Ιερώνυμοι και ιερόδουλοι.

   Η βαθειά μου πίστη στον Θεό είναι γνωστή και δεδομένη. Οι αναγνώστες και φίλοι του Ορφέα το γνωρίζουν καλά. Χωρίς να είμαι ιδιαίτερα θρησκευόμενος άνθρωπος και συστηματικά εκκλησιαζόμενος τύπος, έχω έναν δικό μου τρόπο απ’ ευθείας επικοινωνίας με τον Θεό. Και Εκείνος μου κάνει την ιδιαίτερη τιμή να επικοινωνεί μαζί μου, με τρόπο που ο Ίδιος γνωρίζει και επιθυμεί, οσάκις τον χρειάζομαι.

   Ωσαύτως, οι απόψεις μου γιά τον κλήρο -εν γένει- είναι πολλαπλώς διακηρυγμένες. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι άνθρωποι σαν όλους τους υπολοίπους. Ακολουθούν ίδια μοίρα, ίδια προβλήματα, ίδιες ανάγκες που απαιτούν ικανοποίηση, ίδια ελαττώματα, ίδια πάθη, ίδια προτερήματα. Ιδίως στη σύγχρονη πολύπλοκη εποχή με τις πολλές δυσκολίες της ζωής και τις μεγάλες απαιτήσεις της καθημερινότητος. Το αυτό -ίσως και χειρότερα- συμβαίνει με τον κλήρο όλων των θρησκευμάτων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Έχοντας επισκεφθεί και συνομιλήσει με ιερείς και μοναχούς σε πλείστα μοναστήρια του Κόσμου, από το Ντρέπουνγκ του Θιβέτ, αυτό του Νάκορν Πατόνγκ της Ταϋλάνδης, έως την μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους, η συνισταμένη μου άποψη, ως προς το πραγματικό μέγεθος του πνευματικού έργου του κλήρου, είναι μάλλον απογοητευτική. Λίγους, ελάχιστους, πραγματικά συνεπείς προς το σχήμα τους, την σοφία και το κοινωνικό τους έργο συνάντησα. Ίσως... ατυχήσας. Αυτοί οι ελάχιστοι που γνώρισα έχουν επωμιστεί ολόκληρο το φορτίο της πνευματικής επικοινωνίας με τον Ύψιστο, την προσπάθεια σωτηρίας της ψυχής τους και διακρίνονται γιά αυταπάρνηση στο κοινωφελές έργο τους. Οι πλείστοι απλά υπηρετούν τον... Κύριον. Μεταφορικά, κυριολεκτικά και... τυπολατρικά. Φωτεινό αστέρι, που δυστυχώς δεν πρόλαβα να γνωρίσω, ο σπουδαίος μοναχός και νυν Άγιος Παΐσιος.

   Από τους μαχόμενους κορυφαίους Ιεράρχες έχω γνωρίσει ορισμένους με απέραντη μετριοφροσύνη και συστηματική ενασχόληση με το λειτούργημά τους. Σοβαροί, μορφωμένοι, ανιδιοτελείς και, κυρίως, χρήσιμοι στο Ποίμνιο. ΄Εχω προλάβει και θυμάμαι αμυδρά τον γιγαντόσωμο κι επιβλητικό Αρχιεπίσκοπο και κατοχικό Πρωθυπουργό Δαμασκηνό, τον Πατριάρχη Αθηναγόρα -βιβλική μορφή- τον εξόχου μορφώσεως Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο και τον διαπρύσιο χριστιανό και  νεωτεριστή Ιεράρχη, τον μακαριστό Χριστόδουλο, ο οποίος πέτυχε να μιλήσει στην ψυχή των νέων, αλλά -δυστυχώς «έφυγε» νωρίς.

   Ο  νυν Αρχιεπίσκοπος από την αρχή μου... «ξύνιζε». Θες η φυσιογνωμία του, θες η δική μου διαίσθηση, θες τον κρυψίνουν ύφος του, κάτι με ενοχλούσε. Πιό πολύ γιά μαυραγορίτη λαδέμπορα της Κατοχής μου πήγαινε, παρά γιά Ιεράρχης. Ήδη η διαίσθησή μου βλέπω να επαληθεύεται πλήρως. Ξεπερνώντας την στάση του στα μεγάλα εθνικά θέματα -sottovoce- στις διαδηλώσεις γιά το Μακεδονικό και πάσο γιά τη συμφωνία των Πρεσπών, το κερασάκι στην τούρτα των εντυπώσεών μου γι’ αυτόν έβαλε η τελευταία πολιτικάντικη παρτίδα που έπαιξε με τον άθεο παρτενέρ και δάσκαλό του στην κωλοτούμπα. Όχι τόσο γι’ αυτή καθ’ αυτή την συμφωνία, η οποία έχει και καλά σημεία, αλλά γιά την ακαριαία μεταστροφή του, μόλις η Ιερά Σύνοδος -στην πλειονότητά της- απέρριψε τα συμφωνηθέντα και ανακοινωθέντα από τον πάντα βιαστικό και πάντα αυταπατώμενο νεανίσκο της δημοσίας μας ζωής. Θαυμαστής και θιασώτης του άθεου συνομιλητή του -και προφανώς της στρατηγικής του- έσπευσε να δώσει εξετάσεις -περνώντας με άριστα- πολιτικάντικης πανουργίας και εφηρμοσμένου τυχοδιωκτισμού, δηλώνοντας: «Αυτό δεν ήταν συμφωνία αλλά πρόθεση συμφωνίας»! Δηλαδή... κωλοτούμπα, ή... όπως θέλετε το λέτε. Αμήν.

   ΥΓ. Ας με συγχωρήσουν οι συναδέλφισες της Γαβριέλας γιά τον τίτλο. Αυτές τις τιμώ, ως σκληρά και με άσχημες συνθήκες εργαζόμενες γυναίκες σε ένα αναξιοπρεπές επάγγελμα, που η ανάγκη επιβιώσεως τις σπρώχνει να ασκούν. Το κάνουν με συνέπεια και σωστή επαγγελματική συνείδηση. Και το δηλώνουν... ωσαύτως.