Δεν ξέρω τι φταίει.
Ίσως η φθινοπωρινή μελαγχολία, τα χρόνια που κύλησαν,
το γενικό χάλι, η συντριβή των ονείρων, η οτιδήποτε άλλο.
Ίσως και όλα μαζί.
Μιά γενική ατονία, μιά διάχυτη ακεφιά καλύπτει σαν βαρύ πέπλο την ατμόσφαιρα γύρω μου. Και με περισφίγγει ασφυκτικά. Το ίδιο, παρατηρώ, είναι διάχυτο και σε όσους έρχομαι σε επαφή.
Μπορεί να είναι η ιδέα μου. Μιά φαντασία, ένας εφιάλτης. Μακάρι.
Όμως και σαν τέτοιος αρκεί.
Γιά να αδρανώ. Να βλέπω τους δείκτες των ρολογιών να στριφογυρίζουν χωρίς ν' αλλάζει τίποτε γύρω μου. Τίποτε μέσα μου.
Απελπισία…
Μιά σιωπή. Μιά απέραντη, εκκωφαντική σιωπή.
Ποιός είπε ότι η σιωπή δεν έχει ήχο; Λάθος τεράστιο. Ο ήχος της είναι τόσο δυνατός που σου τρυπά το νου και την ψυχή.
Αμήχανα κι ανόρεχτα βλέπω τις μέρες να περνούν και να μοιάζουν σαν σβησμένα κεριά, πίσω μου. Καβαφικά κεριά που αχνοκαπνίζουν. Τρομακτικά απομεινάρια, μελαγχολικά σημάδια ματαιότητος.
Ένας Φειδιππίδης... Η φιγούρα του διαγράφεται λίγο έξω από την Αθήνα. Έρχεται τρικλίζοντας...
Ξέπνοος αλλά, φεύ, χωρίς το χαρμόσυνο νικητήριο μαντάτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου