"Κισμέτ..."!

    Τώρα που τέλειωσε η ανούσια εκλογική ταλαιπωρία, καιρός να γυρίσουμε στην ομορφιά και τον ρομαντισμό της ζωής. Ένα μικρό συγγραφικό σκίτσο ενός "φίλου" μου, ίσως βοηθήσει σ΄αυτό.

"Κισμέτ... Μια απλή ανθρώπινη ιστορία.

Την πρωτόειδε στο αεροπλάνο, την ώρα που έμπαινε, και εντυπωσιάστηκε. Εκείνη προσπαθούσε να τακτοποιήσει την μπαγκαζιέρα πάνω από τη θέση της με αργές, μεγαλόπρεπες κινήσεις, αδιαφορώντας για το «έμφραγμα» που δημιουργούσε στην κυκλοφορία των επιβατών. Μόλις τέλειωσε, αγέρωχη κι αδιάφορη, κάθισε στο κάθισμά της, δίπλα στο παράθυρο, έβαλε τα ακουστικά στ’ αυτιά, έβγαλε ένα βιβλίο από την τσάντα, χώθηκε βαθειά στο κάθισμα -έτσι μικροκαμωμένη καθώς ήταν- και χάθηκε στον κόσμο της, λες και δεν υπήρχε άλλη ψυχή στο αεροσκάφος.

Σε όλη την σχεδόν δίωρη διαδρομή από Σιγκαπούρη την παρακολουθούσε, καθώς μια αδιόρατη έλξη και μια περιέργεια τον κρατούσε κολλημένο πάνω της. Στο Μπάλι πετούσε τουλάχιστον τρεις φορές τον χρόνο ψάχνοντας και διαλέγοντας έπιπλα από μπαμπού -κάτι τεράστιας διατομής ντόπια καλάμια- και γενικώς είδη ινδονησιάνικης τέχνης, τα οποία εισήγαγε στην ελληνική αγορά.

Στην άφιξη, με τον δημιουργηθέντα κακό χαμό στο αεροπλάνο την έχασε.

-«Selamat datαng Bali»- Η μεγάλη επιγραφή που κρεμόταν από την στέγη της τεράστιας παράγκας, που υποτίθεται αποτελούσε την αίθουσα αφίξεων στο νησί σε καλωσόριζε, αλλά και σε προ-ειδοποιούσε για τον πρωτογονισμό που θα συναντούσες μόλις έβγαινες έξω, μαζί με μια διάχυτη, αισθητή και ανιχνεύσιμη, ιδιόρρυθμη ατμόσφαιρα που σε τύλιγε από την πρώτη στιγμή που πατούσες πόδι εκεί. Ένας μυρωδάτος αέρας που με την πρώτη ανάσα τον ρουφούσες ευχάριστα.

Παρ’ όλη την πολύ μεγάλη εμπειρία που διέθετε ο Θέμης από το «Νησί των Θεών», όπως είναι γνωστό το Μπάλι στην Υφήλιο, το χαρακτηριστικό σύνδρομό του τον «χτυπούσε» πάντα μόλις πατούσε πόδι στον όλβιο και μαγικό τούτο τόπο κι ανάσαινε την αύρα του. Και δεν ήταν μόνο αυτό, την πρώτη ημέρα της αφίξεώς του ήταν αδύνατον να κλείσει μάτι. Η μαγεία του τόπου του μετάγγιζε μιά διέγερση που, όσο κι αν ήταν κουρασμένος, τα μάτια του δεν έκλειναν με τίποτα και τον κρατούσε άυπνο ολόκληρη νύχτα.

Αναστατωμένος, αν και απόλυτα εξοικειωμένος με ένα αναμενόμενο και χαρακτηριστικό πρώτο σοκ, ο θόρυβος και η βαβούρα στο χώρο αφίξεων, είχε αμβλύνει τα αντανακλαστικά του, έτσι χρειάστηκε κι ένα ελαφρό σκούντημα στην πλάτη για ν’ ακούσει την δροσερή κοριτσίστικη φωνή με την αδιόρατη ικεσία στον τόνο της:

-«Συγγνώμη κύριε, μήπως θα μπορούσατε να με βοηθήσετε να συμπληρώσω τούτο το ρημάδι το έντυπο. Σαν πολύπλοκο μου φαίνεται»!

Γύρισε αιφνιδιασμένος και… -Ω! θεοί και δαίμονες του Μπάλι! το εντυπωσιακό κορίτσι της πτήσης ολόρθο μπροστά μου, με δυό μεγάλα μελιά μάτια να τον κοιτούν με ικεσία και με ένα σαγηνευτικό χαμόγελο στα χείλη να ζητεί τη συνδρομή του σε κάτι που για εκείνον ήταν παιχνιδάκι.

-«Το ονοματάκι σας»; την ρώτησε μελιστάλακτα, παίρνοντας από τα χέρια της το χαρτί της αφιξαναχωρήσεως που έπρεπε να συμπληρώσουν όλοι οι εισερχόμενοι επιβάτες.

- «Ισιδώρα».

-«Ααα΄, Ισιδώρα... Ντάνκαν, ίσως»; επιχείρησε δροσερό χιούμορ ο Θέμης, κατάλληλο να δροσίσει λίγο την... κουφόβραση του χώρου.

-«Ούτε Ντάγκαν, ούτε Ντούγκαν», πλειοδότησε η κοπέλα, «Ισιδώρα Βενιέρη του Παναγιώτη. Σκέτο»!

Συμπληρώνοντας, στήλες και γραμμές, και φθάνοντας εκεί που θα συμπλήρωνε το ξενοδοχείο διαμονής, ο ενθουσιασμός του ήταν αδύνατον να περιγραφεί αλλά και να συγκρατηθεί. Ώστε θα μείνει στο Bali Beach, στο ίδιο μέρος μ’ εκείνον; Τί ωραία σύμπτωση! Λες η παροιμιώδης μαγεία του νησιού να έβαλε λιγάκι το χεράκι της σ’ αυτή την ευχάριστη σύμπτωση και γνωριμία; Λες;...

-«Μάλιστα κύριε, στο Μπάλι Μπήτς μένει το γκρουπ μας. Τρεις διανυκτερεύσεις, τέσσερις ημέρες. Ώστε κι εσείς εκεί θα μείνετε, τί τύχη! Φαίνεστε γνώστης του νησιού και θα μπορούσα να επωφεληθώ από τις γνώσεις σας γι’ αυτό. Όλοι στο γκρουπ φαίνονται αδαείς, μηδέ της αρχηγού μας εξαιρουμένης. Νέο κορίτσι κι άπειρο, βλέπεις... Αλήθεια, πώς λέγεστε; Δεν συστηθήκαμε. Ευτυχώς δεν είμαστε Εγγλέζοι και μπορεί να το κάνουμε και μόνοι μας, χωρίς να περιμένουμε κάποιον να μας συστήσει. Λοιπόν, εγώ Ισιδώρα είπαμε, εσείς»;

Άφησε τη λογοδιάρροιά της να τρέχει σαν γάργαρο νερό και, μαγεμένος από τα μάτια της, που πήγαιναν πέρα-δώθε σαν καλοκουρντισμένο εκκρεμές άκουγε -σχεδόν μεθυσμένος- τη φωνή της να κουδουνίζει στ’ αυτιά του και να του πλημμυρίζει ολόκληρη την ύπαρξή.

-«Θέμης, δεσποινίς μου, Θέμης Αναγνώστου. Στις προσταγές σας»!

Οι φωνές διάφορων αρχηγών, που σαν στοργικοί βοσκοί μάζευαν τα κοπάδια των ταξιδιωτών τους, διέκοψαν την συνομιλία τους αναγκαστικά.

-«Λοιπόν δεσποινίς Ισιδώρα, θα τα ξαναπούμε στο ξενοδοχείο. Μετά το τσέκ-ιν και την τακτοποίησή σας στα δωμάτια θα σας περιμένω στο μπαρ του λόμπυ. Σε δύο ώρες. Νομίζω είναι αρκετές», της φώναξε, καθώς απομακρυνόταν προς το πούλμαν της. Κι εκείνη του έγνεψε καταφατικά.

* * *

Ο Θέμης, πολύ νωρίτερα, προσπαθούσε με ένα «Κούμπα λίμπρε» να διασκεδάσει την αδημονία του. Ένα περίεργο συναίσθημα τον είχε συγκλονίσει απ’ άκρου σ’ άκρο. Είχε εγκατασταθεί μέσα του και είχε αιχμαλωτίσει την βούλησή του, αδρανοποιώντας κάθε άλλη σκέψη. Προσπαθούσε να ξεδιαλύνει τί ήταν εκείνο που είχε ξαφνικά μπει μέσα του και ένοιωθε έτσι αλλά, κυρίως, την αιτία που το γέννησε τόσο άμεσα, τόσο έντονα και τόσο ορμητικά. Σίγουρα η περιλάλητη μαγεία του νησιού δεν θα πρέπει να ήταν άμοιρη του γεγονότος. Έχοντας ακούσει τόσα πολλά γι’ αυτήν, άρχισε να συνηθίζει στην ιδέα πως μάλλον ήρθε η ώρα να την γνωρίσει και βιώσει κι ο ίδιος. Στο μυαλό του άρχισαν να στριφογυρίζουν με ασύλληπτη ταχύτητα ό, τι είχε διαβάσει, δει και γνωρίσει για όσα έχουν συμβεί εκεί. Έτσι θεώρησε πως είχε έρθει η σειρά του να μπει κι αυτός σ’ αυτόν τον μαγικό κι αισθησιακό χορό που δημιουργούν οι μπαλινέζικες παραισθήσεις. Η διαίσθηση τού έλεγε πως αυτή η γνωριμία δεν θα ήταν κάτι το καινούριο, κάτι το πρωτοφανές. Ένοιωθε σαν να ερχόταν από πολύ μακριά, από κάποια βάθη του χρόνου. Σαν να έχουν υπάρξει κάποτε δυό παλιόφιλοι, ή δυό εραστές -μπερδεμένοι στα πέπλα του χρόνου- που ξαναβρέθηκαν τυχαία, κάτω από άγνωστη επιταγή της μοίρας, μετά από καιρό και ξανάδεσαν το κομμένο σκοινί του δεσμού τους. Ίσως όχι μόνο μια απλή «φιλία» σκέτη, αλλά μπορεί και κάτι δυνατότερο που η Θεία βούληση πρόσταξε να διακοπεί βίαια κι απότομα. Σαν να ξυπνούσαν από μακρύ λήθαργο ή σαν να έβγαιναν από μια κατάψυξη που η ζωή, μ’ ένα καπρίτσιο της, τους είχε καταχωνιάσει και τώρα, με ένα άλλο της καπρίτσιο, τους έβγαλε σ’ ένα ζεστό τροπικό μέρος. Με αποτέλεσμα οι «πάγοι» τους να λειώσουν ακαριαία, λες και δεν είχαν υπάρξει ποτέ και όλα να συνεχίζονται κανονικά.

