Οδός Ματρώζου 45, Κουκάκι.

«Φωνάζει ο κλέφτης...»

 

"Ίτε παίδες Ελλήνων, πατρίδα ελευθερούτε"

   Θα προσπαθήσω να ξεπεράσω εν ολίγοις την επιφάνεια, για να φτάσω στο... ζουμί. Η απέλπιδα προσπάθεια της... «προοδευτικούριας»  αριστεράς να πείσει την ελληνική κοινωνία πως το μπάχαλο, η αναρχία, η ασυδοσία, η ασχήμια, η γκετοποίηση ολόκληρων περιοχών,  η αισθητική αθλιότητα των πόλεων και η εγκόλπωση κάθε περιθωριακού κοινωνικού περιττώματος, με την παράλληλη προσπάθεια αδρανοποίησης των υπερασπιστών του νόμου της τάξεως και της εύρυθμης λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας αποτελούν... «δημοκρατία» αποδεικνύει περίτρανα τί μας περιμένει, αν και εφ’ όσον εδραιωθεί στη χώρα καθεστώς τύπου Πολάκη, Μπαλαφάρα, Κασιμάτη, κ.λπ.

   Και τώρα στο... «ψητό». Ο διάσημος -αλήθεια ποιός είναι και δαύτος- σκηνοθέτης -κάτι μεταξύ Σεσίλ ντε Μιλ, Τζων Χιούστον και Βιττόριο ντε Σίκα- ο πολύς κ. Μιναρές, ή κάπως έτσι, με τα καμάρια του είχαν καταλάβει το... γειτονικό του διώροφο κτίριο. Ένα πραγματικό νεοκλασσικό στολίδι, που προφανώς κάποιος αφελής -ευγνωμόνως- είχε κληροδοτήσει στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Δεν χρειάζονται πολλά για να περιγράψει κανείς το χάλι στο οποίο είχαν καταντήσει το κτηριακό κόσμημα, η οικογένεια του διάσημου σκηνοθέτη. Αρκούν οι φωτογραφίες για να πάρει κάποιος μια πλήρη εικόνα, αλλά και για καταλάβει σε τί αχούρι θα κατοικεί και η αξιοπρεπέστατη οικογένεια του κ. Μιναρέ, (ή κάπως έτσι). 
   Με δεδομένο πως το ένα καμάρι της είναι, λέει, ασκούμενος δικηγόρος -άρα κάτι θα σκαμπάζει από νόμους, ασχέτως αν δεν τους εφαρμόζει- πιστεύω ακράδαντα πως τελικός στόχος της οικογενειακής κατάληψης είναι η, διά μέσου καταπατήσεως, ιδιοποίησης του ακινήτου. Κατά το νόμο αρκούν 20 χρόνια αποδεδειγμένης νομής και κατοχής ενός ακινήτου ώστε μετά -αμάχητα, λεβέντικα και με το Νόμο- να περιέλθει στην ιδιοκτησία σου. Βέβαια, αυτό δεν ισχύει για κρατικά ακίνητα, όμως ο «Ευαγγελισμός», πιστεύω δεν αποτελεί κρατική οντότητα.

   Αν κάποιος νομικός αναγνώστης, έχει τεκμηριωμένη αντίθετη νομική άποψη, τότε αίρεται η... πονηρή μου σκέψη περί του απώτερου στόχου της οικογένειας του διαπρεπούς σκηνοθέτη και οικογενειάρχη, χωρίς να αίρεται η ουσία της υπόθεσης. Και θα μένει μόνο η επωδός: «Πάντα θα υπάρχει ένας Ραγκούσης να υπερασπίζεται τη μπαχαλοποίηση»!