Ήταν μόνο ένα απλό πανί....!

'Οταν το κομματικό πάθος τυφλώνει και η ηλιθιότητα στενεύει τους νοητικούς ορίζοντες.

 

   Δεν προσδοκά κανείς -έστω όψιμα- το θρασύτατο ανθρωποειδές, (δημοσιογράφος της λαθρόβιας "Αυγής" δηλώνει), να ντρέπεται γιά όσα ξεστόμισε προχθές, σχετικά με το κάψιμο από ομοϊδεάτες του της ελληνικής σημαίας. Και δεν είναι, δυστυχώς, μόνος. Θυμάμαι προ χρόνων έναν άλλον διάσημο κομμουνιστή ηθοποιό, τον Βασ. Διαμαντόπουλο, που είπε ακριβώς τα ίδια με δαύτον: "Σιγά τα ωά! Τί θα πει σημαία; Ένα κομμάτι πανί είναι"!

   Γιά όσους -αφελείς προφανώς- δεν έχουν καταλάβει ακόμη, (παρά το δείγμα Φίλη, Μπάλτα, Δρίτσα, Πολλάκη, κ.λπ.), τί κουβαλά πίσω του το άθλιο κατάλοιπο του θνήσκοντος κομμουνισμού σταλινικού τύπου, τί περιέχεται στο ρεπερτόριο του ψυχισμού όλων αυτών των αφυδατωμένων ανδρεικέλων με το γυάλινο μάτι και το ψυχρό βλέμμα, τί αισθήματα τους γεννιώνται γιά έννοιες όπως: "πατρίδα", "γένος", "φιλοτιμία", "θρησκεία", "παραδόσεις", "καθήκον", "φρόνημα", "αυταπάρνηση" (και ότι άλλο απορρέει ως παράγωγο από αυτήν την ομάδα των αλτρουιστικών εννοιών), σπεύδω να απαντήσω: Τίποτε θετικό απολύτως. Αποτελούν terra incognita -στην καλύτερη περίπτωση- και πηγές μίσους και απέχθειας, στη συνήθη! Μόνη, σταθερή, συνεχής και επίμονη μέριμνά τους, η παντί τρόπω και πάση θυσία, διατήρηση της εξουσίας και μέσω αυτής η μετατροπή της αστικής κοινωνίας σε μιά απόλυτα ισοπεδωμένη, εξαθλιωμένη και πειθήνια προλεταριακή μάζα. Άκριτη, άνευρη, ανεγκέφαλη! Χωρίς ιστορική συνείδηση και μνήμη. Κράματα μητραλοιών και γενίτσαρων. Επομένως, εθνικά σύμβολα και ό,τι σχετίζεται με την ιστορία, τους αγώνες, τις παραδόσεις, τα ιερά, τα όσια και όσα δημιουργούν την τιμή και την περηφάνεια κάθε λαού και έθνους, αντιμετωπίζονται με ειρωνεία, σκωπτικότητα και περιφρόνηση! Ο προλετάριος δεν έχει φρόνημα, δεν έχει άποψη, δεν έχει ψυχή. Δεν έχει καν ζωή! Είναι άθυρμα, μαριονέττα και απλό αναλώσιμο ανταλλακτικό. Γι' αυτό οι καλοί και άξιοι νέοι του τόπου φεύγουν, οι άχρηστοι Καρανίκες, Αυλωνίτες και σία μένουν. Μένουν και θριαμβεύουν, πλαισιωμένοι από τα εισπλέοντα στίφη των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, που με τις αναταραχές που προκαλούν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, σύντομα θα τα ρίξουν στην αγκαλιά του προστάτη... Ερντογάν.

   Τελικά, τί είναι η σημαία; Τί εκφράζει αυτό το πανί γιά τη "νυφίτσα της "Αυγής" και τους ομοίους του; Τίποτα! Και τί εκφράζει γι' αυτούς που έδωσαν το αίμα και την ζωή τους γιά να το κρατήσουν να κυματίζει ψηλά και περήφανα. Τί εκφράζει γιά τον εύζωνα Κ. Κουκίδη, που τυλιγμένος μ' αυτό φούνταρε από την Ακρόπολη, μένοντας πιστός στον συμβολισμό του. (Είναι τέτοιο το θράσος της αριστερής γάγγραινας, ώστε τόλμησαν ν' αμφισβητήσουν ακόμη και την ύπαρξη του ήρωα Κουκίδη). Τα πάντα!

 

   Η πιό πάνω φωτογραφία απεικονίζει τη στιγμή της κατάληψης της νήσου Ιβοζίμα από τους Αμερικανούς στρατιώτες, και αποτυπώνει συγκλονιστικά όλη τη δύναμη, το πείσμα, την προσπάθεια και την αυτοθυσία ενός ολόκληρου έθνους. Μέσω αυτής της μέριμνας και του συμβολισμού της πράξης της ανύψωσης... του "κομματιού πανιού", φαίνεται καθαρά το γιατί αυτός ο λαός έφτασε στην κορυφή του πλανήτη. 

   Στ' αλήθεια, άραγε, τί θα έλεγε η "αυγίτικη" βδελυρή ποντικομαμμή με τα μικρά ματάκια, άν έβλεπε κάποιους να καίνε την "κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο". Αυτή που, σαν πρώτη του μέριμνα, ο Ρώσος στρατιώτης υψώνει στο κατακτημένο Βερολίνο πάνω στα ερείπια του Ράιχσταγκ, εκφράζοντας -και απόλυτα δίκαια- την δική του εθνική περηφάνεια που περικλείεται στο άψυχο κόκκινο... "κομμάτι πανί". Στοιχηματίζω πως θα άφριζε από ιερή αγανάκτηση, ο γελοίος υποκριτής. Άλλο η ελληνική σημαία, άλλο το... σφυροδρέπανο, θα... έλεγε θρασύτατα.