Βέβαια, αυτά ήσαν δικά του προαισθήματα, δικές του σκέψεις, δικά του «θέλω», που θα μπορούσε, κάλλιστα, να τα είχε ονειρευτεί, ή πλάσει με την φαντασία του. Το κρίσιμο ερώτημα είναι τί θα έλεγε σχετικά και πώς θα ένοιωθε, αντίστοιχα, η Ισιδώρα.

-«Καλησπέρα, Θέμη, περίμενες πολύ;», η ναζιάρικη, σχεδόν ικετευτική, φωνή που πρωτάκουσε στο αεροδρόμιο Νγκούρα Ράι είχε αλλάξει αισθητά. Τώρα του φάνηκε λιγάκι πιο αυταρχική, πιο επιτακτική, γεμάτη αυτοπεποίθηση και απρόσμενη οικειότητα, χωρίς όμως και να χάσει τίποτε από την ήδη γνωστή φρεσκάδα της.

Και τί δεν είπαν εκείνο το βράδυ. Μια ανεξήγητη εξομολογητική ανάγκη έφερε τους δύο τους τόσο κοντά, ανταγωνιζόμενος ο ένας τον άλλο στο ποιος θα αραδιάσει περισσότερο και αναλυτικότερα το κουβάρι της ζωής του. Σε μια ολονύχτια συζήτηση που άρχισε στο μπαρ, διακόπηκε για να πάνε στα δωμάτια και να φορέσουν μαγιό και συνεχίστηκε στην πισίνα. Εκεί κατέθεσαν το εσώψυχό του, ο ένας στον άλλο. Έτσι διαπίστωσαν πως γεννήθηκαν στην ίδια γειτονιά και στον ίδιο δρόμο -κάπου τριάντα μέτρα απόσταση τα σπίτια τους- πως έπαιξαν παιδιά, πως τσακώνονταν συχνά, πετροβολούνταν κάποτε και φίλιωναν πάντα! Κοριτσάκι αυτή -αγοροκόριτσο κανονικό- και παλληκαράκι εκείνος. Πρώτος στο πήδημα της φωτιάς του Αϊ-Γιαννιού, όταν έκλειναν τα σχολεία στο τέλος Ιουνίου, και στο κυνήγι της μπάλας, όλον τον υπόλοιπο χρόνο.

Είπαν και τί δεν είπαν για τα παιδικά, τα αμέριμνα χρόνια και πώς μετά χάθηκαν στο κλωθογύρισμα του χρόνου. Αυτός ορφάνεψε μικρός και βγήκε πρόωρα στη βιοπάλη και το πεζοδρόμιο, ενώ εκείνη παντρεύτηκε νωρίς, για να γλυτώσει μια πατρική καταπίεση, αλλά χώρισε σύντομα, όπως είναι πολύ πιθανό να συμβαίνει στους νεανικούς, βιαστικούς και άγουρους γάμους. Εκεί στην πισίνα, πλατσουρίζοντας και ονειροπολώντας, τους βρήκαν οι πρώτες ηλιαχτίδες της ημέρας, καθώς ο ήλιος πρόβαλε κατάφατσα απέναντί τους. Τότε μόνο συνειδητοποίησαν πόσο γρήγορα πέρασαν οι ώρες, που ούτε το κατάλαβαν, και πως η μεν Ισιδώρα θα έπρεπε ν’ ακολουθήσει ένα εξαντλητικό ημερήσιο εκδρομικό πρόγραμμα, ο δε Θέμης να επισκεφθεί τους προμηθευτές του.

Αποχαιρετίστηκαν μ’ ένα ευγενικό παλιομοδίτικο χειροφίλημα και μια υπόσχεση: «Το βράδυ πάλι εδώ»!

Η επομένη νύχτα τους βρήκε πολύ κουρασμένους και η αδήριτη ανάγκη για ξεκούραση, μετά και την γοητεία που τους τύλιξε η παρακολούθηση πασίγνωστων και πανέμορφων μπαλινέζικων χορών, τους έστειλε νωρίς για ύπνο. Καθώς η επόμενη -και τελευταία πλήρης ημέρα της Ισιδώρας στο Μπάλι- ήταν αφιερωμένη σε ελεύθερες δραστηριότητες του γκρουπ, ο Θέμης της υποσχέθηκε αξέχαστες εμπειρίες στον πιο γνωστό τροπικό παράδεισο της Γης.

Η κοπέλα ξύπνησε νωρίς και αφέθηκε στα υπεσχημένα του Θέμη. Νοίκιασαν ένα μηχανάκι απέναντι από το ξενοδοχείο και άρχισαν την περιήγηση. Όπου κι αν γύρισαν η ομορφιά του τοπίου ήταν διάχυτη και η γοητεία του απόλυτη. Το ίδιο και η συμπεριφορά των ανθρώπων που σε σκλάβωναν με την ευγένειά τους και σε εντυπωσίαζαν με τα εξαίσια καλλιτεχνήματά τους. Η Ισιδώρα έμοιαζε να κολυμπάει σε πέλαγος ευτυχίας κι ο Θέμης απολάμβανε την ευτυχία της. Μετά ένα εξαίσιο γεύμα σε μια πλαγιά με θέα σε απέναντι καταπράσινους ορυζώνες, κλιμακωτά διατεταγμένους σε πεζούλες -σαν κερκίδες σταδίου- με τους καρπούς μεστωμένους και ώριμους για συγκομιδή, κάπου στο Ταλαλλαγκάν, στο κέντρο του νησιού, ο Θέμης την κατέβασε στο νοτιότερο άκρο του Μπάλι, στον εντυπωσιακό ναό Ουλουβατού. Τέλος, θέλησε να κλείσουν την ημέρα τους σε ένα σημείο που τον γοήτευε ιδιαίτερα και δεν άφηνε επίσκεψή του χωρίς ν’ απολαύσει εκεί ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα. Όταν, φυσικά, το επέτρεπαν τα συννεφάκια του ανοιχτού ορίζοντα. Και εκείνη την ημέρα οι συνθήκες ήσαν ιδανικές. Κατέβηκαν τα τελευταία μέτρα πεζή, πλατσούρισαν λίγο, καθώς ό ναός -αφιερωμένος στην θεά του ρυζιού της ξερής γης- ήταν σε ένα ακραίο σημείο, όπου στην πλημμυρίδα γινόταν νησάκι και στην αμπώτιδα χερσόνησος. Μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων, αρωμάτων και μαγείας ανέβηκαν τα λίγα σκαλάκια και πλησίασαν τον βωμό του ναού. Ένας πεμανγκού -ντόπιος ινδουιστής παπάς- προσευχόταν μουρμουρίζοντας.

Ξάφνου, στον Θέμη κατέβηκε μια τρελλή ιδέα. Έπιασε την Ισιδώρα απότομα, την γύρισε, την έσφιξε στην αγκαλιά του και διακυβεύοντας ένα ισχυρό χαστούκι, την φίλησε με πάθος. Εκείνη ανταποκρίθηκε το ίδιο παθιασμένα:

-«Δεν μου λες», την ρώτησε με βραχνή φωνή, «τί λες, παντρευόμαστε; Εδώ και τώρα. Ινδουιστικά... μ’ αυτόν τον παπά»!

Η απορία στα διεσταλμένα από έκπληξη μάτια της, μόνο άρνηση δεν σήμαιναν! Εξήγησε με τσάτρα-πάτρα αγγλικά στον παπά τί του ζητούσαν, του έβαλε στην τσέπη μια χούφτα ρουπίες και άδραξε απ’ τον στολισμένο με μυρωδάτα φραντζιπάνι βωμό, μια δράκα από δαύτα και αφού στόλισε αυτιά - ένα της... «νύφης» κι ένα δικό του- της έδωσε να κρατά άλλο ένα με τις άκρες των δακτύλων, καθώς οι παλάμες τους ήσαν ενωμένες στο στήθος, σε στάση ικεσίας. Μετά γονάτισαν εμπρός στον βωμό, όπου με απόλυτη ευσυνειδησία ο πεμανγκού ολοκλήρωσε την τελετή, καθώς ο ήλιος γέρνοντας στο κονάκι του για την βραδινή του ξεκούραση, άφηνε παρακαταθήκη, αλλά και γαμήλιο δώρο για τους «νεόνυμφους», έναν ήρεμο ωκεανό γεμάτο χρυσάφι!

Από τη στιγμή εκείνη και πέρα, η συγκινησιακή φόρτιση δεν άφησε πολλά περιθώρια μνήμης στον Θέμη. Ένα γρήγορο γεύμα και μια εκπληκτική ερωτική πρώτη νύχτα, που θα μπορούσε -από μόνη της- ν’ αποτελέσει διατριβή και εγχειρίδιο γιά νέους ερωτευμένους.

Λόγοι στοιχειώδους σεμνότητος, καλής ανατροφής, αλλά και για καταλληλότητα αναγνώσεως του παρόντος και από άτομα νεαρότερης ηλικίας, δεν μου επιτρέπουν περαιτέρω εξειδικευμένες περιγραφές. Όμως θεωρώ σίγουρο πως εκείνη η νύχτα θα αποτελέσει απλησίαστο ερωτικό ορόσημο σε όλη την μετέπειτα ζωή και των δύο.

