Η ώρα του απολογισμού

  και του... λογαριασμού.

Μετά τις γερές εκλογικές σφαλιάρες που ο ελληνικός λαός φιλοδώρησε τον αλαζόνα και άμυαλο αρχηγό του Σύριζα, θυμήθηκα μιά παλιά αποστροφή του γιά τον μισητό του αντίπαλο, τον Μητσοτάκη ή «Κούλη» -όπως η ευφυής αριστερή νομενκλατούρα τον αποκαλούσε ειρωνικά και περιφρονητικά.

Έλεγε, λοιπόν, το χαμένο ο… «άχαστος» ηγέτης: «Χάνεις, φεύγεις», εννοώντας -τρομάρα του- τον… «Κούλη»!

Αυτή η… παπαρδέλα του… «Αλέξη, έλα με φόρα» με έκανε να ψάχνω γιά ημέρες στα βάθη της μνήμης, μπας και βρω κανέναν αριστερό ηγέτη που να τον… παραίτησε ποτέ η εκλογική ήττα. Δεν βρήκα ούτε έναν! Μόνον ο θάνατος τους ξεκόλλησε από την λατρευτή τους καρέκλα (π.χ. Φλωράκης) και η καθαίρεση, (π.χ. Ζαχαριάδης). Ή η οικειοθελής απομάκρυνση γιά προσωπικούς λόγους, εκτός εκλογών, (π.χ. Παπαρρήγα).

Τόσον σε διεθνές επίπεδο, όσο και εθνικό, γινόταν πάντοτε αυτό που γίνεται και τώρα στον Σύριζα. Ο Τσίπρας δεν… «λιποτακτεί» παραιτούμενος αλλά, απλώς, «θέτει εαυτόν στην κρίση των συντρόφων του» και επανεκλέγεται… αποθεούμενος!

Μοίρα της αριστεράς είναι η αγέλη. Στερούμενη στελεχών με ικανότητες και αξιοπρέπεια, (αν είχαν δεν θα ήσαν αριστεροί), συντάσσονται αγεληδόν, ως τυφλοί πίσω από κάποιον μονόφθαλμο, κατά κανόνα φαύλο, δημαγωγό και λαϊκιστή. Χειμώνα καλοκαίρι, στην νίκη η την ήττα, στα πάνω ή τα κάτω… αυτόν πάντα!

Και η ιστορία επαναλαμβάνεται αυτούσια στη χώρα μας σήμερα. Ένας κλασσικά ανίκανος, αμόρφωτος, ανεπάγγελτος, αμετροεπής και ανερμάτιστος νεαρός με απέραντη μπαγαποντιά και αστείρευτες πολιτικές φιλοδοξίες, πήρε την σκυτάλη από άλλον -εντελώς ανίκανος αυτός- και «καβαλώντας» τον αέρα της δυσαρέσκειας λόγω μνημονίων κατάφερε να φέρει το «τσάτρα-πάτρα» στην διακυβέρνηση μιάς χώρας. Όμως, επειδή «ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται» η κανονικότητα επανήλθε στην πολιτική ζωή της Ελλάδος, (αφού προηγουμένως κατάφερε να την κάνει μαντάρα με τα εκλογικά του τερτίπια και τις παγίδες που έστησε στον… Κούλη, πέφτοντας τελικά ο ίδιος μέσα) και η αίγλη κι επιρροή του, ως «ηγέτης της εκατονταετίας», (έτσι τον αποκαλούσαν οι σφουγκοκωλάριοί του) περιορίστηκε σε μιά μικρή «αυλή» γύρω του.

Τώρα, δεν μένει τίποτε άλλο παρά -μετά την απολύτως βεβαία επανεκλογή του στην ηγεσία του υπό κατεδάφιση κόμματος- να μετονομάσει τον «Σύριζα –προοδευτική συμμαχία», (αυτή η «προοδευτική» ουρά με ξετρελλαίνει), σε «ΤΣΙΠΡΙΖΑ»

Τουλάχιστον, έστω την υστάτην, ο χώρος θα παρουσιάζει μιά κάποια αλήθεια.