Άλκηστις. Έξι μήνες "μετά", έξι μήνες "χωρίς.

    Η Άλκη μου «έφυγε» πριν από έξι συμβατικούς μήνες, την 5η Μαΐου 2018. Μιά σαββατιάτικη ανοιξιάτικη αρχή βραδιάς, σε εποχή -τραγική ειρωνεία- όπου η ζωή και οι χυμοί της ξαναγυρίζουν στη Γη, μετά την χειμωνιάτικη νάρκη. 

   Δεν υπάρχει πιό υποκειμενική θεσμική έννοια από την συναίσθηση του χρόνου. Το πώς τον αισθάνεται ο καθένας, είναι ανάλογο με την κατάσταση που βιώνει, ή τη συναισθηματική φόρτιση που, εκάστοτε, τον διακατέχει. Έτσι, ένας ευτυχισμένος μήνας αναπολείται σαν γλυκιά γεύση μιάς στιγμής, ενώ μία εβδομάδα στη φυλακή μοιάζει με ανυπόφορο αιώνα. 

   Το περίεργο γιά μένα έγκειται στο ότι το διαρρεύσαν χρονικό διάστημα δεν λειτούργησε κατά τον κανόνα που θέλει μεν, νομοτελειακά και μονοδρομικά, τον χρόνο να κυλά ανεπηρέαστος από τα ανθρώπινα τεκταινόμενα -και πάντα προς τα εμπρός- γενόμενος αντιληπτός με την προαναφερθείσα υποκειμενική του υπόσταση. Γιά μένα το ρολόι του σταμάτησε απότομα και μονίμως. Σαν να μην κύλησε ούτε μιά ώρα από τότε. Έτσι, δεν το εβίωσα ούτε σαν στιγμή, ούτε σαν αιώνα, ούτε σαν κάτι ανάμεσα. Όλα έμειναν ακίνητα και παγωμένα, με το ρολόι να δείχνει συνεχώς 7.59΄ και το ημερολόγιο κολλημένο στις 5 Μαΐου. Σαν κομμένη ταινία σε παλιό σινεμά. 
   Και τα μόνα που απέμειναν να «τρέχουν» είναι η έλλειψη, η νοσταλγία, η μοναξιά. Αφήνοντάς μου αμανάτι ένα απέραντο εσωτερικό κενό και μιά μετεώριση σ' αυτό. Με χειρότερη προσπίπτουσα παράμετρο, την έλλειψη ελπίδας, κατανόησης και βοήθειας από πουθενά.