* * *

Ο Θέμης ξύπνησε αργά το πρωί. Εντελώς εξουθενωμένος και εξαντλημένος από την ερωτική πανδαισία της προηγούμενης παθιασμένης νύχτας, βρισκόταν για αρκετό χρόνο μεταξύ αίσθησης και παραίσθησης που του δημιουργούσε η φαντασία στο κονταροχτύπημά της με την πραγματικότητα. Προσπάθησε να βεβαιωθεί πως... ζει στην Γη και όχι σε κάποια φανταστική σφαίρα ενός άλλου Γαλαξία! Για να αναλογιστεί πως όσα έζησε ήσαν αληθινά. Καθώς τα βλέφαρα αδυνατούσαν να σηκώσουν το βάρος τους και οι μισόκλειστες γρίλιες των παραθύρων κρατούσαν τον ζωογόνο πρωινό ήλιο έξω, σιγοντάροντας την φαντασία στην απέλπιδα προσπάθειά της να επιβληθεί της πραγματικότητος. Άπλωσε το χέρι του στο πλάι, εκεί που, υποτίθεται, κοιμόταν η Ισιδώρα, αλλά πασπάτεψε έναν άδειο χώρο. Ευθύς πετάχτηκε σαν κεραυνοβολημένος από ρεύμα υψηλής τάσεως. Το κρεβάτι ήταν άδειο και η Ισιδώρα είχε γίνει καπνός! Θέλοντας να ξυπνήσει τελείως και να μπορέσει να σκεφτεί, πήγε στο μπάνιο να ρίξει νερό στο πρόσωπό του, όπου τον αποτελείωσε μια επιγραφή στον μεγάλο καθρέφτη, γραμμένη με το κραγιόν και το χέρι της κοπέλας:

-«Αγάπη μου συχώρεσε τον τρόπο της φυγής μου. Χθες μας πληροφόρησε η αρχηγός πώς η πτήση μας άλλαξε και θα έπρεπε να φύγουμε τρεις ώρες νωρίτερα. Λυπήθηκα να σε ξυπνήσω, ήσουν πολύ κουρασμένος και βυθισμένος σε λήθαργο. Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι. Οι στιγμές του αποχαιρετισμού είναι δύσκολες. Λατρεμένε μου, άλλη μιά φορά το κισμέτ έπαιξε κανονικά τον νομοτελειακό του ρόλο και ό, τι είναι γραφτό για μας θα γίνει. Αλλιώς είναι μάταιο να επιμένουμε. Δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ό, τι κι αν κάνουμε, όσο κι αν προσπαθήσουμε. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ό, τι σημαντικότερο μπήκε στη ζωή μου. Σ’ αγαπώ και θα σ’ αγαπώ πάντα. Και αν είναι γραφτό μας, κάποτε θα συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε τώρα».

* * *

Ο Θέμης τέλειωσε, όπως-όπως, τις δουλειές του στο Μπάλι και -μετρώντας τις ώρες του γυρισμού- μόλις κατέβηκε από το αεροπλάνο έτρεξε κατευθείαν στο πρακτορείο «Ορίζοντες» που είχε οργανώσει την εκδρομή της Ισιδώρας. Με τα χίλια στανιά βρήκε άκρη, καθώς -στην αρχή- αρνιόνταν να του δώσουν στοιχεία πελατών τους και όταν -επί τέλους- το πέτυχε, το όνομα και η διεύθυνση που πήρε ήσαν αυτά του συζύγου της με τον οποίο είχαν μόλις χωρίσει. Το διαμέρισμα στην πολυκατοικία είχε, πριν λίγο, αδειάσει και κανείς δεν ήξερε -όσα κουδούνια κι αν χτύπησε- πού μετακόμισαν οι ένοικοί του. Παντού τείχη ψηλά και αδιαπέραστα, έκλεισαν την Ιστορία της Ισιδώρας στο χρονοντούλαπό της και την ψυχική διάθεση του Θέμη στα Τάρταρα.

* * *

Οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια περνούσαν και το βάρος τους κύρτωνε τους ώμους του Θέμη. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, έμεινε μπεκιάρης και ρίχτηκε με μονομέρια και μονομανία στη δουλειά, που απετέλεσε πλέον τον μόνο σκοπό της ζωής του. Φωτεινό διάλειμμα στο γκρίζο της ψυχής του οι απαραίτητες επαγγελματικές μεταβάσεις στο Μπάλι, όπου ποτέ δεν παρέλειπε και μια ευλαβική μετάβαση στον ναό του Τάναχ-λοτ. Μ’ ένα ολόδροσο φραντζιπάνι στο χέρι ανέβαινε και γονάτιζε στο βωμό που, κάποτε, ένας ντόπιος βραχμάνος τον έδεσε με τα πνευματικά δεσμά ενός ινδουιστικού γάμου, με την Ισιδώρα του, την μόνη μεγάλη κι αληθινή αγάπη της ζωής του.

Και ο καιρός περνούσε. Πλατύς, ανιαρός κι αδιάφορος, με την ψυχή του παγωμένη, σαν τις απέραντες χειμωνιάτικες στέπες της Σιβηρίας και άδεια, σαν τις έρημες πάμπες της Αργεντινής.

Ξαφνικά, ανεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, κοντά τριάντα χρόνια από τότε που «σταμάτησε» να χτυπά το ρολόι της καρδιάς του, αυτό άρχισε να δουλεύει πάλι ξέφρενα. Σαν να ήθελε να τρυπήσει το στήθος του, να πεταχτεί έξω και να χιμήξει στο δρόμο! Μπροστά του, τρία, τέσσερα βήματα απ’ αυτόν, το ίδιο αγέρωχη, το ίδιο μεγαλόπρεπη βάδιζε... εκείνη! Την «έκοψε» από πλάγια πίσω, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να λαθεύει. Ήταν η Ισιδώρα, η Ισιδώρα του! Λιγάκι επηρεασμένη και ελάχιστα «χτυπημένη» από τον Πανδαμάτορα χρόνο, αλλά με ακριβώς ίδιο το ανάλαφρο, ελαφίσιο βάδισμα που την χαρακτήριζε από τότε. Με πολύ μεγάλη προσπάθεια κρατήθηκε και βάλθηκε να την ακολουθεί κατά πόδας, προσαρμόζοντας το βήμα του στο δικό της. Μόνη του μέριμνα να μην τον προσέξει εκείνη και του χαλάσει την έκπληξη που της ετοίμαζε. Στην Ιπποκράτους έστριψε αριστερά και όταν την είδε να μπαίνει στην στοά, με πρόθεση ν’ ανέβει στον Χόντο, δεν άντεξε και την σταμάτησε, μ’ ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη κι ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη.

Οι αντιδράσεις κατά τη στιγμή της αναγνώρισης ήταν αντίστοιχη της ποιότητος και των δύο:

-«Θέμη μου, τί έκπληξη, τί κάνεις; Χαθήκαμε! Το κισμέτ που σου έλεγα, βλέπεις...», ήσαν οι πρώτες κουβέντες της Ισιδώρας, στον γνωστό ψύχραιμο, ήρεμο και περιπαικτικό τόνο.

-«Ναι, αγάπη μου, αλλά, όπως βλέπεις, βρεθήκαμε πάλι. Πώς είσαι τώρα, οικογενειακά εννοώ;»

-«Μόνη μου, όπως τότε. Και όπως πάντα... «έκτοτε». Εσύ τί έκανες στη ζωή σου; Παντρεύτηκες;... έκανες οικογένεια; Στ’ αλήθεια, εγώ πως σου φαίνομαι; Πώς με βλέπεις;».

-«Γλυκιά μου, μετά από εκείνη την πρώτη και μοναδική μας νύχτα, ήμουν καταδικασμένος να σ’ αγαπώ, όχι όπως ήσουν, ή όπως θα γινόσουν με το πέρασμα του χρόνου, αλλά όπως πάντα ονειρευόμουν πως θα είσαι. Και έτσι θα παραμένεις μόνιμα για μένα. Αναλλοίωτη και κούκλα».

Και αντί περαιτέρω εξηγήσεων, ο Θέμης δεν κρατήθηκε άλλο, αδιαφορώντας για τον κόσμο γύρω του, όρμησε και την έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του, θέλοντας -αν ήταν δυνατόν- να σκίσει το στήθος του και να την κρύψει μέσα. Έτσι που να μην μπορέσει να την χάσει ποτέ πιά.

Άγνωστο γιά πόσην ώρα κοιτάζονταν στα μάτια, σαν να ήθελαν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω. Να ξαναζήσουν την πρώτη και τελευταία νύχτα τους στο Σανούρ του Μπάλι. Εκεί που κόπηκε απότομα το φιλμ της ζωής τους, μετά την μεγαλύτερη, ερωτικότερη και αισθαντικότερη στιγμή της.

-«Κισμέτ, αγάπη μου, κισμέτ!», του είπε αινιγματικά εκείνη, όταν πέρασε η πρώτη συγκίνηση και κόπασε ο δυνατός χτύπος της καρδιά τους. «Πάμε απάνω στο μπαρ του Χόντου. Σε περιμένει κι εσένα μιά έκπληξη εκεί. Ανάλογη μ’ αυτήν που μου έδωσε η σημερινή ξαφνική σου επανεμφάνιση».

Μπαίνοντας στην μεγάλη αίθουσα, η Ισιδώρα άπλωσε το βλέμμα της και άρχισε να ψάχνει με τα αεικίνητα μάτια της τον χώρο.

-«Α΄, να εκεί», είπε κι έδειξε έναν νεαρό που μόλις την είδε, σηκώθηκε από την καρέκλα που καθόταν και πλησίαζε με απορία γιά την παρέα της γυναίκας, που, όπως φάνηκε, την περίμενε μόνη.

-«Παιδί μου, να σας συστήσω. Από δω ο πατέρας σου, που τόσα έχεις ακούσει γι’ αυτόν. Το κισμέτ σου τον φανέρωσε, επί τέλους! Και γυρίζοντας... σε μένα είπε παιχνιδιάρικα, όπως πάντα:

-«Θέμη μου, ιδού ο γιός σου! Και μη μου πεις πως δεν σου μοιάζει; Φτυστός εσύ... θα έλεγα»!..."

ΤΕΛΟΣ

Η ώρα του απολογισμού

  και του... λογαριασμού.

