Μικροί θρίαμβοι μικρών ανθρώπων. Μικρές χαρές.

Επειδή η ζωή δεν είναι πάντα διανθισμένη με... ρόδα

   Όταν σχεδόν τελειώνεις την όγδοη δεκαετία της ζωής σου, όλα... μικραίνουν! Και τότε, ακόμη και τα πιό μικρά πράγματα σου φαίνονται μεγάλα. Εκτός της ανημποριάς. Αυτή φαντάζει τεράστια, σχεδόν ανυπέρβλητη κι ανυπόφορη μαζί.

   Τώρα που τα  -κατά Καβάφη-  σβησμένα κεριά του παρελθόντος συνεχώς πληθαίνουν και τα αναμμένα του παρόντος λιγοστεύουν, όλα γύρω σου παίρνουν άλλο χρώμα και άλλη διάσταση. Οι μνήμες ξανάρχονται βασανιστικές απ’ τα βάθη της νιότης και φέρνουν μαζί ενοχές απειλητικές.

   Έτσι, ένα ασήμαντο βραβείο γιά ένα ερασιτεχνικό λογοτεχνικό σκιτσάρισμα παίρνει διαστάσεις... Νόμπελ, ενώ μιά αγαπημένη μορφή -κάπου στην άκρη της σάλας του νου- ζωντανεύει εποχές ακμής και μιάς φευγαλέας παντοδυναμίας, που αλαζονικά πίστευες πως θα κρατήσουν γιά πάντα. Μέχρι που ξημερώνει μιά μέρα που τα βλέπεις όλα γκρεμισμένα σαν χάρτινο πύργο κι εσύ νοιώθεις όχι σαν εσύ, αλλά σαν κάποιος άλλος! Σαν κάποιο κακέκτυπο κλεψίτυπο του παλιού εαυτού σου.

   Τότε ο αγώνας αλλάζει αντίπαλο κι η πρόκληση έρχεται απ’ αλλού. Μπροστά σου ορθώνεται -πιό δυνατός, πιό σκληρός και ακατάβλητος- ο τελευταίος αντίπαλος. Ο... Συμβιβασμός. Κι εκεί μετριέται η λεβεντιά κι η περηφάνια σου. Στην επιλογή του μεγάλου Ναι και του μεγάλου Όχι, όπου οι πολλοί λυγίζουν και -αξιοθρήνητοι, ψοφοδεείς, τιποτένιοι-  σχηματίζουν το μεγάλο, μελαγχολικό κομβόι της αναξιοπρέπειας και της ευτέλειας. Ενώ οι λίγοι, οι εκλεκτοί, οι χαρισματικοί, ρουφώντας μέχρι πάτο το πικρισμένο, πλέον, ποτήρι της Ζωής, σφίγγουν τα δόντια και τραβούν αγέρωχοι τον οδυνηρό ανηφορικό δρόμο του χρέους και του καθήκοντος. Προσπαθείς, με κόπο, υπερπροσπάθεια και αγκομαχώντας να τους ακολουθήσεις...