Η μοίρα των ανθρώπων.

Μελαγχολικές διαπιστώσεις

Κάποτε, στην πρώιμη νιότη μου, άκουγα μεγαλύτερους να δηλώνουν, μελαγχολικά:

-«Βλέπω με θλίψη, συνεχώς να λιγοστεύουν απελπιστικά, γύρω μου, όσοι με χρειάζονται «εδώ». Και όσοι παραμένουν, περιμένουν και προσδοκούν να... «φύγω», γιά διαφορετικούς λόγους έκαστος. Ενώ πληθαίνουν δραματικά οι φωνές εκείνων που με καλούν... «πάνω». Γιατί -απλά- σ΄ εκείνους, τους άδολους που μ΄ αγάπησαν πραγματικά, λείπω τώρα αφόρητα».

Τότε, πατώντας γερά με τα πόδια στη γη και με τα μυαλά στους αιθέρες, ούτε άκουγα, ούτε, καν, έδινα σημασία στα «εγκόσμια». Τώρα, όμως, που η παγκόσμια νομοτέλεια καλύπτει κι εμένα... Τώρα που τα γεύομαι, τα καταλαβαίνω!