Μετά τις γερές εκλογικές σφαλιάρες που ο ελληνικός λαός φιλοδώρησε τον αλαζόνα και άμυαλο αρχηγό του Σύριζα, θυμήθηκα μιά παλιά αποστροφή του γιά τον μισητό του αντίπαλο, τον Μητσοτάκη ή «Κούλη» -όπως η ευφυής αριστερή νομενκλατούρα τον αποκαλούσε ειρωνικά και περιφρονητικά.

Έλεγε, λοιπόν, το χαμένο ο… «άχαστος» ηγέτης: «Χάνεις, φεύγεις», εννοώντας -τρομάρα του- τον… «Κούλη»!

Αυτή η… παπαρδέλα του… «Αλέξη, έλα με φόρα» με έκανε να ψάχνω γιά ημέρες στα βάθη της μνήμης, μπας και βρω κανέναν αριστερό ηγέτη που να τον… παραίτησε ποτέ η εκλογική ήττα. Δεν βρήκα ούτε έναν! Μόνον ο θάνατος τους ξεκόλλησε από την λατρευτή τους καρέκλα (π.χ. Φλωράκης) και η καθαίρεση, (π.χ. Ζαχαριάδης). Ή η οικειοθελής απομάκρυνση γιά προσωπικούς λόγους, εκτός εκλογών, (π.χ. Παπαρρήγα).

Τόσον σε διεθνές επίπεδο, όσο και εθνικό, γινόταν πάντοτε αυτό που γίνεται και τώρα στον Σύριζα. Ο Τσίπρας δεν… «λιποτακτεί» παραιτούμενος αλλά, απλώς, «θέτει εαυτόν στην κρίση των συντρόφων του» και επανεκλέγεται… αποθεούμενος!

Μοίρα της αριστεράς είναι η αγέλη. Στερούμενη στελεχών με ικανότητες και αξιοπρέπεια, (αν είχαν δεν θα ήσαν αριστεροί), συντάσσονται αγεληδόν, ως τυφλοί πίσω από κάποιον μονόφθαλμο, κατά κανόνα φαύλο, δημαγωγό και λαϊκιστή. Χειμώνα καλοκαίρι, στην νίκη η την ήττα, στα πάνω ή τα κάτω… αυτόν πάντα!

Και η ιστορία επαναλαμβάνεται αυτούσια στη χώρα μας σήμερα. Ένας κλασσικά ανίκανος, αμόρφωτος, ανεπάγγελτος, αμετροεπής και ανερμάτιστος νεαρός με απέραντη μπαγαποντιά και αστείρευτες πολιτικές φιλοδοξίες, πήρε την σκυτάλη από άλλον -εντελώς ανίκανος αυτός- και «καβαλώντας» τον αέρα της δυσαρέσκειας λόγω μνημονίων κατάφερε να φέρει το «τσάτρα-πάτρα» στην διακυβέρνηση μιάς χώρας. Όμως, επειδή «ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται» η κανονικότητα επανήλθε στην πολιτική ζωή της Ελλάδος, (αφού προηγουμένως κατάφερε να την κάνει μαντάρα με τα εκλογικά του τερτίπια και τις παγίδες που έστησε στον… Κούλη, πέφτοντας τελικά ο ίδιος μέσα) και η αίγλη κι επιρροή του, ως «ηγέτης της εκατονταετίας», (έτσι τον αποκαλούσαν οι σφουγκοκωλάριοί του) περιορίστηκε σε μιά μικρή «αυλή» γύρω του.

Τώρα, δεν μένει τίποτε άλλο παρά -μετά την απολύτως βεβαία επανεκλογή του στην ηγεσία του υπό κατεδάφιση κόμματος- να μετονομάσει τον «Σύριζα –προοδευτική συμμαχία», (αυτή η «προοδευτική» ουρά με ξετρελλαίνει), σε «ΤΣΙΠΡΙΖΑ»

Τουλάχιστον, έστω την υστάτην, ο χώρος θα παρουσιάζει μιά κάποια αλήθεια.

Ο Σύριζα στη νέα πορεία.

"Άραπάκια... έϊβαλά" 

Στην εικόνα φαίνεται η κοινοβουλευτική ομάδα του Σύριζα -όση απέμεινε δηλαδή- μετά τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών. Πορεία -με φόρα- γιά νέους αγώνες και αντίστοιχες νίκες.

Εμπρός έρχεται -με φόρα πάντα- ο broεδρος, δεύτερος, από από αριστερά πάντα, ο γνωστός... "Πολά" βαρύς και, στο άκρον δεξιόν η άκριτη συντρόφισσα «Γαμάτη»!

Black humor, (Μαύρο χιούμορ)!

 

Ψηφίζω σε εκλογικό τμήμα που βρίσκεται σε μιά κάθετο της οδού Αχαρνών, στο ύψος της Αγίου Μελετίου, περίπου.

Διπλανό της γωνίας κατάστημα στεγάζει Γραφείο τελετών. Μικρό, διακριτικό, κομψό. Στην βιτρίνα του, πάνω σε μικρό τραπεζάκι, υπάρχει κορνιζαριμένη η εξής επιγραφή: «Νέες μειωμένες τιμές».

Περιμένοντας να διασχίσω την Αχαρνών, βλέπω δύο κυρίες της ηλικίας μου, περίπου, κρατημένες αλά μπρατσέτα, να κοιτούν την επιγραφή… σχολιάζοντας. Δεν άντεξα και το διέπραξα. Τις πλησίασα και τις ρωτώ:

-Τί λέτε.. κορίτσια, να... επωφεληθούμε;

Ευτυχώς διέθεταν χιούμορ και γελάσαμε όλοι μαζί… Νομίζω με… νόημα!

Μετεκλογικά... Πρώτη διαπίστωση.

Κατάκοπος, άυπνος κι εξουθενωμένος από πλήθος αναποδιών και προβλημάτων, το πρώτο που σκέπτομαι είναι το εξής:

-"Κυριάκο..., τον Τσίπρα και τα μάτια σου! Καλύτερον "πελάτη" δεν πρόκειται να βρεις!!!

Ρολόι, ο μεγαλύτερος εχθρός του Ανθρώπου…

 

Περίεργο πράγμα αυτό το ρολόι. Περίεργο και πάντα εχθρικό μαζί σου. Από τη μία τρέχει σαν το τραίνο-βολίδα της Ονταβάρα και σε γερνάει πριν το πάρεις χαμπάρι -το καταλαβαίνεις όταν κάποιο νεαρό χαμίνι ή κάποιος ασήμαντος καράβλαχος σου κλέψει τη γυναίκα- κι από την άλλη -όταν το θέλεις να τρέξει γιά να σε λυτρώσει από μιά αδημονία, μιά δύσκολη κατάσταση- αυτό μουλαρώνει και δεν κουνάει ρούπι τους δείκτες του, κρατώντας σε ξάγρυπνο. Σαν πεισματωμένος γάιδαρος αυτό, σαν πιστός σε ολονυχτία εσύ!

Κάτι ήξερε ο Σαλβαντόρ Νταλί και το ζωγράφισε έτσι… σαν λειωμένη σιλικόνη!

«Mea culpa»!

Σε μιά ασύγγνωστη κι ασυγχώρητη παρόρμηση, (ανάρμοστη γιά την ηλικία, την πείρα και την, εν γένει, συγκρότησή μου), στα πλαίσια μιάς αγανακτισμένης βιασύνης προσπάθησα να αλλάξω την ρύμη της στραμπουλιγμένης μου πραγματικότητος.

Έτσι, μεταξύ πολλών άλλων ανατροπών που προσπαθώ, «τσίμπησα» και στο καλλικέλαδο άσμα μιάς γλυκομίλητης Σειρήνας, εκπροσώπου τηλεφωνικής εταιρείας, πίστεψα στο παραμύθι των διαβεβαιώσεών της και… κατάπια το προσφερόμενο «τυρί» παρορώντας την πίσω του, επιμελώς κρυμμένη… φάκα των ψιλών γραμμάτων! Οπότε... μπήκα σε μιά μεγάλη περιπέτεια.

Αν και -όχι ανεπίτρεπτα αργά, αλλά σχεδόν αμέσως- ανεκάλυψα το λάθος και την παραπλάνησή μου και αυτοστιγμεί υπέβαλα αίτηση ανακλήσεως της προγραμματισμένης… μεταγραφής, όπως είχα δικαίωμα ακόμη και γιά ένα δεκαπενθήμερο, μπήκα σε ένα απίθανης γραφειοκρατίας… «τρυπάκι», όπου και κολυμπάω ακόμη σε βαθειά θάλασσα… χωρίς σωσίβιο. Αποτέλεσμα: νέκρωση των δύο κινητών μου γιά άγνωστο διάστημα, μέχρις ότου ξεμπλέξει το κουβάρι!

Ένας φίλος -υπάλληλος στον Γερμανό- ανέλαβε να με ξελασπώσει επαναφέροντάς με στην ομαλότητα. Δηλαδή να ακυρώσει την μεταγραφή, να επαναλειτουργήσουν οι συσκευές -άγνωστο το πότε- και να αποσοβήσει τα δύο «πέναλτις», συνολικού ύψους 600 τόσων ευρώ(!) που προέβλεπε το ακρίτως παραβλεφθέν συμβόλαιο που είχα με την Cosmote, μιάς κι εγώ, ως κακός τερματοφύλαξ, θα αποτύγχανα!

Επιμύθιον: Στους σημερινούς «πονηρούς» καιρούς, όποιος… «θα πηγαίνει γιά μαλλί, στο τέλος θα βγαίνει πάντα… κουρεμένος!». Βολευτείτε με το «καλό» που έχετε και μην ψάχνετε το «καλύτερο». Γιατί θα ισχύει πάντα το αρχαίο ρητό: «Όποιος καλά καθότανε, καλύτερα γυρεύει, ο διάολος στον κώ.. του, κουκιά του μαγειρεύει»!

Οι χελώνες μου στο κτήμα άρχισαν, μία-μία, να πεθαίνουν, αν και οι φήμες τις θέλουν αιωνόβιες.

Κακό προμήνυμα.

