ORPHEAS

Θέσεις - Απόψεις

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ (Μέρος ΙΙΙ )
( Η, η παθογένεια του ευδαιμονισμού και το μεγάλο δίλημμα )

Για να μπορέσει κανείς να προσεγγίσει το πρόβλημα της παθογένειας της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να ξεκαθαρίσει μέσα του κάποιες έννοιες και κάποιες λειτουργίες.
Η στήλη, με τον απλό νου ενός απλού ανθρώπου προσπαθεί, μέσα στο μπάχαλο της ομαδικής παράκρουσης να βάλει μιά τάξη και μιά σειρά στις σκέψεις της, βοηθώντας (εαυτήν και αλλήλους) στη κατανόηση του προβλήματος, το δέον γενέσθαι και την απόδοση ευθυνών.
Γιά το τελευταίο «χαιρετίσματα» η με άλλα λόγια «πιάσ’ το αυγό και κούρευτο, και εις άλλα με υγεία» !

ΔΑΝΕΙΟ : Είναι ποσόν ( κεφάλαιο ) που χρειάζεσαι αλλά εσύ ( δανειζόμενος ) δεν το διαθέτεις και το ζητείς από κάποιον άλλον (δανειστής) γιά ορισμένο χρόνο ( χρόνος δανεισμού ) με τη λογική υποχρέωση να επιστρέψεις, πλην του ποσού που δανείστηκες και κάποιο συμφωνημένο επί πλέον (τόκος), κάτι που αποτελεί το όφελος του δανειστού. Ο τόκος % γιά χρονικό διάστημα, συνήθως ένα έτος, λέγεται επιτόκιο.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ : Στήσιμο μιάς «δουλειάς» που έχει σκοπό τη παραγωγή κέρδους. Είτε με την μορφή οικονομικής ωφέλειας, είτε κοινωνικής.
ΕΠΕΝΔΥΣΗ : Κάθε κοινωνική μονάδα (άτομο, οικογένεια, τοπική κοινωνία, κράτος) χρειάζεται γιά να λειτουργήσει και προοδεύσει, να «στήσει» παραγωγικές δουλειές, να κάνει έργα υποδομής, να αγοράσει υλικά αγαθά και να οργανώσει επιχειρήσεις οι οποίες διά του δημιουργούμενου κέρδους τους θα της επιτρέψουν να βελτιώσει το βιοτικό της επίπεδο, αυτό που λέμε «ποιότητα ζωής». Είτε με το οικονομικό όφελος που θα προκύψει, είτε τη βελτίωση των υπηρεσιών που θα προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.
ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΣ : Είναι αυτό που κουμαντάρει το σύνολον της πορείας της επιχείρησης. Πως θα εξευρεθούν οι πόροι, πως θα επενδυθούν, πως θα εκτελεσθούν τα έργα, πως θα διατεθεί το προϊόν της παραγωγής, κλπ.
Τη διοίκηση την ασκούν από τον απλό οικογενειάρχη ( οικογένεια ) μέχρι τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως ( κράτος ).
ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ : Όταν μία οικονομική μονάδα ( άτομο, οικογένεια, πόλη, κράτος )
αδυνατεί να ανταποκριθεί στις οικονομικές της ανάγκες και υποχρεώσεις και παύει να πληρώνει γι’ αυτές, τότε λέμε ότι η μονάδα αυτή «χρεοκόπησε» και καλείται να επωμιστεί δυσμενέστατες συνέπειες από τους δανειστές και πιστωτές της.
ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ (προϋποθέσεις, ανάγκες, στρεβλώσεις) : Στις παλιές εποχές, όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης μιάς κοινωνίας ήσαν πολύ αργοί, σχεδόν στατικοί, οι ανάγκες λίγες, οι πληθυσμοί μικροί, η τεχνολογία απλοϊκή, όλη η κλίμακα της καθημερινότητας ήταν χαμηλή και κατά συνέπειαν η αντιμετώπισή της εύκολη. Ο άνθρωπος την «έβγαζε» φτηνά καθ’ όσον οι βιοτικές ανάγκες άρχιζαν και τέλειωναν στη διατροφή, την, όπως όπως, ένδυση και τη, επίσης όπως όπως, στέγαση. Κάθε άλλη ανάγκη η δεν υπήρχε η εξυπηρετείτο πλημμελώς. Το κράτος δεν έκανε έργα, δεν διέθετε πολλούς υπαλλήλους και γενικά η ζωή ήταν ένα καζάνι που έβραζε σε χαμηλή φωτιά. Λίγα έβγαζες, λίγα ξόδευες. Αυτός είναι και ο ορισμός της υπανάπτυξης. Σ’ αυτή τη περίπτωση ούτε δανείζεσαι, ούτε χρωστάς αλλά ούτε και προοδεύεις. Μόνο πεινάς και δυστυχείς.
Για να στηθεί μιά επιχείρηση, ν’ ανοίξει ένα μαγαζί η να κατασκευαστεί ένα μεγάλο έργο ( φράγμα, λιμάνι, δρόμος, ηλεκτροδότηση υπαίθρου, εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου, κλπ ) που θα δημιουργήσει συνθήκες προόδου και οικονομικής άνθησης χρειάζονται λεφτά. Πως αλλιώς, άλλωστε ! Τα χρήματα αυτά η τα έχεις η δεν τα έχεις. Το δεύτερο είναι πολύ πιό πιθανό. Διότι γιά να έχεις χρήματα θα πρέπει να τα έχεις βγάλει από μιά προηγούμενη επιχείρηση, η οποία, επίσης, στήθηκε με προηγουμένως εξευρεθέντα χρήματα κ.ο.κ. Τελικά πάντα θα προηγούνται οι πόροι και θα έπονται οι επενδύσεις και οι «δουλειές»!
Άρα γιά να λειτουργήσει ένας ολόκληρος παραγωγικός μηχανισμός χρειάζονται χρήματα μ π ρ ο σ τ ά . Κ ι εδώ μπαίνει στη μέση η ανάγκη του δανεισμού, ως εναρκτήρια προϋπόθεση !
Δανείζεσαι, επενδύεις, κάνεις σωστή διαχείριση, κερδίζεις, επιστρέφεις τα δανεικά με τους τόκους τους και σου μένει και κέρδος η , στη χειρότερη περίπτωση, έρχεσαι μία η άλλη. Και πάει λέγοντας !
Αυτός είναι ο σωστός τρόπος της κυκλικής παραγωγικής διαδικασίας και ανάπτυξης, όπου εκεί εμπλέκεται και ο παράγων εργασία – εργάτης, ο οποίος με τη σειρά του, αμείβεται γιά την συνεισφορά του στη παραγωγή του τελικού προϊόντος.
Μια χρηστή διαχείριση σε μιά ευνομούμενη πολιτεία καταμερίζει σωστά και δίκαια τα αναλογούντα μερίδια της παραγωγής σε όλους τους παράγοντες που συνέβαλαν σ’ αυτήν ( κεφάλαιο- διαχείριση – εργασία).
Η διατάραξη της, οπωσδήποτε, ευαίσθητης αυτής ισορροπίας δημιουργεί αδικίες, στρεβλώσεις, διαμαρτυρίες, ταξικούς αγώνες. Ο ανταγωνισμός γιά τα «μερίδια» παρουσιάζεται οξύτατος. Αυτό λέγεται «πάλη των τάξεων», κατά τα κομμουνιστικά μανιφέστα τα οποία, άλλοτε δίκαια κι άλλοτε άδικα, δεν υποστέλλουν ποτέ τη σημαία των διεκδικήσεων.
Η παθογένεια της ελληνικής οικονομίας ξεκινά από ένα σύνδρομο στέρησης που δρα στη λογική του «εδώ και τώρα». Ένα έμφυτο ιδίωμα της φυλής. Πιθανότατα να γεννήθηκε στη μακραίωνα τουρκική κατοχή και να αναβαπτίστηκε, εμπλουτίστηκε και γιγαντώθηκε στα στερημένα χρόνια της δεκαετίας 1940 – 1950.
Παθιασμένος κι ανυπόμονος, ο Έλληνας ήθελε να κατακτήσει όλες τις υλικές απολαύσεις που οι συνθήκες του είχαν στερήσει και που έβλεπε να απολαμβάνουν οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί. Αυτό σαν στόχος είναι κάτι απόλυτα θεμιτό, αλλά απαιτεί προϋποθέσεις. Θέλει δουλειά. Πολλή, συνεχή και σκληρή δουλειά. Κάτι που ο Έλληνας ουδέποτε στην ιστορία του έκανε. Και ας μην σπεύσουν αγανακτισμένα να διαμαρτυρηθούν κάποιοι. Ο Έλληνας δουλεύει από ανάγκη και όταν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, ενώ ο Γερμανός δουλεύει γιατί πιστεύει μέσα του ότι πρέπει να δουλέψει. Από αρχαιοτάτων χρόνων οι δούλοι και οι περίοικοι δούλευαν και οι ελεύθεροι Έλληνες, όταν δεν πολεμούσαν μεταξύ τους, απλώς φιλοσοφούσαν και ξόδευαν !
Είναι πασίγνωστη η νεοελληνική φιλοσοφία του να τ' αρπάξουμε, να τα οικονομήσουμε και μετά να ….καθόμαστε. Η εργασία δεν αποτελεί μία από τις πρώτες προτεραιότητες του λαού μας, φευ !
Θυμηθείτε, επί Μητσοτάκη, τις ατέλειωτες απεργίες των τραπεζοϋπαλλήλων για ένα τεταρτάκι επί πλέον εργασίας καθώς και τα πρόσφατα αιτήματα γιά μείωση του ωραρίου εργασίας, την, επ’ αμοιβή, παράταση του ωραρίου τα Σαββατοκύριακα στο μετρό και λοιπά. Παντού η αρχή της «ήσσονος προσπαθείας», τα μειωμένα ωράρια και, (αυτό όλα κι όλα), της αύξησης των αποδοχών ! Σνομπάραμε κι εγκαταλείψαμε πληθώρα επαγγελμάτων, κατά σύμπτωση τα βαριά, τα κουραστικά, τα χειρονακτικά και τα’ αφήσαμε στα χέρια των μεταναστών!
Ας το πάρουμε απόφαση. Αποτελεί μεγάλη αλήθεια ότι δεν δουλεύουμε και δεν παράγουμε σαν λαός. Δεν σκεφτόμαστε για τη παραγωγή της «πίτας». Μόνο η μοιρασιά της μας απασχολεί !
Μοιραίο επακόλουθο της μη παραγωγικότητος και της μη ανταγωνιστικότητος είναι ο συνεχής δανεισμός μας. Όταν οι κυβερνήσεις,( όλες ), ανακάλυψαν τον εύκολο δρόμο του δανεισμού και την, δι’ αυτού, εξασφάλιση προσωρινής κοινωνικής γαλήνης και πολιτικής δημοφιλίας, στράφηκαν μανιωδώς προς τη κατεύθυνση αυτή. « Δος ημίν σήμερον και ….δε βαριέσαι…Άλλος θα βγάλει το φίδι απ’ τη τρύπα …..αύριο, όταν θα έχουμε φύγει εμείς από τη Κυβέρνηση » !
Αν στο παιχνίδι βάλουμε τις σπατάλες, τις ρεμούλες και τα βολέματα των «ημετέρων» θα καταλάβετε ότι το μεγαλύτερο μέρος του δανεισμού μας πήγε στράφι χωρίς καμία παραγωγική, άρα ανταποδοτική επένδυση. Πήγε, ολοσούμπιτο, στο Καιάδα της κατανάλωσης. Και να οι άκριτες αυξήσεις μισθών ( να χαραμοφάει καλά ο κοσμάκης γιά να μας ξαναψηφίσει ), να τα θηριώδη αυτοκίνητα, να τα υπερσύγχρονα και τεράστια διαμερίσματα, να τα σαλέ στο Παρνασσό και τη Μύκονο, να η πολυτελής διαβίωση και τόσα άλλα νεοπλουτίστικα «σουσουδίσματα» που δεν δικαιολογούσε, επ’ ουδενί, η γενική εισοδηματική θέση της χώρας αλλά και πολλών πολιτών.
Ο κόσμος κακόμαθε στην αφειδή κατανάλωση χωρίς να σκέφτεται από πού θα βγουν αυτά που ξοδεύει. Με το παραμικρό, βουρ, στη Τράπεζα για δάνειο και, βουρ, στο πλαστικό χρήμα ! Ποιά χώρα έχει «εορτοδάνεια», «διακοποδάνεια» και όλες αυτές τις Σειρήνες του άκρατου καταναλωτισμού. Όλα αυτά τα δάνεια που, στη πλειοψηφία τους μετατρέπονται, τελικά, σε «θαλασσοδάνεια». Και «έφαγε» άμυαλα, Χτες, το ψωμί του Αύριο. Και μετά τρέχουμε σε διαδικασίες χαρισμού και διακανονισμού των χρωστούμενων. Και ζητάμε έλεος από τις Τράπεζες ( αν είναι δυνατόν !) και τη πολιτεία. Όντως αξιολύπητοι είμαστε, αλλά γιά άλλους λόγους. Γιατί δεν έχουμε μυαλό και είμαστε σνομπ και φιγουρατζήδες. Θέλουμε να ζούμε με προδιαγραφές Ελβετίας διαθέτοντας προϋποθέσεις Μπαγκλαντές.
Και έρχονται και τα αριστερά κόμματα και καταριόνται τον καπιταλισμό. Κούνια που τους κούναγε κι αυτούς ! Γιατί άλλο πράγμα ο υγιής καπιταλισμός που σε συνεργασία με τον λογικά σκεπτόμενο και «αιτούντα» εργαζόμενο παράγει έργο και πρόοδο γιά όλους κι άλλο η άκριτη κι αλόγιστη κατανάλωση και σπατάλη που συμπαρασύρει όλους στη καταστροφή . Ο καπιταλισμός ευθύνεται γιά την ελληνική χρεοκοπία όσο φταίει ο ηλεκτρισμός γιά τις ηλεκτροπληξίες !
Παρατηρήστε το πλήθος των πολυτελών καταστημάτων, π.χ. επί της κεντρικής λεωφόρου από Μπογιάτι μέχρι το Σύνταγμα, ξεφυλλίστε μιά τυχαία κυριακάτικη εφημερίδα και προσέξτε, πέρα από τη σπατάλη σε πολυτελές χαρτί, ( η κ. Μπιρμπίλη να τα βλέπει με τις πρασιναλογίστικες ανησυχίες της ) τις προκλητικές γιά την εποχή διαφημίσεις των σούπερ πολυτελών και, κατά βάσιν άχρηστων, αντικειμένων που διαφημίζονται. Η χλίδα παραμάσχαλα με τη κιτσαρία, κλείνουν πονηρά το μάτι στον αφελή ουτοπιστή, που θα κλαίγεται μετά γιά τα «σκληρά μέτρα» της Κυβέρνησης. Γεμίσαμε θηριώδη τζίπ και μας ξυνίζουν τα τέλη κυκλοφορίας τους, όταν με το πάτημα της μίζας θέλουν ένα λίτρο βενζίνης, και δέκα μέχρι το Κολωνάκι που μας πάνε γιά καφέ ! Είμαστε μιά κακομαθημένη κοινωνία που αφού σκορπίσαμε στους πέντε ανέμους τους πακτωλούς των επιχορηγήσεων και ενισχύσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δόθηκαν γιά να φτιάξουμε την οικονομία μας κι εμείς, απλώς, τις φάγαμε. Αντί να τις χρησιμοποιήσουμε παραγωγικά και αποδοτικά, τις θυσιάσαμε στο βωμό του λαϊκισμού και του «πολιτικού κόστους», από πλευράς κυβερνήσεων, ( Τσοβόλα, δώστα όλα ! ) και τρυφηλού βίου από πλευράς πολιτών. Και τώρα μας κακοφαίνεται. Τώρα που, μοιραία, ήρθε η ώρα του λογαριασμού ! Ο κακός Αλμούνια κι ο μοχθηρός Τρισέ. Όλοι αυτοί οι μπαγάσηδες οι ανθέλληνες φταίνε ! Που πάνε να μας ταράξουν τα «κεκτημένα» μας.
Σ’ αυτή τη κατάντια, αυτό το δημοσιονομικό εκτροχιασμό όλοι μας φταίμε ! Απλώς είναι άνιση η ευθύνη. Όμως κι ο τελευταίος πολίτης έβλαψε, με τον τρόπο του, την εθνική οικονομία. Άλλος με ογκόλιθους κι άλλος με κόκκο άμμου. Αλλά, δυστυχώς, όπως γίνεται πάντοτε, τον αδύνατο θα τσούξει πιό πολύ η κρίση. Τον πιό ευαίσθητο και πιό ευάλωτο.
Όμως ένα είναι σίγουρο. Και σαν λαός και σαν κοινωνία έχουμε πτωχεύσει. Και πρέπει, επειγόντως, ν' αλλάξουμε, οι πολίτες μυαλά και οι κυβερνήσεις πολιτική.

Η παρούσα κυβέρνηση, αφού λύσσαξε να πάρει το πηδάλιο στο χέρι, εις γνώση της ότι παίρνει μιά βόμβα που θα εκραγεί άμεσα, έχει την ευκαιρία να δοξαστεί εις τους αιώνας ως σωτήρας της χώρας. Όμως, όπως φαίνεται, την ευκαιρία αυτή τη χάνει, θύμα κι αυτή του αθάνατου «πολιτικού κόστους». Και δεν αντιλαμβάνεται ότι με τα μισόλογα και τα μισόεργα η αποτυχία είναι εξασφαλισμένη γιατί :
α) Αν πάρει σκληρά, αλλά απαραίτητα μέτρα, θα γίνει αντιπαθής στο λαό και δεν θα επανεκλεγεί. Θα αποπεμφθεί σαν αποτυχημένη και
β) Αν δεν τα πάρει, αλλά συνεχίσει το μιά στο σφυρί και μιά στο πέταλο, οι αγορές θα της γυρίσουν τη πλάτη και η χώρα θα χρεοκοπήσει επί των ημερών της. Άρα, πάλι αποτυχία.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα !
Όμως ο κ. Γ. Παπανδρέου, πιστός στην οικογενειακή παράδοση του «ήξεις, αφίξεις», αρνείται να αναδείξει εαυτόν σε μεγάλο και υπεύθυνο εθνικό ηγέτη του «είσθαι» και προτιμά το λαϊκίστικο ρόλο του μικροκομματικού δόγματος του «φαίνεσθαι». Δηλαδή τη γραμμή του αείμνηστου πατρός του (πώς να ξεχαστεί άλλωστε !). Ο οποίος παρέλαβε ένα δημόσιο χρέος που έτρεχε με ποδήλατο και το έκανε να τρέχει με φόρμουλα 1.
Αρνείται να πάρει τα ενδεικνυόμενα μέτρα ανόρθωσης της οικονομίας και της χώρας και βαδίζει στη πατρική ατραπό της εξαπάτησης των πάντων. Και με τον "αστυφύλαξ" και με το "χωροφύλαξ". Μιά στο καρφί και μιά στο πέταλο !
Αν το καταφέρει, όπως ο γεννήτοράς του, να εξαπατήσει κι αυτός με τη σειρά του τους «κουτόφραγκους», θα έχει καταγάγει, πράγματι, μεγάλη επιτυχία, αν όμως όχι…
Αλίμονό μας.