Η μελαγχολία του φθινοπώρου

  "Αν μ΄ αγαπήσεις…"

Η μελαγχολία μπορεί να προκύψει από πολλά αίτια και να εκφραστεί με διάφορους τρόπους. Ακόμη και μιά γοητευτική (!!!) κοπέλα, όπως αυτή της εικόνας, είναι ικανή να την γεννήσει. Όταν σου ανοίγει, μεν, την όρεξη, αλλά γιά… «όμφακες», που -προφανείς οι λόγοι- δεν μπορείς να γευτείς, ως «γηραιά αλώπηξ».

Από τα έγκατα του πηγαδιού της Ζωής, καθώς κατεβαίνω δρομαίως το ογδοηκοστό μέτρο του, η μελαγχολία δεν χρειάζεται ειδικό κίνητρο γιά να αναβλύσει. Ξεπηδά αυτόματα, αυθόρμητα και αναπόφευκτα πλημμυρίζοντας την μικρή λιμνούλα της υπάρξεώς. Ειδικές παράμετροι και προσπίπτουσες αιτίες, απλά, την επιταχύνουν ή της αυξομειώνουν την ένταση, δίνοντας στον πίδακά της ποικίλα κι ενδιαφέροντα σχήματα. Όπως στα συντριβάνια στις πλατείες που χαζεύουν τα παιδάκια. Οπότε η ελεγεία της ζωής θα μπορούσε να απεικονιστεί σαν μιά ωραία αιθέρια ύπαρξη, με πολλά… «τζίζζζζ», ή σαν ένα προχειρογραμμένο και απλοϊκό στιχούργημα -όπως αυτό- ενός «φίλου» μου.

Αν μ΄ αγαπήσεις…

-Αν μ΄ αγαπήσεις μιά φορά / θα σ΄ αγαπήσω δυό,

αλλ΄ αν μου κόψεις τα φτερά / φαρμάκι φέρε μου να πιώ.

-Ποιά η αξία μιάς ζωής, / αγάπης στερημένη,

μοίρα ν΄ αλλάξεις δεν μπορείς, / βάρκα ναυαγισμένη.

-Τώρα που γύρισες ξανά / στην άδεια μου αγκάλη

κι ήρθες με ξέπλεκα μαλλιά, / μην ξαναφύγεις πάλι.

-Ορίζεις πιά το πνεύμα μου / κι εγώ τους λογισμούς σου.

Καρδιά μου, σάρκα κι αίμα μου, / η ανάσα μου δική σου.

-Μωρό μου αντιφατικό, / τρελό απ΄ τα γεννοφάσκια,

θολώνω και παραμιλώ, / κοιτώντας σε στα μάτια.

-Ξέρω καλά πού φώλιαζες, / τριάντα πέντε χρόνια,

φλόγα κεριού τρεμόπαιζες, / μ΄ αχνόφεγγες αιώνια.

-Δώσ΄ μου τις έγνοιες σου Κυρά, / αυτά που σε πικραίνουν

και φόρτωσε στους ώμους μου / τα όσα σε βαραίνουν.

-Στις πλάτες θα τα κουβαλώ, / καημός να μην σε φτάνει,

μπαταρισμένο μου σκαρί, / πού ψάχνεις γιά λιμάνι.

-Κι αν, όπως είσαι άστατη, / σαλπάρεις γι΄ άλλα μέρη,

ώρα καλή σου, αγάπη μου, / θα σου κουνώ το χέρι.