Όταν η ελευθερία γίνεται ελευθεριότητα, τότε ο γιαλός δεν είναι… στραβός, αλλά -απλά- στραβά αρμενίζουμε. Και τότε ο καπετάνιος τρελαίνεται και καβαλάει καλάμι, η «πλεύση» γίνεται μπάχαλο και, στο τέλος, το καράβι τσακίζεται στις ξέρες.
Το απόλυτο άφιλον της αριστεράς είναι γνωστόν ιστορικά -δίκες της Μόσχας επί Στάλιν, καταδίωξη και δολοφονία Τρότσκυ στο Μεξικό, γκούλανγκς, ψυχιατρεία και συντροφικές εκκαθαρίσεις- με το ψυχρό, πέτρινο πρόσωπό της να ξαναφαίνεται ανάγλυφο στα τερτίπια της «γλυκούλας» Ζωίτσας .
Στα δικά μας κουσούρια, τώρα. Προηγήθηκε ο αλήστου μνήμης… «Σιδερένιος» με τα αντίστοιχα καμώματα καρατομήσεων, αρχής γενομένης από την… γυναίκα του. Μπαμ και κάτω! Στην ψύχρα…
Και επειδή, ζητούμενο πάντα είναι κάποιο αντίβαρο, οι ενέργειες της Ζωίτσας είναι καλοδεχούμενες καθώς συντελούν στο ψαλίδισμα του Τσίπρα και την εξαέρωση του Νάρκισσου, (με ένα «ν» και δύο «σ»). Οπότε… χαλάλι της. Ας πάει και το παλιάμπελο!
Επιμύθιο: Προς γνώση και συμμόρφωση όλων όσοι πιστεύουν και ξεγελιούνται από γελάκια, καρδούλες και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου