…και κάπου στο τέλος και ο αείμνηστος Σταμάτης Κόκοτας!
Το σημερινό μακροβούτι μου ακουμπάει στα χρόνια 1964, 1965 και…
Στην ΕΛΠΑ, τότε, που είχε τα γραφεία της στις αρχές της οδού Αμερικής, κυριαρχούσε ο αείμνηστος Ραλλίδης, με γραμματέα του την κ. Σύλβα Κοκαλάνη.
Επίσης υπήρχαν και μία-δύο ιδιωτικές λέσχες αυτοκινήτου, μία των οποίων ήταν η ΠΑΛΑΣ, που αργότερα μετονομάστηκε σε ΑΛΦΑ. Έδρα της το Καλαμάκι και ψυχή της ο Ραϋμόνδος Παπαμανώλης, συνεπικουρούμενος από τους αδελφούς -Νέστορας και Δημήτρης- Χιωτίδη. Τους θυμάμαι όλους με πολλή αγάπη και περισσότερη νοσταλγία, χώρις να ξέρω αν όλοι βρίσκονται στη ζωή, κάτι που εύχομαι ολόθερμα γιά όλους. Μέλος της υπήρξα κι εγώ.
Κυριότερη δραστηριότητα της ΑΛΦΑ ήταν η οργάνωση αγώνων δεξιοτεχνίας και -ιδίως- νυχτερινών και ημερησίων πλοηγήσεων, ανταγωνιζομένη αντίστοιχη δραστηριότητα της ΒΡ Ελλάς, διευθυντής της οποίας ήταν ο ένθερμος φίλος αυτού του είδους των αγώνων, ο κ. Καζές, ο οποίος έτρεχε πάντα κι ο ίδιος, μαζί με την συμπαθέστατη συμβία του, την κυρία… Καζεΐνη, όπως καλόκαρδα την αποκαλούσαμε κι εκείνη γελούσε πλατιά!
Σε μιά Αθήνα αραιής νυχτερινής κυκλοφορίας και ένα Λεκανοπέδιο άδειο, καμιά τριανταριά αυτοκίνητα, έχοντας μεγάλους αριθμούς κολλημένους στις μπροστινές πόρτες, έτρεχαν παλαβά, αλλά με ελεγχόμενη μέση ταχύτητα -moyenne την έλεγαν- αναζητώντας και αντιγράφοντας στο ειδικό road book ζητούμενα στοιχεία που πιστοποιούσαν την ορθή εκτέλεση της προκαθορισμένης κρυπτογραφημένης διαδρομής, στον προκαθορισμένο χρόνο. Την διαδρομή αποκρυπτογραφούσε από τα αινιγματικά δοσμένα στοιχεία ο οξύνους πλοηγός και τις οδηγίες του εκτελούσε ο ικανός και επιδέξιος οδηγός, ούτως ώστε να τηρούνται οι χρόνοι και οι ορθές διαδρομές. Εννοείται πως πλοηγός και οδηγός αποτελούσαν ένα μυαλό σε δύο σώματα!
Τα παρακάτω, δεδομένων των σημερινών κυκλοφοριακών συνθηκών, πιθανόν να θεωρηθούν φαντασιακή εξιστόρηση, όμως είναι πέρα γιά πέρα αληθινά. Όσοι εκ των παλαιότερων στην ηλικία αναγνωστών έχουν σχέση μ΄ αυτό το άθλημα θα καταλάβουν και όσοι νεότεροι διαθέτουν ανιόντες γνώστες… ας τους ρωτήσουν.
Σέ κάποιον αγώνα που η διαδρομή περνούσε από την… Ομόνοια, υπήρχε ζητούμενο στοιχείο κάτω στο υπόγειο. Το αμάξι στάθμευε επ΄ ολίγον πέριξ της πλατείας και ο πλοηγός, τσακίζοντας, κατέβαινε τις κυλιόμενες ψάχνοντας να βρεί, π.χ. τί πουλούσε ο κύριος… Χ. Και βρίσκοντας το μαγαζί του κ. Χ. αντέγραφε στο road book τη λέξη «κοσμήματα», από την σχετική ταμπέλα, και τροχάδην στο αυτοκίνητο γιά την… συνέχεια του αγώνος!
