Όταν η νοσταλγία γίνεται μελαγχολία.

Ο "πήλινος στρατός" του Σιάν

   Η καθιερωμένη πλέον αϋπνία μου, φέρνει νυχτιάτικα και το ανάλογο ζάπινγκ στα κανάλια. Χτες με κράτησε καρφωμένο μέχρι τις 4.00΄ το πρωί σε ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ που αναφερόταν στην κινέζικη πόλη του Σιάν, της κινέζικης επαρχίας Σαανσί. Έχοντας επισκεφθεί, παλιά και  κατ’ επανάληψη, την αυτοκρατορική αυτή πόλη του «πήλινου στρατού» του ματαιόδοξου αυτοκράτορα Τσιν, του πρώτου που ένωσε την Κίνα και την έκανε πρωτεύουσά της, οι εντυπώσεις και εικόνες που διατηρούσα περιορίζονταν σε μια τυπική επαρχιακή πόλη, παραδοσιακή και περιχαρακωμένη με ένα αρκετά καλοδιατηρημένο τείχος, γεμάτη από αρχαία... Κίνα, όπως την ήθελαν ο μύθος, η φαντασία και τα σχετικά διαβάσματα γιά τον περίφημο «δρόμο του μεταξιού»,  που άρχιζε απ’ εκεί και κατέληγε στην Ευρώπη. Με καταπληκτικές πορσελάνες, αντίκες και ένα θαυμάσιο ζωολογικό κήπο, όπου τα μικρά πανέμορφα και χαριτωμένα «πάντα» έκλεβαν την παράσταση.

   Αυτό, όμως, που είδα στο φιλμ μόνο με εκείνη την Κίνα δεν έμοιαζε. Μία αστρονομικών διαστάσεων μεταβολή έχει καταστήσει την πόλη εντελώς αγνώριστη, με την τεχνολογία να έχει συντρίψει κάθε γοητεία, κάθε συναισθηματισμό και κάθε ίχνος παράδοσης της, πάλαι ποτέ, μυθικής χώρας. Τεράστια κτίρια, απειράριθμα αυτοκίνητα και γιγαντιαία βαριά βιομηχανία, με κύριο προϊόν τα μεγάλα φορτηγά μεταφοράς κοντέινερ. Το γεγονός μεγεθύνει και ισχυροποιεί τη νοσταλγία αυτών που εβίωσα τότε, καθώς οι εντυπώσεις μου την ήθελαν γενέθλιο τόπο της φίνας κινέζικης πορσελάνης, με κύριο χαρακτηριστικό τα πολύχρωμα πορσελάνινα άλογα.

   Αντίβαρο γιά την αλλοτρίωση και εξαϋλωση της μαγείας του... «τότε» Σιάν, το οποίο δεν διαφέρει πλέον από το γερμανικό Ρουρ, στην πιο μοντέρνα του έκφραση, καθώς η διάχυση της σύγχρονης τεχνολογίας είναι καταφανής. Στην υπερανεπτυγμένη βιομηχανική πόλη του νέου Σιάν συρρέουν πλήθη νέων από όλα τα μήκη και πλάτη της Υφηλίου.  Για να μορφωθούν, να εκπαιδευτούν, να εργαστούν, να προκόψουν. Άθελα ήρθε στο μισοναρκωμένο μου μυαλό οι εικόνες με εκείνα τα άθλια φρικιά, τα αμφιβόλου φύλου και πάμπτωχης πνευματικής συγκρότησης αληταριά -τους emo, τους skinheads με την μαύρη κακογουστιά και το μαστουρωμένο ύφος. Τους θρασύτατους πιτσιρικαρέους- που είχαν μπουκάρει στο αχούρι του ρωμαλέου Τζεπέτο, εξωπέταξαν, τσουβαλιασμένο ατιμωτικά το αστυνομικό ανδρείκελο που -υποτίθεται- ήταν επιφορτισμένο με την ασφάλεια χώρου και προσωπικού,  και του τσαμπούναγαν με τις ώρες τις ανοησίες τους, δίνοντας ρεσιτάλ-πρελούντιο της ποιότητος του μελλοντικού «επιστημονικού» δυναμικού της χώρας, (να τους χαίρεται η μανούλα τους!), και των... «λειτουργημάτων» που θα προσφέρουν στην αυριανή ελληνική κοινωνία.

   Αλλά τί μπορεί να περιμένει κανείς από έναν λαό ο οποίος ακούει απαθώς ένα κουτοπόνηρο καρακατσουλιό να τον «φουμάρει» ασύστολα και αδιαμαρτύρητα. Ακούστε τον διάλογο μεταξύ δημοσιογράφου και της γνωστής «απατεώνισσας» -το ανερώτημα δικό της, εν είδει αυτογνωσίας- κυρίας «Θεανώς» Πλήθωνος - Γεμιστού, (ουχί Θεανούς, καθ’ ότι αστικό και... φτού κακά) :
   - Έχετε υπολογίσει πόσα παιδιά θα μείνουν φέτος έξω από τους παιδικούς σταθμούς;

  - Είπαμε, δεν έμεινε κανένα που ο γονιός του βρήκε θέση!!!

  Επειδή η τύπισσα είναι... καθηγήτρια, αποκλείεται να είναι τόσο ανόητη ώστε να λέει συνειδητά τόσο απίθανες και προφανείς  κουταμάρες. Άρα, μόνη εξήγηση της παράλογης παπαρδέλας που σερβίρισε ασύστολα στον λαουτζίκο -μαζί με τα γεμιστά της- είναι η πεποίθηση πως ο σανός που επί τόσα τον ταΐζουν, αυτή και τα συντρόφια της,  έχει φέρει το ποθητό αποτέλεσμα. Δηλαδή την ηλιθιοποίησή του.

   Προσωπικά δεν αμφιβάλλω καθόλου πως, χάριν των επερχομένων εκλογών, αν τους είναι χρήσιμος ο ισχυρισμός πως ο Ήλιος γυρίζει γύρω από την Γη, θα τον προβάλλουν ανενδοίαστα.

  Αντισταθείτε στη επιχειρούμενη λοβοτόμησή σας.