Ρέκβιεμ για έναν απελθόντα παιδικό φίλο…
Χθες πληροφορήθηκα τον θάνατο ενός αγαπημένου παιδικού φίλου, του Βασίλη Παπαδόπουλου, γεγονός που επισυνέβη στις 28/10.
Γνωριστήκαμε παίζοντας ποδόσφαιρο στο γήπεδο Χαλανδρίου. Εγώ με το Νο 10 στην φανέλα του Ορφέα Κολωνού κι εκείνος ιδιοκτήτης και παίκτης, φανέλα Νο 4, του Κεραυνού Ψυχικού -και μετέπειτα ΑΠΟΨ- στον πρώτο αγώνα της Δοκίμου Κατηγορίας Αθηνών, κατά το φθινόπωρο του 1958. Υπήρξαμε προσωπικοί αντίπαλοι και μου έμαθε, καθ΄ ότι ήμουν πιό αδύνατος, ευέλικτος και ταχύτερος, πως στο ποδόσφαιρο κάποιοι κλωτσάν, εκτός από την μπάλα, και τα πόδια των αντιπάλων!
Αργότερα, μεταγραφόμενος στην ομάδα του τερμάτισα εκεί την ποδοσφαιρική μου καριέρα… ελέω Πολυτεχνείου. Προλάβαμε όμως να γίνουμε πολύ καλοί φίλοι, σε μια φιλία που κράτησε μιά ζωή, την οποία χαλάρωσαν ελαφρώς οι συνθήκες ζωής και οι εγγενείς με την ηλικία αδυναμίες του σώματος.
Λεβέντης, γαλαντόμος, μπεσαλής και μεγαλόψυχος. Αλλά, συνάμα, τραχύς, αδίστακτος, ξεροκέφαλος και πειραχτήρι, στα πλαίσια ενός, μονίμως, κακομαθημένου μεγάλου παιδιού, ως μοναχοπαίδι αριστοκρατικής και πολύ εύπορης οικογένειας.
Ο Βασίλης, ακράτητος χιουμορίστας, είχε ιδιόρρυθμα χούγια, όπως το… «φρυδάκι». Εκεί που συνομιλούσες μαζί του, ξαφνικά με τον δείκτη του δεξιού του χεριού… ακουμπούσε το φρύδι σου και το έστρωνε με παλινδρομική κίνηση, δεξιά-αριστερά!
Χαρακτηριστικά θυμάμαι μία ποδοσφαιρική συνάντηση με τον άσπονδο γείτονα, τον Εθνικό Ψυχικού, όπου το μισό Ψυχικό είχε πλημμυρίσει -μέσα, έξω- το Ζηρίνειο με τους θεατές να κρέμονται σαν σταφύλια στην εξέδρα. Όπως ήταν φυσικό, ο αγώνας ολοκληρώθηκε με μία γενική σύρραξη παικτών και θεατών. Επακόλουθο, όλο το ποδοσφαιρικό αληταριό, με την ποδοσφαιρική στολή, να «τσουβαλιαστούμε», τσούρμο, στο αστυνομικό τμήμα της Κηφισιάς και να γεμίσουμε το γραφείο ενός αμήχανου και, μάλλον, έντρομου από την απροσδόκητη φασαρία που του έλαχε, μικρόσωμου Διοικητού. Εκεί, ο Βασίλης ανέλαβε να εξηγήσει τα συμβάντα, κατά τη δική μας εκδοχή. Και ξαφνικά, με τον Διοικητή καθισμένο πίσω από το γραφείο του, ο Βασίλης, εκεί που του… εξηγούσε όρθιος, σκύβει και του κάνει… «φρύδι»!!!
Δεν υπάρχει κωμικότερη σκηνή. Με έναν εμβρόντητο, κατάπληκτο, άφωνο και με γουρλωμένα μάτια Αστυνομικό! Τα ουρλιαχτά που ακολούθησαν και η οργή του κατευνάστηκαν με την επέμβαση των ψυχραιμότερων και, τελικά, αποφύγαμε το μπουντρούμι.
Ο Βασίλης είχε τελειώσει την Σχολή Αναβρύτων μοιραζόμενος το ίδιο δωμάτιο με τον Διάδοχο Κωνσταντίνο και υπήρξε ο μοναδικός -εκείνα τα χρόνια- που διέκοψε την στράτευσή του γιά λόγους… σπουδών. Του πήραν αναβολή και τον έστειλαν να σπουδάσει στο Κολέγιο του Eaton! Εκεί, και μέχρι να εκδιωχθεί κλοτσηδόν, μαζί με διάφορους άλλους κοπρίτες, έδεναν τα σεντόνια κόμπο και κατέβαιναν τις νύχτες από τα παράθυρα, αλητεύοντας στις διάφορες πάμπς του Λονδίνου. Τελικά, μπορεί δίπλωμα να μην πήρε, πρόλαβε όμως να σουφρώσει κάμποσες ασημένιες αλατοπιπεριέρες με σφραγίδες και οικόσημα του Eaton, τις οποίες επεδείκνυε με υπερηφάνεια η μητέρα του στις δεξιώσεις που έκανε, σε μία-δύο των οποίων παρευρέθηκα κι εγώ!
Σέ κάποιο θερινό μου ταξίδι -σπουδαστής ων του Πολυτεχνείου- είχα την ευκαιρία, μαζί με τον μπαντζανάκη μου Μανόλη -δραπέτη κι αυτόν σήμερα από τα εγκόσμια- που αλητεύαμε ανά τας… «Ευρώπας», να μας προσφέρει ο Βασίλης ποτά στον Playboy Club. Αυτό με τα γυμνόστηθα «κουνελάκια», που βρισκόταν -κάπου στο Μαίηφερ- του οποίου υπήρξε επίλεκτο μέλος.
Θυμάμαι ακόμη πως, σε αντάλλαγμα της διδαχής που του προσέφερα -πώς να τηλεφωνεί τζάμπα στην Ελλάδα, κολλώντας με καλάι ένα συρματάκι σε νόμισμα δύο σεληνίων που το έριχνες στη σχισμή, αλλά κρατώντας με το σύρμα μέσα στον κερματοδέκτη, απέτρεπες να πέσει στον κουμπαρά του, με αποτέλεσμα και η συνδιάλεξη να διαρκεί κατά… βούληση και στο τέλος της να τραβάς πίσω και το νόμισμα!!!- μας προσέφερε το κωμικότερο γεγονός της ζωής μου. Η σκηνή διαδραματίστηκε στο μετρό του Λονδίνου, το περίφημο Άντεργκράουν, πηγαίνοντας στο σπίτι που μέναμε, στο Earl΄s Court. Στο βαγόνι -όπως σε όλα τα βαγόνια τραίνου- υπάρχει χειρολαβή, που όταν τραβηχτεί, σε περίπτωση κινδύνου, ειδοποιείται ο μηχανοδηγός να σταματήσει τον συρμό. Επιγραφή στο κάτω μέρος έλεγε πως η άσκοπη χρήση επισύρει πρόστιμο 5 λιρών.
Το βαγόνι ήταν τίγκα, καθήμενοι και όρθιοι. Αξιοπρεπείς κυρίες με ωραία καπέλα και γυναικείες τσάντες, συμπαθέστατες γιαγιάκες αφοσιωμένες στο… πλέξιμο, σοβαροί κύριοι με χαρτοφύλακες, διπλωμένες ομπρέλες και κομψά μπαστουνάκια. Όλα… «μέγκλα», που λέγαμε παραφράζοντας την φράση: «made in England»! Ξαφνικά, ο Βασίλης λέει χαμηλόφωνα: -«Μάγκες, κρατηθείτε!», και αφού βεβαιώθηκε πως αγκαλιάσαμε σφιχτά τις κολώνες… χράπ!!! κατεβάζει τον λεβιέ και…. πανζουρλισμός! Μαζί με το ανατριχιαστικό στρίγκλισμα των τροχών πάνω στις ράγες, το βαγόνι… κουλουβάχατα! Στα λίγα δευτερόλεπτα που κράτησε ο… χαλασμός, όλα έγιναν αχταρμάς. Οι όρθιοι ξαπλώθηκαν, ή βρέθηκαν στην αγκαλιά των καθημένων. Άλλη έψαχνε το καπελίνο της, άλλη βογκούσε κάτω από το βάρος ευτραφούς κυρίου που της έπεσε ουρανοκατέβατος, άλλος έψαχνε το χαρτοφύλακά του και άλλος, ντροπιασμένος, αναζητούσε την… περούκα του κάτω από τα καθίσματα! Μέσα στον γενικό χαμό, ευτυχώς, τα τρανταχτά γέλια μας πέρασαν απαρατήρητα. Σε λίγο, ένα αδύνατο κοντό ανθρωπάκι, με σκούρα μπλε στολή, καπέλο, γυαλάκια και ένα μπλοκ στο χέρι, άνοιγε δρόμο με δυσκολία ανάμεσα στον ανθρώπινο χυλό και πλησίασε στο σημείο του alarm, προκειμένου να δει τί συμβαίνει. Και τότε έγινε το εξής εκπληκτικό και ενδεικτικό της εγγλέζικης νοοτροπίας. Ο Βασίλης -ψύχραιμος και σοβαρός- βγάζει και του δίνει ένα… πεντόλιρο, ο υπάλληλος -το ίδιο σοβαρός και ήσυχος- το παίρνει, κάτι σημειώνει στο μπλοκ, λέει… «thank you», χαιρετά κανονικά και… φεύγει!!! Και το πιό περίεργο… κανείς ταλαιπωρημένος επιβάτης δεν μας πλάκωσε στο ξύλο, όπως θα έπρεπε κανονικά, ούτε -καν- έβγαλε κιχ διαμαρτυρίας!
Αξέχαστε, αγαπημένε Βασιλάκη, καλοτάξιδος. Την μεταπροσεχή Κυριακή, 5/12, θα έχω την ευκαιρία να σε αποχαιρετίσω, μαζί με τους δικούς σου, από τον Α΄ Νεκροταφείο. Να επικοινωνήσω νοερά μαζί σου και να σου ψιθυρίσω: -«Φίλε, περίμενέ με -προπομπός- στο καζάνι της Κόλασης. Να ξέρεις δεν πρόκειται ν΄ αργήσω. Θα σμίξουμε πάλι και θα κάνουμε πλάκες -όπως τότε με την… «Φτερού»- στον Αρχιδιάβολο. Εσύ, μάλιστα, θα του κάνεις και «φρύδι», καθώς θα μας ανακατέβει την καζάνα με την κουτάλα του. Και πού ξέρεις, μπορεί -σκασμένος στα γέλια- να κατεβάσει τον θερμοστάτη του καζανιού μας»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου