Πολύ λυπάμαι, γιατί ξόδεψα τη νιότη μου πουλώντας την σ΄ έναν ανόητο και ανώφελο -όπως απεδείχθη- ιδεαλισμό, που με κάνει να μην μπορώ να διαχειριστώ, σήμερα, τα γεράματα. «Παλιός γάιδαρος, καινούρια περπατησιά»… δεν γίνεται.
Κοιτώντας παλιές φωτογραφίες, (μεσαίος κάτω, αρχηγός της ομάδος βόλεϊ του Βαρβακείου, κάπου 1957 ή ΄58, στο Φωκιανό), και με τη μνήμη να «ξεφουρνίζει» χαμένες ευκαιρίες που πέρασαν… «ανεπαισθήτως» τότε, ενώ τώρα προβάλλονται κοροϊδευτικά στο εκράν του νου, ο πόνος τους πολλαπλασιάζεται και μεγεθύνεται.
Έτσι, το «Che fece… il gran rifiuto» του αγαπημένου μου Αλεξανδρινού Μέντορα μοιάζει να χλομιάζει λιγάκι, καθώς: "Ουκ έστι μετάνοια εν Άδη".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου