Αδικαιολόγητη έκπληξη, αδικαιολόγητος ντόρος.

... και ανυπόκριτος θαυμασμός γιά τους αθλητές μας.

   Η συμπλεγματική, μικρόψυχη και χολεριασμένη συμπεριφορά προβεβλημένων συριζαρέικων στελεχών, αλλά και απλών εμετικών τρολ σε διατεταγμένη υπηρεσία, που κατακλύζουν το διαδίκτυο με πολλούς λογαριασμούς έκαστος -αραία, αραία να φαινόμαστε καμμιά σαρανταρέα- απέναντι στην όαση που δημιουργούν αναπάντεχες, και μη, επιτυχίες Ελλήνων αθλητών, μόνο αμύητους νεαρούς μπορεί να ξενίσουν. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

   Οι Γερμανοί φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι του 19^ου αιώνα, ο Καρλ Μαρξ, του οποίου το αστικό σπίτι είχα την ευκαιρία να δω πρόσφατα από κοντά στην γερμανική πόλη Τρίερ, και ο Φρήντριχ Έγκελς, γιός βιομηχάνου παρακαλώ, φιλαράκια κι οι δυό, καλοζωισμένοι και χορτάτοι, έζησαν  μέσα σε μιά οπωσδήποτε άδικη κοινωνία. Σε μιά βιομηχανική επανάσταση όπου ο εργάτης -λέγε με προλετάριο- είχε μόνο υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα, εργαζόμενος σκληρά κάτω από τις διαταγές του αφεντικού που τον αντιμετώπιζε ως «res» και όχι σαν άνθρωπο, εμπνεύστηκαν και διατύπωσαν ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα διοίκησης και κατανομής του πλούτου, το οποίον -γιά την εποχή του- εξέφραζε αναγκαιότητα ανατροπής και κοινωνικής προόδου. Τον γνωστό «κομμουνισμό». Μία αναγκαιότητα που μπορεί να ανασύρει κάθε στρεβλά αναπτυγμένη και μεροληπτικά οργανωμένη κοινωνία από τα βάθη της υπανάπτυξης στην επιφάνεια, γιά να αναδιανείμει το εθνικό της προϊόν και την φέρει στην αφετηρία της περαιτέρω ελεύθερης ανάπτυξης. Και εκεί θα πρέπει να τελειώνει ο ρόλος του κράτους-πατερούλη με το «κομμουνιστικό σύστημα» να ολοκληρώνει τον κύκλο του και να αποσύρεται διακριτικά.

   Αν οι δύο Γερμανοί φιλόσοφοι είχαν γεννηθεί ενάμιση αιώνα μετά, δεν θα προβληματίζονταν και δεν θα έγραφαν τις θεωρίες τους, καθ’ όσον συνθήκες και δεδομένα ζωής ήσαν άρδην αλλαγμένα και εκσυγχρονισμένα. Θεωρώ πως οι μεγάλοι κοινωνικοί μετασχηματισμοί και οι αποφασιστικές στροφές τους δεν δημιουργούνται από επαναστάσεις και...  απότομα, αλλά σταδιακά και με την ωρίμανση των συνθηκών. Στη Γαλλία, την Επανάσταση και την λαιμητόμο -πολύ το χάρηκα με την τύχη του Ροβεσπιέρου- ακολούθησε η παλιννόστηση των Βουρβόνων, με την «πρόοδο» να την φέρνει ο νηφάλιος «διαφωτισμός», ενώ το χάλι που έφερε η Ρωσική στη Σοβιετική Ένωση είναι πασίγνωστο και έφτασε μέχρι των ημερών μας. Με την αιφνίδια κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος, χωρίς καμμία προφασιστική δικαιολογία, που άφησε τον Κόσμο με το στόμα ορθάνοιχτο. Χάρτινος, αποτυχημένος, πύργος. Έτσι, π.χ. απόψεις περί «ενοποιήσεως πρώτου θρανίου με το τελευταίο» και «η αριστεία είναι ρετσινιά», που διατύπωσαν -ευθέως, ιταμώς  και αφελώς- τα ντόπια ιδεοληπτικά παλαιοσταλινικά κατάλοιπα, ευθύς ως η γνωστή ελληνική αμετροέπεια, αγανάκτηση, παρορμητικότητα και απερισκεψία τα έφερε στον αφρό της πολιτικής διαμάχης, αναθέτοντάς τους το πηδάλιο και την τύχη της χώρας, ηχούν από εξωπραγματικές και παράλογες, μέχρι τραγικά αστείες.

