Στην παραπάνω φράση υπάρχει μία παρεξήγησις. Και αυτή δημιουργείται με την χρήση, αντί του «και», ενός… «ο», οπότε το νόημα αλλάζει άρδην! Φρονώ πως ο καθ΄ ύλην αρμόδιος -σεβαστός και αγαπητός μου φίλος με τα χιλιάδες ονόματα και τις καλύτερες, από μένα, σχέσεις με τον Ύψιστο- και θα με καταλάβει και θα επεξηγήσει την… παρεξήγηση του... "ο".
Η πολύ κλειστή μου σχέση με τον θάνατο με έχει κάνει να σέβομαι και σεμνύνομαι προ κάθε «αποχώρησης» από τον κόσμο της ματαιότητος. Ιδίως οσάκις ο απερχόμενος αφήνει πίσω του μεγάλες υποχρεώσεις -σύζυγο και παιδιά.
Όμως όταν ο εκλιπών υπήρξε σημαίνον δημόσιο, πολιτικό, πρόσωπο με συγκεκριμμένη δράση και «ευχές-κατάρες» εναντίον άλλου πολιτικού προσώπου -γυναίκας αντιπάλου κόμματος- το οποίον ενόσησε από την ίδια επάρατο και θανατηφόρο αρρώστια, τότε μέσα μου συμβαίνουν τέσσερα τινά:
Α΄: Η μνήμη μου, αιφνίδια, ανακαλεί το γεγονός έντονα.
Β¨: Η θλίψη μου, υποσυνείδητα, ελαττώνεται.
Γ΄: Η μεγαλοψυχία μου προβληματίζεται και
Δ΄: Αναρωτιέμαι μήπως -κάπου στις δύο παράλληλες ιστορίες- η Θεία Δίκη έβαλε το χεράκι Της; Να, τόσο δα, λιγουλάκι…
Λέτε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου