Μνήμες και νοσταλγίες.

 Αφιέρωμα στον "απελθόντα" Χρήστο Κυριαζή, (και το τραγούδι του : "Έχω κλάψει...").

Με τοίχο πανύψηλο εμπρός και καθήλωση στη μοναξιά του σήμερα, μόνη διαφυγή η αναπόληση του παρελθόντος. Ένας πολιτικός γάμος, ένας αλλόθρησκος (!!!) -άτυχοι κι οι δύο- και ένας μακρόχρονος θρησκευτικός, με άφησαν στο τέλος μόνο. Με μόνη παρέα το... άρωμά τους! Η μία το "Eternity", η άλλη το "La vie est belle" και η τρίτη, η εικονιζόμενη Κάριν στο Αλεποχώρι το καλοκαίρι του ΄66, την φρεσκάδα ενός άγνωστου μοσχοσάπουνου.