   Δυστυχώς οι πλήρως αποτυχημένες, απηρχαιωμένες και ξεπερασμένες πλέον από το μείζον τμήμα της σύγχρονης ανθρωπότητος θεωρίες, βρίσκουν ακόμη πρόσφορο έδαφος σε αγκυλωμένα ντόπια μυαλά, τα οποία -με «γεροντίστικο» πείσμα, συμπλέγματα αποτυχίας και στίγμα ανικανότητος, αλλά και πλήρη σκληρών ρεβανσιστικών απωθημένων- τώρα που βγήκαν στο προσκήνιο, προσπαθούν να τις εφαρμόσουν.

   Όμως το μεγαλύτερο κακό που γίνεται σήμερα με δαύτους, δυστυχώς πολύ μεγαλύτερο σε βάθος και έκταση από όσο φαίνεται, είναι η «απασφάλιση» (και ιταμώς, απροκάλυπτα και ξετσίπωτα παρουσιασμένου) ό,τι πιό σκάρτου, προβληματικού, ανίκανου, οκνηρού και περιθωριακού στοιχείου υπήρχε στην κοινωνία μας. Καταπλακωμένο από υγιή στοιχεία, τα οποία σήμερα διώκονται, αποδυναμώνονται ή εκδιώκονται -εκούσια ή ακούσια- από τη χώρα, μέχρι τώρα λούφαζαν στο περιθώριο, την ασημαντότητα και την ντροπή, υφαίνοντας μίσος και εκδίκηση. Μιά επιδοματική πολιτική επαιτείας και ελεημοσύνης μαζί με και μπόλικο ιδεολογικό «σανό» επέτρεπε την κατ’ ελάχιστον επιβίωση στις άχρηστες αυτές μάζες, μαζί με την άγρια χαρά και ικανοποίηση του: «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»! Ενός συνθήματος που τους πασάριζαν οι ινστρούχτορες των υπογείων των «Κουμουντούρου» και... «Μινίμου», σε διάφορες παραλλαγές, όπως η πολυπόθητη εξίσωση των θρανίων που ευαγγελίστηκε ο πρώτος υπουργός Α-παιδείας τους, ο οποίος μοστράρεται ως ισότιμος καθηγητής, π.χ. με τον καθηγητή της Στατικής, ή του Σκυροδέματος, διδάσκοντας στο Πολυτεχνείο ένα μάθημα της πλάκας. («Επιστήμες και Φιλοσοφία του 20^ου αιώνα»!).

   Και πάλι δυστυχώς, όσοι θεωρούν αυτή την αριστερά που μας κυβερνά ως παροδική παιδική αρρώστια, ένα είδος ιλαράς που θα περάσει, απατώνται. Όσοι προσδοκούν σύντομες εκλογές λαθεύουν. Και όσοι υπολογίζουν πως τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ αξίζουν μονοψήφιο νούμερο θα εκπλαγούν δυσάρεστα. Το πολιτικό παιχνίδι έχει αλλάξει, προ πολλού, τους κανόνες του. Τώρα παίζεται στη βάση ενός απόλυτου και τυφλού διχασμού. Ή «αυτοί» ή «εμείς»! Από την μία η σκαρταδούρα, ο ζεμανφουτισμός, η ανικανότητα, ο φαβοριτισμός, ο νεποτισμός -οι... «εμείς»- και από την άλλη οι «άλλοι» οι... «δεξιοί». Απλώς οι «δεξιοί»! Ο χαρακτηρισμός απαξίωσης -απαλλαγμένος προσόντων και ικανοτήτων- αρκεί  γιά τον εξοβελισμό και την απολάκτιση. Θυμηθείτε τον ταλαίπωρο κορυφαίο επιστήμονα της ΝΑΣΑ, τον Δρ Σταμάτη Κριμιζή, ο οποίος «εξωπετάχτηκε» -πύξ, λαξ, αφού δεν ήταν... «δικός μας». Έτσι, του λοιπού να περιμένετε πως στις προσεχείς εκλογές -αν υποχρεωθεί ο παρών κυβερνητικός εσμός να διεξάγει- η ελεύθερη διανόηση θα βρεί απέναντί της ένα συμπαγές μπετοναρισμένο συνονθύλευμα, μιά νέα «Αυλή των Τρουάδων», και το διακύβευμα δεν θα είναι το εθνικό και ατομικό συμφέρον. Ο τυφλός κομπλεξικός φανατισμός θα παρουσιάσει ανάγλυφο το αυτοκαταστροφικό «σύνδρομο της Στοκχόλμης» και η μάχη θα γίνει σκληρή, αμφίρροπη και ανελέητη. Το δε αποτέλεσμα δεν θα είναι εύκολα προσδιορισμένο.  Δυστυχώς, το κακό κομμάτι του ελληνισμού -γηγενούς ή «νατουραλιζέ» και εμπλουτισμένου από τις στρατιές των λαθρομεταναστών- είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο φαντάζεται ο «ήσυχος πολίτης».

   Και τώρα έρχομαι στο... «ζουμί». Μέσα στη βαθειά σκοτεινιά που είναι βυθισμένη η Ελλάδα και με τις πρόσφατες στάχτες να την καλύπτουν, ακτίνα φωτός και ελπίδας αποτελεί η αναπάντεχα επιτυχημένη εμφάνιση των Ελλήνων αθλητών στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες, με την αθλητική τους επίδοση να συνοδεύεται από αντίστοιχες λεβέντικες δηλώσεις. Και ιδού η σύγκριση της μεγαλοσύνης και υπερηφάνειας των αθλητών με την μικροψυχία, την μικρόνοια, τον μικροκομματισμό και την μνησικακία των... ταγών μας! Πρώτος στόχος λυσσαλέας επίθεσης η «χρυσή» Παπαχρήστου και μετά η παρασιώπηση των γενναίων δηλώσεων της «ασημένιας» Μπελιμπασάκη. Όσο κι αν ανατρέχω στη μνήμη μου αδυνατώ να προσδιορίσω τα πολιτικά φρονήματα ενός Γιώργου Ρουμπάνη, ενός Χρ. Παπανικολάου, ενός Μίμη Δομάζου, ενός Γιώργου Σιδέρη, ενός Μίμη Παπαϊωάννου.  Όπως επίσης, λόγω προσωπικών.... ποδοσφαιρικών πεποιθήσεων, δεν έμαθα ποτέ, τότε, τί ψήφιζε ο  Ν. Συμιγδαλάς, ο Ν. Πορίχης, ο Αντ. Δερμάτης, ο Β. Μαστρακούλης ή ο ιδιόρρυθμος Γ. Χολέβας. Όπως, επίσης, γνωρίζω πως οι αριστερές πεποιθήσεις του γίγαντα Κ. Οικονόμου που στήριζε οικονομικά, μόνος του, τον Απόλλωνα Αθηνών, ουδέποτε του δημιούργησαν... αθλητικό πρόβλημα.

Στο θέμα της Παπαχρήστου, με το περίφημο ανέκδοτο, η λύσσα δεν ξεκινούσε απ’ αυτό, αλλά απετέλεσε το κερασάκι της τούρτας, που της στοίχησε τον αποκλεισμό της από τους τότε Ολυμπιακούς. Πραγματικό αίτιο η φημολογούμενη σχέση της με τον χρυσαυγίτη Κασιδιάρη. Θυμίζω το ανέκδοτο: «Με τους μαύρους λαθρομετανάστες που έχουμε στην Ελλάδα, τα κουνούπια του Νείλου, (εισαγόμενο... «φρούτο» τότε),  θα βρούν και σπιτικό φαγητό»! Το αριστερό λεφούσι του... «Μετανάστες, αδέρφια μας», το θεώρησαν, λέει, ρατσιστικό, οπότε η Παπαχρήστου στο πυρ το εξώτερο! Ευθαρσώς δηλώνω πως θεωρώ -από τότε και τώρα- το ανέκδοτο αρκετά χαριτωμένο, ευφυές και καθόλου ρατσιστικό και κακώς η ίδια ζητεί συγγνώμη. Θα μπορούσε να υπάρξει κάτι σχετικό με την «ισπανική γρίπη» στην Ελλάδα και τους πιθανούς Ισπανούς που θα βρίσκονταν εδώ. Επίσης δεν το θεωρώ καθόλου προσβλητικό. Οι κακόμοιροι οι Πόντιοι, ή οι «ξανθές» τί να πουν με την πληθώρα κρύων ανεκδότων που τους «στολίζουν»ν υποτιμητικά. Τα πιθανά τσιμπήματα των κουνουπιών του Νείλου, είτε σε μαύρους είτε σε λευκούς, κόκκινους, κίτρινους, πράσινους, το ίδιο μικρόβιο μεταδίδουν.

   Αλλά είπαμε, ο βήχας, ο παράς, ο έρωτας και η αριστερή μικρομυαλιά.... δεν κρύβονται! Ιδίως από άτομα που αποδεικνύουν την θεωρία του Δαρβίνου «περί εξελίξεως των ειδών», και μάλιστα στην περίπτωση, όπου αυτoί βρίσκονται ακόμη, ανολοκλήρωτα, στο στάδιο του Orang hutan.