"Χορεύοντας με τη ΔΕΗ".

  Υπάρχει ένα σόκιν ανέκδοτο -δεν το λέω, φτού κακά!- που επεξηγεί γιατί η κίνηση -μπρος, πίσω- του... "απαυτού" της κουμπάρας, δεν επιτρέπει στον κουμπάρο και την γυναίκα του να φάνε ψάρι!
    Αυτό μου το θυμίζει τώρα -χρονιάρες μέρες- η συμπεριφορά του ηλεκτρικού ρεύματος. Έρχεται και φεύγει ακατάπαυστα και απροειδοποίητα, απειλώντας όλες τις ευαίσθητες ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές μου συσκευές με... ξαφνικό θάνατο!
    Εφ' ω και δεν τολμώ να κρατώ τον P/C ανοιχτό γιά πολύ. Αν δεν σταθεροποιηθεί η παροχή... ανάρτηση μεγάλη... τσού! Θα περιμένω... "σταθεροποίηση". Σαν τον κουμπάρο του ανεκδότου!

ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ;

ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. 

ΜΕ ΤΥΧΗ, ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ, ΚΑΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΚΑΛΑ ΦΕΡΝΕΙ ΑΥΤΗ. 

ΑΡΧΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ. ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΑΛΛΟ ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙ.

«Ένα πρωτοχρονιάτικο όνειρο». Κάτι σαν μποναμάς!

...κάπως σαν μιά σύγχρονη... «αρχαία τραγωδία»!

   Ο χθεσινός μου ύπνος ήρθε πολύ ταραγμένος. Ήμουν, λέει, στο Bali, το νησί των θεών. Κάπου 35 χρόνια πίσω. Σε κάποια δυτική άκρη του, υπάρχει μιά μικρή μυτούλα γης, λαξεμένη από την ορμή και τη δύναμη των γιγάντιων ωκεάνιων κυμάτων, πάνω στο επιδεκτικό σμίλευσης εύθρυπτο ηφαιστειογενές πέτρωμα του νησιού. Λέγεται Tanah Lot και η έντονη παλίρροια του Ινδικού την καθιστά πότε νησίδα -στη πλημμυρίδα- και πότε χερσόνησο, στην αμπώτιδα. Στην κορυφή του, μέσα σε μιά οργιώδη τροπική βλάστηση υπάρχει ένας μικρός και ταπεινός ινδουιστικός ναός. Ένα ανοιχτό ιερό, τυπικό γιά τα ήθη, τα έθιμα και τα δεδομένα του νησιού. Ο ναός είναι αφιερωμένος στη «θεά του ρυζιού της ξερής γης». Και όσοι έχουν πάει εκεί, με καταλαβαίνουν. Σήμερα η προσπέλαση πάνω στη νησίδα του ναού δεν είναι εφικτή, όπως τότε, που οι επισκέπτες ήσαν λιγοστοί, προσεκτικοί, σεμνοί και γνώστες. Στοιχειώδης μέριμνα αυτοπροστασίας δεν το επιτρέπει. Ο αθρόος και χύδην τουρισμός μολύνει. Καταστρέφει, αποδομεί, βεβηλώνει.

   Σ’ αυτόν τον μαγικό τόπο, σ’ αυτήν την ειδυλλιακή γωνιά, μέσα σε οργιώδη βλάστηση και μιά πανδαισία χρωμάτων, με είδα να σκαρφαλώνω την μικρή, στριφτή πέτρινη σκαλιστή σκάλα, κρατώντας απ’ το χέρι μιά πανέμορφη και πρόσχαρη κοπέλα. Αυθόρμητα, στη θέα του ιερέα του ναού, γονατίσαμε σιωπηλά μπροστά του και, μαγεμένοι από την εν γένει ατμόσφαιρα, μεθυσμένοι από το λεπτό άρωμα που ενέδιδε το φραντζιπάνι που κρατούσαμε στο χέρι, και μέσα σε μιά τρελή παρόρμηση, του ζητήσαμε να μας... παντρέψει! Κι αυτός... το έκανε! Λιτά, διακριτικά, απέριττα, ινδουιστικά, μας ένωσε, κατά το λατρευτικό του τυπικό, λίγο πριν από το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα που προσφέρει ο τόπος.

