ORPHEAS

Προτάσεις

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΜΠΑΧΑΛΟΥ

Είναι πολύ φυσικό και πολύ λογικό μπροστά στη σημερινή κατάσταση κανείς σκεπτόμενος άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να μένει αδιάφορος.
Το θέμα έχει ξεφύγει, πλέον, από τα πλαίσια κάθε πολιτικής αντιπαράθεσης και παίρνει διαστάσεις πολέμου. Της λογικής με το παράλογο. Κι αυτό πέρα από κάθε όριο των αιτίων και των αφορμών που προκαλούν τις εκρήξεις.
Η στήλη, ως διαθέτουσα απλώς τον κοινόν νου, θα επιχειρήσει, κατ’ αρχήν, μία αποτύπωση γεγονότων, ζητώντας από τους αναγνώστες να κρίνουν μόνοι τους την ορθότητα της καταγραφής.
Θα φωτογραφίσει και απαριθμήσει μόνο, ψυχρά και ξερά, γεγονότα αδιαμφισβήτητα ακόμη κι από το πλέον κακόπιστο αντιρρησία.
1) Το τι πρόκειται να συμβεί σε κάθε «εορτασμό» επετείου κάποιων γεγονότων είναι γνωστό τοις πάσι και εκ των προτέρων. Και ουδείς δικαιούται να αμφιβάλλει, να αγνοεί και να αιθεροβατεί, περιμένοντας, δήθεν, ειρηνικές διαδηλώσεις. Όλοι βλέπουν τις επερχόμενες βιαιότητες και όλοι, αγωνιωδώς, τις περιμένουν.
2) Η γενική οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας είναι άθλια και δικαιολογεί απολύτως εξεγέρσεις, κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια που φέρνουν μαζί τους, σαν φυσικό επακόλουθο,τη τυφλή και καλοοργανωμένη βία.
3) Η Αστυνομία αποτελεί μηχανισμό και όργανο προλήψεως και καταστολής.
Δεν δρα αλλά αντιδρά. Η παρουσία της προκαλεί μόνον αυτούς που θέλουν να προκληθούν. Κανείς φιλήσυχος πολίτης δεν ενοχλείται βλέποντας δίπλα του αστυνομικό. Ίσα ίσα, νοιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια. Τα περί προκλήσεων των αστυνομικών, τα πειράγματα, δήθεν, στις διερχόμενες όμορφες κοπέλες και ο φόβος που προκαλεί η απλή παρουσία της Αστυνομίας στο «φιλήσυχο» πολίτη αποτελούν αστειότητες ανάξιες κάθε σχολιασμού.
4) Είναι γνωστή η κακή συμπεριφορά αρκετών αστυνομικών. Η αλαζονεία, η αγένεια και η υπεροψία, δυστυχώς, είναι στοιχεία που συνιστούν αυτό που λέμε «μπασκινέικη» συμπεριφορά. Επ’ αυτού η στήλη διαθέτει αρκετή προσωπική εμπειρία. Και αυτό είναι μεν στοιχείο νοοτροπίας που πρέπει ν’ αλλάξει, χωρίς, όμως, ν’ αποτελεί ουσιώδη παράμετρο στα επεισόδια Η Αστυνομία ποτέ δεν αρχίζει πρώτη ένα καυγά. Δεν τη συμφέρει, άλλωστε.
5) Η φιλοσοφία, οι προθέσεις και οι πρακτικές εφαρμογές των πάσης φύσεως «αντιεξουσιαστών», «αναρχικών» και όλων των, δίκαια η άδικα, αγανακτισμένων μηδενιστών είναι γνωστές και ξεκάθαρες.
Υπό κάποια έννοια θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν και….έντιμες ! Γιατί ουδέποτε απέκρυψαν ούτε τη κοινωνική τους φιλοσοφία ούτε τις πρακτικές μεθόδους και επιδιώξεις για τη επίτευξη του στόχου τους. Δηλαδή τη διάλυση των πάντων. Το διακηρύσσουν ξεκάθαρα και το επιχειρούν, επίσης, ξεκάθαρα. Το γράφουν και το υπογράφουν στους τοίχους με κάθε ευκαιρία
Το «kill the rich», γραμμένο με μαύρο μαρκαδόρο στο πλαϊνό ενός λευκού αυτοκινήτου, που πρόσφατα είδαμε όλοι στα κανάλια, τα λέει όλα.
Δεν χρειάζεται καμία περαιτέρω επεξήγηση και ανάλυση. Ο στόχος είναι προφανής και η βίαιη δράση, ως αποτέλεσμα, επίσης.
6) Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σε κάθε λογικό άνθρωπο ότι ο θάνατος είναι η μόνη α π ό λ υ τ η , φιλοσοφικά, έννοια. Το πέρασμα από την ύπαρξη στην ανυπαρξία.
Από τη μιά στιγμή στην άλλη καταργείσαι, χάνεσαι. Τα πάντα, όσα αφορούν εσένα σταματούν ακαριαία. Παύεις να υπάρχεις !
Και αυτό το γεγονός, μοιραίο και αναπόφευκτο, επιδέχεται πολύ πλατειάς αντιμετώπισης. Από την πλήρη αποδοχή, όταν έρχεται φυσιολογικά και σε βαθιά γεράματα, μέχρι το βαθύ σπαραγμό όταν επισυμβαίνει σε νεαρή ηλικία. Και μάλιστα άδικα και άσκοπα. Η τραγικότητα ενός χαμού πολλαπλασιάζεται όταν αυτός αφορά ένα νέο παιδί που σφύζει από νιάτα και ζωηράδα. Και ο πόνος σε κανένα δεν αντανακλά δυνατότερα από όσο στους δικούς του ανθρώπους. Κανείς δεν τον νοιώθει ισχυρότερα και διαρκέστερα από τη μάνα και τον πατέρα. Κι αυτοί δεν χρειάζονται «επετείους» για θυμηθούν και εκδηλώσεις για να τιμήσουν τη μνήμη του χαμένου παιδιού τους.
7) Οι πάσης φύσεως «μπαχαλάκηδες – αντιεξουσιαστές», δεν δίνουν δεκάρα για τον αδικοχαμένο Αλέξη, και για κάθε Αλέξη που χάνεται. Σκοτίστηκαν ! Γιατί αυτοί μισούν βαθιά τη κοινωνία και όλους τους Αλέξηδες που περιέχει ! Ο νεαρός, απλώς, αποτέλεσε ένα πρώτης τάξεως άλλοθι για να κάνουν και πάλι αισθητή τη καταστροφική τους παρουσία. Οι ολιγάριθμες ομάδες της αναστάτωσης καταφέρνουν να υποδηλώσουν την ύπαρξή τους με τις εκκωφαντικές ενέργειες μηδενισμού και καταστροφής. Υπό τα αμήχανα όμματα ενός μουδιασμένου κράτους και την αβανταδόρικη πολιτική των διαφόρων ΜΜΕ, τα οποία χειρίζονται και διαχειρίζονται τις σχετικές κρίσεις κατά την προσωπική ιδιοτέλεια ενός εκάστου.
8) Η δολοφονία ενός ανθρώπου είναι μια απεχθής και απαράδεκτη πράξη και η αφαίρεση μιας ζωής ένα έγκλημα που χρήζει, οπωσδήποτε, κολασμού.
Σε όλες τις ευνομούμενες κοινωνίες, όμως, η εκτίμηση των συνθηκών ενός εγκλήματος, η κατάσταση των πρωταγωνιστών και η επιμέτρηση της ποινής είναι αποτέλεσμα εξονυχιστικού ελέγχου, διερεύνησης και εξακρίβωσης. Αυτό που απλά λέγεται «άπλετο φως». Που όλοι επιζητούμε.
Όπως και η προσμέτρηση, η όχι, πιθανών ελαφρυντικών των ενόχων. Η Δικαιοσύνη δεν παρασύρεται από λαϊκισμούς, «δημόσιο αίσθημα» και ύποπτες πολιτικές σκοπιμότητες. Κρίνει ήρεμα, νηφάλια και ψύχραιμα. Και αποδίδει το δίκαιο στο μέτρο που πρέπει.
