H Ιθάκη, το ταξίδι και ο σύγχρονος... Οδυσσέας.

Ένας αμφιλεγόμενος ήρωας και το κακέκτυπό του.

Απ' την Ιθάκη στο Ζάλογγο, μιά δρασκελιά δρόμος...

     Η έμπνευση των νεοσταλινικών κατακτητών του Μαξίμου, (που το κατάντησαν... Μινίμου), μοιάζει μάλλον ατυχής. Ο γνωστός χολερικός που ηγείται και εμπνέει την κυβερνητική γραμμή -σαλπίζοντας «πυρ ομαδόν» κατά της ΝΔ, έστω και με άσφαιρα πυρά- το παίζει, πλέον, ποιητής-δραματουργός, ανταγωνιζόμενος τον «τρυφερό, ρομαντικό και αισθαντικό» αντίστοιχον. Εκείνον τον ακατονόμαστο φονέα της Μακεδονίας και υπουργό μας επί των Εξωτερικών.

   Ο κύριος Καρπερός, προφανώς ελλιπώς ενημερωμένος και κλασσικά ημιμαθής κομμουνιστής πασιονάριος, στάθηκε στην επιφάνεια του μύθου και παρέσυρε το εντελώς πανάσχετο περί παντός είδους μορφώσεως, (πλην «Κεφαλαίου» του Μαρξ και σκοτεινής σταλινικής ίντριγκας), αφεντικό του, στήνοντας μιά κακόγουστη οπερετική φάρσα -συνοδεία ισχυρής αστυνομικής δύναμης και μεταφερμένης κομματικής κομπαρσαρίας- προκειμένου να πανηγυρίσει -μελαγχολικά όπως απεδείχθη- το δήθεν τέλος των μνημονίων και της εξάρτησης της χώρας από τα κέντρα βούλησης των δανειστών μας, (κούνια που τον κούναγε!).

   Όμως η περίπτωση «Ιθάκη και Οδυσσεύς» δεν είναι ούτε τόσο απλή, ούτε τόσο επιτυχής, ούτε τόσο ρομαντική, ούτε τόσο διδακτική, όπως παρουσιάζεται στην έξοχη ποιητική δημιουργία του Καβάφη. Γιά όσους γνωρίζουν -ή μπορούν να πληροφορηθούν- ο ομηρικός Οδυσσέας ήταν ένα πολύ αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Εγωκεντρικός ηδονιστής, αδίστακτος δολοφόνος και παμπόνηρος δολοπλόκος, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό. Κατ’ αρχήν, προσπάθησε να «λουφάρει» τη συμμετοχή του στην Τρωική εκστρατεία, η οποία αποτελούσε πράξη αποκαταστάσεως της τρωθείσης τιμής των Ελλήνων, από το «γκομενιλίκι» της άπιστης Ελένης με τον βάρβαρο παίδαρο Πάρι. Έτσι, λειτούργησε σαν κάτι γνωστούς σύγχρονους κουραμπιέδες, π.χ. Καρανίκες, Λαζόπουλους κ.λπ., που παρέστησαν τους τρελούς, ή τους... «αντιρρησίες -τάχα- συνείδησης», προκειμένου ν’ αποφύγουν τη στράτευση. Αντίστοιχα, ο Οδυσσέας το «έπαιξε» τρελός, οργώνοντας και σπέρνοντας τα βασιλικά κτήματα με... αλάτι, προκειμένου -ως τρελός-  να αποφύγει τη συμμετοχή του στην εκστρατεία, καθώς ο μάντης Αλιθέρσης είχε προφητεύσει πως αν πήγαινε σ’ αυτόν τον πόλεμο, θα έκανε 20 χρόνια να γυρίσει! Όμως ο σοφός Παλαμήδης, τον ξεμπρόστιασε και τον ανάγκασε να συμμετάσχει, γεγονός που ο ραδιούργος Οδυσσέας δεν συγχώρεσε ποτέ, αλλά του την φύλαγε. Έτσι, του έστησε μία ωραία πλεκτάνη περί δήθεν προδοσίας, και με τη συμβολική μαρτυρία του Διομήδη, το... «έκτακτο στρατοδικείο των Αχαιών» τον καταδίκασε σε θάνατο, και μάλιστα διά λιθοβολισμού!

   Γυρνώντας στον Οδυσσέα, τώρα, και χωρίς πολλά λόγια: Ξεκίνησε γιά την Τροία με έναν στόλο 12 πλοίων και γύρισε με... ένα, πριν φουντάρει κι αυτό και ξεμείνει σε μιά σχεδία. Είχε μαζί του ένα τσούρμο άντρες πολεμιστές -άγνωστος σ’ εμένα ο ακριβής αριθμός- και επέστρεψε... μόνος.  Γκομενίζοντας γιά χρόνια με Κίρκη και Ναυσικά σε διάφορα νησιά -προσωπικά καλοβολεμένος- είδε τα πληρώματά του να αποδεκατίζονται μέχρις ενός, ώσπου να φτάσει -ναυαγός- στην πατρίδα του.

   Η όλη αινιγματική του προσωπικότητα -φονιάς του Διομήδη, που τον βοήθησε να «φαγωθεί» ο Παλαμήδης, του Αμφικτύονα και κάμποσων άλλων- και σκληρός με τους άντρες του, απετέλεσε αντικείμενο και πηγή εμπνεύσεως πολλών μεταγενέστερων δραματουργών, (τραγωδών, ποιητών, συγγραφέων), με ποικίλους «χρωματισμούς» του χαρακτήρα του. Άλλοι τον παρουσιάζουν με ζωηρά χρώματα, (Σοφοκλής, Ευριπίδης, Οράτιος, Οβίδιος) και άλλοι με σκοτεινά, (Βιργίλιος).

   Κλείνοντας, προσωπικά πιστεύω πως ο εμπνευστής της σύγχρονης ιλαροτραγωδίας που παίχτηκε στα βοσκοτόπια Καλογρίτσα, σαφώς εν αγνοία του συνολικού συμβολισμού της όλης ιστορίας: «Ιθάκη - Οδυσσέας», τελικά έπεσε μέσα. Θέλοντας να τονίσει το... ηρωικό πρόσωπο του σύγχρονου πολυμήχανου Οδυσσέα-Τσίπρα, έδωσε λαμπρή ευκαιρία στο να αποκαλυφθεί και το σκοτεινό του. Εκείνο του αδίστακτου ιδιοτελούς δολοπλόκου, ο οποίος θυσίασε όλους -μέχρις ενός- τους συντρόφους του, προκειμένου να επιβιώσει ο ίδιος. Απήλαυσε το γλυκόλαλο τραγούδι των Σειρήνων -οι άλλοι βουλοκέρι στ΄αυτιά- καλόφαγε, καλοήπιε, καλοπήδηξε και... επιβίωσε, πατώντας στα πτώματά τους. Όλοι οι άλλοι χάθηκαν. Είτε μεταμορφωμένοι σε γουρουνόπουλα σούβλας από την Κίρκη, είτε πήγαν φούντο στον πάτο της θάλασσας.

   Αν αυτό σας λέει τίποτε, κρατήστε το, αν όχι... θα το καταλάβετε αργότερα. Προς το παρόν αρκεστείτε στο μηνιαίο επίδομα του «κατώτερου εγγυημένου εισοδήματος», (ελέω σφαγής των.... «πλούούούσιων»), την προσδοκία ελαχίστης σύνταξης, ακόμη και σε χαραμοφάιδες, που ποτέ τους δεν κατέβαλαν φράγκο εισφορών- και την χορήγηση του ημερήσιου...«πινακίου σανού». Όσο γιά το μέλλον των παιδιών μας... «χεστ....με»! Δος ημίν σήμερον, αφέντη.