Ο νεογενιτσαρισμός και η αναβίωση του υφέρποντος διχασμού.

Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. Η κατάρα της αριστεράς προ των πυλών. Φύλακες γρηγορείτε!

Έτσι "κατασκευάζονται" οι γενίτσαροι!

 

   Όποιος δεν παραδειγματίζεται από τα ιστορικά γεγονότα και δεν αντιδρά, συμμορφούμενος αναλόγως, υποχρεούται να τα ξαναζήσει. Και μάλιστα δριμύτερα, δυσμενέστερα και καταστροφικότερα.

   Οι νεότερες ελληνικές γενιές, παρ’ όλες τις γκρίνιες και την εγγενή μικρόψυχη μιζέρια μας, ευτύχησαν να ζήσουν καλύτερη ζωή από όλες τις προηγούμενες. Από την εποχή της Παλιγγενεσίας μέχρι τώρα, παρά την κραιπάλη και τις ψευδαισθήσεις που δημιούργησε η αδηφαγία, βοηθούντος του άκριτου μαξιμαλιστικού συνδικαλισμού, και οι κοντόφθαλμες κυβερνητικές πολιτικές των βολικών και υπερβολικών παροχών -«Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα», κ.λπ.- και ξέφρενης πορείας με σπασμένα φρένα, που επέφερε την μετωπική σύγκρουση της χώρας με το ανένδοτο τείχος της χρεωκοπίας και τα αναπόφευκτα «μνημόνια», τα οποία -παρ’ όλο το ανόητο και άδικο ανάθεμα- λειτούργησαν ως σωσίβιο από την απόλυτη καταβαράθρωση και εξαθλίωση. 

   Οι Νεοέλληνες εβίωσαν μεταπολεμικά τα ¾ ενός νέου «χρυσού αιώνα», όπου η απουσία πολέμων εδραίωσε μία ιλιγγιώδη άνοδο του βιοτικού τους επιπέδου. Δεν υπάρχει οικογένεια χωρίς εξοχικό -αυθαίρετο ή ψευτολυόμενο έστω- και χωρίς ένα -τουλάχιστον- αυτοκίνητο. Αψευδής μάρτυς η οικιστική δόμηση που ενώνει την Αθήνα με την Κόρινθο, το Σούνιο και την Χαλκίδα, όπως και το πρωινό «πήξιμο» όλων των δρόμων του Λεκανοπεδίου, με την κυκλοφοριακή ασφυξία να καταστρέφει το νευρικό μας σύστημα. Όμως η παντελής αμνημοσύνη, η αχαριστία, η «χωριατιά», η ζηλοφθονία και το έμφυτο σπέρμα του διχασμού, αγνοεί το χάλι του παρελθόντος, που παραδοσιακά χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, και θεωρώντας... «κεκτημένο» και μόνιμο  την περιστασιακή ευδαιμονία, γεννά ολοένα μεγαλύτερες, υπερφίαλες προσδοκίες, «ωχαδελφισμό» και παράλογες απαιτήσεις, αγνοώντας τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητές της. Μαζί με αναίδεια, ιταμότητα, άρνηση της γενικότερης «κατάταξης», απόλυτη ισοπέδωση και αντιαξιακό θράσος. Μιά συμπλεγματική ενοποίηση των... «θρανίων». Του πρώτου με το τελευταίο. -«Ποιός είσαι εσύ και ποιός είμαι εγώ. Όλοι... ίδια»! Ο μπογιατζής με τον... Ρέμπραντ, ο μπουζουξής με τον... Μότσαρτ, ο νοσοκόμος με τον... Μπάρναρντ, κ.ο.κ.

