Μήπως; Αν; Αν ναι, αν δεν;

 Ατενίζοντας το «ηλιοβασίλεμα»

Από το βάθος της βιβλιοθήκης του μυαλού, αναδύεται ξαφνικά και επιβάλλεται επιτακτικά μιά αναβίωση, μιά επανάληψη, μιά αναδρομή. Ένας παλιός έρωτας, μιά χαμένη ευκαιρία, μιά ουτοπία, μιά αστοχία, μιά επιτυχία ίσως. Ψάχνοντας κάτι πού -έστω ασθενικά- μπορεί να ζεστάνει τις κρύες νύχτες σου, φωτίζοντας λίγο το σκοτάδι σου και μετατρέποντάς το σε μισοσκόταδο.

Ώρες μικρών αποφάσεων, μεγάλων συμβιβασμών και μιάς σιωπηλής και οδυνηρής διαμαρτυρίας γιά ό,τι πήγε στραβά. Γιά κάτι που στέκει ανολοκλήρωτο να σε βασανίζει αφόρητα, με τις προσωπικές σου Ερινύες… επί το έργον.

Τελικά, η γκρίνια του ανικανοποίητου -δίκαιη, άδικη, υπερβολική, σημαντική, ασήμαντη- επικρατεί κάθε αναπαυτικού συνειδησιακού κουκουλώματος και αποτελεί την πιό βασική παράμετρο στάθμισης, κατά την ώρα του απολογισμού. Η αναζήτηση της αυτογνωσίας, με ανώφελο και ανέφικτο το πισωγύρισμα και την όποια μεταμέλεια γιά τις επιλογές σου, μπροστά στα μεγάλα διλήμματα του τότε.

Τί είναι αλήθεια προτιμότερο; Τί πονάει περισσότερο; Η γνώση ή η άγνοια; Η επίγνωση ή η παράδοση στο τυχαίο; Το πολύ ή το λίγο; Η εμμονή ή η μεταμέλεια; Μιά «γεμάτη» νοσταλγία γιά τα χαμένα όνειρα μιάς αλλιώτικης ζωής, ή το άδειο, μα ασφαλές και σίγουρο, τρίγωνο: «δουλειά, σπίτι, καφενείο»; Η παρακμή μιάς ακμής, ή η κατάργηση κάθε ακμής; Ο εύκολος στρωτός δρόμος του βολέματος και του συμβιβασμού, ή η δύσβατη ανηφοριά του καθήκοντος;

Αν ξαναγύριζες, ειλικρινά δεν ξέρεις ποιόν δρόμο θα τραβούσες... Κι αυτό που φοβάσαι, δεν θα το μάθεις ποτέ!

Μήπως...........