Κόντρα στην μελαγχολία, την ανοησία και την κακόγουστη ανακατωσούρα των ημερών.

                   Μικρό και χαριτωμένο ανεκδοτάκι.

    Αρχή του σχολικού έτους. Τα πρωτάκια μπαίνουν, δειλά-δειλά, γιά πρώτη μέρα στην τάξη. Μαζί κι ο Πετράκης.
    Η δασκάλα, γιά να σπάσει ο πάγος και να γνωριστούν όλα τα παιδάκια μεταξύ τους, αρχίζει να ρωτά:
   - Πως σε λένε εσένα αγόρι μου;
   - Εμμανουήλ Εμμανουηλίδη, κυρία.
   -Μπράβο, Εμμανουήλ, εσένα; απευθύνεται στον διπλανό του.
   -Σαμουήλ Σαμουηλίδη, κυρία.
   - Μπράβο Σαμουήλ, εσένα; ρωτά τον πιό πίσω.
   -Ραφαήλ Ραφαηλίδη, κυρία.
   - Μπράβο, Ραφαήλ. Εσένα, εκεί στο τέλος;
   - Δανιήλ Δανιηλίδη, κυρία.
   - Μπράβο, Δανιήλ. Κι εσένα δίπλα στον Δανιήλ, πώς σε λένε, απευθύνεται στον Πετράκη;
    Ο μικρός Πετράκης... κομπιάζει, κοκκινίζει αλλά σιωπά! Η δασκάλα συμπεραίνει παιδική συστολή και παίρνει ένα γλυκό χαμόγελο:
   - Έλα αγόρι μου, μην ντρέπεσαι, πες το ονοματάκι σου στους φίλους σου.
   Ο Πετράκης συνεχίζει να διστάζει.
   Η δασκάλα παίζει το δυνατό της... χαρτί:
   -Καλά κοτζάμ παίδαρος και δεν ξέρεις πώς σε λένε;
   - Ξέρω κυρία!
   - Αφού το ξέρεις, γιατί δεν μας το λες; Έλα, πες μας πώς σε λένε;
    Κι ο Πέτρος παίρνοντας βαθειά ανάσα... τολμά:
   - Πετρουήλ Πετρίδη, κυρία!!!

  
   Όποιος δεν κατάλαβε, ας συμβουλευτεί την κ. Θεανώ Φωτίου.