Τα παιχνίδια της μοίρας

 Αναπολώντας το παρελθόν

   Εντελώς τυχαία, και με απόλυτη φυσικότητα, μιά παλιά φίλη μου διάβασε το πιό κάτω κείμενο που έγραψε και με άφησε... κόκκαλο!  Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που διάβασε  -άντεξε να διαβάσει-  ολόκληρη  την Ασκητική του Καζαντζάκη. Κι αυτό  κάποτε μου το είπε με αφοπλιστική απλότητα. Πολλές φορές  επεδίωξα  να την διαβάσω κι εγώ  με παταγώδη αποτυχία. Με την ίδια απλότητα μου διηγήθηκε πως τυχαία βρέθηκε στο Βερολίνο τη βραδιά που έπεσε το Τείχος και έζησε τις συγκλονιστικές στιγμές της ενώσεως, παίρνοντας μαζί της κι ένα κομμάτι πέτρα. Αλλά εκείνο που της ζήλεψα περισσότερο είναι το ό,τι πέτυχε κάτι που μιά ζωή προσπαθούσα απεγνωσμένα αλλά ατυχούσα. Παρακολούθησε πρωτοχρονιάτικη συναυλία στη Βιέννη με αρχιμουσικό τον Φον Κάραγιαν!

   Μετά τη σύντομη αυτή εισαγωγή, παραθέτω το γραπτό της.

 Ψίθυροι στο σκοτάδι.  

Κι ας μου είναι δύσκολο να εκφράζομαι,

κι ας μη δείχνω αυτά που νοιώθω ποτέ,

κι ας μένω σιωπηλή,

κι ας μιλάω λίγο,

κι ας με αποκαλούν αναίσθητη.

Δεν νοιάζομαι, δεν με ενδιαφέρουν, τους αγνοώ.

Εγώ θα βρω τρόπους να στο δείξω.

Μη φοβάσαι, θα υπάρξουν στιγμές  

-μπορούν να σου φανούν λίγες-

αλλά  θα είναι αληθινές.

Ίσως μερικά δευτερόλεπτα.

Μιά αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί, ένα χαμόγελο.

Λίγες λέξεις, όσο να βγαίνει νόημα.

Ένα δάκρυ χαράς γιατί υπάρχεις στη ζωή μου.

Εγώ θα βρω κάτι. Μην ανησυχείς...  

                                             απλά είναι που έμαθα ν’ αγαπώ σιωπηλά

  

   Στο όνομα της παλιάς μας φιλίας και -κάτι ακόμη- όσων με συνδέουν μαζί της, υποκλίνομαι μπροστά σ’ ένα λογοτεχνικό ταλέντο που πήγε χαμένο άδικα. Σ’ ένα διαμάντι που από κακή μοίρα έμεινε ακατέργαστο. Κρίμα.