   Μετά -συνέχισε το όνειρο- ζήσαμε έναν θυελλώδη έρωτα. Νέοι, ακμαίοι κι ωραίοι, σαν αρχαίοι θεοί. Έρωτα δυνατό, παθιασμένο, μοναδικό αλλά... σύντομο. Οι δρόμοι μας χώρισαν, απότομα, ξαφνικά και βιαστικά, όπως βιαστικά κι αιφνίδια είχαν σμίξει. Χαθήκαμε σε διαφορετικές τροχιές, θύματα κακού πεπρωμένου και χειρότερης συγκυρίας,  χωρίς ποτέ να μάθω γιά το μικρό που σπάρθηκε σ' εκείνη τη σύντομη ένωση και ήρθε στον κόσμο, μ' εμένα να αγνοώ την ύπαρξή του. Δεν μου το είπε ποτέ. Η αξιοπρέπειά της δεν το επέτρεψε. Δεν ήθελε αυτό να φανεί σαν εκβιασμός γιά την παραμονή μου κοντά της.

   Ξύπνησα κάθιδρος, έντρομος και πελαγωμένος! Γεμάτος ενοχές και μιά ανείπωτη μελαγχολία να φωλιάζει στα τρίσβαθα της ψυχής μου.

   Τελικά, πόσο τα όνειρα μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή μας και πόσο βαθειά μπορούν να εισχωρήσουν σ’ αυτήν; Τί μηνύματα φέρνουν; Πόση αλήθεια κρύβουν συγκαλυμμένη μέσα τους; Μπορούν, άραγε, να προσαρμοστούν στην σημερινή καθημερινότητα; Ν’ απορροφηθούν απ’ αυτήν, έστω σαν τμήματα; Να μετουσιωθούν σε πραγματικότητα; Ν’ αλλάξουν -έστω καθυστερημένα- τον ρου της; Να γίνουν... μοίρα; Αλλά και πόση, άραγε, μπορούμε ν’ αντέξουμε από τη συγκίνηση που μας κουβαλούν; Και το πιό σπουδαίο. Πού τελειώνει το όνειρο κι από πού αρχίζει η αλήθεια;  Και αντίστροφα. 
   Όμως, αν και τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια μετά... εκείνο το όνειρο, που μάλλον ήρθε γιά να μείνει, με στοιχειώνει  ζητώντας δικαίωση!!!

"Tί είναι, τί;"

...και επειδή λίγη φιλοσοφία δεν βλάπτει!

Κάπου διάβασα τους πιό κάτω διαλόγους:

- Τί είναι δηλητήριο;
- Δηλητήριο είναι κάτι  διάχυτο που... χρειαζόμαστε. Θα μπορούσε να είναι η δύναμη, ο πλούτος, η πείνα, ο εγωισμός, η απληστία, η τεμπελιά, η αγάπη, η φιλοδοξία, το μίσος...

 
-Τί είναι φόβος;
- Η άρνηση να δεχτείς την...  ανασφάλεια. Αν αποδεχθείς την ανασφάλεια, ο φόβος γίνεται περιπέτεια.
 

- Τί είναι  φθόνος;
- Η άρνηση να δεχτείς το καλό στους άλλους. Αν δεχτείς αυτό το καλό, ο φθόνος γίνεται έμπνευση.
 

- Τί είναι θυμός;
- Η άρνηση να δεχτείς ότι τα πράγματα μπορεί να φτάσουν και πέραν από τον έλεγχο σου. Αν το δεχτείς αυτό, ο θυμός γίνεται ελευθερία.
 

- Τί είναι μίσος;
- Η άρνηση να δεχτείς ένα άτομο όπως είναι. Αν δεχτείς ανεπιφύλακτα αυτόν τον άνθρωπο, το μίσος γίνεται αγάπη.

Και, εντελώς αυθόρμητα, μου ήρθε να τους συμπληρώσω:

-Τί είναι αγάπη;

- Η κατάσταση να ζεις μέσα από αυτόν -και γι’ αυτόν- που αγαπάς. Να βλέπεις με τα μάτια του, ν’ ανασαίνεις με τους πνεύμονές του, να πονάς με τον πόνο του, να χαίρεσαι με τη χαρά του. Να διυλίζεσαι μέσα στον άλλο, ενώ κι αυτός -ταυτόχρονα- διυλίζεται μέσα σου. Να λες «αυτός» και να εννοείς... «εγώ».

-Και , τελικά, τί είναι το... «εγώ»;

- Αν δεν αγαπάς είναι το κέντρο του κόσμου. Αν αγαπάς, είναι το... «εσύ».

Τελικά, πότε αρχίζει η νέα δεκαετία;

...τώρα ή του χρόνου;

    Το δίλημμα αναδεικνύει την ανθρώπινη βλακεία! Μα και βέβαια η νέα δεκαετία αρχίζει το 2021 και όχι το 2020! Και ιδού η απόδειξη: Φανταστείτε τα χρόνια ως... ευρώ. Φανταστείτε, επίσης, ότι έχετε να πληρώσετε ένα μεγάλο ποσόν και αρχίζετε να μετράτε... Δίνοντας 4 πεντακοσάρικα και 2 δεκάρικα, έχετε πληρώσει... 2020 ευρώ. Άρα το τελευταίο ευρώ του ποσού ανήκει στο δεύτερο δεκάρικο -είναι το τελευταίο του- και δεν είναι το πρώτο του τρίτου δεκάρικου! Απλό!

Ατενίζοντας τη νέα χρονιά.

 Όρος Αγκούνγκ

  

    

   Σήμερα, στο γέρμα του χρόνου, αναρτώ  αλληγορικό  στιχουργικό σκιτσάρισμα ενός... «φίλου», όπου το αναφερόμενο όρος  Αγκούνγκ,  αποτελεί το ψηλότερο βουνό-ηφαίστειο του Bali. Με ύψος 3142 μ.

   Ο «φίλος» το έγραψε γιά να εκφράσει  το απωθημένο και την αποφασιστικότητα  που φλογίζει τα στήθια του Ανθρώπου, αλλά -ταυτόχρονα-  και  το μάταιο της ανθρώπινης προσπάθειας και ουτοπίας, εμπρός στη δύναμη του πεπρωμένου.

   Το καταθέτω ευχόμενος, εσείς που θα το διαβάσετε, να μπορέσετε να κατακτήσετε το δικό σας «όρος Αγκούνγκ»,  επιτυγχάνοντας την υπέρβαση. Η νέα χρονιά ας γίνει στίβος κι εφαλτήριο γι’ αυτό.

                           M O U N T   A G O U N G

-             Είπες, απλά: «Θ’ ανέβω στη κορφή»,

        του όρους Αγκούνγκ τα δύσβατα, τ’ άπαρτα μονοπάτια.

        Την παιδική, παλιά, λαχτάρα την κρυφή,

        να πραγματώσεις πριν, σφιχτά, σου κλείσουνε τα μάτια.

-             Γαλήνια και ήρεμα ατενίζεις το βουνό,

        που πάντα επιβλητικό δέσποζε στη καρδιά σου

        και ξεκινάς, γοργά, γι’ αυτόν το πηγαιμό,

        με τ’ όνειρο τ’ αστραφτερό να φέγγει στη ματιά σου.

-             Να σε δεχτεί όμως δεν το θέλει το βουνό

        και σου αποδιώχνει κάθε βήμα που πατάς,

        τρανή σου η προσπάθεια, το πείσμα σου τρανό.

        Σε πολεμάει το βουνό και συ το πολεμάς.

-             Με χέρια, νύχια, σκαρφαλώνεις δυνατά,

        σφίγγεις τα δόντια, προχωράς, τα γόνατα γδαρμένα,

        γαντζώνεσαι, ματώνεσαι, σαρκάζει ειρωνικά.

        Σε λοιδορούν τα ύψη του, τα ανεμοδαρμένα.

-             Ίσως, ποτέ, δε θ’ αποκτήσεις το βουνό,

        την ήττα να παραδεχθείς, διόλου δεν σου πηγαίνει,

        τί κρίμα, ίσως ήτανε αλλιώς το τυχερό.

        Μα εσύ, πιά, θα κατάλαβες, το τί Αγκούνγκ σημαίνει.