   Σήμερα, από κακή τύχη και με λαϊκίστικη φούρια, η -αδικαιολόγητη εν πολλοίς, επιπόλαιη και άκριτη λαϊκή αγανάκτηση, που δεν «μέτρησε» ψύχραιμα κατάσταση και ευθύνες- παρεσύρθη από φούμαρα και έωλες υποσχέσεις- έφερε στην εξουσία ό,τι πιό σκάρτο, άθλιο, ανίκανο και σάπιο κατακάθι διέθετε το πολιτικό πάνελ και η ελληνική κοινωνία. Έτσι βρέθηκαν να μας κυβερνούν διάφοροι απίθανοι τύποι, σαν τον δανδή Κατακούτελο, τον σαχλαμάρα Μπαρουφάκη, τον αποτυχημένο Δραγασάκη, το πολιτικό απολίθωμα Μπαρμπαλέκο και το απίθανα γραφικό κομπολόι των ενζενύ Αυλωνίτου, ζάπλουτης Καρακώστα, Κυρίτση, Παπαχριστόπουλο, αυτιστική κοντοκουρεμένη και άλλα τέτοια «νούμερα», των οποίων και μόνο η εμφάνιση προκαλούν γέλια και ειρωνεία. Με «στρατέγκο» έναν Καρανίκα, οικονομικό αστέρα έναν «χιουμερίστα» καραγκιόζη και μαέστρο ένα τέρας μορφώσεως, αμετροέπειας, ανωριμότητος, άκρατης φιλαρχίας, ταξικού μίσους και πολιτικής οξυδέρκειας «κωλοτουμπίστα».

   Ήδη, ο ετερόκλητος και πολυανίκανος εσμός -καπηλευόμενος τα πάντα, μηχανευόμενος απιθανότητες και σπιλώνοντας κάθε αντιφωνούντα- παίζει, προκειμένου να κρατηθεί στην επιφάνεια, το τελευταίο του χαρτί. Αυτό του μίσους και του διχασμού. Εκμεταλλεύεται τα πάντα και -προ πάντων- τα προαιώνια κακά χαρακτηριστικά του Έλληνα, ποντάροντας στην πόλωση, την διαίρεση, τα απωθημένα. Από την μία η σκαρταδούρα, η πλέμπα, η μιζέρια, το περιθώριο, η ελληνοποιημένη εισαγόμενη μουσουλμανική αθλιότητα -τάξεις που στην τετράχρονη κυριαρχία του προσπάθησε να αυγατίσει- και από την άλλη το υγιές κομμάτι του λαού.

   Ειλικρινά πιστεύω πως η ελληνική κοινωνία δεν θα έχει άλλη ευκαιρία να απαλλαγεί από την γάγγραινα που, ήδη, κατατρώγει τις σάρκες της και την σαπίζει ταχύτατα. Ζητείται νουνέχεια και αίσθημα αυτοσυντήρησης.

  Ναι, η προσεχής επιλογή δεν είναι πολιτική, είναι υπαρξιακή. Ο Τσαλακώτος, σε κρίση αφελείας, το ομολόγησε: «Ασκήσαμε μεροληπτική πολιτική...»! Μέχρι τώρα, η αρμεγόμενη άγρια και απηνώς καταδιωκόμενη αγελάδα της αστικής μέσης τάξεως άντεξε να θρέψει την προλεταριοποιημένη μεγάλη μάζα των επιδομάτων- μερισμάτων και την καλοπληρωμένη και καλοτρώγουσα συριζαρέικη νομενκλατούρα με τα 15 αεροπορικά μενού και τις σαμπάνιες στις vips αίθουσες του «Ελευθέριος Βενιζέλος». Όμως ως πότε η φουκαριάρα θα κατεβάζει γάλα; Χωρίς επενδύσεις και χωρίς προσφυγή στις αγορές θα δούμε τί θα τρώτε σε λίγο, έτσι και οι κάλπες βγάλουν πάλι ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι αμφιβάλλουν, ας ρωτήσουν κάποιο παλιό Αλβανό για το τί τους έλεγε να φάνε ο Χότζα, την εποχή της κυριαρχίας του. Εγώ ξέρω αλλά δεν το λέω, γιά να μην θεωρηθεί... fake news. Ξυπνήστε και σκεφτείτε. Και δείτε το παράδειγμα της πάμπλουτης Βενεζουέλας που έγινε... αριστερή γιά να...  προκόψει.

   ΥΓ.  Προσέξτε την φωτογραφία, αναλογιστείτε το "παιδομάζωμα" του '49, και προβληματιστείτε. Σε λίγο θα είναι αργά.