9) Στα πολύ ψιλά γράμματα κάποιων εφημερίδων είδαμε να αναγράφεται ότι το επίσημο πόρισμα της διερεύνησης των συνθηκών της δολοφονίας του Αλέξη αναφέρει, καθαρά, ε ξ ο σ τ ρ α κ ι σ μ ό της μοιραίας σφαίρας, γεγονός που αποκλείει την «εν ψυχρώ δολοφονία». Άμα θέλεις να σκοτώσεις δεν παίζεις μπιλιάρδο με τις σφαίρες. Ρίχνεις κατ’ ευθείαν, στο στόχο. Στη προκειμένη περίπτωση η πρόθεση αφαιρείται και το πράγμα οδηγείται αλλού, χωρίς βέβαια και σε καμία περίπτωση να παραγνωρίζεται το αξιόποινο και αδικαιολόγητο του γεγονότος. Ενός γεγονότος που αν εξηγηθεί και προβληθεί ψύχραιμα και αντικειμενικά θα βάλει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Θα αποφορτίσει σημαντικά το κλίμα, θα αποδυναμώσει τη, δήθεν, «λαϊκή οργή», θα αφοπλίσει πολλούς συνοδοιπόρους των, κατ’ επάγγελμα, μπαχαλάκηδων και θα εκτονώσει σε μεγάλο βαθμό την εκρηκτική κατάσταση. Όμως αυτό είναι το μόνο που δεν θέλουν οι μπαχαλάκηδες και οι, πάσης φύσεως, υποκινητές τους. Και όσο αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, για να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του, η Αθήνα θα πληρώνει συνεχώς τη νύφη και αθώοι και ένοχοι θα κλαιν πάνω στα ερείπια. Οι μεν με δάκρυα καυτά, οι δε με κροκοδείλια.

Κλείνοντας ας μου επιτραπεί η διατύπωση μιάς άποψης. Τι θα έκανα και τι θα ευχόμουν να συμβαίνει σε μεγάλες επετείους απότισης τιμής στη μνήμη προσώπων και γεγονότων.
Αντί πορειών, διαδηλώσεων, συλλαλητηρίων και κάθε άλλης θορυβώδους εκδήλωσης που αλείφει με βούτυρο το κατάμαυρο ψωμί των πάσης φύσεως εχθρών της κοινωνίας και της δημοκρατίας θα ήταν προτιμότερο το κλείσιμο, όλων, στο σπίτι. Αποχή από κάθε έξοδο. Νέκρωση των πάντων. Ακινησία, ερήμωση των δρόμων και βουβή διαμαρτυρία.
Πολλές φορές η σιωπή γίνεται εκκωφαντικότερη από κάθε άλλη κραυγή. Και η φωνή της σιωπής θα φαίνεται πιό σπαραχτική και πιό εντυπωσιακή σε γεγονότα μνήμης και πένθους γιά κάθε αδικοχαμένο συμπολίτη μας. Όπου κι αν ανήκει. Ο θάνατος πλήττει τι ίδιο οδυνηρά όλα τα σπίτια. Όλων των χώρων και όλων των παρατάξεων. Τα κλείνει με τον ίδιο, ακριβώς, τρόπο.
Οπότε και ο σεβασμός στην, όποια, μνήμη θα δείχνει αληθινότερος και πειστικότερος. Αλλά, πάνω απ’ όλα πιό πολιτισμένος και πιό αποτελεσματικός.
Σε όποιους, πιθανόν, ειρωνευτούν και θεωρήσουν την υποδεικνυόμενη πρόταση ως απλή αιθεροβασία και ανόητο ρομαντισμό, απαντώ ότι με τέτοια μέθοδο ο Γκάντι ταρακούνησε ολόκληρη βρετανική αυτοκρατορία κι απελευθέρωσε το 1945 την Ινδία. Όχι με οδομαχίες και βίαια επεισόδια αλλά με καθιστική σιωπηλή διαμαρτυρία!