Και όμως...

 Κάτω από ορισμένες συνθήκες… κάπου, κάπως, κάποτε… μπορούν να μεταβληθούν οι απόψεις, που πρώτα φάνταζαν σταθερές.

Η ζωή είναι ένα μακρύ και, οπωσδήποτε, ενδιαφέρον ταξίδι. Μία αυτοτελής, γιά τον καθ΄ ένα, «διαδρομή». Ένα πολύ όμορφο «ταξίδι», παρ’ όλες τις ενστάσεις που κάποιος -βιαστικά κι απερίσκεπτα- μπορεί να προβάλει.

Ακόμη και η άρνησή της -με την αυτόβουλη διακοπή αυτού του ταξιδιού- δεν θα οφείλεται στο σύνολο της διαδρομής, η οποία δεν αναιρείται συνολικά, αλλά σε κάποιους «σταθμούς» της, που βγήκαν... ανάποδοι, ξινοί ή αφόρητοι και οδηγούν σε... «βιαστικές» και απελπισμένες αποφάσεις. Το τελικό εξαγόμενο, όμως, πάντα θα βγαίνει θετικό. Γι’ αυτό και το πιό χαρακτηριστικό και συνηθισμένο επίθετο της ζωής είναι το... «γλυκιά»!

Πολλοί σοφοί, φιλόσοφοι, λογοτέχνες, ποιητές ασχολήθηκαν με αυτή καθ’ αυτή την «διαδρομή», στην οποία εναποθέτουν την ουσία, αδιαφορώντας γιά τον τελικό προορισμό, που εκφράζει... το φτάσιμο και ένα αμήχανο κενό που το συνοδεύει. Ένα τέλος, μία ματαιότης, ένα... τίποτα. Κι αυτό είναι όλο! Ένα τέλος, μία ματαιότης, ένα... τίποτα.

Χαρακτηριστικότερος, γνωστότερος και πιό προσφιλής αυτής της θεωρίας, ο Αλεξανδρινός Καβάφης με την «Ιθάκη» του.

Πλησιάζοντας στο τέρμα της διαδρομής και του... απολογισμού, λίγοι τυχεροί έχουν απολαύσει ένα μακρύ, άνετο και αδιατάρακτο ταξίδι, πλούσιο σε εικόνες κι εμπειρίες. Π. χ. από Παρίσι μέχρι... Βλαδιβοστόκ. Των πιό πολλών η επίγεια διαδρομή, από πλευράς ενδιαφέροντος, αρχίζει από... τον Σταθμό Λαρίσης και τελειώνει στο... Λιανοκλάδι!

Η γοητεία του ταξιδιού, πέραν των εικόνων της διαδρομής, συνίσταται και από το είδος και την ποιότητα των σταθμών που το σημαδεύουν και καθορίζουν την συνέχιση της πορείας ή την αλλαγή κατεύθυνσης του «δρομολογίου». Με τη νοσταλγία, τις μνήμες και τις επιλογές που αφήνει αργασμένες στο πετσί σου. Με την ποικιλία και τον διαφορισμό των εντυπώσεων, αλλά και την συνέχιση της πορείας που -συνήθως- σου επέβαλαν οι συνθήκες να κάνεις, ή την αλλαγή σ’ έναν «σταθμό» που δεν έκανες. Που δεν τόλμησες να κάνεις.

Έναν σταθμό λουσάτο, εντυπωσιακό και ελκυστικό, σχεδόν παραμυθένιο, που αναγκάστηκες να τον προσπεράσεις υπακούοντας στην αναγκαιότητα του προκαθορισμένου... «δρομολογίου». Έτσι, αν το τραίνο της μοίρας τύχει να σε ξαναφέρνει στον ίδιο σταθμό, χωρίς δεσμεύσεις «δρομολογίου» πλέον, σταθμίζοντας καταστάσεις και ιεραρχώντας προτεραιότητες, δεν μπορείς πιά να πάρεις την ίδια απόφαση και δεν πρέπει να επαναλάβεις το ίδιο εκείνο λάθος. Το «δις εξαμαρτείν...» που λένε. Οπότε, ένα πρώην μεγάλο «Όχι», τώρα γίνεται -νομοτελειακά- ένα μεγάλο, στερνό, «Ναι»!

Όχι τίποτε άλλο, αλλά γιά να έχεις -στα σίγουρα- τουλάχιστον ένα ζευγάρι μάτια να δακρύσουν, όταν το τραίνο σου φτάσει στο τέρμα της διαδρομής του.