Μεγάλες συγκινήσεις από το απώτερο παρελθόν.

 ...και διηγώντας τα να κλαίς!!!

   Λένε, πως «όταν ο Εβραίος έχει κεσάτια, ανοίγει τα παλιά τεφτέρια του». Και έχουν δίκιο απόλυτο! Την ώρα της «αποστράτευσης» έρχονται στον νου -μηχανικά και από μόνες τους- διάφορες εμπειρίες του... «ευκλεούς» παρελθόντος. Μια τέτοια διαλέγω να περιγράψω σήμερα.

   Πάνω από 25 χρόνια πριν, στο Bali, είχα ξετρυπώσει γιά προαιρετική δραστηριότητα μιάς  ελεύθερης ημέρας που είχε το πρόγραμμα, την εμπειρία ενός 3/ωρου, περίπου, rafting. Δηλαδή την ισόχρονη κατάβαση ποταμού με λαστιχένιες βάρκες, χωρητικότητος 6 ατόμων.

   «Στίβος» ένα κομμάτι του ποταμού, κάπου στο κέντρο του νησιού, του Ayu river, (Ayu σημαίνει «Όμορφο»), με τη διαδρομή να ποικίλλει από πλευράς δυσκολίας, ανάλογα με την περίοδο. Στις βροχές το ποτάμι φούσκωνε, οι βράχοι καλύπτονταν και γινόταν ορμητικότερο. Σε εποχές ανομβρίας οι αναδυόμενοι βράχοι δημιουργούσαν κάποιες δυσκολίες και αύξαιναν τις πιθανότητες για... «μπλουμ» των αδαών και απρόσεκτων. Γενικά επρόκειτο γιά μοναδική εμπειρία μέσα σ’ ένα εκπληκτικό τροπικό τοπίο!

   Οι συχνές εμφανίσεις μου, επί κεφαλής της κουστωδίας του εκάστοτε ελληνικού γκρουπ, σε συνδυασμό με κάποιο γενναιόδωρο φιλοδώρημα, έφερνε φρενίτιδα ενθουσιασμού μεταξύ των οδηγώντων βαρκών, που περίμεναν στην αίθουσα υποδοχής της εταιρείας που οργάνωνε την όλη ιστορία και όλοι -γελαστοί ως γνήσιοι Μπαλινέζοι- αλάλαζαν -επί τη εμφανίσει μας- αποκαλώντας με το μυστηριωδώς κολλημένο παρατσούκλι... «Agostino, Αγκοστίνο»!

   Μία φορά -κι εδώ αρχίζει μιά πολύ συγκινητική ιστορία- στο γκρουπ συμμετείχε ένας γλυκύτατος και συμπαθέστατος κύριος μετά της συμβίας του. Ο κ. Γιώργος Γιαννουλάτος, δικηγόρος νομίζω και αδελφός του σεπτού Ιεράρχου και Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου, με την κυρία Ελένη του. Με δική μου ηλικία αρκετά κάτω των 60, ο περί τα 80 κ. Γιώργος μου φάνταζε σχεδόν... κούσαλο. Η δε κ. Ελένη, τότε, δεν περπατούσε... απλά σέρνονταν! Οπότε, εξηγώντας και περιγράφοντας την υφή και τις προϋποθέσεις της εκδρομής-δραστηριότητος και μαζεύοντας συμμετοχές, με κατάπληξη άκουσα το πρώτο... «παρών» από τον κύριο... Γιώργο! Με πλήρη επίγνωση των δυσχερειών του εγχειρήματος, προσπάθησα επίμονα να αποτρέψω τη συμμετοχή του σε μιά περιπέτεια που πίστευα ακράδαντα πως ήταν αδύνατο να την φέρει σε πέρας. Μάλιστα, οραματιζόμενος το τί με περίμενε με ένα αναμενόμενο, αλλά ανεπιθύμητο... «κλακάζ» στη μέση του ορμητικού ποταμού και  τί επρόκειτο να ακολουθήσει, σχεδόν τρελαινόμουν. Όμως η σθεναρή στάση του κυρίου Γιώργου, με κορωνίδα την δραματική επίκληση: «Αγόρι μου, άσε με να συμμετάσχω στη μεγαλύτερη και τολμηρότερη εμπειρία της ζωής μου. Σε θερμοπαρακαλώ!». Κάποιο δάκρυ στην άκρη του ματιού του, μου δημιούργησε αντίστοιχη συγκίνηση, λύγισε τις αντιστάσεις μου και πολλαπλασίασε την συναίσθηση των ευθυνών μου, με ταυτόχρονη κινητοποίηση όλων των ικμάδων  της προσοχής μου. Εστιασμένες, προφανώς, πάνω στην εύθραυστη ικανότητα του κ. Γιώργου γιά την διαχείριση των δυσχερειών του εγχειρήματος. 

   Εκείνη η περιπέτεια υπήρξε ό,τι πιό αγχώδες εβίωσα στην αρχηγική μου καριέρα και ταυτόχρονα η σπουδαιότερη εμπειρία μου πάνω στο σχετικό αντικείμενο. Στην εύκολη -σχετικά- κατάβαση από τον πρώτο χώρο υποδοχής προς την αφετηρία στο ποτάμι, την κατά πολύ δυσχερέστερη ανάβαση, μετά το πέρας της πλωτής διαδρομής, προς τις εγκαταστάσεις αφίξεως, αλλά -κυρίως- σ’ αυτή, καθ’ αυτή την διαδρομή του rafting- είχα... αυτοκόλλητον πάνω μου τον κ. Γιώργο προλαμβάνοντας κάθε πιθανότητα... βουτιάς του, με κίνδυνο να πέσουμε μαζί εκτός βάρκας και μοιραίο αποτέλεσμα πρόσκρουση πάνω στους βράχους, καθώς η βάρκα στριφογυριζόταν γύρω τους, κι εγώ να φροντίζω για... δύο, ελαχιστοποιώντας την ατομική μου στήριξη. Συν τον χειρισμό του κουπιού μου! Μαρτύριο!

    Τελικά... επιβιώσαμε και ο κ. Γιώργος αγόρασε όλες όσες φωτογραφίες εμφάνιζαν το "κατόρθωμά" του, καθ’ όσον σε διάφορα σημεία της διαδρομής υπήρχαν στημένοι φωτογράφοι που απαθανάτιζαν την προσπάθειά των κωπηλατών-τουριστών, την εμφάνιζαν και την και την εξέθεταν -σε χρόνο μηδέν- στον χώρο που τα μικρά μας πουλμανάκια μας περίμεναν -αργά το απόγευμα-  γιά την επιστροφή στο ξενοδοχείο.

   Και τώρα η πιό συγκινητική στιγμή. Η κυρία Ελένη, γεμάτη αγωνία, μας περίμενε όρθια στη ρεσεψιόν και ο κύριος Γιώργος, κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, χύθηκε στην αγκαλιά της κραυγάζοντας: «Ελένη μου, τα κατάφερα»!! Και τότε κλάψαμε όλοι μαζί! Κάτι που μου συμβαίνει και τώρα που θυμάμαι το γεγονός.

   Πιθανολογώ -ευχόμενος το αντίθετο- και κρίνοντας από τις τότε ηλικίες και το μεσολαβήσαν χρονικό διάστημα, πως αμφότεροι δεν θα πρέπει να ζουν. Όμως, από όπου κι αν βρίσκονται τώρα και αν μπορούν να δουν αυτά τα γραφόμενα, θα θυμηθούν και θα κάνουν το ίδιο. Όσο γιά μένα, νοιώθω τιμή και περηφάνια μου το ότι μπόρεσα να δώσω στον κ. Γεώργιο Γιαννουλάτο αυτή την εμπειρία, που -κατά τον ίδιο- απετέλεσε την κορυφαία της ζωής του.