Η μεγαλύτερη ομορφιά των ονείρων μας είναι το κυνήγι τους. Και δεν ξέρω τί είναι προτιμότερο. Η εκπλήρωσή τους και η απομυθοποίηση που δημιουργείται από την ικανοποίηση της επιτυχίας, όταν τα κατακτούμε, ή η μελαγχολική νοσταλγία που φυτρώνει όταν συνειδητοποιούμε τον μαρασμό της απωλείας τους και το φυλλορρόημα των άπιαστων ελπίδων και των διαψευσμένων προσδοκιών.
Στην πρώτη περίπτωση, μιά προστιθέμενη επαλληλία συνεχών επιτυχιών τρέφει την ανία της βεβαιότητος και την αλαζονεία από το αναδυόμενο συναίσθημα ανικανοποίησης που ισχυροποιεί έναν υποκρυπτόμενο κορεσμό. Ενώ στην δεύτερη, μπορεί η πληγή που ανοίγει η αποτυχία να πονά στην αρχή, όμως η επούλωσή της -δύσκολη και ενίοτε αργή- θα αφήνει στο τέλος μιά γλυκόπικρη γεύση στην ψυχή. Την διατήρηση του ονείρου, μαζί με ένα παρήγορο: «Όμως αν……, τότε θα…..»!
Η αξία κι η δύναμη της ουτοπίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου