Κάθε φορά που αισθάνομαι ασφυξία από τα δεινά που με κυκλώνουν και την ηλικιακή ανημποριά που με κατατρύχει, προσφεύγω στο ζωογόνο καταφύγιο της ποιήσεως. Ανάλογα με την έμπνευση -φτωχή κι αδύναμη πλέον- ή τον δανεισμό από τα «αποθησαυρίσματα» της μνήμης.
Η αηδής και ανόητη πολιτική συμπεριφορά των στείρων και ανεδαφικών ολετήρων του συριζαρέικου εσμού, απλά υπερτονίζει το αδιέξοδο, επιβαρύνει την απελπισία και χρωματίζει εντονότερα το «μαύρο της ψυχής μου, καθώς νοιώθω να κατεδαφίζεται ό,τι υγιές και όμορφο είχα -με κόπο, αγάπη, θυσία και προσπάθεια- προσπαθήσει να χτίσω.
UN FADO GRECO
-Στιγμές-στιγμές, κι απρόσμενα
ξεθάβει μνήμες το μυαλό,
γωνιές της γης, βιώματα,
ταξίδια, έρωτες, φυγές...
-Γρήγορα κύλησε ο καιρός,
τρεμάμενες αναλαμπές,
σκιές, μπερδέματα του νου,
χείλη στεγνά, βλέμμα θολό.
-Μιά ματαιότης η ζωή,
τελειώνει πριν αρχίσει,
πόσο κοινότοπα όλα αυτά,
σαν παραμύθι της γιαγιάς.
-Xιλιοειπωμένο άκουσμα
κάποιας αφήγησης παλιάς,
μπουμπούκι που μαραίνεται
γοργά, πριν καν ανθίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου