και του τελειότερου και ασφαλέστερου αυτομάτου συστήματος ρυθμίσεως και ελέγχου της κυκλοφορίας των συρμών, θα υπόκειται ΠΑΝΤΑ στην επίβλεψη από κάποιο άγρυπνο μάτι του Ανθρώπου. Και το σφάλμα -μηχανικό ή ανθρώπινο- θα ελλοχεύει ΠΑΝΤΑ.

ε) Με όλες και όσες ελλείψεις υπήρχαν στο σύστημα, αυτό «δούλευε» αποτελεσματικά επί χρόνια. Γιατί στις κατάλληλες θέσεις-πόστα ευρίσκοντο υπεύθυνα άτομα. Με γνώση, πείρα και επίγνωση των καθηκόντων τους.

Εν προκειμένω -και για κακή τύχη της χώρας- η Ελλάδα οδηγήθηκε άδικα σε μία, ακόμη, εθνική τραγωδία. Ήρκεσαν, ένας άθλιος, άπειρος, ασυνείδητος και άσχετος σταθμάρχης, κυρίως, και δευτερευόντως ένας απρόσεκτος μηχανοδηγός, ο οποίος δεν αντελήφθη ότι επ΄ αρκετό διάστημα «έτρεχε» στη σιδηροτροχιά καθόδου και όχι ανόδου. Και το κακό... "μπαμ" έγινε.

Τα αποτελέσματα γνωστά, τα αίτια επίσης, καθώς και οι κουτοπόνηρες βυζαντινολογίες της τυχάρπαστης αντιπολιτεύσεως.

Ως προς τις ευθύνες, τώρα. Πλην των δύο προμνησθέντων, οι οποίοι ευθύνονται βασικά, υπάρχουν ακόμη ευθύνες γιά μιά σειρά άλλων. Γιά όσους από αμέλεια παρέβησαν το τυπικό οργανόγραμμα εκείνης της ημέρες, καθώς και σε όσους, (και πολιτικά πρόσωπα, ίσως), τοποθέτησαν -και τοποθετούν- ανίδεους τύπους σε κρίσιμα πόστα. Άκριτα και μόνο με ρουσφετολογικά, ή κομματικά κριτήρια.

Όσο γιά τα "κροκοδείλια δάκρυα" κάποιων, ας τα κρατήσουν γιά την αθλιότητά τους.