Τί γρήγορα που φεύγει η ζωή…

Κι έχω τόσα ζωντανά να φροντίσω… 

Κούραση, αποσύνθεση, απογοήτευση…

Πριν ακόμη προσαρμοστώ στο κάθε σκαλί μιάς δυστυχίας που συνεχώς με βουλιάζει, διαπιστώνω ξέπνοος πως πάντα υπάρχει δυνατότητα γιά ακόμη πιό κάτω βύθιση. Τελικά «η σκάλα του κακού» δεν έχει κάτω όριο, όπως και η κατρακύλα πάνω της.

Η διάχυτη ασχήμια, ο εγωισμός, ο παραλογισμός και τα ανάρμοστα, καταστροφικά πάθη με αποσυντονίζουν διαλύοντας ό,τι καλό, σοβαρό και υγιές υπάρχει μέσα μου και με κάνει να αισθάνομαι κάπως μεταξύ… «εξωγήινου» και εκτοπλάσματος. Με την ασφυξία να με πνίγει και να με σπρώχνει σε έξοδο.

Είναι, βλέπεις, κι αυτή η παρατεταμένη εκλογική διαδικασία που αποπνέει απόλυτη πολιτική σήψη, καθώς το ανόητο και ατελέσφορο επιβεβλημένο σύστημα απλής αναλογικής απασφάλισε και απελευθέρωσε μύχια απωθημένα «πολιτικών ψώνιων», που υπήρχαν καταπλακωμένα στο άδυτο της ψυχής πολλών -δυστυχώς- στραμπουλιγμένων και καταπιεσμένων υποψήφιων… «σωτήρων». Περιπλέκοντας, πολυπλέκοντας και δυσκολεύοντας, ακόμη περισσότερο, κάθε προσπάθεια ομαλής εξελίξεως των πολιτικών πραγμάτων.

Έτσι, το αρχικά διασκεδαστικό «σκετσάκι» του πολιτικού ανταγωνισμού κατάντησε σαν κουραστικά μακρόσυρτη, κακόγουστα σκηνοθετημένη και εντελώς κακοπαιγμένη σαπουνόπερα. Και εγώ -ένας εξουθενωμένος μαραθωνοδρόμος- σέρνομαι ξέπνοος, μετά κόπου και βίας, προς το τέρμα.

Άντε να τελειώνουμε με όλα αυτά τα κοινωνικά περιττώματα που μας βομβαρδίζουν επί μήνες με τις αντιαισθητικές τους -κυρίως- εμφανίσεις και την χολή, βλακεία και ανηθικότητα, οι οποίες αναδύονται από τους ανοιχτούς οχετούς τους και διαχέονται από το σύνολο των ΜΜΕ, μολύνοντας την ήδη βεβαρυμμένη ανθυγιεινή πραγματικότητά μας. 

«Μεγάλες -έστω και μικρότερες- προσδοκίες»

 Αδημονώντας γιά το βράδυ της Κυριακής!

Είμαι 81 ετών και πλησιάζω στο κατώφλι των 82. Προφανώς, κάτω από το βάρος όλων αυτών των χρόνων, αντιμετωπίζω πρόβλημα στυτικής δυσλειτουργίας. Μέχρι πρότινος θεωρούσα το γεγονός ως κάτι προφανές και απολύτως φυσιολογικό. Ένα απότοκο της ηλικίας μου, έλεγα. Όμως τώρα και κατόπιν των φοβερών αποκαλύψεων εκ μέρους των συριζαρέων «συντρόφων», σχετικά με την εκτεταμένη συμμετοχή του άθλιου Μητσοτάκη, της ελεεινής ΝΔ και -ενδεχομένως- της πανούργας Μαρέβας, σε ό, τι κακό συμβαίνει στον τόπο, ουδεμίαν, πλέον, αμφιβολία διατηρώ περί του ποίος ευθύνεται και γιά την δική μου περίπτωση.

Παρατηρώντας πως η έναρξη του προβλήματός μου συμπίπτει -κατά διαβολικό τρόπο- ακριβώς προ τετραετίας, με την ανάληψη της εξουσίας από δαύτον, σιγουρεύτηκα απολύτως!

Έτσι, έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του προσφιλούς μου Broέδρου και πιστεύοντας ακράδαντα τις υποσχέσεις και προβλέψεις του, ευελπιστώ πλέον εκ του ασφαλούς, πως στις επερχόμενες εκλογές όπου η νίκη του Σύριζα θα είναι περιφανής και συντριπτική, ο -«Πρόεδρε έλα με φόρα»- ανεβάζοντας ο ίδιος τον πήχη των ποσοστών του πάνω από τα 20, θα κατορθώσει να συμπαρασύρει και το δικό μου… «χμμμ» σε κάποια… άνοδο. Τουλάχιστον μέχρι το… 15. (Μεταξύ μας, βολεύομαι και με… 12!).

Τραγελαφική παραφροσύνη ή παράφρων τραγέλαφος.

" Όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα..."

Ο συνεχώς αποδεικνυόμενος πολύ μικρός, τέως «ερχόμενος με φόρα» ηγέτης, μοιάζει να τερματίζει τον αγώνα -και το μαρτύριό του- περπατώντας. Και μέσα στο σύννεφο της απόγνωσης που τον περιβάλλει έχει χάσει κάθε ίχνος σοβαρότητος και αυτοκυριαρχίας.

Θυμάμαι από τα γυμνασιακά μου χρόνια την εξής ιστοριούλα-ανέκδοτο. «Ένας νεαρός, κακός, μοχθηρός και διεστραμμένος θεώρησε ότι γιά το χάλι του έφταιγαν οι γονείς του. Έτσι, ένα βράδυ τους… ξέκανε! Η αστυνομία διαλεύκανε εύκολα τους φόνους κι ο νεαρός προσήχθη στο κακουργοδικείο. Στο τέλος της απολογίας του, μέσα σε αναφιλητά, εκλιπαρούσε από τους δικαστές επιείκεια επειδή, όπως ισχυριζόταν, ήταν… πεντάρφανος»!!!

Το ανεκδοτάκι αυτό το θυμήθηκα το πρωί, κατάπληκτος, όταν άκουσα τον «broεδρο» να αιτιάται θρασύτατα τον Μητσοτάκη επειδή, λέει, επιδιώκει τον… κατακερματισμό της αντιπολίτευσης και των πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να εγκαταστήσει ένα… «ασύδοτο, ανεξέλεγκτο και αυταρχικό δικό του… καθεστώς»! Τέτοια θρασύτατα και παλαβά εκστομίζονται από τον αρχιτέκτονα του δημιουργηθέντος εκλογικού αλαλούμ, ο οποίος ξάχνει κι αρπάζει ό,τι πρόφαση βρει εμπρός προκειμένου να διασωθεί καπηλευόμενός την. Μόνο το δυστύχημα των τραίνων της Ινδίας δεν σκέφτηκε να "ρίξει" στον Μητσοτάκη!

Και γιά να σοβαρευτούμε. Η χώρα οπωσδήποτε χρειάζεται σοβαρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση. Όχι γιά να μη γίνει… «δικτάτορας» ο… «αλαζών Μητσοτάκης», ή να τοποθετείται αυτή μονίμως αντίθετα προς την όποια Κυβέρνηση, αλλά γιά να συμβάλει εποικοδομητικά με προτάσεις, προβληματισμούς, διορατικότητα, φιλοπατρία, υπευθυνότητα και νηφάλιες εισηγήσεις στην πραγματική πρόοδο της κοινωνίας και της χώρας. Κατι που δεν γίνεται με στείρες και πεισματικές αρνήσεις σε όλα, από ανίκανα, ασήμαντα, συμπλεγματικά και εξουσιολάγνα ανεύθυνα ανθρωπάκια!

Μιά ματιά στο ηγετικό πάνελ του ΣΥΡΙΖΑ πείθει αμέσως και επακριβώς, τόσο γιά την ακαταλληλότητά τους, ως ταγοί, όσον και γιά την ορθή κρίση και επιλογή του μεγαλύτερου -του καλού και σώφρονος- κομματιού του ελληνικού λαού.

Έχω την διαίσθηση πως, μετεκλογικά, μας περιμένουν θεαματικές αλλαγές. Κάποιο εναπομένον υγιές τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ θα σηκώσει κεφάλι και, παίρνοντας την «μάνικα» της λογικής, της σοβαρότητος και της υπευθυνότητος, θα καθαρίσει την «Κουμουντούρου» από την «κόπρο του Αυγείου» -λέγε με Τσίπρα, Πολάκη, Σπρίτζη, Φίλη και σία- η οποία με την αμορφωσιά, την μπαγαποντιά, τον λαϊκισμό, την μπουρδολογία, τα ψεύδη και την διάχυτη ανικανότητα και φαυλότητά του, δημιουργεί ανθυγιεινή και ασφυκτική κατάσταση τόσο στο κόμμα, όσο και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Γιατί, κατά γενικό νομοτελειακό κανόνα, ποτέ γιά ποτέ δεν επεκράτησε το κακό, το κίβδηλο και το φαύλο του καλού, του γνήσιου και του αληθινού! ΠΟΤΕ!!!

Άντε να τελειώνουμε με την συριζαρέικη μπόχα!

Μία εβδομάδα προ της αποφασιστικής εκλογής, με όσα ακούω αισθάνομαι την λογική μου να φθάνει στα όρια της παράκρουσης. Λένε πως ένα θηρίο λίγο πριν ξεψυχήσει γίνεται πιό επικίνδυνο. Αυτός ο συλλογισμός βρίσκει την αποθέωση επαληθεύσεώς του στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Τυφλωμένοι από την επερχόμενη συντριβή και τρελαμένοι από το όραμα μιάς εξουσίας που απομακρύνεται, δεν ορρωδούν, πλέον, προ οιασδήποτε αθλιότητος, ούτε φείδονται μπαγαποντιάς, με την επίκληση κάθε παράλογου ισχυρισμού κομματικής εκμεταλλεύσεως. Σε κάθε παρουσιαζόμενη ευκαιρία διαστρεβλώνουν την αλήθεια και αλλοιώνουν την πραγματικότητα, προκειμένου να προσεταιριστούν κάποιο «ορφανό», τυχάρπαστο και ευκαιριακό «ψηφαλάκι». Από όσα τυχόν έχουν εναπομείνει ακόμη… «αναποφάσιστα»!

Έτσι, αδίστακτοι, παράλογοι και τυφλωμένοι από εμπάθεια, αποχαιρετώντας όση σοβαρότητα τους απέμεινε, μαζί με… την «Αλεξάνδρεια -λέγε με εξουσία- που χάνουν», σπεύδουν να «καβαλήσουν» κάθε ευκαιριακό κύμα που βρίσκουν μπροστά τους, μπας κι αποφύγουν την καταβύθιση του ήδη μπαταρισμένου «σκάφους» τους.

Και συγκεκριμένα:

-Το μειονοτικό ζήτημα της Ροδόπης το έφερε στο φως μία αποτυχημένη υποψήφια βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καθοιονδήποτε τρόπο ανάμειξη της ΝΔ. Μετά την αποκάλυψη του προβλήματος και των εθνικών συνεπειών από την ανάμειξη του τουρκικού προξενείου στα ελληνικά πράγματα, λογικό επακόλουθο -προς πλήρη τακτοποίηση του θέματος- θα ήταν η απλή και προφανής πρόταση Μητσοτάκη. Δηλαδή μία απλή δήλωση των υποψηφίων βουλευτών του Σύριζα ότι εκπροσωπούν θρησκευτική -μουσουλμανική- μειονότητα και όχι εθνική. Δηλαδή δεν υπάρχει τουρκική μειονότητα! Αυτό οι συριζαρέοι το εκλαμβάνουν ως… «δήλωση μετανοίας»(!) και βυζαντινολογούν… ανοήτως, αποδίδοντας ευθύνες στον Μητσοτάκη. Ως γνωστόν, δήλωση μετανοίας σημαίνει αλλαγή στάσης και όχι επιβεβαίωση κάποιας υπάρχουσας.

-Η βύθιση του αιγυπτιακού αλιευτικού έγινε άλλο ένα ευκαιριακό αντικείμενο αντιπαράθεσης. Ακόμη πιό ηλίθιας.

Ένα αιγυπτιακό σαπιοκάραβο, τιγκαρισμένο από απελπισμένους -αλλά άμυαλους- υποψήφιους λαθρομετανάστες με πορεία εκτός ελληνικών υδάτων και προορισμό την Ιταλία, βούλιαξε, στα καλά καθούμενα, στέλνοντας στο βυθό και τον θάνατο, εκατοντάδες ανθρώπους.

Αμέσως, και ενώ το ελληνικό λιμενικό -εκτελώντας στο ακέραιο το καθήκον του- έσπευσε στον τόπο της τραγωδίας προσπαθώντας να συνδράμει στη σωτηρία όσων ναυαγών μπορούσε, η συριζαρέικη αντιπολιτευτική βουλιμία άρχισε να διατείνεται -με ρυθμό κρεσσέντο- μέσω των παντοίων κεκραχτών του, πως… «η Ελλάδα του Μητσοτάκη, με την αποτρεπτική της πολιτική… πνίγει αθώους»!! Και δός του στημένες -αλά Μάτι- δήθεν «ενημερώσεις». Και δός του δακρύβρεχτοι εναγκαλισμοί με διασωθέντες. Και δός του οι λάβρες συντρόφισσες… Οι αλληλέγγυες με τον… «Άνθρωπο», γενικώς και αορίστως, να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα!

-Τέλος, ο αμετροεπής και αδίστακτος αρχηγίσκος διακηρύσσει πως η τυχόν αυτοδυναμία ενός κόμματος στη Βουλή σημαίνει… «ασύδοτη και ανεξέλεγκτη» δικτατορία! Ξεχνώντας πως και ο ίδιος με πλειοψηφία κυβέρνησε την Ελλάδα και πως γιά να κυβερνηθεί μία χώρα δημοκρατικά, απαιτείται πλειοψηφία εδρών. «Η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει», αποτελεί την θεμελιώδη αρχή της Δημοκρατίας!

Έχοντας αποτύχει, με το ανεδαφικό και αποτυχημένο τρυκ της απλής αναλογικής, να εμποδίσει την ομαλή πολιτική εξέλιξη των πραγμάτων στην χώρα, τώρα «μηχανεύεται» λυσσαλέα κάθε παρουσιαζόμενη πιθανότητα ασκήσεως αρνητικής κριτικής στον Μητσοτάκη. Έστω και με ζημιά στα εθνικά μας συμφέροντα. Θυμίζοντας τον παλαιό Σαμψών με το… «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», δυσφημίζει την χώρα, αρκεί να μην σχηματιστεί κυβέρνηση Μητσοτάκη. «Ας πάει και το… παλιάμπελο»!!!

Κοντολογίς… ακόμη μία εβδομάδα με υπομονή και συντήρηση του νευρικού μας συστήματος. Μετά, όλα αυτά τα λαλίστατα σκουπίδια, που ρυπαίνουν θρασύτατα τα κανάλια, θα πάνε εκεί που τους πρέπει. Στον κάλαθο των αχρήστων. Και τότε θ΄ αναπνεύσουμε όλοι με ανακούφιση... 

Θεομηνία.

Από χθες το μεσημέρι, αρχής γενομένης από Θεσσαλονίκη, γίνεται ο κακός χαμός από πλευράς καιρού σε όλη τη χώρα. Πέφτουν, κυριολεκτικά, ουρανοκατέβατα γάτες και σκύλοι!

Πέρασαν ήδη 24 ώρες και ο Τσίπρας δεν βγήκε να κατακεραυνώσει τον φταίχτη της κακοκαιρίας. Δηλαδή τον… Μητσοτάκη, την ΝΔ, (και ενδεχομένως την Μαρέβα)!!!

Περιμένω με αδημονία διόρθωση κομματικής πλεύσεως… 

"Όλα τα γουρούνια, ίδια φάτσα έχουν"

Όταν η ελευθερία γίνεται ελευθεριότητα, τότε ο γιαλός δεν είναι… στραβός, αλλά -απλά- στραβά αρμενίζουμε. Και τότε ο καπετάνιος τρελαίνεται και καβαλάει καλάμι, η «πλεύση» γίνεται μπάχαλο και, στο τέλος, το καράβι τσακίζεται στις ξέρες.

Το απόλυτο άφιλον της αριστεράς είναι γνωστόν ιστορικά -δίκες της Μόσχας επί Στάλιν, καταδίωξη και δολοφονία Τρότσκυ στο Μεξικό, γκούλανγκς, ψυχιατρεία και συντροφικές εκκαθαρίσεις- με το ψυχρό, πέτρινο πρόσωπό της να ξαναφαίνεται ανάγλυφο στα τερτίπια της «γλυκούλας» Ζωίτσας .

Στα δικά μας κουσούρια, τώρα. Προηγήθηκε ο αλήστου μνήμης… «Σιδερένιος» με τα αντίστοιχα καμώματα καρατομήσεων, αρχής γενομένης από την… γυναίκα του. Μπαμ και κάτω! Στην ψύχρα…

Και επειδή, ζητούμενο πάντα είναι κάποιο αντίβαρο, οι ενέργειες της Ζωίτσας είναι καλοδεχούμενες καθώς συντελούν στο ψαλίδισμα του Τσίπρα και την εξαέρωση του Νάρκισσου, (με ένα «ν» και δύο «σ»). Οπότε… χαλάλι της. Ας πάει και το παλιάμπελο!

Επιμύθιο: Προς γνώση και συμμόρφωση όλων όσοι πιστεύουν και ξεγελιούνται από γελάκια, καρδούλες και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη .

Ένα παλιό εγγλέζικο γραφείο...

   Αναρτώ ένα παλιό, μικρό διήγημα κάποιου... "φίλου" μου. Αντίβαρο στην γενικευμένη κακογουστιά και αθλιότητα της σημερινής εποχής.  Αυτής των επικειμένων εκλογών 

Από μικρό παιδί αγαπούσα τα παλιά πράγματα. Αυτά που, συλλήβδην ονομάζουμε... «αντίκες» και που άλλοι τα λατρεύουν, άλλοι αδιαφορούν γι’ αυτά και άλλοι τα αποστρέφονται, κοιτάζοντας, λέει, μόνο... μπροστά! Στο σύγχρονο και το μοντέρνο. Δεν ξέρω πώς και γιατί μου δημιουργήθηκε αυτή η έλξη για το «παλιό», αλλά συν τω χρόνω μεγάλωνε, δυνάμωνε και πλατείαζε, μέχρις ότου εξελίχτηκε σε συλλεκτική μανία και έγινε τρόπος ζωής.

Τα παλιά αντικείμενα, εκτός από τις ιστορικές μνήμες που κουβαλούσαν, έκρυβαν μέσα τους ευγένεια, «αλήθεια» και γνησιότητα στην ποιότητα υλικού, προσεκτικό και εμπνευσμένο σχεδιασμό στην μορφή και επιδεξιότητα με πολύ μεράκι στην κατασκευή. Γοητευτικά έργα τέχνης, τα οποία, πέραν από την εξυπηρέτηση αναγκών στην χρήση, απαιτούσαν από τους κατόχους τους αντίστοιχη ευγένεια, φινέτσα, υψηλή αισθητική και πολύ καλό γούστο. Παλιά βαριά και σκαλιστά έπιπλα, φίνες πορσελάνες, κρύσταλλα, πίνακες παλαιών ζωγράφων, μπρούτζινα αγάλματα, μικροαντικείμενα και ό,τι... «παλιατζούρα» μου γυάλιζε στο μάτι στα διάφορα ντόπια και διεθνή... «Μοναστηράκια» που σύχναζα, άρχισαν να γεμίζουν το σπίτι και να με περιβάλλουν, θυμίζοντάς μου αυτό που χαρακτηρίζεται ως... «παλιά καλή εποχή», στην οποία -από ανεξήγητη προδιαγραφή και προδιάθεση- θα προτιμούσα να ζω. Αν, μάλιστα, η σύγχρονη τεχνολογία δεν είχε αλλάξει τις συνθήκες υγιεινής στα σπίτια, κάτω από κάθε κρεβάτι θα υπήρχε και ένα ευρύχωρο εμαγιέ... «γιογιό»! Γιά να φανταστείτε πόσο πολύ προχωρούσε η αγάπη μου γιά τις «αντίκες», αρκεί να αναφέρω πως έφτανε μέχρι στο να συμπεριλάβει ακόμη και την πεθερά μου!