Μιά άλλη φορά, στο Σύνταγμα αυτό, στην οροφή μιάς πολυκατοικίας υπήρχε φωτεινή επιγραφή με εναλλασσόμενες διαφημίσεις και κυλιόμενα γράμματα. Κάπου εκεί κρυβόταν και το ζητούμενο στοιχείο που, κατά καιρούς, εμφανιζόταν! Το διάβαζες και… βουρ γιά την συνέχεια.
Μέχρι και πρωτάθλημα πλοηγήσεων είχε οργανώσει η ΠΑΛΑΣ -ένα και μοναδικό- με καμμιά δεκαπενταριά αγώνες και μεγάλη συμμετοχή πληρωμάτων! Η επελθούσα χούντα των συνταγματαρχών άλλαξε όλες τις τότε συνθήκες ζωής και με την αύξηση της κυκλοφορίας οι πλοηγήσεις μαράθηκαν.
Λόγοι σεμνότητος με εμποδίζουν να αναφέρω ολόκληρο το δίδυμο των… πρωταθλητών. Δηλώνω μόνο το όνομα του εξαίρετου οδηγού: Δημήτρης Χιωτίδης.
Επίσης, έμπλεος συγκινήσεως, αναφέρω τον φίλο μου Γιώργο Κίκιζα, της γνωστής οικογένειας που από μπακάλικο στην διασταύρωση Λένορμαν και Σπύρου Πάτση, στη περιοχή ΒΙΟ του Μεταξουργείου, έχτισαν μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες ζυμαρικών της χώρας, την «Μέλισσα». Στην αρχή τρέχαμε αντίπαλοι, ώσπου σκεφτήκαμε να φτιάξουμε ένα ισχυρό δίδυμο -εκείνος οδηγός, εγώ πλοηγός- που κατάντησε τις πλοηγήσεις… ανιαρές, καθώς όλοι, προ του αγώνος, έψαχναν να βρουν τον… δεύτερο! Και πάλι απευθύνομαι σε όσους … ξέρουν γιά του λόγου το αληθές.
«Τω καιρώ εκείνω», διασταυρώθηκα με τον αείμνηστο Σταμάτη Κόκοτα. Νεαρός, γελαστός, καταδεκτικός, συμπαθέστατος και… αντιβεντέττα πρώτης. Μανιακός με τους αγώνες αυτοκινήτου, ικανότατος και ορμητικός οδηγός σε αναβάσεις και σιρκουί, δεν ευτυχούσε ικανών πλοηγών, με αποτέλεσμα στις πλοηγήσεις να… πατώνει! Έλα όμως που οι συνδρομές που έδινε στην λέσχη ήταν κοντά στο… 100/πλάσιο της κανονικής και έπρεπε οπωσδήποτε να... βραβευτεί!!!
Τότε εφευρέθηκε η εξής φάμπρικα. Ενώ τα κύπελλα των νικητών -α΄, β΄, γ΄- ήσαν κανονικού μεγέθους, στον συμπαθή Σταμάτη απενέμετο μιά κυπελλάρα λίγο μικρότερη από κολυμπήθρα! Αιτία; «Διά την προσφορά του… στο άθλημα»!
Και να δείτε που ο γλυκύτατος μακαρίτης Σταμάτης ποζάριζε πανευτυχής κρατώντας την κυπελλάρα του κι επισκιάζοντας τους πάντες.
Αξέχαστε Σταμάτη, σου υπόσχομαι -εκεί που είσαι- να έρθω σύντομα, να φτιάξουμε ένα αχτύπητο ντουέτο και να τους… σκίσουμε όλους! Με τον Πανάγαθο να μας απονέμει την Κολυμπήθρα του… Σιλωάμ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου