REQVIEM γιά έναν ευπατρίδη.

ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ

Η στήλη δεν γνώρισε προσωπικά τον εκλιπόντα Χρήστο Λαμπράκη. Είχε όμως εργαστεί, συνεργαζόμενος, σε κάποια από τις πολλές επιχειρήσεις του.
Γι’ αυτό μπορεί, μετά λόγου γνώσεως, να καταθέσει από προσωπική εμπειρία ότι ο Χρήστος Λαμπράκης υπήρξε ένας άψογος εργοδότης. Γιά όλους όσους είχαν τη τύχη να εργαστούν υπό τη «σκέπη» του. Απλός και ανθρώπινος. Με χαμηλό προφίλ, διακριτικότητα και χωρίς το μικρόβιο της προβολής, της έπαρσης και της μανίας γιά δημοσιότητα.
Και αν δεν είχε το πάθος της μουσικής, χάρις στο οποίο η Ελλάδα απέκτησε σύγχρονο Μέγαρο Μουσικής, παρά τις γιγαντιαίες δυσχέρειες και λυσσαλέες ευτελείς αντιδράσεις, κανείς έξω από το στενό του περιβάλλον δεν θα γνώριζε το πρόσωπό του. Ούτε θα το έβλεπε δημοσιευμένο πουθενά.
Η στήλη με συγκίνηση θυμάται το μικρό γκρίζο «κατσαριδάκι» Volkswagen, σχεδόν μόνιμα παρκαρισμένο στην αρχή της οδού Αναγνωστοπούλου, και τον ίδιο να κατεβαίνει πεζός, χωρίς συνοδείες ασφαλείας, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, γιά το γραφείο του στη Χρήστου Λαδά.
Πολλές αιτιάσεις και αντιρρήσεις μπορεί να κατατεθούν γιά τη ζωή και τη δράση του Χρήστου Λαμπράκη. Όπως γιά κάθε εξέχουσα προσωπικότητα συμβαίνει, άλλωστε.
Όμως η στήλη κρατάει, διά βίου στη μνήμη της, την ευπρέπεια, τη σεμνότητα, τη μόρφωση και την ανθρωπιά του ξεχωριστού αυτού ανθρώπου.