Από τα πιό αγαπημένα μου μικρά έπιπλα είναι ένα μικρό, κουκλίστικο, εγγλέζικο καρυδένιο γραφειάκι, ειδικά φτιαγμένο και διαρρυθμισμένο γιά χρήση από γιατρό. Γεμάτο ραφάκια, ειδικά συρταράκια -σαν σέσουλες- γιά χάπια, γιά σύριγγες, γιά μπλοκ συνταγών. Είχε ένα ρολ τοπ κάλυμμα που το ανέβαζες κυλιόμενο κυματιστά σε πλάγιους οδηγούς, σαν ρολό παραθύρου. Και όπως αυτό ανέβαινε, ανέβαιναν μαζί, κρυμμένες στο πίσω μέρος του, μικρές κρυφές μπάρες που σφράγιζαν το άνοιγμα των συρταριών. Και κλειδώνοντας κανείς το ανεβασμένο ρολ τοπ, εξασφάλιζε το... απόρθητο του επίπλου και το απόρρητο του περιεχομένου. Έξυπνος, απλός, κρυφός και αποτελεσματικός μηχανισμός! Γιά να το ανοίξεις, έτσι κι έχανες το κλειδί, θα έπρεπε να του κάνεις ζημιά, σπάζοντας και χαλώντας την λεπτεπίλεπτη κλειδαριά του.

Άλλη προσφιλής μου ενασχόληση, στην συνέχεια της αγοράς των παλιών επίπλων, ήταν η περιοδική συντήρηση αυτών με απλή και εύκολη διαδικασία. Μου την είχε μάθει ένας φίλος συντηρητής και απολάμβανα να κάνω μόνος μου. Φυσικό κερί μέλισσας διαλελυμένο σε νέφτι πεύκου, ένα φαρδύ πινέλο και ένα κομμάτι μάλλινο παχύ ύφασμα ήσαν -όλα κι όλα- τα απαιτούμενα υλικά. Μετά από 3-4 αλλεπάλληλες και κάθετες μεταξύ τους προσεκτικές στρώσεις του διαλύματος στο έπιπλο, ένα παρατεταμένο και επίμονο τρίψιμο -εννοείται αφού στέγνωνε καλά το κέρωμα- «αποθέωνε» την εμφάνισή του. Με τελείως «φευγάτο» το πασαλειμμένο κερί, η εναπομένουσα στιλπνότητα και γυαλάδα αποκάλυπτε μία απίθανης ομορφιάς πατίνα!

Στον τελευταίο... γύρο επανακέρωσης, θέλεις ο πολύς διαθέσιμος χρόνος που είχα, θέλεις η υπομονή της μεγαλύτερης ηλικίας, θέλεις η περισσότερη επιμέλεια, εισχώρησα τυχαία στα άδυτα της ψυχής του γραφείου! Στο βάθος του τελευταίου συρταριού, εκεί που ανέβαινε και σφράγιζε η μπάρα, υπήρχε μικρό κενό, που θα μπορούσε ν’ αποτελέσει ένα είδος κρύπτης. Απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή γιά να την προσέξεις. Βγάζοντας το συρτάρι -σκύβοντας και ακουμπώντας το κεφάλι στο δάπεδο- διέκρινα στο βάθος, πατικωμένο από το ανεβοκατέβασμα της μπάρας και σχεδόν κολλημένο στην ράχη του γραφείου, έναν μικρό φάκελο. Προφανώς, είτε ήταν επίτηδες τοποθετημένος και καλά φυλαγμένος, είτε είχε γλιστρήσει από το πάνω συρτάρι. Τον έβγαλα πολύ προσεκτικά και μέσα... ανακάλυψα ένα διπλωμένο δισέλιδο γράμμα. Τα κιτρινισμένα και ξεθωριασμένα, καλλιγραφικά γράμματα μου κίνησαν την περιέργεια και το ενδιαφέρον. Με πολύ κόπο και την βοήθεια λεξικού, βάλθηκα να αποκρυπτογραφήσω την επιστολή, που αναπάντεχα έπεσε στα χέρια μου. Ήταν γραμμένη, φυσικά, στην αγγλική γλώσσα:

«My dearest Joan,… άρχιζε το γράμμα...». Στο τέλος της προσπάθειας, και με μάτια πλημμυρισμένα από δάκρυα, κατάφερα -κατασυγκινημένος- να την μεταφράσω ολόκληρη και να την θεωρήσω ως έναν ύμνο και σπονδή, σε κάποιον μεγάλο, αιώνιο, μυστηριώδη, περιπετειώδη και βασανισμένο έρωτα.

«Αγαπημένη μου Τζόαν, κάποια χρόνια μετά, όταν εγώ δεν θα υπάρχω, ενώ εσύ -όπως επιθυμώ διακαώς, εύχομαι και ελπίζω- θα παραμένεις πίσω, σαν αψευδής μάρτυρας, θεματοφύλακας, φρουρός και υποστηρικτής μιάς «ιδέας» που ζήσαμε. Μιάς μεγάλης, απόλυτης και ακατάλυτης αγάπης, που διαχύθηκε σε ψυχή και σώμα, μέχρι το τελευταίο μας κύτταρο. Που απλώθηκε στο πνεύμα, χαράχτηκε ανεξίτηλα στην ψυχή και παρέμενε σιωπηλή και καταχωνιασμένη γιά χρόνια, αλλά πάντα ζωντανή και αγέρωχη στα μύχια βάθη της συνείδησής μας. Που υπέμενε καρτερικά και άντεξε στη φθορά του χρόνου, της ρουτίνας, της ανίας και τον παγκόσμιο νόμο της λήθης. Μέχρι που ξαναγύρισε ακμαία, σφοδρή και αστείρευτη.

Γριούλα πιά, αποτραβηγμένη, ξεχασμένη και μόνη, βυθισμένη στις μνήμες σου, θέλω ν’ απλώνεις ετούτα τα χαρτιά -με νοσταλγία, αγάπη και σεβασμό- μπροστά στη θαμπή ματιά και τα θολά, από συγκίνηση, μάτια σου και να εξηγείς με τρυφερότητα σε εγγόνια και -γιατί όχι- σε δισέγγονα τα όσα θαυμαστά ζήσαμε έντονα. Και στα πρώιμα χρόνια της ακμής, αλλά και στα κατοπινά και παρηκμασμένα. Όσα προλάβαμε και όσα μας επέτρεψαν το ρολόι του χρόνου, οι αντίξοες συνθήκες, οι σκοπιμότητες και οι αναγκαίοι συμβιβασμοί της Μοίρας.

Να «χαϊδεύεις» αυτές τις σελίδες με αγάπη και τρυφερότητα γιατί κρύβουν μέσα τους πολύ πόνο και μεγάλη λατρεία. Να τους εξιστορείς με στοργή, την ίδια συγκίνηση, και το ίδιο πάθος που σε διακατείχε τότε που βίωσες τον μεγαλειώδη μας έρωτα. Να τους δώσεις να καταλάβουν, ό,τι νοιώθεις κι εσύ τώρα. Πως απ’ όλες τις αγάπες που παρελαύνουν στη ζωή μας, μία θα ξεχωρίζει. Παντού και πάντα. Η μεγάλη, η συνταρακτική, αυτή που θα κυριαρχεί απόλυτα και θα ζει αιώνια. Έστω σαν μικρή κι αδύναμη σπίθα, κρυμμένη κάτω από τόνους στάχτης, καταφρόνιας, διαβολής, αποπροσανατολισμού και πειρασμών. Σπίθα που θα τρεμοπαίζει αδύναμα, αλλά θα μένει, καιροφυλακτώντας, άσβεστη. Και όταν θα μπορέσει, όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, θα πεταχτεί σαν λάβα και θα φουντώσει, κατακαίγοντας -σαν δαδί- όλα τα εμπόδια. Τυχεροί όσοι την προλάβουν, πριν τους προλάβει το βιολογικό τους τέλος. Όσοι την διασταυρώσουν -έστω την υστάτη- και την αναγνωρίσουν. Και ακόμη πιό τυχεροί όσοι καταφέρουν να την κρατήσουν καυτή όσο γίνεται περισσότερο, κλείνοντας τον κύκλο της ζωής τους στην αγκαλιά της. Μακάριοι, δε, όσοι θα «φύγουν» με τη γλύκα της στη γεύση καθώς τα φτερά της θα κάνουν το ύστατο πέταγμα της ψυχής προς τον Ουρανό, ένα ευχάριστο ταξίδι. Όσοι θα κλείσουν με δικαιωμένο τον επίγειο κύκλο τους.

Στα αφήνω σαν παρακαταθήκη με άμετρη λατρεία, ως τον μόνο θησαυρό μνήμης και αναπόλησης που διαθέτω γιά τα δύσκολα χρόνια της ανημποριάς που θ’ ακολουθήσουν. Μαζί μ’ ένα πελώριο... «σ’ αγαπώ» και ένα υποσχετικό «θα σε περιμένω».

Γιά πάντα δικός σου, Μπράιαν. 2 Σεπτεμβρίου 1852 »

Έκτοτε προσπάθησα, σπαταλώντας ύπνο γιά πολλές, κατά καιρούς, νύχτες, να προσεγγίσω με την φαντασία και ανασυνθέσω την ιστορία της περίεργης ερωτικής σχέσης του αιώνια ερωτευμένου Εγγλέζου Μπράιαν με την Τζόαν... μέσα στο κλίμα της βικτωριανής εποχής -όπως προκύπτει από την ημερομηνία- αλλά δεν το κατάφερα ποτέ. Ήταν άραγε γιατρός ο Μπράιαν και κάποια κρυφή ερωμένη του, η Τζόαν; Μήπως η μικρή ήταν υπηρέτρια στο σπίτι και έκανε κρυψώνα το γραφείο; Μήπως στην επιστολή αποτυπώνεται η απελπισία και το παράπονο ενός προδομένου και εγκαταλελειμμένου εραστού; Μήπως, μήπως...;

Διαβάστηκε, άραγε, το γράμμα ποτέ, ή μήπως ξεχάστηκε καταχωνιασμένο και δεν πρόφτασε να διαβαστεί; Με τέτοιες σκέψεις «πάλευα», μέχρι που στο τέλος κοιμόμουν με την περιέργεια, αφήνοντας τον Ύπνο να μου πλέξει στα όνειρα -κάθε φορά με διαφορετικό σενάριο- το υφάδι της ιστορίας του γιατρού Μπράιαν και της αγαπημένης του Τζόαν. Κάτι που δεν κατάφερνε η φαντασία μου.

