Θεωρώ «αυτοκριτική» το να μπορείς ν΄ αντέχεις πιέζοντας το δάκτυλο πάνω σε κάθε κακοφορμισμένη πληγή της ψυχής σου! Αδιαφορώντας γιά τον, βέβαιο κι αφόρητο, πόνο που θα της προκαλέσει.
Έτσι, όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι παραμένουν, στο βάθος τους, δυστυχείς, καθ΄ όσον βασανίζονται αδιάκοπα από το δίπολο: «συνείδηση – αυτοκριτική». Με ακριβές εντασιόμετρο του πόνου, την ευαισθησία τους.
Παρ΄ όλα αυτά, τα πάθη «νοστιμίζουν» τη ζωή τους. Γι΄ αυτό και -συνηθέστατα- επαναλαμβάνουν λάθη συντηρώντας τα. Και όσοι διαφωνούν, ας προσπαθήσουν να φανταστούν έναν Κόσμο χωρίς… αλάτι!
Οι άλλοι, οι βολεμένοι και αμέριμνοι, θα μπορούν να χαίρονται την ζωή σαν τα κοπάδια προβάτων που βόσκουν, χοροπηδώντας χαζοχαρούμενα, στα λιβάδια. Με φόντο, όμως, το… Πάσχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου