"Αμάν, Ανάσταση"! Επί τέλους!

Ζήτω η πολυπόθητη έξοδος από τα μνημόνια!

Μελαγχολική άποψη, γενικώς, από τα βοσκοτόπια Καλογρίτσα

    Η χθεσινή ιστορική ημέρα ξημέρωσε κανονικά και από το πρωί αποφάσισα να ξαναμπώ στον παλιό, γνώριμο και καλό ρυθμό που είχα συνηθίσει να ζω, εξ απαλών ονύχων, εκεί στην Ακαδημία Πλάτωνος, κοινώς Βούθουλα, και που συνέχισα όταν από βέρος Κολωνιώτης μετεξελίχθηκα σε μέτοικο Κολωνακιώτη, χάριν σε ένα σαράι που προικοδότησε ο αείμνηστος πεθερός μου στις δύο κόρες του και οι γαμπροί του μετουσίωσαν σε πολυκατοικία, οπότε οι αρχικές μου αριστοκρατικές συνήθειες απέκτησαν νέα δυναμική, προφανώς επί τα βελτίω.

   Πρώτη μου δουλειά -και έκπληξη γιά εκείνη- ήταν να αναπροσαρμόσω τον μισθό της Σόνιας κατά 50%, τερματίζοντας και την δική της λιτότητα. Η Σόνια είναι μιά νεαρή νταρντάνα Αλβανίδα, 32 ετών, η οποία ανέλαβε το καθήκον να ξεγλιτσιάζει το σπίτι κι εμένα τον μαγκούφη, αφ΄ ης η κακοτυχία έστειλε στους ουρανούς την αυθεντική κυρά μας. Μαζί με την αποκοπριτοποίηση όλου του γατοσκυλολογιού που με περιβάλλει. Βασική μου πρόθεση, εν όψει της αφθονίας που πρόκειται να συρρεύσει στο σπιτικό μου, με το «κέρατο της Αμάλθειας» που επέρχεται δρομαίως να στρογγυλοκαθήσει στη χώρα, ήταν να της διπλασιάσω τον μισθό, όμως με κράτησε η ασφαλής υποψία πως υπήρχε ενδεχόμενο η ήδη παχουλή Σόνια, από την υπερβολική καλοπέραση και το άφθονο φαγητό που θα της δημιουργούσα να «ξεχείλωνε», οπότε και θα καθίστατο δυσκίνητη και αντιπαραγωγική, χώρια την ανθυγιεινή διάσταση του θέματος. Έτσι συγκρατήθηκα στη λελογισμένη μέση λύση.

   Στη συνέχεια, αποφάσισα -σαν πρώτο μέτρο- να επαναφέρω το μενού μου στα παλιά καλά πρότυπα. Έτσι, τιμώντας τις δεκάδες ξύλινες κουτάλες που έσπασαν στα παιδικά πισινά μου, προκειμένου να συνηθίσω το μαύρο χαβιάρι, με το οποίο με μπούκωνε καθημερινά η μάνα μου κι εγώ κρατούσα πεισματικά στο στόμα: -Κατάπιε το γρήγορα γιατί θα σε τσακίσω! Και τσαφ! η κουτάλα, μέχρι που αναγκάστηκα να το συνηθίσω! (Το μαύρο χαβιάρι εννοείται). Παρήγγειλα, λοιπόν, μέσω παλιού καλού φίλου, μερικά πεντόκιλα πέρσικο. Η αλήθεια είναι πως -όντως- δέκα χρόνια τώρα, μου έλειψε. Το πρωινό μού έμοιαζε λειψό χωρίς μαύρο χαβιάρι, χωρίς σολομό φυμέ -Νορβηγίας μόνο, παρακαλώ- ένεκα μιάς ανεξήγητης γαστριμαργικής ιδιοτροπίας.    
   Δυστυχώς εδώ στην επαρχία οι... «σωμελιέδες», αιφνιδιασμένοι, δεν πρόλαβαν να εφοδιάσουν τις κάβες τους εγκαίρως, οπότε αναγκάζομαι να ψάχνω στην Αθήνα γιά τις απαραίτητες -καμμιά δεκαριά μπουκάλες, αρχικά-  Chandon Dom Perignon. H brut γεύση αυτής της σαμπάνιας ανέκαθεν με εξιτάριζε, αλλά η καταραμένη λιτότητα των Σαμαροβενιζελέων μου την στερούσε γιά οκτώ (!) ολόκληρα χρόνια. Σκέψου!!! Τώρα όμως θα πάρω εκδίκηση, αλλά με αυστηρή προϋπόθεση η σοδειά να είναι του 1961, καθ’ ότι όλες οι άλλες μου μοιάζουν με ρετσίνα γκαζάτη. Οπωσδήποτε 1961, αλλοιώς -παρήγγειλα- να κοιτάξω αλλού!

   Ως προς τα σαλατικά, ήδη ενημέρωσα τον ανιψιό μου Πέτρο στο Λουξεμβούργο να κινητοποιήσει τις επαφές του στις Βρυξέλλες και να μου στέλνει - τακτικά κάθε μήνα με DHL- ένα μικρό τσουβαλάκι λαχανάκια Βρυξελλών. Όχι πολλά γιατί μαραίνονται στο ψυγείο, καμμιά εικοσαριά κιλά τη φορά. Θυμάμαι πως ωφελούν και στην χοληστερίνη.

   Τέλος, έδωσα αυστηρές εντολές στην Σόνια να καταργήσει- εντελώς- την τριμμένη  κεφαλογραβιέρα στην αγαπημένη μου μακαρονάδα και να την αντικαταστήσει με λευκή τρούφα magnatus, η οποία προσεχώς θα αφθονεί σε όλα τα καλά super markets.

   Επί τέλους, ο μεγάλος μας ηγέτης, ο Αλέκσις, μας έφερε την ελπίδα, μας έβγαλε από τα μνημόνια, μας έβγαλε από την λιτότητα, μας έφερε την αφθονία! Κι ας τον έλεγαν... «αρχιψεύτη», δημαγωγό και απατεώνα. Ζήτω ο Αλέκσισ μας, ζήτω ο λεβέντης μας, ζήτω ο κουβαλητής μας. «Ήταν δίκιο, το έκανε πράξη»!

   Ένα χτύπημα στην πόρτα με ξύπνησε. Ήταν η Σόνια. Η φόνισσα των ονείρων μου. Πάνω που πήγαινα να βάλλω στο στόμα μου μιά γερή πιρουνιά ταλιατέλες, πασπαλισμένες με μικρά κομματάκια σολομό Νορβηγίας και απάνω ψιλοτριμμένη λευκή τρούφα Κροατίας!

   - Το ψωμί του τοστ τέλειωσε, τί θα φας γιά πρωινό;

   - Αν έχει κανένα αυγό κάνε αυγοφέτες κι έρχομαι. Αλλοιώς... ψωμί και φέτα.

   Ά, ρε μπαγάσα παραμυθατζή, τουλάχιστον ας έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα. Κάποτε ζούσαμε γιά να κάνουμε όνειρα, τώρα -όπως μας κατάντησες- ζούμε μόνο στα όνειρά μας! Πάντως -όλα κι όλα- τα όνειρα που μας εξασφάλισε η συριζανελέητη λαίλαπα είναι άφθαστης πολυτέλειας και καλοζωίας.