Έχω φυλάξει, σαν πολύτιμο κειμήλιο, αυτό το κιτρινισμένο εγγλέζικο γράμμα και κατά καιρούς το διαβάζω, προσπαθώντας να φανταστώ το ντεκόρ ενός μισοσκότεινου βικτωριανού σπιτιού με βαριά επίπλωση, τους πρωταγωνιστές της ιστορίας και τις συνθήκες που γράφτηκε η επιστολή, απολαμβάνοντας τον συνδυασμό ενός σφοδρού παθιασμένου έρωτα με έναν βαθύτατο, ήρεμο ρομαντισμό που αποπνέει το περιεχόμενό της, μέσα σε ένα σεμνότυφο βρετανικό σκηνικό. Μάλιστα της έριξα και μιά διακριτική ριπή σπραίυ με το αγαπημένο μου άρωμα -La Vie Est Belle- γιά να γίνει... αισθαντικότερο. Όμως το μυστήριο, άλυτο, εξακολουθεί να το καλύπτει.

Τελικά, ο έρωτας δεν έχει χρώμα, χροιά, ράτσα, εποχή. Μόνο η έντασή του ποικίλλει. Βρίσκεται πάντα και παντού με τα ίδια χαρακτηριστικά και διατηρείται αναλλοίωτος στο χρόνο. Είναι ίδιος και έχει την ίδια... γεύση πάντοτε. Και -αλίμονο- έβγαζε, βγάζει και θα βγάζει τον ίδιο πόνο πάντα. Με την χαρά και την συγκίνηση στην παρουσία του και την μελαγχολία, την θλίψη και την απόγνωση στην έλλειψή του...

Αλλά αν κάτι με απασχολεί περισσότερο σ’ αυτήν την ιστορία -και με στενοχωρεί, όταν την θυμάμαι- είναι η πιθανότητα αυτό το γράμμα να μην διαβάστηκε ποτέ από αυτήν γιά την οποία γράφτηκε. Να είχε αφεθεί στο πάνω ράφι και γιά κάποιο άγνωστο λόγο να παρέπεσε στην πλάτη του κάτω. Οπότε και... «εξαφανίστηκε». Μαζί με μιά όμορφη ιστορία αγάπης, της οποίας ο επίλογος χάθηκε, αφήνοντας το άρωμά της κλεισμένο και καλά διατηρημένο, στους αιώνες, τυχαία ή σκόπιμα, σε μια κρύπτη ενός μικρού γραφείου. Οπότε κι αυτή η ιστορία καταλήγει σε μια ακόμη περίπτωση... «γράψε λάθος». Μιά «φούσκα» που έσκασε, μιά σφαίρα που δεν βρήκε στόχο. Μία ακόμη ανθρώπινη αυταπάτη -από τις πολλές που μας γεμίζει η ζωή, προκειμένου να σκορπίσει ελπίδες, διασκεδάζοντας τη ρουτίνα μας και καταδεικνύοντας την ματαιότητά της. Ένα ακόμη... «κρίμα» !

ΤΕΛΟΣ

... και πριν αλέκτωρ λαλήσει..

Έβλεπα την Ζωίτσα χαρούμενη, γελαστή και γλυκειά και... σταυροκοπιόμουνα. Είπα μέσα μου: "Λες ο χρόνος που έμεινε έξω από το παιχνίδι να την άλλαξε; Μακάρι!" Οι καρδούλες και τα φιλάκια με ξεγέλασαν!

Μετά διάβασα τις κασκαρίκες με όσα κορόιδα την πίστεψαν και κατάλαβα πως το αριστερό DNA δεν αλλάζει με τίποτα.

Έρχεται τώρα και η γραπτή της δικαιολογία και το γλυκό... έδεσε!

"Ζ. Κωνσταντοπούλου γιά τις αλλαγές στα ψηφοδέλτια: Ο προπονητής κρίνει ποιος θα παίξει και ποιος θα μείνει στον πάγκο<p>Πηγή: <a target="_blank" href="https://www.iefimerida.gr">iefimerida.gr</a> - <a target="_blank" href="https://www.iefimerida.gr/.../konstantopoyloy-gia-allages...">Ζ. Κωνσταντοπούλου για τις αλλαγές στα ψηφοδέλτια: Ο προπονητής κρίνει ποιος θα παίξει και ποιος θα μείνει στον πάγκο - iefimerida.gr</a></p>"

"Ο λύκος κι αν εγέρασε..."

Ποιότητα ζωής, πολιτικές ίντριγκες και αριστερή φαυλότητα!

Πολύς ντόρος γιά κάποιες, ρεαλιστικές δηλώσεις του γιατρού-υποψήφιου βουλευτού Ευβοίας κ. Σπ. Πνευματικού.

Με επανειλλημένες σχετικές εμπειρίες να έχουν αργάσει βαθειά την ψυχή μου, θεωρώ άστοχη ενέργεια τον εσπευσμένον αποκλεισμό του βουλευτή από τα ψηφοδέλτια. Ο Μητσοτάκης -απόλυτα κατανοητό κι αυτό- υπέκυψε στην σκοπιμότητα των καιρών, στον αριστερόστροφο λαϊκισμό και την τσιπραίικη κουτοπονηριά της εκμετάλλευσης κάθε... αντιπολιτευτικού "ψίχουλου" που θα βρεθεί στο δρόμο του. Εννοείται στη λογική διυλίσεως του κώνωπα και της κατάποσης της καμήλου. Έτσι, η εθνική μειοδοσία του χοντρομπαλά Φίλη στην Ροδόπη δεν τον ενόχλησε, όμως ο επιστημονικός ρεαλισμός Πνευματικού τον έκανε να ξεσκίσει τα... ιμάτιά του από ιερά αγανάκτηση!

Έλα όμως που -κατά το... "αγαπά ο Θεός τον κλέφτη, αγαπά όμως και τον νοικοκύρη"- υπάρχει το συνημμένο βίντεο που βάζει τα πράγματα στη σωστή, ρεαλιστική, τους βάση.

Η κρίση δική σας!

(Αν θυμάμαι καλά η κ. Λινού αποτελεί... "στέλεχον" του Σύριζα).

«MEA CULPA»! Ελαφρότητα και ανευθυνότητα.

Έρχεται με... "φόρα", με "culpa"και με κόλπα! Με τα "ούλα" του!!!

 

Η λατινική φράση έχει χριστιανική προέλευση και σημαίνει «λάθος μου». Αποτελεί συνήθη ομολογία αμαρτιών στις εξομολογήσεις των Καθολικών στο γνωστό… «κουτί», προς άφεσιν αυτών. Στη νεώτερη ελληνική πολιτική ιστορία την εισήγαγε πρώτος ο αλήστου μνήμης «Αντρέας», μετά τη συνάντησή του με τον Τούρκο πρόεδρο Οζάλ στο Νταβός, προκειμένου να αποκηρύξει κάποιες παραχωρήσεις που έκανε τότε. Φράση εν πολλοίς άγνωστη μέχρι τότε στους Έλληνες και ιδίως στους ακραιφνείς πασοκάριους πρασινοφρουρούς, διάδοχοι των οποίων αποτελούν οι νυν… συριζαρέοι.

Ο Τσίπρας, βαδίζοντας στα χνάρια του Αντρέα και μετερχόμενος όλα τα κόλπα του Πατριάρχη του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, πετάει ένα… mea culpa και πιστεύει πως… καθαρίζει. Βουτιά στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και… εξαγνιζόμενο ανέβλεψε!!

Το φλέγον ζήτημα όμως είναι η αξιοπιστία και η ικανότητα να διαχειριστεί τις τύχες ενός λαού ένας τέτοιος ανεύθυνος τύπος. Ένας «ψευτοηγέτης» που για ένα καπρίτσιο και μιά κουτοπονηριά -θα «χαλάσει» την διαφαινόμενη επανεκλογή του Μητσοτάκη- και θα ταλαιπωρεί με -άγνωστο πόσες- αλλεπάλληλες εκλογές στις οποίες θα σέρνει την χώρα, προκειμένου αυτή ν΄ αποκτήσει σταθερή κυβέρνηση, λανσάροντας ένα, δήθεν, δημοκρατικό σύστημα, την απλή αναλογική, ενώ ήξερε πολύ καλά πως η ελληνική πραγματικότητα δεν σηκώνει τέτοιες «κολεγιές», ούτε διαθέτει κουλτούρα ετερόκλητων προγραμματικών συνεργασιών. Και τώρα, κατόπιν εορτής, … mea culpa και καθάρισε!

Η μνήμη μας, όμως, είναι νωπή και διαθέτει πλήθος από -ομολογημένα κι ανομολόγητα- mea culpa. Mea culpa οι αυταπάτες με την τρόικα, mea culpa το «go back μαντάμ Μέρκελ , mea culpa το θα κάνω στροφή… 360 μοιρών, mea culpa «οι θάλασσες έχουν σύνορα δεν το ξέραμε», mea culpa το ανόητο δημοψήφισμα, mea culpa τα κουρέματα των συντάξεων από τον Κατρούγκαλο, mea culpa, mea culpa… Άει σιχτίρ εσύ και τα… «σέα κόλπα» σου!

Και τώρα παριστάνει την «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», μπας και περιορίσει την επερχόμενη συντριβή και περισώσει την πρωτοκαθεδρία του στο κόμμα και τον τίτλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως.

Κατόπιν όλων αυτών, όσοι εξακολουθούν να εμπιστεύονται την τύχη τους –αυτών και των οικογενειών τους- σ΄έναν τυχοδιώκτης και τυχάρπαστο σαν και δαύτον, ας τον ψηφίσουν!!!